ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 416

ตอนที่ 416 ยังจำเรื่องในอดีตได้หรือเปล่า (1)

……….

สสารไม่แตกดับ ฟางผิงอาศัยบารมีหวังจินหยางได้มาเล็กน้อยเท่านั้น

น่าเสียดายที่ไม่เยอะ ไม่เยอะเลยจริงๆ!

ตอนนี้ฟางผิงมีแสงสีแดงปกคลุมบนกระดูกหนึ่งชั้น ยิ่งขับเน้นให้แปลกประหลาดมากขึ้นไปอีก

ส่วนหวังจินหยาง อาการบาดเจ็บฟื้นฟูขึ้นไม่น้อยเช่นกัน

รูใหญ่ตรงหน้าอกถูกซ่อมแซมกว่าครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ก็หยุดถึงแค่นี้เท่านั้น ไม่นานสสารไม่แตกดับก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

ตอนมาก็มาอย่างเงียบๆ ตอนไปก็ไปอย่างไร้ร่องรอย

ฟางผิงตั้งใจตรวจสอบอยู่พักหนึ่ง กลับไม่สามารถสัมผัสได้ว่าสสารไม่แตกดับพวกนี้มาจากไหน

อู๋ชวนที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วมุ่น ผ่านไปสักพักก็กดเสียงว่า “ผนึกไว้ภายในประตูซานเจียว! น่าสนใจ!”

ประตูซานเจียวเป็นการผสมผสานระหว่างความเป็นจริงและเสมือนจริง

บอกว่ามีการคงอยู่จริงๆ แต่ความเป็นจริงกลับไม่มี

บอกว่าไม่มีการคงอยู่ อันที่จริงภายในประตูซานเจียวกลับเก็บซ่อนความลับไว้มากมาย อย่างเช่นพลังงานและปราณ เมื่อถึงขั้นหกสูงสุดล้วนจะรับรู้ได้ ภายในประตูซานเจียวเก็บงำพลังงานและปราณไว้จำนวนมาก

มีเพียบพร้อมในร่างกายอยู่แล้ว?

หรือเพราะการฝึกวิชามาหลายปีจึงสะสมเอาไว้?

เรื่องพวกนี้ปัจจุบันยังไม่สามารถพิสูจน์ได้

อู๋ชวนที่อยู่ขั้นเก้าย่อมมีสสารไม่แตกดับเช่นกัน แต่สสารไม่แตกดับของเขา ไม่ได้อยู่ภายในประตูซานเจียว แต่แฝงอยู่ในร่างกายต่างหาก

ในร่างกายของหวังจินหยางไม่มีสสารประเภทนี้

อู๋ชวนมองฟางผิงแวบหนึ่ง…ฟางผิง…เหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง

ตอนนี้อันที่จริงอู๋ชวนก็เดาถึงอะไรบางอย่างได้เหมือนกัน

คนแบบไหนที่จะมีสสารไม่แตกดับได้?

ขั้นแปดและสูงกว่าขั้นแปดขึ้นไป!

ไม่แตกดับ…ไม่แตกดับ…คำเรียกนี้ไม่ได้เกิดขึ้นในยุคสมัยนี้ แต่มีมาแต่โบราณกาลแล้ว

รวมกับตำนานเรื่องเล่าบางอย่าง อู๋ชวนย่อมคิดเชื่อมโยงไปมากมาย

ไม่ใช่แค่อู๋ชวน คนอื่นๆ ก็จมดิ่งในความคิดเช่นกัน

การต่อสู้ครั้งนี้ แม้จะเป็นการต่อสู้ของผู้ฝึกยุทธ์ระดับกลางไม่กี่คน แต่สิ่งที่เปิดเผยออกมามีมากมายเกินไป

ไม่นานหวังจินหยางก็ลืมตาขึ้น เห็นบาดแผลของตัวเองฟื้นฟูกว่าครึ่งใหญ่ก็ไม่พูดอะไร เผยเพียงสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะผลักฟางผิงที่ยังกอดเขาออกไป คำพูดที่เจ้าหมอนี่ตะโกน อันที่จริงเขาก็ได้ยินเหมือนกัน

ผลักฟางผิงออกไปแล้ว หวังจินหยางก็มองเขาพักหนึ่ง จู่ๆ ก็เอ่ยว่า “นายล่ะ?”

“อะไร?”

“สสารไม่แตกดับของนายไปไหนแล้ว?”

ฟางผิงเผยสีหน้าจนใจ ฉันจะเอาของแบบนั้นมาจากไหนกันล่ะ!

เห็นได้ชัดว่าเหล่าหวังคิดเลยเถิดไปไกลแล้ว!

แต่หวังจินหยางพูดแบบนี้ออกมา คนอื่นๆ ก็ทยอยมองไปทางฟางผิงทันที อู๋ชวนสีหน้าเปลี่ยนอยู่พักใหญ่ แค่นเสียงในลำคอ

เกรงว่าบางคนก็มีอยู่แล้วสินะ!

ผลปรากฏว่าไม่ใช้ของตัวเอง มาอาศัยของคนอื่น เห็นเป็นเรื่องสนุกหรือไง?

ของแบบนี้เป็นสิ่งล้ำค่าอย่างมาก

หากรู้มาก่อนหน้านี้ เขาคงไม่สิ้นเปลืองของตัวเองแล้ว แม้ว่าเขาจะใช้ไปไม่เยอะ แต่ฝึกวิชาไม่ถึงสี่ห้าเดือน นั่นก็อย่าคิดว่าจะซ่อมแซมกลับมาได้ง่ายๆ เลย

ฟางผิงอัดอั้นตันใจอยู่บ้าง ผมบอกว่าไม่มี พวกคุณจะเชื่อหรือเปล่า?

เอาเถอะ เขาคิดว่าคนพวกนี้น่าจะไม่เชื่อ

ไม่คิดวกวนเรื่องพวกนี้อีก ฟางผิงกำลังจะอ้าปากพูด โพรงข้างบนกลับมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น

ฟางผิงกลับขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะทะยานขึ้นไปจากหลุมอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทันที

คนอื่นๆ เห็นแบบนั้นก็เตรียมจะออกไปเช่นกัน ปรากฏว่าครู่ต่อมาฟางผิงกลับลอยลงมาอีกครั้ง คลำอยู่บนร่างศพที่อยู่ไม่ไกลพักหนึ่ง จู่ๆ ก็ขมวดคิ้ว บ่นขมุบขมิบไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร

ก่นด่าเสร็จแล้ว ฟางผิงก็มองไปยังทุกคนว่า “พวกคุณมีใครให้ผมยืมชุดได้บ้าง?”

พวกปรมาจารย์มองหน้ากัน ทุกคนก็สวมชุดคนละตัว ให้เธอยืมแล้ว พวกเราจะใส่อะไรล่ะ?

“ข้างบนเป็นครอบครัวของผม ผมออกไปสภาพนี้น่าจะทำคนตกใจแล้ว”

ผู้บัญชาการทหารไป๋ได้ฟังก็ครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะถอดเสื้อคลุมทหารของตัวเองออกมา ในกลุ่มคนพวกนี้มีแค่เขาที่ใส่เยอะกว่าคนอื่นหน่อย

ฟางผิงรับเสื้อคลุมมา รีบกล่าวขอบคุณ สวมให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว ปิดบังแขนสองข้างที่มีสภาพน่ากลัวเอาไว้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน