ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1773
ก่อนที่ความทรงจำจะตื่นขึ้นมา เนี่ยเวิ่นก็คือเนี่ยเวิ่น เขามีความคิดเป็นของตัวเอง เขาทำตัวเหมือนมนุษย์ทั่วไปและมีด้านแปลกๆอยู่บ้าง เขาอาจจะมีนิสัยของต้นไม้นี้เล็กน้อย แม้ว่าจางหยูจะไม่ใช่จ้าวโกลาหลแต่ก็เป็นจ้าวบรรพกาล จ้าวโกลาหลคือคนที่คล้ายกับเขา แม้ว่าเนี่ยเวิ่นจะไม่รู้ตัวตนของจางหยู แต่ด้วยสัญชาตญาณของต้นไม้โกลาหลแล้วเขาก็ยังรู้สึกว่าจางหยูเป็นมิตร ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่เขาจะมองว่าจางหยูเป็นพ่อของเขา
ดังนั้นการกระทำในอดีตของเนี่ยเวิ่นที่แปลกๆนั้นก็พอเข้าใจได้แล้ว
“ เจ้ารับรู้ถึงเจ้านายของเจ้าได้รึไม่ ?” จางหยูถามขึ้นมา
ต้นไม้เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้น “ นายท่านน่าจะตายไปแล้ว “
จางหยูพึมพำออกมา “ ตายไปแล้วจริงๆรึ ?”
“ข้าไม่อาจจะรับรู้ถึงเขาได้” ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้น “ บอลโลหิตได้กลืนกินเขตหวงห้ามไปทีละนิดๆ เมื่อเขตหวงห้ามพังลง ทั้งโกลาหลก็จะถูกทำลาย หากนายท่านยังมีชีวิตอยู่ เขาต้องกำจัดมันอย่างแน่นอน แต่นายท่านไม่ทำแบบนั้นก็หมายความว่านายท่านอาจจะตายไปแล้ว”
“ เขาเป็นถึงจ้าวโกลาหล !” จางหยูแสดงสีหน้าจริงจังออกมา “ ใครจะฆ่าเขาได้ ?”
ต้นไม้โกลาหลไม่อาจจะตอบคำถามของจางหยูได้ “ ข้าไม่รู้”
จ้าวโกลาหลอาจจะโดนฆ่ารึอาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเขาเองซึ่งทำให้เขาบาดเจ็บหนักและตายไป
“ เจ้ารู้อะไรอีก ? ” จางหยูถามขึ้นมา “เกี่ยวกับเจ้านายของเจ้า”
เมื่อได้ยินแบบนั้นต้นไม้โกลาหลก็ครุ่นดิด บรรพกาลได้เงียบไป หลังจากนั้นประมาณสิบอึดใจเสียงของต้นไม้ก็ดังขึ้น “นายท่านอาจจะตายไปแล้วแต่น่าจะทิ้งอะไรเอาไว้ บางทีเขาอาจจะทิ้งร่างแยกไว้ในโกลาหลรึเขาอาจจะมีวิธีอื่น…ไม่งั้นแล้วโกลาหลก็น่าจะถูกทำลายไปนานแล้ว มันไม่อาจจะทนมาได้จนถึงตอนนี้”
ร่างแยก ?
แม้ว่าจ้าวโกลาหลจะมีร่างแยกจริงๆแต่จางหยูก็ไม่ได้แปลกใจ ยังไงซะทักษะร่างแยกของซุนเมิ่งก็ได้มาจากสุสานสวรรค์ เจ้าของสุสานแห่งนี้เป็นธรรมดาที่จะเชี่ยวชาญทักษะนี้รึอาจจะใช้ได้ดีกว่านั้น
“ งั้นจิตสุสานก็เป็นร่างแยกของเขารึ ?” จางหยูเดา
จิตสุสานนั้นลึกลับอย่างมาก ไม่มีใครรู้ตัวตนของมัน มันแข็งแกร่งอย่างมาก แม้แต่ราชาก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ มันต้องเกี่ยวข้องกับจ้าวโกลาหล หากจะบอกว่าเป็นร่างแยกของจ้าวโกลาหลก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจ
“ ข้าเกิดใหม่มาก่อน ข้าจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้น “ หากท่านอยากรู้ข้อมูลของนายท่านแล้ว ท่านก็เข้าไปดูด้านในบอลโลหิตได้ บอลโลกหิตนั้นแม้ว่าจะกลืนกินพลัง แต่ข้ารู้สึกว่ามันมีพลังที่จะหยุดมันไว้ บางทีมันอาจจะเป็นพลังของนางท่าน”
“ เจ้าหมายถึงสุสานสวรรค์รึ ?”
“ บอลโลหิตนั่นคือสุสานสวรรค์รึ ?” ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้น “ ไม่แปลกเลยที่ข้ารู้สึกได้ถึงบางอย่างด้านในที่เหมือนกับกำลังเรียกข้าอยู่…โชคร้ายที่ปราณสุสานนั้นหนักหน่วงเกินไป ข้าจึงไม่อาจจะเข้าใกล้ได้ ไม่งั้นข้าคงโดนกลืนกิน เมื่อข้าโดนกลืนกินแล้ว เขตหวงห้ามจะพังลงทันที โกลาหลก็จะถูกทำลายไปด้วย”
จางหยูถามขึ้นมา “ เจ้าเกี่ยวข้องยังไงกับเขตหวงห้าม ? ”
ต้นไม้โกลาหลตอบกลับ “ เขตหวงห้ามคือโกลาหลในตอนแรก ข้าคือต้นไม้โกลาหลที่คอยสนับสนุนโกลาหล ข้าได้ดูดซับพลังโกลาหลและอัดแน่นให้มันมีพลังมากกว่าเดิมนอกจากนี้เมื่อข้าเติบโตแล้วข้าก็สามารถให้ผลโกลาหลออกมาเป็นจำนวนมาก ผลโกลาหลบางผลจะพัฒนาเป็นโลกขั้น 9 บางผลจะถูกดูดซับโดยสิ่งมีชีวิตอื่นๆเพื่อช่วยให้พวกเขาบุกเบิกโกลาหลและโลกขั้น 9 ขึ้นมา…”
“ บอกได้ว่าเขตหวงห้ามเป็นหนึ่งเดียวกับข้า เราได้กำเนิดขึ้นมาพร้อมกัน ”
“หากข้าตาย เขตหวงห้ามก็จะพังไปด้วย หากเขตหวงห้ามพังลง ข้าก็จะตายไปด้วย”
จากนั้นต้นไม้โกลาหลก็ได้บอกกับจางหยู “ ช่วยส่งข้ากลับไปที่เขตหวงห้ามที หากไม่มีข้าคอยยับยั้ง บอลโลหิตนั่นจะกลืนกินพลังโกลาหลเร็วขึ้นกว่าเดิม…เมื่อนายท่านให้ข้าตื่นขึ้นในยุคนี้ เขาก็ต้องมีเหตุผล ข้าไม่อาจจะทำแผนการของเขาพังได้”
“ เจ้าไม่ไปได้รึไม่ ?” จางหยูคิ้วขมวด
ต้นบรรพกาลได้รับผลประโยชน์ไปด้วย จางหยูรับรู้ได้ว่าบรรพกาลของโลกบรรพกาลเติบโตขึ้นมาอย่างมาก เมื่อเนี่ยเวิ่นและต้นบรรพกาลเป็นหนึ่งเดียวกัน ผลของมันก็มากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า หากต้นไม้ยังอยู่ที่นี่ต่อ บรรพกาลก็จะเติบโตด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง ความแข็งแกร่งของจางหยูก็จะเพิ่มขึ้นไปด้วย
ตัวช่วยที่ดีแบบนี้จางหยูไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไป
“ ข้าได้สร้างการเชื่อมต่อกับพื้นที่หวงห้ามไว้แล้ว หากข้าไม่กลับไป ข้าเกรงว่ามันคงอยู่ได้อีกไม่นาน “ ต้นไม้พูดขึ้นอย่างใจเย็น “ ท่านอยากเห็นโกลาหลโดนทำลายรึ ?”
“ ได้ ข้าจะพาเจ้ากลับไป” จางหยูถอนหายใจออกมา “ แต่พ่อเจ้าในชีวิตนี้ล่ะ เจ้าไม่อยากไปพบเขารึ ?”
“ ข้าจะทิ้งร่างแยกเอาไว้ไปพบกับพ่อข้า…” เสียงของต้นไม้ดังขึ้น “ข้ามีภารกิจที่สำคัญกว่านั้นต้องไปทำ ”
จางหยูมองไปที่ต้นไม้แล้วถามขึ้นมา “ คลื่นพลังของเจ้า ข้าไม่อาจจะมองออกได้ ไม่ใช่ว่าเจ้าแกร่งกว่าราชารึ ?” “ ข้าไม่รู้ว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน ข้ารู้แค่ว่าก่อนที่นายท่านจะตาย ตอนนั้นโกลาหลรุ่งเรืองกว่านี้ ราชามีอยู่นับไม่ถ้วนแต่ไม่อาจจะเป็นภัยต่อข้าได้เลย” ต้นไม้พูดขึ้น “ นอกจากนายท่านแล้ว ไม่มีใครทัดเทียมกับข้าได้เพราะข้าสามารถควบคุมพลังโกลาหลในเขตหวงห้ามได้ !”
จางหยูหรี่ตาลง “พลังโกลาหลในเขตหวงห้ามรึ ?”
ช่างเป็นพลังที่น่ากลัวจริงๆ
ด้วยพลังแบบนั้นก็คงเกือบทัดเทียมกับจ้าวโกลาหลไม่ใช่รึไง?
“ แม้ว่าจะมีร่างกายเช่นนี้แต่ก็ไม่อาจจะขึ้นไประดับนายท่านได้ ถึงอย่างนั้นข้าก็มั่นใจว่าในโกลาหลแห่งนี้ นอกจากนายท่านแล้วข้าเป็นอันดับหนึ่ง” เสียงของต้นไม้พูดขึ้นอย่างใจเย็นราวกับพูดถึงเรื่องทั่วไป “ ราชานั้นข้าสามารถฆ่าได้ตามที่ต้องการ”
“ แล้วเจ้าตอนนี้ล่ะ ?” จางหยูไม่รู้ว่าเมื่อมันเกิดใหม่แล้วจะส่งผลถึงความแข็งแกร่งรึไม่
“ ตอนนี้ก็เหมือนกัน ” ต้นไม้โกลาหลตอบกลับ “ ข้าเป็นหนึ่งเดียวกับเขตหวงห้าม ยิ่งเขตหวงห้ามใหญ่เท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น เพราะความแข็งแกร่งมาจากเขตหวงห้าม ข้าสามารถควบคุมพลังโกลาหลทั้งหมดในเขตหวงห้ามได้”
จางหยูสูดหายใจเข้าลึกๆ แม้ว่าเขาจะเตรียมใจเอาไว้แล้วแต่ก็ยังต้องตะลึงอยู่ดี
เนี่ยเวิ่นแข็งแกร่งจริงๆ
พลังโกลาหลของเขตหวงห้ามเกรงว่าคงมีแค่การรวมพลังของราชาทั้งหมดเท่านั้นที่จะเทียบได้
จางหยูส่ายหน้าดึงสติกลับมาและพูดขึ้น “ เตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะพาเจ้ากลับไปยังเขตหวงห้าม”
“ รบกวนท่านด้วย ท่านพ่อ” ต้นไม้โค้งให้ราวกับทำความเคารพ
ตอนนั้นก็มีกิ่งหนึ่งมีผลไม้งอกออกมา มันเติบโตอย่างรวดเร็ว ไม่กี่วินาทีต่อมาผลไม้นั้นก็เปลี่ยนเป็นมนุษย์ที่เหมือนกับ เนี่ยเวิ่น
หลังจากที่เนี่ยเวิ่นปรากฏตัว ต้นไม้ก็หดลงไปอย่างรวดเร็วกลับไปเป็นต้นอ่อนตามเดิมและบินไปหาจางหยู
จางหยูมองไปที่ต้นอ่อนก่อนจะมองไปที่เนี่ยเวิ่น แล้วถอนหายใจออกมา “ไปกันเถอะ”
เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้โกลาหลโดนทำลาย จางหยูก็ต้องสลัดความคิดที่จะยื้อต้นไม้เอาไว้และไปส่งมันที่เขตหวงห้าม สำหรับเนี่ยเวิ่นแล้ว ตอนนี้คงให้พ่อกับลูกไปเจอกัน
หลังจากที่ไปส่งต้นไม้โกลาหลแล้ว จางหยูก็ได้กลับไปที่บรรพกาลนอกโลกบรรพกาล เขามองไปยังบรรพกาลที่ว่างเปล่าด้วยความเสียดายก่อนจะปลอบใจตัวเอง “ เขากลับไปที่เขตหวงห้ามก็ดีแล้ว การที่มีเขาอยู่ที่นั่นก็ไม่ต้องกังวลว่าคนนอกจะทำลายเขตหวงห้าม ดังนั้นโกลาหลก็จะยังอยู่ต่อได้นานกว่าเดิม ”
ดังนั้นการกระทำในอดีตของเนี่ยเวิ่นที่แปลกๆนั้นก็พอเข้าใจได้แล้ว
“ เจ้ารับรู้ถึงเจ้านายของเจ้าได้รึไม่ ?” จางหยูถามขึ้นมา
ต้นไม้เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้น “ นายท่านน่าจะตายไปแล้ว “
จางหยูพึมพำออกมา “ ตายไปแล้วจริงๆรึ ?”
“ข้าไม่อาจจะรับรู้ถึงเขาได้” ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้น “ บอลโลหิตได้กลืนกินเขตหวงห้ามไปทีละนิดๆ เมื่อเขตหวงห้ามพังลง ทั้งโกลาหลก็จะถูกทำลาย หากนายท่านยังมีชีวิตอยู่ เขาต้องกำจัดมันอย่างแน่นอน แต่นายท่านไม่ทำแบบนั้นก็หมายความว่านายท่านอาจจะตายไปแล้ว”
“ เขาเป็นถึงจ้าวโกลาหล !” จางหยูแสดงสีหน้าจริงจังออกมา “ ใครจะฆ่าเขาได้ ?”
ต้นไม้โกลาหลไม่อาจจะตอบคำถามของจางหยูได้ “ ข้าไม่รู้”
จ้าวโกลาหลอาจจะโดนฆ่ารึอาจจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเขาเองซึ่งทำให้เขาบาดเจ็บหนักและตายไป
“ เจ้ารู้อะไรอีก ? ” จางหยูถามขึ้นมา “เกี่ยวกับเจ้านายของเจ้า”
เมื่อได้ยินแบบนั้นต้นไม้โกลาหลก็ครุ่นดิด บรรพกาลได้เงียบไป หลังจากนั้นประมาณสิบอึดใจเสียงของต้นไม้ก็ดังขึ้น “นายท่านอาจจะตายไปแล้วแต่น่าจะทิ้งอะไรเอาไว้ บางทีเขาอาจจะทิ้งร่างแยกไว้ในโกลาหลรึเขาอาจจะมีวิธีอื่น…ไม่งั้นแล้วโกลาหลก็น่าจะถูกทำลายไปนานแล้ว มันไม่อาจจะทนมาได้จนถึงตอนนี้”
ร่างแยก ?
แม้ว่าจ้าวโกลาหลจะมีร่างแยกจริงๆแต่จางหยูก็ไม่ได้แปลกใจ ยังไงซะทักษะร่างแยกของซุนเมิ่งก็ได้มาจากสุสานสวรรค์ เจ้าของสุสานแห่งนี้เป็นธรรมดาที่จะเชี่ยวชาญทักษะนี้รึอาจจะใช้ได้ดีกว่านั้น
“ งั้นจิตสุสานก็เป็นร่างแยกของเขารึ ?” จางหยูเดา
จิตสุสานนั้นลึกลับอย่างมาก ไม่มีใครรู้ตัวตนของมัน มันแข็งแกร่งอย่างมาก แม้แต่ราชาก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ มันต้องเกี่ยวข้องกับจ้าวโกลาหล หากจะบอกว่าเป็นร่างแยกของจ้าวโกลาหลก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจ
“ ข้าเกิดใหม่มาก่อน ข้าจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้น “ หากท่านอยากรู้ข้อมูลของนายท่านแล้ว ท่านก็เข้าไปดูด้านในบอลโลหิตได้ บอลโลกหิตนั้นแม้ว่าจะกลืนกินพลัง แต่ข้ารู้สึกว่ามันมีพลังที่จะหยุดมันไว้ บางทีมันอาจจะเป็นพลังของนางท่าน”
“ เจ้าหมายถึงสุสานสวรรค์รึ ?”
“ บอลโลหิตนั่นคือสุสานสวรรค์รึ ?” ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้น “ ไม่แปลกเลยที่ข้ารู้สึกได้ถึงบางอย่างด้านในที่เหมือนกับกำลังเรียกข้าอยู่…โชคร้ายที่ปราณสุสานนั้นหนักหน่วงเกินไป ข้าจึงไม่อาจจะเข้าใกล้ได้ ไม่งั้นข้าคงโดนกลืนกิน เมื่อข้าโดนกลืนกินแล้ว เขตหวงห้ามจะพังลงทันที โกลาหลก็จะถูกทำลายไปด้วย”
จางหยูถามขึ้นมา “ เจ้าเกี่ยวข้องยังไงกับเขตหวงห้าม ? ”
ต้นไม้โกลาหลตอบกลับ “ เขตหวงห้ามคือโกลาหลในตอนแรก ข้าคือต้นไม้โกลาหลที่คอยสนับสนุนโกลาหล ข้าได้ดูดซับพลังโกลาหลและอัดแน่นให้มันมีพลังมากกว่าเดิมนอกจากนี้เมื่อข้าเติบโตแล้วข้าก็สามารถให้ผลโกลาหลออกมาเป็นจำนวนมาก ผลโกลาหลบางผลจะพัฒนาเป็นโลกขั้น 9 บางผลจะถูกดูดซับโดยสิ่งมีชีวิตอื่นๆเพื่อช่วยให้พวกเขาบุกเบิกโกลาหลและโลกขั้น 9 ขึ้นมา…”
“ บอกได้ว่าเขตหวงห้ามเป็นหนึ่งเดียวกับข้า เราได้กำเนิดขึ้นมาพร้อมกัน ”
“หากข้าตาย เขตหวงห้ามก็จะพังไปด้วย หากเขตหวงห้ามพังลง ข้าก็จะตายไปด้วย”
จากนั้นต้นไม้โกลาหลก็ได้บอกกับจางหยู “ ช่วยส่งข้ากลับไปที่เขตหวงห้ามที หากไม่มีข้าคอยยับยั้ง บอลโลหิตนั่นจะกลืนกินพลังโกลาหลเร็วขึ้นกว่าเดิม…เมื่อนายท่านให้ข้าตื่นขึ้นในยุคนี้ เขาก็ต้องมีเหตุผล ข้าไม่อาจจะทำแผนการของเขาพังได้”
“ เจ้าไม่ไปได้รึไม่ ?” จางหยูคิ้วขมวด
ต้นบรรพกาลได้รับผลประโยชน์ไปด้วย จางหยูรับรู้ได้ว่าบรรพกาลของโลกบรรพกาลเติบโตขึ้นมาอย่างมาก เมื่อเนี่ยเวิ่นและต้นบรรพกาลเป็นหนึ่งเดียวกัน ผลของมันก็มากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า หากต้นไม้ยังอยู่ที่นี่ต่อ บรรพกาลก็จะเติบโตด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง ความแข็งแกร่งของจางหยูก็จะเพิ่มขึ้นไปด้วย
ตัวช่วยที่ดีแบบนี้จางหยูไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไป
“ ข้าได้สร้างการเชื่อมต่อกับพื้นที่หวงห้ามไว้แล้ว หากข้าไม่กลับไป ข้าเกรงว่ามันคงอยู่ได้อีกไม่นาน “ ต้นไม้พูดขึ้นอย่างใจเย็น “ ท่านอยากเห็นโกลาหลโดนทำลายรึ ?”
“ ได้ ข้าจะพาเจ้ากลับไป” จางหยูถอนหายใจออกมา “ แต่พ่อเจ้าในชีวิตนี้ล่ะ เจ้าไม่อยากไปพบเขารึ ?”
“ ข้าจะทิ้งร่างแยกเอาไว้ไปพบกับพ่อข้า…” เสียงของต้นไม้ดังขึ้น “ข้ามีภารกิจที่สำคัญกว่านั้นต้องไปทำ ”
จางหยูมองไปที่ต้นไม้แล้วถามขึ้นมา “ คลื่นพลังของเจ้า ข้าไม่อาจจะมองออกได้ ไม่ใช่ว่าเจ้าแกร่งกว่าราชารึ ?” “ ข้าไม่รู้ว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน ข้ารู้แค่ว่าก่อนที่นายท่านจะตาย ตอนนั้นโกลาหลรุ่งเรืองกว่านี้ ราชามีอยู่นับไม่ถ้วนแต่ไม่อาจจะเป็นภัยต่อข้าได้เลย” ต้นไม้พูดขึ้น “ นอกจากนายท่านแล้ว ไม่มีใครทัดเทียมกับข้าได้เพราะข้าสามารถควบคุมพลังโกลาหลในเขตหวงห้ามได้ !”
จางหยูหรี่ตาลง “พลังโกลาหลในเขตหวงห้ามรึ ?”
ช่างเป็นพลังที่น่ากลัวจริงๆ
ด้วยพลังแบบนั้นก็คงเกือบทัดเทียมกับจ้าวโกลาหลไม่ใช่รึไง?
“ แม้ว่าจะมีร่างกายเช่นนี้แต่ก็ไม่อาจจะขึ้นไประดับนายท่านได้ ถึงอย่างนั้นข้าก็มั่นใจว่าในโกลาหลแห่งนี้ นอกจากนายท่านแล้วข้าเป็นอันดับหนึ่ง” เสียงของต้นไม้พูดขึ้นอย่างใจเย็นราวกับพูดถึงเรื่องทั่วไป “ ราชานั้นข้าสามารถฆ่าได้ตามที่ต้องการ”
“ แล้วเจ้าตอนนี้ล่ะ ?” จางหยูไม่รู้ว่าเมื่อมันเกิดใหม่แล้วจะส่งผลถึงความแข็งแกร่งรึไม่
“ ตอนนี้ก็เหมือนกัน ” ต้นไม้โกลาหลตอบกลับ “ ข้าเป็นหนึ่งเดียวกับเขตหวงห้าม ยิ่งเขตหวงห้ามใหญ่เท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น เพราะความแข็งแกร่งมาจากเขตหวงห้าม ข้าสามารถควบคุมพลังโกลาหลทั้งหมดในเขตหวงห้ามได้”
จางหยูสูดหายใจเข้าลึกๆ แม้ว่าเขาจะเตรียมใจเอาไว้แล้วแต่ก็ยังต้องตะลึงอยู่ดี
เนี่ยเวิ่นแข็งแกร่งจริงๆ
พลังโกลาหลของเขตหวงห้ามเกรงว่าคงมีแค่การรวมพลังของราชาทั้งหมดเท่านั้นที่จะเทียบได้
จางหยูส่ายหน้าดึงสติกลับมาและพูดขึ้น “ เตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะพาเจ้ากลับไปยังเขตหวงห้าม”
“ รบกวนท่านด้วย ท่านพ่อ” ต้นไม้โค้งให้ราวกับทำความเคารพ
ตอนนั้นก็มีกิ่งหนึ่งมีผลไม้งอกออกมา มันเติบโตอย่างรวดเร็ว ไม่กี่วินาทีต่อมาผลไม้นั้นก็เปลี่ยนเป็นมนุษย์ที่เหมือนกับ เนี่ยเวิ่น
หลังจากที่เนี่ยเวิ่นปรากฏตัว ต้นไม้ก็หดลงไปอย่างรวดเร็วกลับไปเป็นต้นอ่อนตามเดิมและบินไปหาจางหยู
จางหยูมองไปที่ต้นอ่อนก่อนจะมองไปที่เนี่ยเวิ่น แล้วถอนหายใจออกมา “ไปกันเถอะ”
เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้โกลาหลโดนทำลาย จางหยูก็ต้องสลัดความคิดที่จะยื้อต้นไม้เอาไว้และไปส่งมันที่เขตหวงห้าม สำหรับเนี่ยเวิ่นแล้ว ตอนนี้คงให้พ่อกับลูกไปเจอกัน
หลังจากที่ไปส่งต้นไม้โกลาหลแล้ว จางหยูก็ได้กลับไปที่บรรพกาลนอกโลกบรรพกาล เขามองไปยังบรรพกาลที่ว่างเปล่าด้วยความเสียดายก่อนจะปลอบใจตัวเอง “ เขากลับไปที่เขตหวงห้ามก็ดีแล้ว การที่มีเขาอยู่ที่นั่นก็ไม่ต้องกังวลว่าคนนอกจะทำลายเขตหวงห้าม ดังนั้นโกลาหลก็จะยังอยู่ต่อได้นานกว่าเดิม ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก