ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1581
ตอนที่ 1581 ประลองและการปฏิเสธ
โกโก้เหวยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
เธอชอบฮั่วเยี่ยน เธอชอบความตรงไปตรงมาและใสซื่อของฮั่วเยี่ยน
แต่ฮั่วเยี่ยนกลับเป็นคนตายด้าน ชัดแล้วว่าทั้งสองคนชอบกัน แต่ฮั่ว
เยี่ยนกลับเลือกที่จะไม่บอกความรู้สึกของเขาออกมา
บางครั้งโกโก้เหวยถึงกับสงสัยว่าฮั่วเยี่ยนนั้นไม่เข้าใจความคิดของ
เธอหรือทำเป็นไม่รู้กันแน่ ?
ต้องบอกว่าสัญชาตญาณผู้หญิงนั้นรุนแรงมาก ฮั่วเยี่ยนชอบโกโก้เหวย
เขาน่าจะรู้ความรู้สึกของเธอด้วยแต่เขาไม่มั่นใจว่าความรู้สึกที่มีต่อ
โกโก้เหวยนั้นถึงระดับชอบพอรึยัง ที่สำคัญที่สุดแม้ว่าโกโก้เหวยจะ
บอกความรู้สึกในใจของเธอออกมา แต่เขาก็ตอบรับไม่ได้ เพราะ
ฐานะของเขากับเธอต่างกันเกินไป มันมีอุปสรรคอีกมากมาย
เขาอาจจะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของโกโก้เหวย แต่จากรายละเอียดต่าง ๆ
ก็เห็นได้ว่าฐานะของโกโก้เหวยนั้นไม่ธรรมดา บางทีเธออาจจะมา
จากอารยธรรมที่แข็งแกร่งและมีฐานะที่สูงส่ง
แต่เขาเป็นแค่เด็กจน ๆ ที่ไม่เคยออกจากดาวเคราะห์แคระ เขามี
พรสวรรค์แค่เพียงน้อยนิด ไม่มีสิทธ์ิคู่ควรกับเด็กสาวที่สูงส่งแบบ
เธอ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยังไม่มีสิทธ์ิ
หากทั้งสองไม่สนใจความแตกต่างเหล่านี้และฝืนที่จะคบกัน งั้นมัน
คงเป็นหายนะของอารยธรรมที่เขาอยู่ !
ดังนั้นเขาจึงต้องพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะประสบความสำเร็จให้ได้
เขาหวังว่าความสำเร็จของเขาจะทำให้ตระกูลของโกโก้เหวย ประทับใจ
และยอมรับในตัวเขา
“โกโก้เหวย ขอบคุณนะ” ตอนนี้ฮั่วเยี่ยนไม่อาจจะหาคำไหนมาตอบ
เธอได้ เขาต้องบ่มเพาะอย่างหนัก หากในอนาคตเขาประสบความ
สำเร็จได้อย่างโดดเด่น บางทีเขากับโกโก้เหวยอาจจะได้อยู่ด้วยกัน
“ฉันจะออกไปแล้ว วันนี้ฉันยังบ่มเพาะไม่เสร็จ”
โกโก้เหวยคิ้วขมวด “ทำไมนายถึงรีบออกไปจัง ?”
ฮั่วเยี่ยนยิ้มแห้ง ๆ ออกมา “ทรัพยากรของอารยธรรมเรานั้นมีจำกัด
ฉันต้องขยันกว่าคนอื่นเป็นสองเท่าเพื่อไม่ให้ตามหลังคนอื่น…”
โกโก้เหวยลังเลราวกับกำลังตัดสินใจครั้งสำคัญ เธอได้บอกกับฮาร์วี่
และคนคุ้มกันทั้งสองคน “พวกนายไปก่อน ฉันมีอะไรจะพูดกับฮั่ว
เยี่ยนสักหน่อย”
“นี่..” ฮาร์วี่แสดงท่าทีไม่เต็มใจออกมา “คุณหนูเหวย พ่อเธอบอกว่า
…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ โกโก้เหวย ก็พูดขึ้นมาด้วยท่าทีไม่พอใจ “ฉันรู้ว่า
พ่อสั่งให้นายทำอะไร แต่เขาสั่งให้นายแค่อยู่กับฉันไม่ได้ให้จับตาดู
ฉัน ! นายจะอยู่กับฉันตลอดทั้งเวลากินข้าวและนอนรึไง ?”
มุมปากของฮาร์วี่กระตุกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าโกโก้เหวยเริ่มอารมณ์เสีย
เขาก็ต้องยอมแพ้ “ฉันไปก่อนก็ได้ ฉันจะไปรอที่ประตู ถ้าเด็กนั่น
กล้าทำอะไรเธอ เธอก็แค่ตะโกนออกมา ฉันจะรีบมาทันทีเพื่อ
ปกป้องเธอ”
“นายพูดบ้าอะไร !” โกโก้เหวยเริ่มหมดความอดทน “รีบไปได้แล้ว!”
ฮาร์วี่และคนคุ้มกันทั้งสองรีบเดินออกไปทันทีก่อนจะทำการปิ ดประตู
ไว้
ฮั่วเยี่ยนมองไปที่โกโก้เหวย ด้วยท่าทีสับสน “โกโก้ เธอคิดจะทำ
อะไร ?”
“ฉันขอโทษ ฉันมีบางอย่างปิดบังนาย” โกโก้เหวยเม้มปากแน่นและ
พูดขึ้นมา “ฉันไม่ได้มาจากอารยธรรมระดับ 3 แต่มาจากชนเผ่าใหญ่
ในอารยธรรมระดับ 7 เผ่าเทลคอส นายอาจจะไม่เคยได้ยินชื่อเผ่า
เทลคอส แต่นายต้องเคยได้ยินเรื่องพ่อของฉัน เขาเป็นคนที่แข็งแกร่ง
ที่สุด เขาเป็นนักรบคอสมิค…โดอัน !”
“โดอัน?” ฮั่วเยี่ยนมองไปที่โกโก้เหวยด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “เธอคือ
ลูกของท่านโดอันงั้นเหรอ ?” เขาคิดอยู่แล้วว่าตัวตนของโกโก้เหวย
คงไม่ธรรมดา แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นลูกของโดอัน
แต่มีหนึ่งสิ่งที่โกโก้เหวยเดาผิดไป ฮั่วเยี่ยนนั้นไม่ได้ไม่รู้จักเผ่าเทล
คอส ในทางกลับกันแล้วเขารู้ถึงความแข็งแกร่งของเผ่านี้ดี นั่นคือ
ชนเผ่าที่ใหญ่ที่สุดในอารยธรรมระดับ 7 ไม่ใช่เหรอ โดอันเป็นหนึ่ง
ในนักรบคอสมิคของเผ่าเทลคอส แต่โดอันนั้นมีฐานะและแกร่งกว่า
คนอื่น ๆ
“ไม่แปลกเลยที่มีหลายคนอยากจะท้าสู้กับเธอแต่ก็ไม่กล้า” ฮั่วเยี่ยน
กระจ่างทันที “ไม่แปลกเลยที่ในเมืองนี้เธอจะไปที่ไหนก็ได้ ไม่ว่าจะ
เป็นสถานที่ลับแค่ไหนเธอก็เข้าไปได้…”
เพราะโลกเสมือนจริงแห่งนี้เป็นของเผ่าเทลคอส !
สีหน้าของฮั่วเยี่ยนซีดไป “ฉันรู้ว่าคงมีช่องว่างระหว่างเราแต่ฉันคิด
ไม่ถึงเลยว่าช่องว่างมันจะมากแบบนี้..เผ่าเทลคอส บางทีในชีวิตนี้
ฉันคงไม่อาจจะขึ้นไปเทียบได้”
เขามีพรสวรรค์ เขาหวังว่าจะกลายเป็นนักรบดาวเคราะห์ และบางที
สักวันเขาอาจจะเป็นนักรบหลุมดำได้ แต่เขาไม่มีทางฝันว่าตัวเองจะ
ขึ้นเป็นนักรบคอสมิคได้
เพราะนักรบคอสมิคคือเครื่องหมายของอารยธรรมระดับสูง !
“นายกลัวรึไง ?” โกโก้เหวยพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบสั่น ท่าทีของ
ฮั่วเยี่ยนทำให้เธอกังวล
ฮั่วเยี่ยนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะออกมา “กลัวงั้นเหรอ ? ฉันจะ
กลัวไปทำไม ? เผ่าเทลคอสไร้เทียมทานก็จริง แล้วตระกูลของเธอ มี
ข้อห้ามไม่ให้เธอเป็นเพื่อนกับคนที่อยู่ในอารยธรรมต่ำกว่ารึไง ? ถ้า
เป็นแค่เพื่อนคงไม่มีใครห้าม แต่หากความสัมพันธ์มันมากไปกว่านั้น
งั้นมันคงต่างออกไป”
“ฮั่วเยี่ยน !” โกโก้เหวยจ้องไปที่ฮั่วเยี่ยนพร้อมกับน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
“ฉันชอบนาย !”
ฮั่วเยี่ยนนิ่งไปทันที
ในห้องมีแต่เสียงโกโก้เหวยที่ดังก้อง
เธอไม่ปิดบังความรู้สึกที่มีให้กับฮั่วเยี่ยน เธอกลับพูดมันออกมา “ที่
ฉันบอกว่าเพื่อนสนิทน่ะฉันแค่หลอกตัวเอง ความจริงแล้วฉันชอบ
นาย ฉันอยากอยู่ด้วยกันกับนาย ฉันอยากรับรู้ความสุขและความขม
ขื่นร่วมกันกับนาย เราจะทำสิ่งที่มีความหมายไปด้วยกัน รวมถึงมีลูก
ของเราด้วย…ฉันชอบนาย !”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ !” โกโก้เหวยยืนกราน “นายแค่บอกมาว่าชอบฉันรึเปล่า ?
นายอยากอยู่กับฉันมั้ย ?”
“ถ้าชอบแล้วยังไง ?” เมื่อเห็นสายตาจริงใจของโกโก้เหวย ฮั่วเยี่ยนก็
อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าและหัวเราะเยาะตัวเอง “เราต่างกันขนาดนี้ ถ้า
เรายังฝืนคบกัน มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา” แม้ว่าเขาจะมั่นใจในตัวเอง
แต่ก็ต้องใช้เวลาในการเติบโต เขาไม่คิดว่าตระกูลของเธอจะให้เวลา
เขาพิสูจน์ตัวเอง
โกโก้เหวยทุบโต๊ะและตะโกนออกมา “ฉันยังไม่กลัวเลยแล้วนายจะ
กลัวทำไม ? นายยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า ?”
ฮั่วเยี่ยนเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้น “ฉันชอบเธอ แต่ชอบไปก็ไม่มี
ประโยชน์อะไร โกโก้เหวย เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้”
โกโก้เหวยมองไปที่ฮั่วเยี่ยน ด้วยสีหน้าตกตะลึง เธอไม่คิดเลยว่าเด็ก
ชายที่ดูกล้าหาญมาโดยตลอดนั้น ตอนนี้กลับยอมแพ้ เขาไม่คิดที่จะ
สู้ นี่ไม่เหมือนกับเด็กชายที่กล้าหาญคนเดิมเลย
ฮั่วเยี่ยนไม่รู้ว่าโกโก้เหวยนั้นคิดอะไร เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะ
ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าอ่อนล้า “สถานการณ์ของเราไม่เหมือนกัน โกโก้
เหวย บางทีสำหรับเธอแล้วการไล่ตามความรักคือการไล่ตามอิสระ
ซึ่งสำคัญกว่าชีวิต ตระกูลของเธอมีความสามารถพอที่จะปล่อยให้
เธอทำตามความฝันและปล่อยให้เธอผิดพลาดได้ แต่ฉันทำแบบนั้น
ไม่ได้…” น้ำเสียงของฮั่วเยี่ยนเบาลงทันที เขาพูดออกมาด้วยท่าทีสลด
“ฉันไม่อาจจะทำผิดพลาดได้ ผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่ได้ ! ฉัน
เป็นคนเดียวที่มีศักยภาพมากพอที่จะกลายเป็นนักรบดาวเคราะห์
ของอารยธรรมดาวโลก ทุกคนคาดหวังในตัวฉัน ! ฉันไม่ได้เป็นแค่
ตัวแทนของตัวเอง แต่ยังเป็นตัวแทนของมนุษย์จากอารยธรรมดาว
โลก ! หากฉันยังฝืนอยู่กับเธอ มันอาจจะทำให้พ่อของเธอไม่พอใจ
นี่ไม่ใช่สิ่งที่อารยธรรมของฉันจะรับไหว !”
“ฉันไม่กลัวตาย แต่ฉันไม่อาจจะปล่อยให้อารยธรรมของฉันทั้งหมด
ต้องซวยไปด้วยได้ !”
“ฉันไม่มีสิทธ์ิที่จะไล่ตามความฝันของตัวเอง เพราะฉันแบกรับความ
หวังของอารยธรรมโลกเอาไว้ ฉันจะต้องเป็นคนเปลี่ยนชะตากรรม
ของคนในอารยธรรรมโลก !”
ฮั่วเยี่ยนตาแดงก่ำขึ้นมา รอยยิ้มที่เขายิ้มออกมาดูน่าหดหู่ “หากไม่ใช่
เพราะตระกูลของเธอนั้นยิ่งใหญ่ หากฐานะของเธอต่ำต้อยกว่านี้
หากว่าเธอมาจากอารยธรรมระดับ 3 ฉันมั่นใจว่าสักวัน ฉันจะคู่ควร
กับเธอได้ สักวันเราอาจจะอยู่ด้วยกัน…ฉันชอบเธอมาก ความสดใส
ร่าเริงของเธอคือสิ่งที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน ฉันถึงกับฝันถึงเธอบ่อย ๆ
หากเราได้อยู่ด้วยกันในอนาคตก็คงจะดี แต่ความเป็นจริงมันโหดร้าย
ความฝันของฉันนั้นคงเป็นได้แค่ฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนฉันเท่านั้น”
ฮั่วเยี่ยนเงียบไปชั่วครู่แล้วยิ้มออกมา “ขอบคุณนะ โกโก้เหวย ขอบคุณ
ที่ความฝันของเธอมีฉันอยู่ด้วย ขอบคุณที่ให้ฉันมีความทรงจำที่
งดงาม แต่ตอนนี้ฉันควรจะตื่นได้แล้ว”
เขาลูบแก้มของโกโก้เหวยแล้วยิ้มออกมา น้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้ง
สองข้างของเขานั้น เผยให้เห็นถึงความเศร้าในใจ
โกโก้เหวยเองก็น้ำตาไหลออกมาเช่นกัน เธอคิดถึงความเป็นไปได้
นับไม่ถ้วน แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีผลลัพธ์แบบนี้เกิดขึ้น ผลลัพธ์เช่นนี้
ยากที่เธอจะรับได้
ฮั่วเยี่ยนเองก็หดหู่อย่างมาก แต่เขาก็ต้องกัดฟันแน่น เขาเช็ดน้ำตาบน
ใบหน้าของโกโก้เหวย ก่อนจะมองเข้าไปในตาของเธอ หลังจากนั้น
ไม่กี่อึดใจเขาก็ดึงมือกลับมา ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง เมื่อเดินออก
ไปได้ครึ่งก้าวเขาก็หยุดแล้วหันกลับมาบอกกับ โกโก้เหวยว่า “ฉัน
หวังว่าเธอจะลืมฉัน ลืมเรื่องทั้งหมดของฉันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
นี่คือความทรงจำที่งดงามที่สุดของฉัน เอาล่ะ โกโก้เหวย ฉันต้องไป
แล้ว ฉันคงไม่กลับมาเจอเธออีก”
เมื่อเขาพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปทันที
โกโก้เหวยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
เธอชอบฮั่วเยี่ยน เธอชอบความตรงไปตรงมาและใสซื่อของฮั่วเยี่ยน
แต่ฮั่วเยี่ยนกลับเป็นคนตายด้าน ชัดแล้วว่าทั้งสองคนชอบกัน แต่ฮั่ว
เยี่ยนกลับเลือกที่จะไม่บอกความรู้สึกของเขาออกมา
บางครั้งโกโก้เหวยถึงกับสงสัยว่าฮั่วเยี่ยนนั้นไม่เข้าใจความคิดของ
เธอหรือทำเป็นไม่รู้กันแน่ ?
ต้องบอกว่าสัญชาตญาณผู้หญิงนั้นรุนแรงมาก ฮั่วเยี่ยนชอบโกโก้เหวย
เขาน่าจะรู้ความรู้สึกของเธอด้วยแต่เขาไม่มั่นใจว่าความรู้สึกที่มีต่อ
โกโก้เหวยนั้นถึงระดับชอบพอรึยัง ที่สำคัญที่สุดแม้ว่าโกโก้เหวยจะ
บอกความรู้สึกในใจของเธอออกมา แต่เขาก็ตอบรับไม่ได้ เพราะ
ฐานะของเขากับเธอต่างกันเกินไป มันมีอุปสรรคอีกมากมาย
เขาอาจจะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของโกโก้เหวย แต่จากรายละเอียดต่าง ๆ
ก็เห็นได้ว่าฐานะของโกโก้เหวยนั้นไม่ธรรมดา บางทีเธออาจจะมา
จากอารยธรรมที่แข็งแกร่งและมีฐานะที่สูงส่ง
แต่เขาเป็นแค่เด็กจน ๆ ที่ไม่เคยออกจากดาวเคราะห์แคระ เขามี
พรสวรรค์แค่เพียงน้อยนิด ไม่มีสิทธ์ิคู่ควรกับเด็กสาวที่สูงส่งแบบ
เธอ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยังไม่มีสิทธ์ิ
หากทั้งสองไม่สนใจความแตกต่างเหล่านี้และฝืนที่จะคบกัน งั้นมัน
คงเป็นหายนะของอารยธรรมที่เขาอยู่ !
ดังนั้นเขาจึงต้องพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะประสบความสำเร็จให้ได้
เขาหวังว่าความสำเร็จของเขาจะทำให้ตระกูลของโกโก้เหวย ประทับใจ
และยอมรับในตัวเขา
“โกโก้เหวย ขอบคุณนะ” ตอนนี้ฮั่วเยี่ยนไม่อาจจะหาคำไหนมาตอบ
เธอได้ เขาต้องบ่มเพาะอย่างหนัก หากในอนาคตเขาประสบความ
สำเร็จได้อย่างโดดเด่น บางทีเขากับโกโก้เหวยอาจจะได้อยู่ด้วยกัน
“ฉันจะออกไปแล้ว วันนี้ฉันยังบ่มเพาะไม่เสร็จ”
โกโก้เหวยคิ้วขมวด “ทำไมนายถึงรีบออกไปจัง ?”
ฮั่วเยี่ยนยิ้มแห้ง ๆ ออกมา “ทรัพยากรของอารยธรรมเรานั้นมีจำกัด
ฉันต้องขยันกว่าคนอื่นเป็นสองเท่าเพื่อไม่ให้ตามหลังคนอื่น…”
โกโก้เหวยลังเลราวกับกำลังตัดสินใจครั้งสำคัญ เธอได้บอกกับฮาร์วี่
และคนคุ้มกันทั้งสองคน “พวกนายไปก่อน ฉันมีอะไรจะพูดกับฮั่ว
เยี่ยนสักหน่อย”
“นี่..” ฮาร์วี่แสดงท่าทีไม่เต็มใจออกมา “คุณหนูเหวย พ่อเธอบอกว่า
…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ โกโก้เหวย ก็พูดขึ้นมาด้วยท่าทีไม่พอใจ “ฉันรู้ว่า
พ่อสั่งให้นายทำอะไร แต่เขาสั่งให้นายแค่อยู่กับฉันไม่ได้ให้จับตาดู
ฉัน ! นายจะอยู่กับฉันตลอดทั้งเวลากินข้าวและนอนรึไง ?”
มุมปากของฮาร์วี่กระตุกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าโกโก้เหวยเริ่มอารมณ์เสีย
เขาก็ต้องยอมแพ้ “ฉันไปก่อนก็ได้ ฉันจะไปรอที่ประตู ถ้าเด็กนั่น
กล้าทำอะไรเธอ เธอก็แค่ตะโกนออกมา ฉันจะรีบมาทันทีเพื่อ
ปกป้องเธอ”
“นายพูดบ้าอะไร !” โกโก้เหวยเริ่มหมดความอดทน “รีบไปได้แล้ว!”
ฮาร์วี่และคนคุ้มกันทั้งสองรีบเดินออกไปทันทีก่อนจะทำการปิ ดประตู
ไว้
ฮั่วเยี่ยนมองไปที่โกโก้เหวย ด้วยท่าทีสับสน “โกโก้ เธอคิดจะทำ
อะไร ?”
“ฉันขอโทษ ฉันมีบางอย่างปิดบังนาย” โกโก้เหวยเม้มปากแน่นและ
พูดขึ้นมา “ฉันไม่ได้มาจากอารยธรรมระดับ 3 แต่มาจากชนเผ่าใหญ่
ในอารยธรรมระดับ 7 เผ่าเทลคอส นายอาจจะไม่เคยได้ยินชื่อเผ่า
เทลคอส แต่นายต้องเคยได้ยินเรื่องพ่อของฉัน เขาเป็นคนที่แข็งแกร่ง
ที่สุด เขาเป็นนักรบคอสมิค…โดอัน !”
“โดอัน?” ฮั่วเยี่ยนมองไปที่โกโก้เหวยด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “เธอคือ
ลูกของท่านโดอันงั้นเหรอ ?” เขาคิดอยู่แล้วว่าตัวตนของโกโก้เหวย
คงไม่ธรรมดา แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นลูกของโดอัน
แต่มีหนึ่งสิ่งที่โกโก้เหวยเดาผิดไป ฮั่วเยี่ยนนั้นไม่ได้ไม่รู้จักเผ่าเทล
คอส ในทางกลับกันแล้วเขารู้ถึงความแข็งแกร่งของเผ่านี้ดี นั่นคือ
ชนเผ่าที่ใหญ่ที่สุดในอารยธรรมระดับ 7 ไม่ใช่เหรอ โดอันเป็นหนึ่ง
ในนักรบคอสมิคของเผ่าเทลคอส แต่โดอันนั้นมีฐานะและแกร่งกว่า
คนอื่น ๆ
“ไม่แปลกเลยที่มีหลายคนอยากจะท้าสู้กับเธอแต่ก็ไม่กล้า” ฮั่วเยี่ยน
กระจ่างทันที “ไม่แปลกเลยที่ในเมืองนี้เธอจะไปที่ไหนก็ได้ ไม่ว่าจะ
เป็นสถานที่ลับแค่ไหนเธอก็เข้าไปได้…”
เพราะโลกเสมือนจริงแห่งนี้เป็นของเผ่าเทลคอส !
สีหน้าของฮั่วเยี่ยนซีดไป “ฉันรู้ว่าคงมีช่องว่างระหว่างเราแต่ฉันคิด
ไม่ถึงเลยว่าช่องว่างมันจะมากแบบนี้..เผ่าเทลคอส บางทีในชีวิตนี้
ฉันคงไม่อาจจะขึ้นไปเทียบได้”
เขามีพรสวรรค์ เขาหวังว่าจะกลายเป็นนักรบดาวเคราะห์ และบางที
สักวันเขาอาจจะเป็นนักรบหลุมดำได้ แต่เขาไม่มีทางฝันว่าตัวเองจะ
ขึ้นเป็นนักรบคอสมิคได้
เพราะนักรบคอสมิคคือเครื่องหมายของอารยธรรมระดับสูง !
“นายกลัวรึไง ?” โกโก้เหวยพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบสั่น ท่าทีของ
ฮั่วเยี่ยนทำให้เธอกังวล
ฮั่วเยี่ยนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะออกมา “กลัวงั้นเหรอ ? ฉันจะ
กลัวไปทำไม ? เผ่าเทลคอสไร้เทียมทานก็จริง แล้วตระกูลของเธอ มี
ข้อห้ามไม่ให้เธอเป็นเพื่อนกับคนที่อยู่ในอารยธรรมต่ำกว่ารึไง ? ถ้า
เป็นแค่เพื่อนคงไม่มีใครห้าม แต่หากความสัมพันธ์มันมากไปกว่านั้น
งั้นมันคงต่างออกไป”
“ฮั่วเยี่ยน !” โกโก้เหวยจ้องไปที่ฮั่วเยี่ยนพร้อมกับน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
“ฉันชอบนาย !”
ฮั่วเยี่ยนนิ่งไปทันที
ในห้องมีแต่เสียงโกโก้เหวยที่ดังก้อง
เธอไม่ปิดบังความรู้สึกที่มีให้กับฮั่วเยี่ยน เธอกลับพูดมันออกมา “ที่
ฉันบอกว่าเพื่อนสนิทน่ะฉันแค่หลอกตัวเอง ความจริงแล้วฉันชอบ
นาย ฉันอยากอยู่ด้วยกันกับนาย ฉันอยากรับรู้ความสุขและความขม
ขื่นร่วมกันกับนาย เราจะทำสิ่งที่มีความหมายไปด้วยกัน รวมถึงมีลูก
ของเราด้วย…ฉันชอบนาย !”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ !” โกโก้เหวยยืนกราน “นายแค่บอกมาว่าชอบฉันรึเปล่า ?
นายอยากอยู่กับฉันมั้ย ?”
“ถ้าชอบแล้วยังไง ?” เมื่อเห็นสายตาจริงใจของโกโก้เหวย ฮั่วเยี่ยนก็
อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าและหัวเราะเยาะตัวเอง “เราต่างกันขนาดนี้ ถ้า
เรายังฝืนคบกัน มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา” แม้ว่าเขาจะมั่นใจในตัวเอง
แต่ก็ต้องใช้เวลาในการเติบโต เขาไม่คิดว่าตระกูลของเธอจะให้เวลา
เขาพิสูจน์ตัวเอง
โกโก้เหวยทุบโต๊ะและตะโกนออกมา “ฉันยังไม่กลัวเลยแล้วนายจะ
กลัวทำไม ? นายยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า ?”
ฮั่วเยี่ยนเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้น “ฉันชอบเธอ แต่ชอบไปก็ไม่มี
ประโยชน์อะไร โกโก้เหวย เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้”
โกโก้เหวยมองไปที่ฮั่วเยี่ยน ด้วยสีหน้าตกตะลึง เธอไม่คิดเลยว่าเด็ก
ชายที่ดูกล้าหาญมาโดยตลอดนั้น ตอนนี้กลับยอมแพ้ เขาไม่คิดที่จะ
สู้ นี่ไม่เหมือนกับเด็กชายที่กล้าหาญคนเดิมเลย
ฮั่วเยี่ยนไม่รู้ว่าโกโก้เหวยนั้นคิดอะไร เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะ
ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าอ่อนล้า “สถานการณ์ของเราไม่เหมือนกัน โกโก้
เหวย บางทีสำหรับเธอแล้วการไล่ตามความรักคือการไล่ตามอิสระ
ซึ่งสำคัญกว่าชีวิต ตระกูลของเธอมีความสามารถพอที่จะปล่อยให้
เธอทำตามความฝันและปล่อยให้เธอผิดพลาดได้ แต่ฉันทำแบบนั้น
ไม่ได้…” น้ำเสียงของฮั่วเยี่ยนเบาลงทันที เขาพูดออกมาด้วยท่าทีสลด
“ฉันไม่อาจจะทำผิดพลาดได้ ผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่ได้ ! ฉัน
เป็นคนเดียวที่มีศักยภาพมากพอที่จะกลายเป็นนักรบดาวเคราะห์
ของอารยธรรมดาวโลก ทุกคนคาดหวังในตัวฉัน ! ฉันไม่ได้เป็นแค่
ตัวแทนของตัวเอง แต่ยังเป็นตัวแทนของมนุษย์จากอารยธรรมดาว
โลก ! หากฉันยังฝืนอยู่กับเธอ มันอาจจะทำให้พ่อของเธอไม่พอใจ
นี่ไม่ใช่สิ่งที่อารยธรรมของฉันจะรับไหว !”
“ฉันไม่กลัวตาย แต่ฉันไม่อาจจะปล่อยให้อารยธรรมของฉันทั้งหมด
ต้องซวยไปด้วยได้ !”
“ฉันไม่มีสิทธ์ิที่จะไล่ตามความฝันของตัวเอง เพราะฉันแบกรับความ
หวังของอารยธรรมโลกเอาไว้ ฉันจะต้องเป็นคนเปลี่ยนชะตากรรม
ของคนในอารยธรรรมโลก !”
ฮั่วเยี่ยนตาแดงก่ำขึ้นมา รอยยิ้มที่เขายิ้มออกมาดูน่าหดหู่ “หากไม่ใช่
เพราะตระกูลของเธอนั้นยิ่งใหญ่ หากฐานะของเธอต่ำต้อยกว่านี้
หากว่าเธอมาจากอารยธรรมระดับ 3 ฉันมั่นใจว่าสักวัน ฉันจะคู่ควร
กับเธอได้ สักวันเราอาจจะอยู่ด้วยกัน…ฉันชอบเธอมาก ความสดใส
ร่าเริงของเธอคือสิ่งที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน ฉันถึงกับฝันถึงเธอบ่อย ๆ
หากเราได้อยู่ด้วยกันในอนาคตก็คงจะดี แต่ความเป็นจริงมันโหดร้าย
ความฝันของฉันนั้นคงเป็นได้แค่ฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนฉันเท่านั้น”
ฮั่วเยี่ยนเงียบไปชั่วครู่แล้วยิ้มออกมา “ขอบคุณนะ โกโก้เหวย ขอบคุณ
ที่ความฝันของเธอมีฉันอยู่ด้วย ขอบคุณที่ให้ฉันมีความทรงจำที่
งดงาม แต่ตอนนี้ฉันควรจะตื่นได้แล้ว”
เขาลูบแก้มของโกโก้เหวยแล้วยิ้มออกมา น้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้ง
สองข้างของเขานั้น เผยให้เห็นถึงความเศร้าในใจ
โกโก้เหวยเองก็น้ำตาไหลออกมาเช่นกัน เธอคิดถึงความเป็นไปได้
นับไม่ถ้วน แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีผลลัพธ์แบบนี้เกิดขึ้น ผลลัพธ์เช่นนี้
ยากที่เธอจะรับได้
ฮั่วเยี่ยนเองก็หดหู่อย่างมาก แต่เขาก็ต้องกัดฟันแน่น เขาเช็ดน้ำตาบน
ใบหน้าของโกโก้เหวย ก่อนจะมองเข้าไปในตาของเธอ หลังจากนั้น
ไม่กี่อึดใจเขาก็ดึงมือกลับมา ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง เมื่อเดินออก
ไปได้ครึ่งก้าวเขาก็หยุดแล้วหันกลับมาบอกกับ โกโก้เหวยว่า “ฉัน
หวังว่าเธอจะลืมฉัน ลืมเรื่องทั้งหมดของฉันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
นี่คือความทรงจำที่งดงามที่สุดของฉัน เอาล่ะ โกโก้เหวย ฉันต้องไป
แล้ว ฉันคงไม่กลับมาเจอเธออีก”
เมื่อเขาพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก