ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 82

ตอนที่ 82 ครอบครัว

เพราะฟางผิงตัดสินใจจะไปเซี่ยงไฮ้ล่วงหน้าเลยกำหนดงานเลี้ยงฉลองในวันที่หก

วันที่ 5 กรกฎาคม

สถานีขนส่งหยางเฉิง

“น้าเล็ก น้าเขย!”

ฟางผิงโบกมือเรียกครอบครัวของหลี่อวี้ฉินที่กำลังลงจากรถ

ตระกูลฟางนั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ซับซ้อน พ่อเป็นลูกชายคนเดียว อันที่จริงพูดว่าเป็นลูกชายคนเดียวไม่ถูกนัก

พ่อเคยเล่าให้ฟางผิงฟังว่า เขามีพี่สาวหนึ่งคน แต่ป่วยตายตั้งแต่ตอนเด็ก หลังจากนั้นปู่และย่าของฟางผิงเลยไม่คิดจะมีลูกอีก

ฝั่งแม่ มีกันแค่สองพี่น้อง หลี่อวี้อิงเป็นพี่ หลี่อวี้ฉินเป็นน้องสาว

พื้นเพตระกูลฟางนั้นอยู่หยางเฉิง แต่น้าเล็กของฟางผิงแต่งไปเมืองหลิน

ฐานะของตระกูลน้าเขยถือว่าธรรมดา ทุกคนต่างดิ้นรนทำมาหากิน แม้การคมนาคมจะเจริญรุ่งเรือง แต่ปีหนึ่งกลับเจอกันแทบไม่กี่ครั้ง

ครั้งนี้ครอบครัวน้าเล็กเข้ามา เป็นเพราะหลานชายสอบติดมหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ ทั้งยังเป็นมหาวิทยาลัยที่เซี่ยงไฮ้

นี่เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งกว่างานแต่งงาน หลี่อวี้ฉินตั้งใจลางานถึงสามวัน ล่วงหน้ามาช่วยตระเตรียมงานเลี้ยงหนึ่งวัน

ฟางผิงโบกมือ หลี่อวี้ฉินไม่ทันส่งเสียงอะไร กลับเห็นเด็กอายุประมาณสิบขวบสองคนตะโกนขึ้นมาก่อน “พี่ผิงผิง พี่หยวนหยวน!”

พอได้ฟังคำเรียก ฟางผิงรับไม่ได้อยู่บ้าง

‘พี่ผิง’ เขารับได้ ‘พี่ฟาง’ เขาก็รับได้ ‘เปี่ยวเกอ[1]’ เขารับได้เหมือนกัน

แต่มาเรียก ‘พี่ผิงผิง’ ฟางผิงได้ยินแล้วรู้สึกคันยุบยิบยังไงไม่รู้

คนที่ตะโกนเรียกว่า ‘พี่ผิงผิง’ ไม่ใช่คนอื่นไกล แต่เป็นเด็กสองคนของบ้านน้าเล็ก

เด็กผู้หญิงชื่อหลิวเหวิน อายุน้อยกว่าฟางหยวนปีหนึ่ง ตอนนี้อายุสิบสามปี เพิ่งเรียนจบมอต้นปีหนึ่ง

ผู้ชายชื่อหลิวอู่ อายุสิบสองปี ปีหน้าจะขึ้นมอต้นแล้ว

แม้ทุกคนจะไม่ค่อยมีโอกาสเจอกัน แต่ฟางผิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ใหญ่ที่สุด

เมื่อก่อนถึงจะไม่มีเงิน แต่ทุกครั้งที่เด็กทั้งสองมาเยี่ยมเยือน เขาไม่คิดตระหนี่ขี้เหนียวแต่อย่างใด มีเงินเหลือเท่าไหร่ล้วนเอามาซื้อขนมให้เด็กสองคนนี้

เพราะมีญาติพี่น้องไม่กี่คน ความสัมพันธ์จึงแน่นแฟ้นไม่น้อย ทุกคนที่เด็กสองคนมามักจะชอบเกาะติดฟางผิง

แน่นอนว่า พวกเขาชอบ แต่ฟางหยวนไม่ชอบ

เด็กสองคนนี้มาทีไร มักจะแย่งพี่ชายเธอไปทุกที ทั้งสามคนอายุใกล้เคียงกัน ทะเลาะหยอกล้อกันจนเป็นเรื่องปกติ

เด็กทั้งสองคนวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ฟางผิงรีบเดินเข้ามา ฟางหยวนกลับทำหน้าเซื่องซึมอยู่บ้าง ตามอยู่ข้างหลังอย่างเกียจคร้าน

รอจนทุกคนพบกัน หลิวเหวินหลิวอู่ต่างพูดคุยเจื้อยแจ้วขึ้นมาทันที

ฟางผิงพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม ตอบกลับง่ายๆ ก่อนจะเอ่ยกับฟางหยวน “เธออยู่เป็นเพื่อนเล่นเหวินเหวินและเสี่ยวอู่ ฉันจะไปคุยกับน้าเล็กและน้าเขย”

ฟางหยวนพองแก้ม แม้จะไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ครั้งนี้ครอบครัวน้าเล็กมาเป็นแขก ยังต้องพิถีพิถันเรื่องมารยาท

เด็กสาวเดินเข้าไปหาลูกพี่ลูกน้องอย่างไม่เต็มใจนัก ไม่รอให้พวกเขาเอ่ยปาก ชิงพูดก่อนว่า “ห้ามเรียกว่าพี่หยวนหยวน!”

หลิวอู่ทำหน้าสงสัย “ทำไมล่ะ? เธอคือพี่หยวนหยวนนี่?”

“ยังไงก็ห้ามเรียก เรียกว่าพี่พอแล้ว”

“แต่ผมเรียกพี่ตัวเองแบบนี้เหมือนกัน ถ้าเรียกเธออีกมันจะปนกันไปหมดน่ะสิ?”

หลิวอู่นั้นเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ทว่ากลับเฉลียวฉลาดมีเหตุผล ต้องเรียก ‘พี่’ ทั้งสองคน นี่จะไม่เรียกสลับกันไปหมดเหรอ?

ฟางหยวนทำหน้าจนใจ เอ่ยว่า “ช่างเถอะ อยากเรียกอะไรก็เรียกไป”

“อืม ผมว่านะ พี่หยวนหยวน เหมือนว่าหน้าเธอจะกลม…”

หลิวอู่ยังพูดไม่จบ กลับถูกฟางหยวนอุดปากไว้ก่อน “ห้ามพูด!”

“อิงอะ(จริงนะ)…”

หลิวเหวินที่อยู่ด้านข้างอยู่มอต้นแล้ว เด็กสาวรู้ความอยู่บ้าง เข้าใจความหมายของฟางหยวนทันที

แต่ยังคงเอ่ยแทงใจดำด้วยรอยยิ้มว่า “หน้ากลมจริงด้วย พี่หยวนหยวน ครั้งหน้าเวลาเรียกพี่ต้องเติมหยวน(หยวนแปลว่ากลม)เข้าไปอีกตัวหรือเปล่า?”

“หลิวเหวิน! ฉันจะจัดการเธอ!”

ฟางหยวนเดือดขึ้นมา วิ่งไล่หลิวเหวินจนวุ่นวายไปหมด

—

เห็นเด็กทั้งสามคนเล่นกันเสียงดัง น้าเขยของฟางผิง หลิวอันหวาเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “หยวนหยวน เหวินเหวินและเสี่ยวอู่ยังสนิทกันเหมือนเดิม ไม่ได้เจอกันพักใหญ่แล้ว พอมาเจอกัน ความสัมพันธ์ยังคงเหนียวแน่นไม่น้อย”

เห็นได้ชัดว่าในสายตาผู้ใหญ่ การหยอกล้อของพวกเด็กๆ นั้นหมายถึงพวกเขาสนิทสนมกัน

ฟางหยวนไม่ได้ยินคำพูดนี้ ไม่งั้นเธอคงรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมไปแล้ว

ใครอยากจะสนิทกับเจ้าพวกนี้กัน!

โดยเฉพาะหลิวเหวิน ฟางหยวนอยากซัดหน้าทะเล้นนั้นของเธอนานแล้ว

ฟางผิงเดาความคิดของฟางหยวนออกอยู่บ้าง ได้ฟังแทบจะหัวเราะออกมา แต่ยังคงพยักหน้ารับ “สนิทกันน่าดูเลยครับ คงเพราะอายุไล่เลี่ยกันด้วย”

ระหว่างที่พูด ฟางผิงยังรีบรับสัมภาระในมือของน้าเขยมาถือ เอ่ยว่า

“น้าเขย น้าเล็ก บอกแล้วว่าไม่ต้องซื้อของมาไงครับ ทำไมยังเอาของมาเยอะแยะอีก? ตอนนี้พ่อผมเลิกบุหรี่แล้ว ซื้อมาจะสิ้นเปลือง…”

“เด็กอย่างเธอจะรู้อะไร…”

หลี่อวี้ฉินตัดบทอย่างไม่เกรงใจ “แม่เธอทำกันได้ลงคอจริงๆ! ซื้อบ้านกลับไม่บอกกล่าวกันสักนิด พอฉันมา ค่อยจะมาบอกว่าซื้อบ้าน! ทำไมกัน? หรือน้าเธอจะให้ซองแดงไม่ได้เชียว? นี่มันคนละเรื่องกัน ซื้อบ้านส่วนซื้อบ้าน สอบเข้ามหาวิทยาลัยก็เป็นอีกเรื่อง ฉันมีพี่สาวแค่คนเดียว ถ้ารู้ว่าซื้อบ้าน ครั้งก่อนฉันคง…”

ปีนี้หลี่อวี้ฉินยังอายุไม่ถึงสี่สิบปี แต่ปากคอเราะร้ายไม่ใช่เล่น

ฟางผิงไม่ใส่ใจนัก นี่เป็นนิสัยของน้าเล็กอยู่แล้ว ฟังจบค่อยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ในบ้านมีเรื่องดี จะไม่บอกน้าเล็กได้ยังไง เป็นเพราะตอนผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้ ทางเมืองให้รางวัลมา ตอนนี้ประจวบเหมาะ…”

“ฉันว่าแล้วผิงผิงนั้นต้องอนาคตไกล!”

หลี่อวี้ฉินทำหน้าเชื่อมั่น เพราะเมื่อก่อนเธอเคยบอกว่าฟางผิงจะประสบความสำเร็จ เป็นข้าราชการคนใหญ่คนโต

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน