ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 533

ตอนที่ 533 ฟางผิงผู้ยิ่งใหญ่ (1)

………………..

กลางอากาศ พลังจิตใจของฟางผิงเริ่มประสานตัวกันแล้ว

บ้านที่ดูซอมซ่อแห่งหนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าทุกคน

บ้าน!

ใครก็นึกไม่ถึงว่าฟางผิงจะปรากฏบ้านเล็กๆ หลังหนึ่งขึ้นมา!

บ้านนั้นดูเก่าอย่างเห็นได้ชัด คล้อยหลังจากที่บ้านปรากฏ ราวกับมีคนกำลังจัดแต่งบ้านหลังนี้ เพิ่มเครื่องใช้เฟอร์นิเจอร์พวกนั้นเข้าไป

เครื่องใช้ที่ผุผังบางอย่างค่อยๆ ปรากฏขึ้นในบ้านเก่า

ด้านล่างการปรากฏนั้น

แววตาของฟางผิงวูบไหว ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

บ้านเก่า!

บ้านเก่าหลังนั้นที่หยางเฉิง ไม่ใช่หลังที่ย่านกวนหูหยวน แต่เป็นหลังที่อยู่ย่านจิ่งหูหยวน ตึกแถวที่ 6 ห้อง 101

บ้านเก่าหลังนั้นอยู่มาสองชั่วอายุคนแล้ว!

บ้านยังปรากฏอย่างต่อเนื่อง สมบูรณ์ขึ้นเรื่อยๆ พลังจิตใจของฟางผิงราวกับไม่เพียงพออยู่บ้าง

ฟางผิงไม่ได้พูดอะไร เติมพลังจิตใจเข้าไปเงียบๆ เริ่มปรากฏต่อไป

บ้าน เครื่องใช้ต่างๆ กำแพง…บ้านที่สมบูรณ์หลังหนึ่งเริ่มปรากฏอยู่เบื้องหน้าทุกคน

หลายคนสับสน หลายคนจมดิ่งในความเงียบ

เวลานี้แทบไม่มีใครพูดอะไรเลย

พวกหลี่ฉางเซิงก็นิ่งอึ้งไปอยู่บ้างเช่นกัน บ้านหลังนี้…มีความหมายแฝงอะไรกัน?

พวกเขาคิดว่าปรากฏเป็นบ้านคือสิ้นสุดแล้ว แต่นี่เพิ่งจะเริ่มต้น

ตอนที่บ้านปรากฏขึ้น ภายในบ้านมีร่างคนโผล่ขึ้นอย่างเลือนราง

“พี่…”

ในความว่างเปล่าราวกับมีเสียงเบาที่แทบไม่ได้ยินกระจายออกมา เงาสามคนปรากฏขึ้นในบ้านอย่างเลือนราง

—

“ฟางผิง…ความยึดติดของเขาคือครอบครัวตัวเองอย่างนั้นเหรอ?”

มีคนพึมพำขึ้นมา เวลานี้ทุกคนต่างมองออก นั่นเหมือนจะเป็นบ้านของฟางผิง

ใครก็นึกไม่ถึงว่าอัจฉริยะที่โดดเด่น ผู้ที่แข็งแกร่งไร้คู่ต่อสู้อย่างฟางผิง จะปล่อยวางเรื่องนี้ไม่ลง!

ปรมาจารย์ที่ลอยเข้ามา มีคนเข้าใจทันที ทั้งบางคนก็ยากที่จะพูดออกมา

กระทั่งอัจฉริยะแบบนี้ยังวาดฝันจะมีชีวิตที่สงบสุข?

ใช่แล้ว สงครามลากยาวมานานจนเกินไป!

คนที่ตายในสงครามมีมากมายเกินไปแล้ว คนอย่างฟางผิงนี้ ส่วนลึกภายในใจ สิ่งที่ปรารถนามากที่สุดก็คืออยู่ร่วมกับครอบครัวอย่างสงบสุขเท่านั้น?

ความเศร้าที่ยากจะอธิบาย ความระทมทุกข์ที่พูดไม่ออก

ผู้ฝึกยุทธ์ตายในสงครามถ้ำใต้ดินเป็นเกียรติยศสูงสุดแล้ว!

ใครจะเข้าใจผู้ฝึกยุทธ์อย่างแท้จริง เกียรติยศ ความรุ่งโรจน์ในสายตาคนนอก บางทีอาจเป็นแค่การซ่อนเร้นอย่างหนึ่งเท่านั้น

“ฉันคิดถึงบ้านแล้ว…”

มีคนพึมพำขึ้นมา แววตากลับเผยความสับสน ครอบครัวฉันอยู่ที่ไหนกัน?

ผ่านมากี่ปีแล้ว?

พ่อแม่ตายในสนามรบ อยู่เองตามลำพัง ทำสงครามในถ้ำใต้ดินนับสิบครั้ง จะยังมีครอบครัวได้ยังไง!

เงาในความทรงจำแทบจะขมุกขมัวไปหมดแล้ว

—

การปรากฏพลังจิตใจยังคงเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง

ในห้องนั้นเงาที่เลือนรางหลายคนไม่ได้ปรากฏออกมาอย่างชัดเจน แต่เงามีแค่สามเงา ไม่มีการคงอยู่ของฟางผิง

ไม่มีฟางผิง!

ไม่นานบ้านหลังหนึ่งก็เปลี่ยนเป็นตึกเก่าที่ซอมซ่อ เทียบกับบ้านที่หยางเฉิงแล้วยังเก่ายิ่งกว่า

น่าเสียดาย มีแค่ไม่กี่คนที่รู้เรื่องทั้งหมดนี้ แม้จะเป็นหวังจินหยางที่เห็นฉากนี้ก็ไม่ได้คิดมากเช่นกัน

บ้านเก่าที่ย่านจิ่งหูหยวน หวังจินหยางเคยไปมาก่อน

—

“ไม่ถูก…”

หวังจินหยางค้นพบความผิดปกติแล้ว!

พึมพำว่า “นี่ไม่ใช่ปัจจุบัน…”

หรือจะพูดว่านี่ไม่ใช่เมืองหยางเฉิงในความทรงจำของเขา!

หลายสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว!

ตอนที่เห็นใกล้ๆ กับย่านจิ่งหูหยวนปรากฏสิ่งก่อสร้างบางส่วนที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หวังจินหยางก็พึมพำว่า “นี่…หรือว่า…หรือว่าเป็นอนาคตในจินตนาการของเขา?”

“โลกในอนาคตที่สงบสุขแห่งหนึ่ง?”

จู่ๆ หวังจินหยางก็ผุดความคิดนี้ขึ้นในหัว!

ที่แท้ฟางผิงที่เหมือนไม่สนใจทุกอย่าง ฟางผิงที่ขี้ขลาดตาขาว กำลังปรารถนาสิ่งเหล่านี้อยู่อย่างนั้นเหรอ?

หลี่หานซงกลับเอ่ยอย่างครุ่นคิด “ว่าแล้ว! ฉันก็ว่าแล้ว! ขึ้นชื่อว่าเป็นราชาสวรรค์ เป็นผู้นำผู้ฝึกยุทธ์โบราณ สิ่งที่เขาปรารถนาที่สุดคือกำราบภัยคุกคามของถ้ำใต้ดิน นี่ถึงจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่แท้จริง นี่ถึงจะเป็นผู้นำของผู้ฝึกยุทธ์!”

หวังจินหยางไร้คำจะโต้ตอบ

จู่ๆ หลี่หานซงก็เอ่ยอย่างซาบซึ้งว่า “คนอย่างพวกเรา ชีวิตนี้มีเพื่อทำสงครามกำราบถ้ำใต้ดิน! อนาคตก็ควรเป็นแบบนี้! ไม่มีสงคราม ไม่มีการพลัดพาลาจาก ไม่มีการตายนอกบ้านเกิด! ฟางผิงถึงจะเป็นคนที่มุ่งมั่นตั้งใจอย่างแท้จริง! พวกเราหลั่งเลือดมาเยอะเกินไป ฉันไม่อยากให้ลูกหลานรุ่นหลังต้องมาทำสงครามในถ้ำใต้ดินอีก ฉันไม่อยากให้ผู้ฝึกยุทธ์รุ่นต่อๆ ไปต้องเสี่ยงอันตราย นั่นไม่ใช่ความกล้าหาญ นั่นเป็นแค่ความจนใจและความโศกเศร้า!”

ในอากาศยังคงปรากฏพลังจิตใจต่อไป

ชุมชนย่านจิ่งหูหยวนยังกำลังขยับขยายออกไป ปรากฏต่อไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงหลังแล้วก็ยิ่งเลือนราง

แม้จะเป็นแบบนี้ ทุกคนต่างซาบซึ้งผ่านสีหน้า

เมือง!

ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหกคนหนึ่งปรากฏเมืองแห่งหนึ่งขึ้นมา!

เมืองที่ปรองดองสงบสุข!

ทั้งเมืองนี้เหมือนกำลังพัฒนาต่อไม่หยุดหย่อน ใบหน้าของฟางผิงขาวซีดอย่างถึงที่สุด ยากที่จะประคองต่อไปอยู่บ้าง

“ไม่ใช่แค่หยางเฉิง…หรือคิดจะปรากฏออกมาทั้งโลก? ประเด็นอยู่ที่…ฉันไม่คุ้นเอาซะเลย!”

——————–

………………..