ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 394
ตอนที่ 394 หนทางข้างหน้ายากลำบาก (1)
พวกจางติ้งหนานไม่นานก็ออกไป
พวกเขาไปแล้ว พวกถังเฟิงไม่รั้งตัวนานอีกเช่นกัน
เวลานี้หลู่เฟิ่งโหรวค่อยขมวดคิ้วว่า “เธอคิดว่าตัวเองเป็นอธิการบดีหรือไง? เรื่องพวกนี้ควรให้คนอื่นออกหน้า เธอจะออกหน้าไปทำไม?”
“มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้เป็นบ้านของผม การพัฒนาต้องอาศัยแรงจากทุกคน”
“อย่ามาไร้สาระกับฉัน!”
หลู่เฟิ่งโหรวด่าออกไป ไม่พอใจอย่างมาก
ว่างเกินไปแล้ว!
สร้างปัญหาให้ตัวเอง!
ฟางผิงเอ่ยด้วยยิ้มตาหยี “ทางมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ผมคิดว่าตอนนี้ฝีมือไม่ได้อ่อนแอจนเกินไป ไม่ว่าจะฝีมือด้านการต่อสู้หรือเศรษฐกิจ รวมถึงอิทธิพล!”
“นั่นไม่เกี่ยวกับเธอ!”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง?” ฟางผิงแย้งว่า “ผมเป็นประธานสมาคมผู้ฝึกยุทธ์ ร่วมดูแลมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ร่วมกับเบื้องบนของมหาวิทยาลัย!”
“เธอเคยนึกถึงอันตรายภายในนั้นหรือเปล่า?” หลู่เฟิ่งโหรวเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่ามองว่าจิตใจมนุษย์สูงส่งจนเกินไป ก็ถูก วันนี้มนุษย์มีการคงอยู่ของศัตรู ผู้ฝึกยุทธ์ต่อสู้อยู่แนวหน้าไม่สนใจความเป็นความตาย!”
“แต่ว่าอย่ามองมนุษย์ทั้งหมดเป็นวีรบุรุษ วีรบุรุษอาจจะมีจุดด่างพร้อย มีความเห็นแก่ตัวเหมือนกัน! ใครกล้าพูดบ้างว่าตัวเองไม่มีความเห็นแก่ตัว? ใครก็ไม่กล้าทั้งนั้น!”
“เธอกล้าหรือเปล่า? ฉันกล้าเหรอ? ปรมาจารย์ที่ตายในสนามรบกล้าหรือเปล่า? มีความเห็นแก่ตัวทุกคนทั้งนั้น!”
ฟางผิงพยักหน้าว่า “ผมไม่โง่ขนาดนั้นหรอกครับ ต้องมีความเห็นแก่ตัวอยู่แล้ว แต่ในที่แจ้ง ไม่มีใครแตะต้องผม กล้าเสี่ยงกับเรื่องนี้ได้หรอก ส่วนถ้าเข้าไปในถ้ำใต้ดิน…พูดตามตรง หากเข้าไปในถ้ำใต้ดินจริงๆ ยังไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนหลอกใคร เว้นแต่ว่าพวกเขาจะร่วมมือกับผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำ ไม่งั้นหากคิดวางแผนกับผมจริงๆ ผมจะหลอกให้พวกเขาตายทั้งหมด ผมไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น เข้าไปในถ้ำใต้ดินแล้ว หากไม่ใช่คนสนิทคุ้นเคยก็ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ ทั้งนั้น แม้จะเป็นคนคุ้นเคย ผมก็ไม่อาจเชื่อใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เหมือนกัน”
“อาจารย์วางใจเถอะครับ ผมทะลวงขั้นห้าแล้ว ครั้งหน้าเข้าถ้ำใต้ดิน อาจจะขั้นหกไม่ก็กลายเป็นปรมาจารย์ไปเลย หากกลายเป็นปรมาจารย์จริงๆ ก็คงมีแค่ขั้นเก้า ไม่งั้นใครจะฆ่าผมได้?”
“เหอะ!”
หลู่เฟิ่งโหรวแค่นเสียงหนักอีกครั้ง!
ขั้นห้า…ฟังแล้วระคายหูจริง
ตอนนี้ฉันยังขั้นหกอยู่เลย!
ความก้าวหน้าของฟางผิงทำให้คนยากจะรับได้จริงๆ แทบจะทำใจชื่นชมไม่ได้แล้ว ยังไงเธอก็รอให้ฉันกลายเป็นขั้นเจ็ดก่อน ค่อยทะลวงอีกทีได้หรือเปล่า?
นี่ถ้าตัวเองยังไม่ทะลวงด่านอีก ผ่านไปไม่นาน ศิษย์อาจารย์อยู่ขั้นหกทั้งคู่…คนนอกชมว่าหลู่เฟิ่งโหรวสั่งสอนได้ดี ศิษย์เก่งล้ำหน้าอาจารย์เสียแล้ว จะมีคนครุ่นคิดถึงความรู้สึกของเธอบ้างหรือเปล่า?
น่าเศร้าเกินไปแล้ว!
ไม่นึกถึงเรื่องพวกนี้อีก ยิ่งคิดก็ยิ่งรับไม่ไหว หลู่เฟิ่งโหรวเผยแววตาไม่พอใจ “น้ำแร่พลังงานยังมีอยู่หรือเปล่า?”
ฟางผิงไอแห้งๆ เพิ่งคิดจะอ้าปาก หลู่เฟิ่งโหรวกลับตัดบทว่า “เอามาให้ฉันสักร้อยจิน!”
ฟางผิงแข็งค้างไปทันที กล้าพูดออกมาจริงๆ!
ร้อยจิน!
เห็นเป็นน้ำเปล่าหรือไง?
“ไม่มีแล้วครับ!”
“อย่ามาไร้สาระ ฉันจะใช้เงินซื้อ ไม่สิ ใช้หุ้นส่วนของบริษัทยาบำรุงแลกเปลี่ยนเป็นยังไง?”
“ไม่มีแล้วจริงๆ…”
หลู่เฟิ่งโหรวเผยแววตาไม่สบอารมณ์ ไอ้ตัวดี เอาเรื่องจริงๆ ให้หลี่ฉางเซิงกินหลายร้อยจิน ฉันจะซื้อเธอกลับไม่ขาย!
ฟางผิงเผยสีหน้าขื่นขมว่า “อาจารย์ คุณคิดดูดีๆ ของสิ่งนี้จะเหลือง่ายๆ ขนาดนั้นได้ยังไง เวลานั้นคุณน่าจะไม่รู้ ผมถูกตั้งหลายคนไล่ฆ่า ภายใต้สถานการณ์ไร้ทางเลือก ผมเลยเอาให้อาจารย์หลี่ดูดกลืนไปเยอะขนาดนั้น หากไม่ดูดกลืน คงพกไปไม่ได้ หรือเอาแบบนี้ ครั้งหน้าผมจะไปขโมยมาให้คุณนิดหน่อย…”
หลู่เฟิ่งโหรวหน้าดำคล้ำ ไม่สนใจเขา คิดว่าฉันโง่จริงๆ หรือไง จะเอามาได้ง่ายๆ แบบนั้นที่ไหนกัน
ฟางผิงเห็นแบบนั้นก็ปวดหัวอยู่บ้าง ครุ่นคิดไปพักหนึ่ง “อาจารย์ คุณอยากทะลวงด่าน น่าจะไม่ต้องการเยอะขนาดนั้นมั้งครับ?”
พลังงานของน้ำแร่แห่งชีวิตมีความเข้มข้นอย่างยิ่ง ตอนนี้อุปสรรคที่ยากที่สุดของหลู่เฟิ่งโหรวคือไม่สามารถรวมพลังจิตใจและปราณเป็นหนึ่งได้ กลับไม่ใช่เรื่องอื่นไกล
เธออยากได้น้ำแร่แห่งชีวิต ก็เพื่อจะใช้พลังงานจำนวนมากพุ่งชนสักหน่อย ดูว่าจะสามารถฝืนหลอมรวมได้หรือเปล่า
หลู่เฟิ่งโหรวมองเขาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “ไม่รู้ ต้องลองดู เธอมีเท่าไหร่?”
“ไม่ถึงสิบกรัม…”
หลู่เฟิ่งโหรวเงียบกริบ มองเขาอยู่อย่างนั้น
สิบกรัม เธอคิดว่าฉันจะเชื่อ?
ฟางผิงทำหน้าราวกับปวดหัว เอ่ยอย่างจนใจว่า “เอาเถอะ ผมจะพูดความจริงก็ได้ ผมยังมีนิดหน่อย น่าจะสามสิบกรัมได้ อาจารย์ ไม่น้อยแล้วจริงๆ พลังงานของน้ำแร่แห่งชีวิตเข้มข้นอย่างมาก สามสิบกรัมอย่างน้อยเทียบได้กับประสิทธิภาพของหินพลังงานฝึกวิชาสามร้อยกรัม ทั้งอาจจะดีกว่านั้น…”
“น้อยไป!”
“ไม่มีแล้วจริงๆ…”
หลู่เฟิ่งโหรวมองเขาต่อ ผ่านไปสักพักค่อยเอ่ยว่า “ลองเอามาให้ฉันสักห้าร้อยกรัม…”
ฟางผิงใบหน้าแข็งทื่อ ผมไม่มีจริงๆ!
“อาจารย์ ไม่ได้มีเยอะขนาดนั้น…”
“เธอมีเท่าไหร่?”
“ห้าสิบกรัม…ก็ได้ๆ ผมจะตอบตามตรงละกัน หนึ่งร้อยกรัม มีเยอะถึงแค่นี้แหละ”
หลู่เฟิ่งโหรวเอ่ยอย่างครุ่นคิด “ประสิทธิภาพของน้ำแร่แห่งชีวิตฉันไม่เคยลองมาก่อน ตกลงเป็นยังไงตอนนี้พูดยาก เอาแบบนี้เถอะ กลับไปมหาวิทยาลัยก่อน ไปลองที่ห้องแหล่งพลังงาน หากไม่พอ เธอก็เพิ่มอีก…”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน