ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 467

ตอนที่ 467 ถามความลับ (2)

………………..

เขาเป็นคนนำทาง ส่วนเขาเป็นคนฆ่าหรือเปล่า นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

เจี่ยงเชาดูแคลนต่อ แต่ยังคงเอ่ยอย่างตะกละตะกลามอยู่บ้าง “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว เอาอาหารขึ้นโต๊ะเถอะ! สัตว์ปีศาจขั้นเจ็ด…ฉันก็เคยกินมาเหมือนกัน”

เขาเคยกินอยู่แล้ว แต่เมืองเจิ้นซิงไม่ได้ฆ่าสัตว์ปีศาจได้บ่อยขนาดนั้น

พวกผู้อาวุโสหลายปีถึงจะเอากลับมาครั้งหนึ่ง อยากให้ผู้อาวุโสฆ่าเอากลับมาให้กิน นั่นเป็นไปไม่ได้

ส่วนคนอื่นๆ เคยฆ่าสัตว์ปีศาจ แต่เอากลับมานับครั้งได้

ฟางผิงฟังจบก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พี่เจี่ยง พูดแบบนี้ยอดฝีมือเมืองเจิ้นซิงก็เข้าไปล่าสัตว์ในถ้ำใต้ดินได้น่ะสิ?”

เจี่ยงเชาปิดปากเงียบ รออยู่สักพัก พอเนื้อสุนัขขึ้นโต๊ะแล้วก็รีบกินเข้าไปหนึ่งคำ เผยสีหน้าพอใจออกมา

ด้านข้างซูจื่อซู่ก็คีบขึ้นหนึ่งชิ้นเข้าปาก เห็นฟางผิงมองเธอด้วยรอยยิ้มก็หน้าขึ้นสีอยู่บ้าง เอ่ยอย่างลำบากใจว่า “คือ…ปู่หลี่บอกว่าห้ามพูดเรื่องเมืองเจิ้นซิงมั่วซั่ว”

เวลานี้เจี่ยงเชาก็หัวเราะขึ้นมา “ฟางผิง หลายวันนี้พวกเราก็เข้าใจเรื่องเกี่ยวกับนายอย่างละเอียดแล้ว…ยังไง…ยังไงพวกเราก็พอจะเดาถึงบางอย่างได้ แต่พูดเรื่องพวกนี้ไม่มีประโยชน์ คิดเสียว่าเพิ่มพูนประสบการณ์ชีวิตละกัน แต่ว่าบางเรื่องไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากพูด แต่พูดไม่ได้จริงๆ”

ฟางผิงไม่สนใจเช่นกัน เดาอะไรอีก เรื่องเดิมพันก่อนหน้านี้สินะ ฉินเฟิ่งชิงเจ้ายาจกนี้ ทำความรู้จักหน่อยก็รู้แล้วว่าเขาจ่ายเงินห้าหมื่นล้านออกมาไม่ได้หรอก

ได้ยินเจี่ยงเชาพูดแบบนี้ ฟางผิงจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “พี่เจี่ยง นายคิดว่าฉันเป็นคนของลัทธินอกรีตหรือไง?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว!”

“ฉันเป็นผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำ?”

“จะเป็นไปได้ไง!”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันขอถามพี่เจี่ยงอีกสักประโยค ฉันเทียบกับอัจฉริยะของเมืองเจิ้นซิงแล้วเป็นยังไง?”

เจี่ยงเชาเกาหัว เอ่ยอึกอักว่า “เอ่อ…เก่งไม่น้อย ได้ยินว่านายหลอมกระดูกทองแล้ว พลังจิตใจแข็งแกร่งมาก บางทีอาจจะเข้าสู่ขั้นเจ็ดได้เร็วกว่าพวกหลี่เฟยซะอีก”

ฟางผิงคลี่ยิ้มว่า “ตอนนี้สถานการณ์ของถ้ำใต้ดินเลวร้ายลงเรื่อยๆ คนอื่นบางทีอาจไม่มีคุณสมบัติรู้เรื่องพวกนี้ แต่ฉันมั่นใจว่าฉันมีคุณสมบัตินี้ รวมถึงความสามารถและพลังในการแบกรับเรื่องทั้งหมด! เป้าหมายของเมืองเจิ้นซิงไม่ใช่เพื่อเก็บซ่อนความลับ แต่กังวลว่าจะสร้างความตื่นตระหนกหรือทำให้พวกที่ไม่มีความสามารถจะรู้เรื่องทั้งหมดเกิดความหมดหวังขึ้นมาได้ ฉันพูดแบบนี้ พี่เจี่ยงยอมรับหรือเปล่า?”

เจี่ยงเชาครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันอยากจะเข้าใจบางเรื่องให้มากหน่อย เพื่อมนุษยชาติ เพื่อประเทศชาติ อุทิศบางอย่างออกไป…ประเด็นอยู่ที่ฉันอยากให้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้สูญเสียน้อยลง หอประวัติศาสตร์และสุสานเขตทางใต้ ฉันไม่อยากให้มีอะไรมาเพิ่มแล้ว! ตอนนี้พี่เจี่ยงก็ยังไม่อยากจะบอกงั้นเหรอ?”

เจี่ยงเชาเอ่ยอย่างอัดอั้นว่า “ฟางผิง นายกำลังสร้างความลำบากใจให้ฉัน?”

“นายอ้วน!”

จู่ๆ ฉินเฟิ่งชิงที่อยู่ด้านข้างก็ตะโกนเสียงดัง เอ็ดว่า “ถามนายแค่นิดหน่อย นายก็บอกปัดเสียงแข็งแล้ว! นายไม่พูด ฉันไม่พูด ทุกคนไม่พูด ใครจะรู้ว่านายบอกพวกเรา? เสี่ยวซู เขาไม่พูด เธอล่ะ เจ้าอ้วนนี้ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว เสี่ยวซู เธอทนเห็นพวกเราสูญเสียมากขึ้นอีกได้หรือไง?”

ซูจื่อซู่มองเจี่ยงเชาแวบหนึ่ง ขัดแย้งในใจอยู่บ้าง ผ่านไปสักพักจึงเอ่ยว่า “งั้นพวกนาย…พวกนายอย่าถามเยอะเกินไป อันที่จริงฉันก็ไม่ได้รู้มากมาย”

เจี่ยงเชาอยากพูดอะไรสักอย่าง ท้ายที่สุดกลับเงียบไป เริ่มกินอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาแทน

กินก่อนละกัน ทำเป็นไม่ได้ยินไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน