ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 417

ตอนที่ 417 คนหนุนหลังมาแล้ว (3)

……….

หยางเฉิง

ทำเนียบผู้ว่า

ตอนที่รับรู้ถึงลมหายใจจากข้างนอก อู๋ชวนก็ถูขมับขึ้นมาทันที นึกไม่ถึงว่าคนจะมาเยอะขนาดนี้ เรื่องนี้หากจัดการไม่ระวังต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่

“คนของสองบริษัทใหญ่มางั้นเหรอ?”

ไป๋จิ่นซานที่ฝีมืออ่อนแอที่สุดไม่กล้าพูดขึ้นมาด้วยซ้ำ เป็นผู้บัญชาการเมืองรุ่ยหยางที่รับบทสนทนา เอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “ผู้บังคับการ คนของสองบริษัทอยู่ระหว่างทางแล้ว แต่เร่งเดินทางจากปักกิ่ง ยังต้องใช้เวลาอีกนิดหน่อย อีกอย่างผู้บัญชาการโจวหน่วยทหาร รัฐมนตรีหวังกระทรวงการศึกษา ผู้อำนวยการหูหน่วยสืบสวน…อยู่ระหว่างการเดินทางทั้งนั้น พวกหัวหน้าบอกว่ารอพวกเขามาถึงแล้วค่อยดำเนินเรื่องพร้อมกัน”

อู๋ชวนพยักหน้าเล็กน้อย ปีใหม่แท้ๆ มาเกิดเรื่องแบบนี้ได้ เกรงว่าทุกคนคงฉลองปีใหม่ไม่ราบรื่นเท่าไหร่แล้ว อีกอย่าง…ยังมีฟางผิงและหวังจินหยาง เป็นเรื่องที่ควรค่าให้ความสำคัญจริงๆ

คนหนึ่งขั้นห้ากระดูกทอง อีกคนขั้นห้าเกิดสสารไม่แตกดับขึ้นมา

เรื่องนี้ก็ต้องให้ความสนใจเช่นกัน

คนแบบนี้จะมีอีกกี่คนกัน?

เหยาเฉิงจวิน หลี่หานซง…ยังมีหลายคนที่ไม่ถูกค้นพบงั้นเหรอ?

หรือค้นพบแล้ว แต่ถูกปิดบังไว้?

ถ้ามีความพิเศษแบบนี้หมด…งั้นไม่ได้หมายความว่าบางอย่างจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอันใหญ่หลวงแล้ว!

คนพวกนี้เป็นยอดฝีมือที่สูงกว่าขั้นแปดขึ้นไปจริงๆ?

งั้นจะเกิดสถานการณ์ที่ฟื้นฟูความสามารถได้อย่างรวดเร็วหรือเปล่า?

บางครั้งยอดฝีมือแปลกหน้าเยอะขึ้น อาจไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป

ใครจะรู้ว่าคนพวกนี้ดีหรือเลว มีจุดประสงค์แอบแฝงหรือเปล่า

ทั้งควรจะปฏิบัติท่าทีกับคนพวกนี้ยังไง?

ตอนนี้ดูท่าเหมือนเป็นผู้ฝึกยุทธ์รุ่นใหม่กันทั้งนั้น ฝีมือไม่ได้แข็งแกร่งมาก ประเทศจีนแทบจะมองข้ามการมีอยู่ของพวกเขา ยังไงก็มียอดฝีมือขั้นสุดยอดสามารถควบคุมทุกอย่างได้

แต่คนพวกนี้ล้วนเป็นอัจฉริยะรุ่นใหม่ หากจัดการได้ไม่เหมาะสม จะทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ได้ง่าย

ฟางผิงจากมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ หลี่หานซงจากมหาวิทยาลัยปักกิ่ง เหยาเฉิงจวินจากโรงเรียนเตรียมทหารอันดับหนึ่ง ใครบ้างที่ไม่มีปรมาจารย์หนุนหลังอยู่?

ยิ่งคิดต่อไปเท่าไหร่ อู๋ชวนก็ยิ่งปวดหัวขึ้นมาเท่านั้น

หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขาคงไม่มาหรอก ทิ้งเรื่องนี้ให้คนอื่นจัดการก็ดีแล้ว

ตอนนี้เขาเป็นขั้นเก้าเพียงคนเดียวที่มาถึงที่เกิดเหตุ เรื่องราวเกิดขึ้นที่ทางใต้ เขาเป็นผู้บังคับการตั้งมั่นเฝ้าระวังทางใต้ ในนามนั้นยังเป็นผู้นำที่สุดที่สูงของหลายมณฑลทางใต้

อู๋ชวนยังกำลังครุ่นคิดเรื่องพวกนี้ นอกห้องก็รับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เข้ามาใกล้แล้ว

หลังจากนั้นสักพัก ฟางผิงที่แทบจะเป็นครึ่งโครงกระดูกก็เดินอาดๆ เข้ามา

อู๋ชวนเห็นสภาพนี้ของฟางผิงก็รู้ทันทีว่าเจ้าเด็กนี้แฝงความคิดชั่วร้ายอยู่แน่ ขมวดคิ้วว่า “สวมเสื้อ!”

ฟางผิงส่ายหน้าว่า “บาดเจ็บหนักเกินไป เสื้อผ้าเป็นอุปสรรคต่อการฟื้นฟูบาดแผล”

“เธอ…”

อู๋ชวนอยากจะอัดเขาสักชุด แต่ก็กลัวว่าจะทำเจ้าเด็กนี้ตาย

อีกอย่างเขาสงสัยว่าอัดเด็กนี้ตอนนี้ ฟางผิงอาจจะขอให้เขาใช้สสารไม่แตกดับฟื้นฟูตัวเองอีกได้

คนอื่นๆ ไม่พูดอะไร รอจนระดับสูงของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้เข้ามา คนพวกนี้จึงค่อยทักทายซึ่งกันและกัน

เห็นอู๋ขุยซานเข้าประตูมา อู๋ชวนกลับไม่นั่งเฉยๆ อีกแล้ว หยัดกายขึ้นผงกหัวให้อีกฝ่ายเล็กน้อย

ขึ้นชื่อว่าเป็นศิษย์เก่าของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ แม้เขาจะอยู่ขั้นเก้า การแสดงความเคารพที่เหมาะสมต่ออธิการบดียังคงเป็นเรื่องจำเป็น

อู๋ขุยซานไถ่ถามเป็นมารยาทอยู่สักพัก ก่อนทุกคนจะแยกกันหาที่นั่งให้ตัวเอง

อู๋ชวนรอพวกเขานั่งลงแล้ว เวลานี้ค่อยเอ่ยว่า “รอกันอีกสักหน่อย คนอื่นๆ ใกล้มาถึงแล้ว”

“ได้”

อู๋ขุยซานไม่พูดมาก พวกตาเฒ่าหลี่แทบไม่เอ่ยปากด้วยซ้ำ

เห็นสถานการณ์นี้ อู๋ชวนก็รู้ว่าเรื่องราวไม่อาจคลี่คลายง่ายๆ แล้ว

ส่วนฟางผิงกำลังวางแผนจะทำลายความเงียบโดยการตีซี้กับพวกปรมาจารย์ จู่ๆ ก็หน้าเปลี่ยนสี รีบวิ่งเหยาะๆ ออกประตูไป เอ่ยจากที่ไกลๆ ว่า “อธิการเฉิน คุณมาได้ยังไงครับ?”

เฉินเย่าถิงที่กระโดดลงจากฟ้าเห็นครึ่งโครงกระดูกวิ่งออกมาก็ตกตะลึงเป็นอันดับแรก ก่อนจะเอ่ยด้วยหน้าเปลี่ยนสีว่า “ยังฟื้นฟูได้หรือเปล่า?”

“น่าจะ…ได้มั้งครับ?”

ฟางผิงตอบกลับอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่ รู้สึกว่าจะได้ แต่ต้องสิ้นเปลืองมหาศาลอย่างแน่นอน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน