ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 44

ตอนที่ 44 การคาดเดาของอู๋จื้อหาว

มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง

ต่อจากนั้นไม่กี่วัน ฟางผิงก็มักไปดูสองพี่น้องตระกูลถานฝึกท่ายืน

แค่เวลาไม่กี่วันกลับได้ประโยชน์กลับมามากมาย

สองพี่น้องตระกูลถานก็เข้าใจพูด บอกว่าไม่รบกวนพวกเขาเลย ดูได้ตามสบาย

ตอนที่พักจากการฝึก ฟางผิงเอ่ยข้อสงสัยออกมา สองพี่น้องก็ให้คำตอบเป็นอย่างดี

ท่าจวงกงถือเป็นเคล็ดวิชาที่เปิดเผยเพียงครึ่งเดียว ไม่มีทางลัดให้พลิกแพลง

ต้องอาศัยเวลาในการฝึกฝนเท่านั้น!

แต่พวกเขาไม่รู้ว่า ฟางผิงผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา

คนอื่นฝึกท่าจวงกงนานเข้า ต้องสิ้นเปลืองปราณอย่างมาก จิตใจห่อเหี่ยว ยังไงก็ต้องหยุดเพื่อพักผ่อน

รอร่างกายฟื้นฟู ปกติใช้เวลาสองวันถึงสามวัน

ส่วนฟางผิงน่ะเหรอ?

ปราณหมด ก็ใช้ทรัพย์สินแลกเปลี่ยนกับปราณ!

จิตใจห่อเหี่ยวก็ใช้ทรัพย์สินเพิ่มค่าจิตใจขึ้นมา!

สองพี่น้องตระกูลถานฝึกท่ายืนระดับหนึ่ง ก็ยืนเพียงครึ่งชั่วโมงต่อวันเท่านั้น

ไม่ใช่ว่าฝืนต่อไปไม่ได้ แต่จะสิ้นเปลืองปราณและจิตใจเกินไป หลังจากนั้นยังต้องหมดเรี่ยวแรงไปหลายวัน

ปราณยังพอว่า กินยาบำรุงก็สามารถฟื้นฟูขึ้นมาแล้ว

แต่พลังจิตใจ สำหรับผู้ฝึกยุทธ์ระดับล่างแล้ว พวกเขาไม่เข้าใจโดยสิ้นเชิง

นอกจากพักผ่อนนอนหลับ ผู้ฝึกยุทธ์ระดับล่างก็ไม่รู้วิธีอื่นในการฟื้นฟูค่าจิตใจแล้ว

ส่วนฟางผิง ทำครั้งหนึ่งยี่สิบนาที นั่นก็สุดยอดแล้ว

แต่ชายหนุ่ม ใช้ทรัพย์สินแบบไม่คำนวณต้นทุนแม้แต่น้อย

ทุกวันกลับบ้าน ก็จะเริ่มฝึกตั้งแต่เจ็ดโมง

ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกับการฝึก (เคล็ดเพิ่มพลัง) ส่วนท่าจวงกงนั้นเสียเวลาไปกว่าสี่ชั่วโมง

ไม่ถึงเที่ยงคืน ฟางผิงก็แทบไม่หยุดพักเลย

หากเขาไม่ง่วงนอนก็คงยืนจนถึงฟ้าสว่างไปแล้ว

ค่าปราณและจิตใจนั้นเต็มเปี่ยมตลอด ใช้เวลาฝึกฝนท่ายืนจนคุ้นชิน ฝึกวิชาครั้งหนึ่งเทียบได้กับการฝึกของสองพี่น้องตระกูลถานครึ่งเดือนถึงหนึ่งเดือนเสียด้วยซ้ำ!

ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่กี่วัน ฟางผิงก็รู้สึกว่าเขาอยู่ไม่ไกลจากจวงกงระดับหนึ่งแล้ว

—

พอถึงเย็นวันเสาร์ ฟางผิงก็ขอให้สองพี่น้องช่วยสอนเขาอีกครั้ง

ถานเฮ่านั้นไม่อะไร แต่แววตาของถานเทาไม่เหมือนเดิมแล้ว

เจ้าหมอนี่ น่ากลัวเกินไปแล้ว!

สองวันก่อนยังถามพวกความรู้เบื้องต้น ตอนนี้กลับถามเกี่ยวกับจวงกงระดับหนึ่งแล้ว

ชำเลืองมองฟางผิงอยู่นาน สุดท้ายถานเทาก็ทนไม่ได้ “ฟางผิง หรือนายใกล้จะทะลวงจวงกงระดับหนึ่งแล้ว?”

ถานเฮ่าอ้าปากค้าง “ทะลวง?”

ฟางผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไม่ ฉันแค่ถามไปเท่านั้น อันที่จริงฉันฝึกยืนมาช่วงหนึ่งแล้ว แต่ฟังจากคนอื่นมาไม่ค่อยเป็นขั้นเป็นตอนเท่าไหร่ เข้าใจแค่ครึ่งเดียว ตอนนี้พวกนายมาช่วยสอน ฉันเลยเข้าใจขึ้นมาบ้าง ได้อะไรกลับมาเยอะเลย! ถึงจะยังไม่ทะลวงจวงกงระดับหนึ่ง แต่ฉันเชื่อว่าน่าจะเร็วๆ นี้ ครั้งนี้ต้องขอบคุณพวกนายแล้ว วันไหนพวกนายว่าง ให้ฉันเลี้ยงข้าวพวกนายสักมื้อละกัน”

สองพี่น้องจะไม่สนใจ หรือใจกว้างก็ช่าง แต่ครั้งนี้พวกเขาช่วยฟางผิงไม่น้อยเลยจริงๆ

บางท่า หากไม่มีคนสอนก็อาจจะทำผิด ฟางผิงฝึกฝนเอง คงจะไม่ก้าวหน้าเร็วถึงขนาดนี้

“ใกล้จะทะลวงจวงกงระดับหนึ่งจริงๆ ด้วย”

ถานเทาพึมพำ มองฟางผิงอีกครั้ง รู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง

แม้ปราณจะสูงกว่าพวกเขา แต่ทะลวงท่าจวงกงไม่ได้ สองพี่น้องคงไม่สนใจอะไร

ค่าปราณสูงเท่าไหร่ล้วนไม่เป็นปัญหา

พ่อของพวกเขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่ง รู้เรื่องมากกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว

พวกเขาเรียนเรียนจวงกงระดับหนึ่ง รอจนเข้ามหาวิทยาลัย เรียน (เคล็ดหลอมกระดูก) ทั้งมีทรัพยากรที่โรงเรียนจัดหาให้

ภายในหนึ่งปี พวกเขาก็มีโอกาสสูงที่จะกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์แล้ว

แต่ถ้าฟางผิงมีค่าปราณสูงอย่างเดียวคงไม่น่ากลัวหรอก

ถึงโจวปินจะมีค่าปราณหนึ่งร้อยยี่สิบห้าแล้วยังไงล่ะ?

เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ก็ต้องเรียนจวงกงตั้งแต่ต้น เมื่อบรรลุจวงกงระดับหนึ่งถึงจะได้ฝึกร่วมกับ (เคล็ดหลอมกระดูก) ยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่

เป็นไปได้ว่า สองพี่น้องทะลวงด่านเป็นผู้ฝึกยุทธ์ หลอมกระดูกบนและล่างแล้ว เจ้าพวกนี้ถึงจะมีโอกาสทะลวงด่านได้

แต่นั่นมันเมื่อก่อน!

ตอนนี้ฟางผิงใกล้จะบรรลุจวงกงระดับหนึ่งแล้ว นั่นก็เท่ากับยืนอยู่บนลู่วิ่งเดียวกับพวกเขา

ถานเทาอิจฉาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยว่า “เลี้ยงข้าวคงไม่จำเป็นหรอก ตอนนี้ทุกคนต่างก็ยุ่ง รอสอบศิลปะการต่อสู้แล้ว พวกเราค่อยหาเวลาไปกินข้าวด้วยกันเถอะ”

ค่าปราณของฟางผิงไม่ได้น้อย วิชาวัฒนธรรมก็ใช้ได้

เจ้าหมอนี่มีโอกาสสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะต่อสู้

รอเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ทุกคนต่างเป็นนักศึกษาสายศิลปะการต่อสู้ ถึงเวลานั้นกินข้าวเชื่อมสัมพันธ์คงจะดีกว่า

พวกเขาไม่มีเวลา ฟางผิงก็ยุ่งเหมือนกัน

ขอบคุณพวกเขาอีกครั้ง ก่อนฟางผิงจะปลีกตัวไป

รอฟางผิงจากไปแล้ว สองพี่น้องก็เจออู๋จื้อหาวที่ชั้นสอง

ถานเฮ่าคว้าคอเสื้อของอู๋จื้อหาวทันที เอ่ยอย่างหงุดหงิด “เสี่ยวอู๋ กล้าหลอกพี่ฮ่าวงั้นเหรอ!”

อู๋จื้อหาวมึนงง ก่อนจะโมโหขึ้นมา “ปล่อยมือจากตัวฉัน คิดว่าฉันกลัวนายสองพี่น้องงั้นเหรอ สู้ตัวต่อตัวสิวะ!”

“ตัวต่อตัวปู่แกสิ!”

ถานเฮ่าก่นด่า ก่อนจะคลายมือออก ยังคงอารมณ์เสียอยู่บ้าง “นายบอกว่าฟางผิงฐานะธรรมดาไม่ใช่เหรอ? ช่วงนี้เขาฝึกจวงกงพัฒนาอย่างก้าวกระโดด ค่าปราณเต็มเปี่ยม ว่าตามเหตุผล มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้สิ”

อู๋จื้อหาวก็หงุดหงิด “เรื่องแค่นี้?”

เมื่อก่อนเขาก็สงสัยเรื่องนี้

แต่ตอนนี้ อู๋จื้อหาวคิดว่าเขาพอจะเข้าใจบ้างแล้ว

ถือโอกาสตอนที่คนอื่นไม่สนใจ อู๋จื้อหาวกระซิบบอก “เจ้าหมอนี่น่าจะมีคนหนุนหลัง!”

“ใคร?”

“รุ่นพี่หวัง!”

อู๋จื้อหาวพูดด้วยตาใสแจ๋ว “ครั้งก่อนรุ่นพี่หวังมาโรงเรียน ฟางผิงมาขอเบอร์จากฉัน หลังจากนั้นเหมือนจะนัดเจอกัน! หลักๆ คุยเรื่องอะไรฉันไม่รู้ แต่เป็นได้ว่าจะขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่หวัง ไม่อย่างนั้น พวกนายว่า เขาจะก้าวหน้าเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?”

“รุ่นพี่หวังจินหยาง?”

สองพี่น้องประสานสายตากัน ตกใจอยู่บ้าง!

อู๋จื้อหาวไม่รู้ความนัย พวกเขามีพ่อเป็นผู้ฝึกยุทธ์ ทั้งยังรู้เรื่องอะไรมาบ้าง

ไม่กี่วันก่อน เด็กหนุ่มอายุน้อย คนเก่งของเมืองหยางเฉิง เด็ดหัวผู้ฝึกยุทธ์ที่ใกล้ทะลวงขั้นสามเพียงลำพัง

หวังจินหยางเพิ่งอายุเท่าไหร่?

นักศึกษาปีหนึ่งที่อายุสิบเก้าปี!

ฆ่าผู้ฝึกยุทธ์ที่ใกล้ทะลวงขั้นสามได้ หวังจินหยางอยู่ขั้นไหนกัน?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน