ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1594
ตอนที่ 1594 ประเทศจีน
ทุกคนต่างก็พากันตัวแข็งทื่อราวกับเวลาหยุดนิ่ง ไม่มีใครเข้าใจได้ว่า
ชายหนุ่มผู้นี้มีตัวตนเป็นยังไง มันราวกับว่าวิถียังต้องรับใช้เขา
“อึก” ราเชลกลืนน้ำลายพร้อมกับเหงื่อที่ชุ่มไปทั่วหน้าผาก เขาได้
ถามกับเหล่ยอู่ว่า “เหล่ยอู่ นายรู้มั้ยว่าชายหนุ่มคนนี้มาจากที่ไหน?”
นักรบมิติทั้งหมดถูกสร้างขึ้นโดยผู้สร้าง แต่แม้แต่ผู้สร้างก็ยังต้อง
เคารพชายคนนี้
มันเกินกว่าที่ราเชลจะเข้าใจได้ !
ไม่ใช่แค่ราเชลเท่านั้น นักรบมิติ, นักรบคอสมิคและนักรบดาวเคราะห์
ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง พวกเขาไม่อาจจะสงบจิตใจลงได้
เหล่ยอู่มองไปที่ราเชลและพูดขึ้น “ตัวตนที่ยิ่งใหญ่คนนี้ฉันเองก็เดา
ไม่ออก เท่าที่ฉันรู้คือเขามีฐานะที่สูงส่งกว่าผู้สร้าง แม้แต่ผู้สร้างเอง
ก็ต้องเรียกเขาว่าผู้อาวุโส”
ราเชลหรี่ตาลง เขาอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แม้แต่ผู้สร้างที่
ยิ่งใหญ่ก็ต้องเรียกเขาว่าผู้อาวุโส ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มลึกลับคนนี้แข็งแกร่ง
กว่าผู้สร้างอีกรึ?
พระเจ้า นี่มันบ้าอะไรกัน ?
“ผู้อาวุโส พวกเขาคือ…” ตอนนั้นเองหงก็ได้เปิดปากพูดกับจางหยู
จางหยูโบกมือและมองไปยังอารยธรรมโลกมนุษย์
เมื่อเห็นมนุษย์ที่รูปร่างเหมือนกับเขา จางหยูก็ยากจะใจเย็นลงได้
วิญญาณของเขาถึงกับสั่นไหว
พวกเขาคือมนุษย์โลกและนี่คือชาวจีน !
แม้ว่าจางหยูจะเกิดใหม่มาหลายครั้งแล้วและไม่ได้มีสายเลือดเดิมอีก
แต่ส่วนลึกในความทรงจำของเขา จางหยูก็ยังเป็นชาวจีนอยู่
ไม่ต้องให้ใครมาแนะนำเขาก็มั่นใจว่าคนกลุ่มนี้คือลูกหลานของชาว
จีน !
มีแค่ชาวจีนเท่านั้นที่จะทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยแบบนี้ได้ มันคือความ
ภาคภูมิที่ส่งต่อกันมา
อารยธรรมโลกมนุษย์ต่างก็พากันกังวล พวกเขากลั้นหายใจและก้ม
หน้าโดยไม่กล้าจะเงยหน้ามองจางหยู
จางหยูสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะปรากฏตัวขึ้นที่พื้น เขาเดินออกไป
ทีละก้าว ๆ เพื่อเดินไปหามนุษย์เหล่านั้น
ด้วยการที่จางหยูเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เผ่ามนุษย์ต่างก็พากันกังวลมาก
ขึ้น พวกเขาตัวแข็งทื่อและกลัวจนไม่กล้าจะหายใจ พวกเขาใจเต้น
รัวและกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายรำคาญ
นักรบมิติรวมถึงผู้สร้างอย่างหง มองดูฉากนั้นเงียบ ๆ ไม่กล้าจะเข้า
ไปรบกวน
หลังจากที่เข้ามาใกล้กับชาวจีนแล้ว หัวใจของจางหยูก็ยิ่งสั่นไหว
มากขึ้นกว่าเดิม นี่คือเชื้อชาติเดียวกับเขา สายเลือดและวิญญาณที่
เหมือนกัน
ดวงตาของจางหยูเริ่มมีน้ำตาเจิ่งนอง ในใจเขามีความรู้สึกที่ไม่อาจจะ
อธิบายได้ก่อตัวขึ้นมา “ผ่านไปล้านล้านปี ในที่สุดข้าก็ได้พบพวกเจ้า
อีกครั้ง ชาวจีน !”
แม้ว่าเขาจะเคยไปที่โลกอื่นมาและที่นั่นก็มีชาวจีนอยู่ แต่มันคือโลก
ที่เขาสร้างขึ้นมา แม้ว่าจะมีรูปลักษณ์และวิญญาณที่เหมือนกัน แต่ก็
ไม่อาจจะทำให้จางหยูรู้สึกแบบนี้ได้
บางทีคนจีนเหล่านั้นอาจจะถูกจางหยูสร้างขึ้นมาเพื่อแทนที่ชาวจีน
จริง ๆ แต่ชาวจีนจริง ๆ นั้นมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น !
เมื่อจางหยูไม่พูดอะไรออกมา คนอื่น ๆ ทั้งในและนอกดาวเคราะห์
แคระก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเช่นกัน
ผ่านไปสักพักจางหยูก็สงบจิตใจลงได้ เขากวาดตามองชาวจีนที่อยู่
รอบ ๆ และพูดขึ้นมาเบา ๆ “ผ่านมาหลายล้านล้านปีแล้ว พวกเจ้ายัง
จำตัวตนของตัวเองได้รึไม่ ?”
นักรบมิติพากันมองหน้ากัน
ตัวตน ?
ตัวตนอะไรกัน ?
อารยธรรมโลกมนุษย์มีตัวตนที่พิเศษแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ ?
โดอันคิ้วขมวด อารยธรรมโลกมนุษย์ไม่ได้ธรรมดารึไง ?
เขาเริ่มสังหรณ์ใจแย่ ๆ ขึ้นมา
อารยธรรมโลกมนุษย์พากันกังวลและสับสน “เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรา
มีตัวตนพิเศษ ถึงตัวตนของเราจะพิเศษแต่จะเกี่ยวข้องกับตัวตนที่
ยิ่งใหญ่แบบเขาได้ยังไง ?”
จางหยูขมวดคิ้วและถามขึ้นมา “พวกเจ้าจำชาวจีนได้รึไม่ ?”
เผ่ามนุษย์ส่วนใหญ่พากันแสดงสีหน้าว่างเปล่าออกมา มีแค่พวกรอบ
รู้และพวกนักประวัติศาสตร์ไม่กี่คนที่พอจะจำเรื่องนี้ได้
ชายชราคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นและพูดขึ้นมาด้วยท่าทีไม่มั่นใจ “ท่าน
หมายถึงยุคก่อนเกิดการอพยพครั้งใหญ่ ยุคที่ทั้งโลกรวมกันเป็นหนึ่ง
เดียว อารยธรรมโบราณที่นำพาโลกเข้าสู่ยุคอวกาศ…ประเทศจีนน่ะ
เหรอ ?”
จางหยูค่อนข้างไม่พอใจ เขาแค่นเสียงหัวเราะออกมาและพูดขึ้น “ใน
ฐานะลูกหลานของชาวจีน แต่กลับลืมรากเหง้าของคนจีนไป ไร้เหตุผล
สิ้นดี !”
เผ่ามนุษย์โลกพากันลนลานขึ้นมา ชายชราคนนั้นหน้าซีดเผือดและ
ไม่อาจจะหายใจได้
“ดูพวกเจ้าตอนนี้สิ พวกเจ้าตกต่ำได้ถึงขนาดนี้เลยรึ ? ผ่านมาล้าน
ล้านปีแล้วแต่พวกเจ้าก็ยังอยู่ในดาวเคราะห์ขยะแห่งนี้ พวกเจ้าทำให้
ชาวจีนต้องเสียเกียรติ ! ช่างน่าอับอายยิ่งนัก !” จางหยูภูมิใจในฐานะ
คนจีนของเขา สำหรับลูกหลานกลุ่มนี้แล้วเขาทั้งรักและเกลียดพวก
นี้ แต่ก็ใช่ว่าจะเกลียดมากมายนัก “พวกเจ้าต้องรู้ไว้ว่าพวกเจ้าคือชาว
จีน ! ชาวจีนที่ยิ่งใหญ่ ! แม้ว่าจะตกต่ำลง แต่ก็ควรรักษาเกียรติของ
เราเอาไว้ พวกเจ้าต้องจำตัวตนของตัวเองให้ดี !”
เขาตะโกนออกมา “พวกเจ้าลืมเรื่องอื่นได้แต่พวกเจ้าห้ามลืมรากเหง้า
ของตัวเอง !”
เผ่ามนุษย์โลกทุกคนพากันก้มหน้า แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าจางหยูพูด
ถึงอะไรรึทำไมต้องให้ค่าชาวจีนมากแบบนี้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพอ
ที่จะปฏิเสธ
จางหยูมองไปรอบ ๆ และถามขึ้นมา “ตอนนี้พวกเจ้าเรียกอารยธรรม
ตัวเองว่าอะไร ?”
ทุกคนพากันมองหน้ากันแต่ก็ไม่มีใครกล้าตอบคำถามนี้
“ทำไม หรือพวกเจ้าอ่อนแอซะจนไม่กล้าตอบคำถามเลยรึไง ?” จางหยู
ไม่พอใจอย่างมาก ความไม่พอใจนี้มาจากความปวดใจ มันยากที่จะ
คิดได้ว่าล้านล้านปีมานี้มนุษย์ต้องเจอกับอะไรบ้างจนต้องตกอยู่ใน
สภาพแบบนี้
ตอนนั้นฮั่วเยี่ยนกลับรวบรวมความกล้าพูดขึ้นมา “อารยธรรมของ
เราในตอนนี้ถูกเรียกว่าอารยธรรมโลกมนุษย์”
“เจ้าชื่ออะไร ?” จางหยูแปลกใจนิด ๆ ที่เด็กหนุ่มคนนี้กลับต้านทาน
แรงกดดันและตอบคำถามของเขาได้
ฮั่วเยี่ยนกำหมัดแน่น เขารวบรวมความกล้าในใจและตอบกลับ “ผม
ชื่อฮั่วเยี่ยน”
จางหยูพยักหน้าตอบรับ “ฮั่วเยี่ยนสินะ? ไม่เลว สุดท้ายก็มีคนที่มี
ความกล้าและมีศักด์ิศรีที่ชาวจีนควรจะมีอยู่บ้าง”
ตอนนั้นจางหยูก็มองไปยังคนอื่น ๆ “อารยธรรมโลกมนุษย์…ดี พวก
เจ้าไม่ได้ลืมว่าพวกเจ้าเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่พวกเจ้าไม่ต้องใช้ชื่อนี้
พวกเจ้าต้องกลับไปใช้ชื่อของตัวเอง อารยธรรมจีน นี่คือชื่อของ
อารยธรรมของพวกเจ้า ! จีนคือเผ่าพันธุ์ของพวกเจ้า ! “
เขาไม่รู้ว่าบรรพบุรุษของพวกนี้มาจากทางตะวันตกรึไม่แต่เท่าที่เห็น
ในตอนนี้คือทุกคนต่างก็มีสายเลือดเหมือนกัน นั่นก็คือลูกหลานชาว
จีน บางทีเมื่อล้านล้านปีก่อน สายเลือดของบรรพบุรุษพวกนี้อาจจะ
เป็นหนึ่งเดียวกับชาวจีนไปแล้วจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของจีนไป
“ท่านรู้ได้ยังไง ?” แม้ว่าฮั่วเยี่ยนจะกลัวแต่เขาก็กดความสงสัยในใจ
ไว้ไม่อยู่ “ท่านรู้ได้ยังไงว่าพวกเราคือชาวจีน ท่านรู้ได้ยังไงว่าครั้ง
หนึ่งเราคืออารยธรรมจีน ?”
อารยธรรมโลกมนุษย์ได้สืบทอดความเชื่อและสายเลือดมาหลาย
ล้านล้านปี จู่ ๆ จะมาบอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนกันง่าย ๆ เลยเหรอ?
นักรบมิติพากันมองไปที่จางหยูด้วยความสงสัย
“เพราะ…” จางหยูพูดขึ้น “ข้าคือชาวจีน !”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นทั้งดาวเคราะห์แคระก็เงียบสนิทราวกับเวลา
หยุดนิ่ง
โดอันใจหล่นวูบ เขาอยากจะตะโกนออกมาว่า “ฉิบหายแล้ว !”
ทุกคนต่างก็พากันตัวแข็งทื่อราวกับเวลาหยุดนิ่ง ไม่มีใครเข้าใจได้ว่า
ชายหนุ่มผู้นี้มีตัวตนเป็นยังไง มันราวกับว่าวิถียังต้องรับใช้เขา
“อึก” ราเชลกลืนน้ำลายพร้อมกับเหงื่อที่ชุ่มไปทั่วหน้าผาก เขาได้
ถามกับเหล่ยอู่ว่า “เหล่ยอู่ นายรู้มั้ยว่าชายหนุ่มคนนี้มาจากที่ไหน?”
นักรบมิติทั้งหมดถูกสร้างขึ้นโดยผู้สร้าง แต่แม้แต่ผู้สร้างก็ยังต้อง
เคารพชายคนนี้
มันเกินกว่าที่ราเชลจะเข้าใจได้ !
ไม่ใช่แค่ราเชลเท่านั้น นักรบมิติ, นักรบคอสมิคและนักรบดาวเคราะห์
ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง พวกเขาไม่อาจจะสงบจิตใจลงได้
เหล่ยอู่มองไปที่ราเชลและพูดขึ้น “ตัวตนที่ยิ่งใหญ่คนนี้ฉันเองก็เดา
ไม่ออก เท่าที่ฉันรู้คือเขามีฐานะที่สูงส่งกว่าผู้สร้าง แม้แต่ผู้สร้างเอง
ก็ต้องเรียกเขาว่าผู้อาวุโส”
ราเชลหรี่ตาลง เขาอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แม้แต่ผู้สร้างที่
ยิ่งใหญ่ก็ต้องเรียกเขาว่าผู้อาวุโส ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มลึกลับคนนี้แข็งแกร่ง
กว่าผู้สร้างอีกรึ?
พระเจ้า นี่มันบ้าอะไรกัน ?
“ผู้อาวุโส พวกเขาคือ…” ตอนนั้นเองหงก็ได้เปิดปากพูดกับจางหยู
จางหยูโบกมือและมองไปยังอารยธรรมโลกมนุษย์
เมื่อเห็นมนุษย์ที่รูปร่างเหมือนกับเขา จางหยูก็ยากจะใจเย็นลงได้
วิญญาณของเขาถึงกับสั่นไหว
พวกเขาคือมนุษย์โลกและนี่คือชาวจีน !
แม้ว่าจางหยูจะเกิดใหม่มาหลายครั้งแล้วและไม่ได้มีสายเลือดเดิมอีก
แต่ส่วนลึกในความทรงจำของเขา จางหยูก็ยังเป็นชาวจีนอยู่
ไม่ต้องให้ใครมาแนะนำเขาก็มั่นใจว่าคนกลุ่มนี้คือลูกหลานของชาว
จีน !
มีแค่ชาวจีนเท่านั้นที่จะทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยแบบนี้ได้ มันคือความ
ภาคภูมิที่ส่งต่อกันมา
อารยธรรมโลกมนุษย์ต่างก็พากันกังวล พวกเขากลั้นหายใจและก้ม
หน้าโดยไม่กล้าจะเงยหน้ามองจางหยู
จางหยูสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะปรากฏตัวขึ้นที่พื้น เขาเดินออกไป
ทีละก้าว ๆ เพื่อเดินไปหามนุษย์เหล่านั้น
ด้วยการที่จางหยูเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เผ่ามนุษย์ต่างก็พากันกังวลมาก
ขึ้น พวกเขาตัวแข็งทื่อและกลัวจนไม่กล้าจะหายใจ พวกเขาใจเต้น
รัวและกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายรำคาญ
นักรบมิติรวมถึงผู้สร้างอย่างหง มองดูฉากนั้นเงียบ ๆ ไม่กล้าจะเข้า
ไปรบกวน
หลังจากที่เข้ามาใกล้กับชาวจีนแล้ว หัวใจของจางหยูก็ยิ่งสั่นไหว
มากขึ้นกว่าเดิม นี่คือเชื้อชาติเดียวกับเขา สายเลือดและวิญญาณที่
เหมือนกัน
ดวงตาของจางหยูเริ่มมีน้ำตาเจิ่งนอง ในใจเขามีความรู้สึกที่ไม่อาจจะ
อธิบายได้ก่อตัวขึ้นมา “ผ่านไปล้านล้านปี ในที่สุดข้าก็ได้พบพวกเจ้า
อีกครั้ง ชาวจีน !”
แม้ว่าเขาจะเคยไปที่โลกอื่นมาและที่นั่นก็มีชาวจีนอยู่ แต่มันคือโลก
ที่เขาสร้างขึ้นมา แม้ว่าจะมีรูปลักษณ์และวิญญาณที่เหมือนกัน แต่ก็
ไม่อาจจะทำให้จางหยูรู้สึกแบบนี้ได้
บางทีคนจีนเหล่านั้นอาจจะถูกจางหยูสร้างขึ้นมาเพื่อแทนที่ชาวจีน
จริง ๆ แต่ชาวจีนจริง ๆ นั้นมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น !
เมื่อจางหยูไม่พูดอะไรออกมา คนอื่น ๆ ทั้งในและนอกดาวเคราะห์
แคระก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเช่นกัน
ผ่านไปสักพักจางหยูก็สงบจิตใจลงได้ เขากวาดตามองชาวจีนที่อยู่
รอบ ๆ และพูดขึ้นมาเบา ๆ “ผ่านมาหลายล้านล้านปีแล้ว พวกเจ้ายัง
จำตัวตนของตัวเองได้รึไม่ ?”
นักรบมิติพากันมองหน้ากัน
ตัวตน ?
ตัวตนอะไรกัน ?
อารยธรรมโลกมนุษย์มีตัวตนที่พิเศษแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ ?
โดอันคิ้วขมวด อารยธรรมโลกมนุษย์ไม่ได้ธรรมดารึไง ?
เขาเริ่มสังหรณ์ใจแย่ ๆ ขึ้นมา
อารยธรรมโลกมนุษย์พากันกังวลและสับสน “เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรา
มีตัวตนพิเศษ ถึงตัวตนของเราจะพิเศษแต่จะเกี่ยวข้องกับตัวตนที่
ยิ่งใหญ่แบบเขาได้ยังไง ?”
จางหยูขมวดคิ้วและถามขึ้นมา “พวกเจ้าจำชาวจีนได้รึไม่ ?”
เผ่ามนุษย์ส่วนใหญ่พากันแสดงสีหน้าว่างเปล่าออกมา มีแค่พวกรอบ
รู้และพวกนักประวัติศาสตร์ไม่กี่คนที่พอจะจำเรื่องนี้ได้
ชายชราคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นและพูดขึ้นมาด้วยท่าทีไม่มั่นใจ “ท่าน
หมายถึงยุคก่อนเกิดการอพยพครั้งใหญ่ ยุคที่ทั้งโลกรวมกันเป็นหนึ่ง
เดียว อารยธรรมโบราณที่นำพาโลกเข้าสู่ยุคอวกาศ…ประเทศจีนน่ะ
เหรอ ?”
จางหยูค่อนข้างไม่พอใจ เขาแค่นเสียงหัวเราะออกมาและพูดขึ้น “ใน
ฐานะลูกหลานของชาวจีน แต่กลับลืมรากเหง้าของคนจีนไป ไร้เหตุผล
สิ้นดี !”
เผ่ามนุษย์โลกพากันลนลานขึ้นมา ชายชราคนนั้นหน้าซีดเผือดและ
ไม่อาจจะหายใจได้
“ดูพวกเจ้าตอนนี้สิ พวกเจ้าตกต่ำได้ถึงขนาดนี้เลยรึ ? ผ่านมาล้าน
ล้านปีแล้วแต่พวกเจ้าก็ยังอยู่ในดาวเคราะห์ขยะแห่งนี้ พวกเจ้าทำให้
ชาวจีนต้องเสียเกียรติ ! ช่างน่าอับอายยิ่งนัก !” จางหยูภูมิใจในฐานะ
คนจีนของเขา สำหรับลูกหลานกลุ่มนี้แล้วเขาทั้งรักและเกลียดพวก
นี้ แต่ก็ใช่ว่าจะเกลียดมากมายนัก “พวกเจ้าต้องรู้ไว้ว่าพวกเจ้าคือชาว
จีน ! ชาวจีนที่ยิ่งใหญ่ ! แม้ว่าจะตกต่ำลง แต่ก็ควรรักษาเกียรติของ
เราเอาไว้ พวกเจ้าต้องจำตัวตนของตัวเองให้ดี !”
เขาตะโกนออกมา “พวกเจ้าลืมเรื่องอื่นได้แต่พวกเจ้าห้ามลืมรากเหง้า
ของตัวเอง !”
เผ่ามนุษย์โลกทุกคนพากันก้มหน้า แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าจางหยูพูด
ถึงอะไรรึทำไมต้องให้ค่าชาวจีนมากแบบนี้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพอ
ที่จะปฏิเสธ
จางหยูมองไปรอบ ๆ และถามขึ้นมา “ตอนนี้พวกเจ้าเรียกอารยธรรม
ตัวเองว่าอะไร ?”
ทุกคนพากันมองหน้ากันแต่ก็ไม่มีใครกล้าตอบคำถามนี้
“ทำไม หรือพวกเจ้าอ่อนแอซะจนไม่กล้าตอบคำถามเลยรึไง ?” จางหยู
ไม่พอใจอย่างมาก ความไม่พอใจนี้มาจากความปวดใจ มันยากที่จะ
คิดได้ว่าล้านล้านปีมานี้มนุษย์ต้องเจอกับอะไรบ้างจนต้องตกอยู่ใน
สภาพแบบนี้
ตอนนั้นฮั่วเยี่ยนกลับรวบรวมความกล้าพูดขึ้นมา “อารยธรรมของ
เราในตอนนี้ถูกเรียกว่าอารยธรรมโลกมนุษย์”
“เจ้าชื่ออะไร ?” จางหยูแปลกใจนิด ๆ ที่เด็กหนุ่มคนนี้กลับต้านทาน
แรงกดดันและตอบคำถามของเขาได้
ฮั่วเยี่ยนกำหมัดแน่น เขารวบรวมความกล้าในใจและตอบกลับ “ผม
ชื่อฮั่วเยี่ยน”
จางหยูพยักหน้าตอบรับ “ฮั่วเยี่ยนสินะ? ไม่เลว สุดท้ายก็มีคนที่มี
ความกล้าและมีศักด์ิศรีที่ชาวจีนควรจะมีอยู่บ้าง”
ตอนนั้นจางหยูก็มองไปยังคนอื่น ๆ “อารยธรรมโลกมนุษย์…ดี พวก
เจ้าไม่ได้ลืมว่าพวกเจ้าเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่พวกเจ้าไม่ต้องใช้ชื่อนี้
พวกเจ้าต้องกลับไปใช้ชื่อของตัวเอง อารยธรรมจีน นี่คือชื่อของ
อารยธรรมของพวกเจ้า ! จีนคือเผ่าพันธุ์ของพวกเจ้า ! “
เขาไม่รู้ว่าบรรพบุรุษของพวกนี้มาจากทางตะวันตกรึไม่แต่เท่าที่เห็น
ในตอนนี้คือทุกคนต่างก็มีสายเลือดเหมือนกัน นั่นก็คือลูกหลานชาว
จีน บางทีเมื่อล้านล้านปีก่อน สายเลือดของบรรพบุรุษพวกนี้อาจจะ
เป็นหนึ่งเดียวกับชาวจีนไปแล้วจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของจีนไป
“ท่านรู้ได้ยังไง ?” แม้ว่าฮั่วเยี่ยนจะกลัวแต่เขาก็กดความสงสัยในใจ
ไว้ไม่อยู่ “ท่านรู้ได้ยังไงว่าพวกเราคือชาวจีน ท่านรู้ได้ยังไงว่าครั้ง
หนึ่งเราคืออารยธรรมจีน ?”
อารยธรรมโลกมนุษย์ได้สืบทอดความเชื่อและสายเลือดมาหลาย
ล้านล้านปี จู่ ๆ จะมาบอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนกันง่าย ๆ เลยเหรอ?
นักรบมิติพากันมองไปที่จางหยูด้วยความสงสัย
“เพราะ…” จางหยูพูดขึ้น “ข้าคือชาวจีน !”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นทั้งดาวเคราะห์แคระก็เงียบสนิทราวกับเวลา
หยุดนิ่ง
โดอันใจหล่นวูบ เขาอยากจะตะโกนออกมาว่า “ฉิบหายแล้ว !”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก