ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1594

สรุปบท ตอนที่ 1594 ประเทศจีน: ระบบเจ้าสำนัก

ตอน ตอนที่ 1594 ประเทศจีน จาก ระบบเจ้าสำนัก – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 1594 ประเทศจีน คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายInternet ระบบเจ้าสำนัก ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

ตอนที่ 1594 ประเทศจีน
ทุกคนต่างก็พากันตัวแข็งทื่อราวกับเวลาหยุดนิ่ง ไม่มีใครเข้าใจได้ว่า
ชายหนุ่มผู้นี้มีตัวตนเป็นยังไง มันราวกับว่าวิถียังต้องรับใช้เขา
“อึก” ราเชลกลืนน้ำลายพร้อมกับเหงื่อที่ชุ่มไปทั่วหน้าผาก เขาได้
ถามกับเหล่ยอู่ว่า “เหล่ยอู่ นายรู้มั้ยว่าชายหนุ่มคนนี้มาจากที่ไหน?”
นักรบมิติทั้งหมดถูกสร้างขึ้นโดยผู้สร้าง แต่แม้แต่ผู้สร้างก็ยังต้อง
เคารพชายคนนี้
มันเกินกว่าที่ราเชลจะเข้าใจได้ !
ไม่ใช่แค่ราเชลเท่านั้น นักรบมิติ, นักรบคอสมิคและนักรบดาวเคราะห์
ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง พวกเขาไม่อาจจะสงบจิตใจลงได้
เหล่ยอู่มองไปที่ราเชลและพูดขึ้น “ตัวตนที่ยิ่งใหญ่คนนี้ฉันเองก็เดา
ไม่ออก เท่าที่ฉันรู้คือเขามีฐานะที่สูงส่งกว่าผู้สร้าง แม้แต่ผู้สร้างเอง
ก็ต้องเรียกเขาว่าผู้อาวุโส”
ราเชลหรี่ตาลง เขาอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แม้แต่ผู้สร้างที่
ยิ่งใหญ่ก็ต้องเรียกเขาว่าผู้อาวุโส ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มลึกลับคนนี้แข็งแกร่ง
กว่าผู้สร้างอีกรึ?
พระเจ้า นี่มันบ้าอะไรกัน ?
“ผู้อาวุโส พวกเขาคือ…” ตอนนั้นเองหงก็ได้เปิดปากพูดกับจางหยู
จางหยูโบกมือและมองไปยังอารยธรรมโลกมนุษย์
เมื่อเห็นมนุษย์ที่รูปร่างเหมือนกับเขา จางหยูก็ยากจะใจเย็นลงได้
วิญญาณของเขาถึงกับสั่นไหว
พวกเขาคือมนุษย์โลกและนี่คือชาวจีน !
แม้ว่าจางหยูจะเกิดใหม่มาหลายครั้งแล้วและไม่ได้มีสายเลือดเดิมอีก
แต่ส่วนลึกในความทรงจำของเขา จางหยูก็ยังเป็นชาวจีนอยู่
ไม่ต้องให้ใครมาแนะนำเขาก็มั่นใจว่าคนกลุ่มนี้คือลูกหลานของชาว
จีน !
มีแค่ชาวจีนเท่านั้นที่จะทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยแบบนี้ได้ มันคือความ
ภาคภูมิที่ส่งต่อกันมา
อารยธรรมโลกมนุษย์ต่างก็พากันกังวล พวกเขากลั้นหายใจและก้ม
หน้าโดยไม่กล้าจะเงยหน้ามองจางหยู
จางหยูสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะปรากฏตัวขึ้นที่พื้น เขาเดินออกไป
ทีละก้าว ๆ เพื่อเดินไปหามนุษย์เหล่านั้น
ด้วยการที่จางหยูเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เผ่ามนุษย์ต่างก็พากันกังวลมาก
ขึ้น พวกเขาตัวแข็งทื่อและกลัวจนไม่กล้าจะหายใจ พวกเขาใจเต้น
รัวและกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายรำคาญ
นักรบมิติรวมถึงผู้สร้างอย่างหง มองดูฉากนั้นเงียบ ๆ ไม่กล้าจะเข้า
ไปรบกวน
หลังจากที่เข้ามาใกล้กับชาวจีนแล้ว หัวใจของจางหยูก็ยิ่งสั่นไหว
มากขึ้นกว่าเดิม นี่คือเชื้อชาติเดียวกับเขา สายเลือดและวิญญาณที่
เหมือนกัน
ดวงตาของจางหยูเริ่มมีน้ำตาเจิ่งนอง ในใจเขามีความรู้สึกที่ไม่อาจจะ
อธิบายได้ก่อตัวขึ้นมา “ผ่านไปล้านล้านปี ในที่สุดข้าก็ได้พบพวกเจ้า
อีกครั้ง ชาวจีน !”
แม้ว่าเขาจะเคยไปที่โลกอื่นมาและที่นั่นก็มีชาวจีนอยู่ แต่มันคือโลก
ที่เขาสร้างขึ้นมา แม้ว่าจะมีรูปลักษณ์และวิญญาณที่เหมือนกัน แต่ก็
ไม่อาจจะทำให้จางหยูรู้สึกแบบนี้ได้
บางทีคนจีนเหล่านั้นอาจจะถูกจางหยูสร้างขึ้นมาเพื่อแทนที่ชาวจีน
จริง ๆ แต่ชาวจีนจริง ๆ นั้นมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น !
เมื่อจางหยูไม่พูดอะไรออกมา คนอื่น ๆ ทั้งในและนอกดาวเคราะห์
แคระก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเช่นกัน
ผ่านไปสักพักจางหยูก็สงบจิตใจลงได้ เขากวาดตามองชาวจีนที่อยู่
รอบ ๆ และพูดขึ้นมาเบา ๆ “ผ่านมาหลายล้านล้านปีแล้ว พวกเจ้ายัง
จำตัวตนของตัวเองได้รึไม่ ?”
นักรบมิติพากันมองหน้ากัน
ตัวตน ?
ตัวตนอะไรกัน ?
อารยธรรมโลกมนุษย์มีตัวตนที่พิเศษแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ ?
โดอันคิ้วขมวด อารยธรรมโลกมนุษย์ไม่ได้ธรรมดารึไง ?
เขาเริ่มสังหรณ์ใจแย่ ๆ ขึ้นมา
อารยธรรมโลกมนุษย์พากันกังวลและสับสน “เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรา
มีตัวตนพิเศษ ถึงตัวตนของเราจะพิเศษแต่จะเกี่ยวข้องกับตัวตนที่
ยิ่งใหญ่แบบเขาได้ยังไง ?”
จางหยูขมวดคิ้วและถามขึ้นมา “พวกเจ้าจำชาวจีนได้รึไม่ ?”
เผ่ามนุษย์ส่วนใหญ่พากันแสดงสีหน้าว่างเปล่าออกมา มีแค่พวกรอบ
รู้และพวกนักประวัติศาสตร์ไม่กี่คนที่พอจะจำเรื่องนี้ได้
ชายชราคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นและพูดขึ้นมาด้วยท่าทีไม่มั่นใจ “ท่าน
หมายถึงยุคก่อนเกิดการอพยพครั้งใหญ่ ยุคที่ทั้งโลกรวมกันเป็นหนึ่ง
เดียว อารยธรรมโบราณที่นำพาโลกเข้าสู่ยุคอวกาศ…ประเทศจีนน่ะ
เหรอ ?”
จางหยูค่อนข้างไม่พอใจ เขาแค่นเสียงหัวเราะออกมาและพูดขึ้น “ใน
ฐานะลูกหลานของชาวจีน แต่กลับลืมรากเหง้าของคนจีนไป ไร้เหตุผล
สิ้นดี !”
เผ่ามนุษย์โลกพากันลนลานขึ้นมา ชายชราคนนั้นหน้าซีดเผือดและ
ไม่อาจจะหายใจได้
“ดูพวกเจ้าตอนนี้สิ พวกเจ้าตกต่ำได้ถึงขนาดนี้เลยรึ ? ผ่านมาล้าน
ล้านปีแล้วแต่พวกเจ้าก็ยังอยู่ในดาวเคราะห์ขยะแห่งนี้ พวกเจ้าทำให้
ชาวจีนต้องเสียเกียรติ ! ช่างน่าอับอายยิ่งนัก !” จางหยูภูมิใจในฐานะ
คนจีนของเขา สำหรับลูกหลานกลุ่มนี้แล้วเขาทั้งรักและเกลียดพวก
นี้ แต่ก็ใช่ว่าจะเกลียดมากมายนัก “พวกเจ้าต้องรู้ไว้ว่าพวกเจ้าคือชาว
จีน ! ชาวจีนที่ยิ่งใหญ่ ! แม้ว่าจะตกต่ำลง แต่ก็ควรรักษาเกียรติของ
เราเอาไว้ พวกเจ้าต้องจำตัวตนของตัวเองให้ดี !”
เขาตะโกนออกมา “พวกเจ้าลืมเรื่องอื่นได้แต่พวกเจ้าห้ามลืมรากเหง้า
ของตัวเอง !”
เผ่ามนุษย์โลกทุกคนพากันก้มหน้า แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าจางหยูพูด
ถึงอะไรรึทำไมต้องให้ค่าชาวจีนมากแบบนี้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าพอ
ที่จะปฏิเสธ
จางหยูมองไปรอบ ๆ และถามขึ้นมา “ตอนนี้พวกเจ้าเรียกอารยธรรม
ตัวเองว่าอะไร ?”
ทุกคนพากันมองหน้ากันแต่ก็ไม่มีใครกล้าตอบคำถามนี้
“ทำไม หรือพวกเจ้าอ่อนแอซะจนไม่กล้าตอบคำถามเลยรึไง ?” จางหยู
ไม่พอใจอย่างมาก ความไม่พอใจนี้มาจากความปวดใจ มันยากที่จะ
คิดได้ว่าล้านล้านปีมานี้มนุษย์ต้องเจอกับอะไรบ้างจนต้องตกอยู่ใน
สภาพแบบนี้
ตอนนั้นฮั่วเยี่ยนกลับรวบรวมความกล้าพูดขึ้นมา “อารยธรรมของ
เราในตอนนี้ถูกเรียกว่าอารยธรรมโลกมนุษย์”
“เจ้าชื่ออะไร ?” จางหยูแปลกใจนิด ๆ ที่เด็กหนุ่มคนนี้กลับต้านทาน
แรงกดดันและตอบคำถามของเขาได้
ฮั่วเยี่ยนกำหมัดแน่น เขารวบรวมความกล้าในใจและตอบกลับ “ผม
ชื่อฮั่วเยี่ยน”
จางหยูพยักหน้าตอบรับ “ฮั่วเยี่ยนสินะ? ไม่เลว สุดท้ายก็มีคนที่มี
ความกล้าและมีศักด์ิศรีที่ชาวจีนควรจะมีอยู่บ้าง”
ตอนนั้นจางหยูก็มองไปยังคนอื่น ๆ “อารยธรรมโลกมนุษย์…ดี พวก
เจ้าไม่ได้ลืมว่าพวกเจ้าเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่พวกเจ้าไม่ต้องใช้ชื่อนี้
พวกเจ้าต้องกลับไปใช้ชื่อของตัวเอง อารยธรรมจีน นี่คือชื่อของ
อารยธรรมของพวกเจ้า ! จีนคือเผ่าพันธุ์ของพวกเจ้า ! “
เขาไม่รู้ว่าบรรพบุรุษของพวกนี้มาจากทางตะวันตกรึไม่แต่เท่าที่เห็น
ในตอนนี้คือทุกคนต่างก็มีสายเลือดเหมือนกัน นั่นก็คือลูกหลานชาว
จีน บางทีเมื่อล้านล้านปีก่อน สายเลือดของบรรพบุรุษพวกนี้อาจจะ
เป็นหนึ่งเดียวกับชาวจีนไปแล้วจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของจีนไป
“ท่านรู้ได้ยังไง ?” แม้ว่าฮั่วเยี่ยนจะกลัวแต่เขาก็กดความสงสัยในใจ
ไว้ไม่อยู่ “ท่านรู้ได้ยังไงว่าพวกเราคือชาวจีน ท่านรู้ได้ยังไงว่าครั้ง
หนึ่งเราคืออารยธรรมจีน ?”
อารยธรรมโลกมนุษย์ได้สืบทอดความเชื่อและสายเลือดมาหลาย
ล้านล้านปี จู่ ๆ จะมาบอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนกันง่าย ๆ เลยเหรอ?
นักรบมิติพากันมองไปที่จางหยูด้วยความสงสัย
“เพราะ…” จางหยูพูดขึ้น “ข้าคือชาวจีน !”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นทั้งดาวเคราะห์แคระก็เงียบสนิทราวกับเวลา
หยุดนิ่ง
โดอันใจหล่นวูบ เขาอยากจะตะโกนออกมาว่า “ฉิบหายแล้ว !”