ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1837
“ เอาล่ะ ข้าได้บอกกฎทั้งหมดแล้ว กฎสองข้อแรกนั้นห้ามฝ่าฝืนโดยเด็ดขาด ไม่อาจต่อรองได้ หากฝ่าฝืนจะต้องโดนกำจัด” กวนพูดขึ้น “ สำหรับกฎข้อที่สาม เจ้าเลือกได้ว่าจะทำตามรึไม่ก็ได้ แต่ผลกระทบนั้นเจ้าต้องรับเอาไว้เอง”
ถ้าไม่ใช่เพราะความพิเศษของต้นไม้โกลาหล กวนคงไม่สนใจจะพูดคุยกับเขามากแบบนี้หากเทียบกับจ้าวโกลาหลหน้าใหม่คนอื่นๆ
“ ช้าก่อน” เมื่อเห็นว่ากวนกำลังจะกลับ ต้นไม้โกลาหลก็พูดขึ้น “ แล้วข้าต้องจ่ายลูกปัดดั้งเดิมที่ไหน ?”
ถึงจะไม่พอใจแต่เพื่อไว้หน้าจักรพรรดิ ต้นไม้โกลาหลก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธ
กวนไม่ได้แปลกใจกับท่าทีของต้นไม้โกลาหล เขาได้พูดขึ้น “ เมื่อเข้าสู่ทะเลโกลาหล เจ้าจะรับรู้ได้ถึงพลังที่เรียกหา เจ้าจงฟังพลังนั้นแล้วมุ่งหน้าไปที่โกลาหลซื่อเซียว มันจะเปิดต้อนรับเจ้าอยู่…” เขามองไปที่ต้นไม้โกลาหลแล้วพูดต่อ “ เมื่อเจ้าไปถึงที่นั่น มันจะมีคนนำทางเจ้า สำหรับเวลาแล้วต้องจ่ายก่อนจะหมดยุค”
1 ยุคถือว่าเป็นเวลามหาศาล
ต้นไม้โกลาหลสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดขึ้น “ ขอบคุณ ข้าจะจำเอาไว้ 1 ยุคโกลาหลต้องจ่ายลูกปัดดั้งเดิม”
“ เจ้าน่าสนใจกว่าจ้าวโกลาหลหน้าใหม่คนอื่นเสียอีก” กวนมองไปที่ต้นไม้โกลาหลด้วยความชื่นชม “ หน้าใหม่หลายคนต่างหลงตัวเองและไม่สนใจกฎทั้งสาม ผลก็คือพวกเขาโดนสั่งสอน เจ้าน่ะดีกว่าพวกนั้นมาก”
ต้นไม้โกลาหลยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ กวนก็พูดขึ้น “ ในเมื่อเจ้ารู้ฐานะของตัวเอง ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะพูดคุยกับเจ้า อันที่จริงแล้วการให้เจ้าจ่ายลูกปัดดั้งเดิมนั้น ใช่ว่าจะเป็นการขูดรีดเจ้าฝ่ายเดียว เพราะจ้าวโกลาหลที่จ่ายลูกปัดดั้งเดิมนั้นจะได้รับการคุ้มครองจากจักรพรรดิ หรือกล่าวได้ว่าจะได้รับการคุ้มครองจากสามกองทัพ หากเจ้าเจอปัญหาอะไร ตราบใดที่ไม่หนักหนาเกินไป ก็สามารถรายงานมาหาเราเพื่อที่เราจะมาช่วยจัดการได้ ”
สิ่งที่เรียกว่าไม่หนักหนาเกินไปนั้นแน่นอนว่าทางฝั่งนั้นจะพิจารณาเอง
ในอีกความหมายคือทางกองทัพจะเป็นคนตัดสิน
“ งั้นนี่ก็คือค่าคุ้มครองสินะ ?” ต้นไม้โกลาหลถามขึ้นมา
“ เจ้าจะคิดแบบนั้นก็ได้” กวนพูดขึ้น “ ค่าคุ้มครองที่ไม่เสียเปล่า มันมีผลประโยชน์อย่างมาก มูลค่าของมันเกินกว่าที่เจ้าจ่ายไปด้วยซ้ำ ตอนที่เจ้าไปยังโกลาหลซื่อเซียว เจ้าจะเข้าใจเอง”
“ หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้น
“ เจ้าฉลาดกว่าคนอื่นๆเยอะ” กวนถอนหายใจออกมา “ หากซุนกวนจ่ายค่าคุ้มครอง สุดท้ายเขาคงไม่ต้องตายอย่างน่าอนาถ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นทุกคนต่างก็พากันแปลกใจ
ซุนเหยียนมองไปที่กวนแล้วพูดขึ้น “ ไม่ใช่ว่าร่างหลักโดนผึ้งต่อยตายรึ ? หรือว่ามีเบื้องลึกเบื้องหลังในเรื่องนี้ ?”
“ ร่างหลัก ? เจ้าคือร่างแยกของซุนกวนรึ ?” กวนมองไปที่ซุนเหยียน “ ไม่แปลกเลยที่เจ้าหน้าตาเหมือนกัน คลื่นพลังก็ยังคล้ายกันอีก…”
“ แล้วผึ้งนั่นมันอะไรกัน ?” ต้นไม้โกลาหลถามขึ้นมา
“เจ้ารู้แค่ว่าซุนกวนโดนผึ้งต่อยตาย แต่เจ้าไม่รู้ว่าในทะเลโกลาหลนี้ มันมีผึ้งแบบนั้นอยู่นับไม่ถ้วน บางตัวเหมือนผึ้ง บางตัวเหมือนยุง พวกนั้นกำเนิดขึ้นมาโดยทะเลโกลาหลและใช้จิตจ้าวโกลาหลเป็นอาหาร หากถูกพวกมันเล็งเอาไว้ ก็ยากที่จะหนีรอดไปได้” เมื่อพูดถึงผึ้ง กวนก็แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา “ สิ่งนั้นน่ากลัวอย่างมาก ทั้งทะเลโกลาหลนั้นนอกจากจักรพรรดิทั้งเก้าแล้วก็ไม่มีใครต้านทานมันได้ แม้ว่าจะเป็นแม่ทัพใหญ่แต่หากโดนต่อยแล้วก็ต้องตายอย่างน่าอนาถ”
ทุกคนได้ยินแบบนั้นต่างก็พากันขนลุก
“ อย่าคิดว่าเราแค่เผชิญหน้ากับเผ่าสวรรค์แต่ยังต้องรับมือกับสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวเหล่านั้นด้วย ทั้งสองฝ่ายต่างก็โดนพวกมันฆ่า ด้วยระยะเวลาที่ผ่านมานี้มีคนตายไปมหาศาล” กวนแสดงสีหน้าหนักใจออกมา “ พวกนั้นมักจะจับตัวกันเป็นกลุ่ม ตอนที่พวกมันปรากฏตัว ไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ไหนก็ไม่อาจจะมีใครรอดไปได้”
“ ซุนกวนนั้นโชคดี แม้จะบังเอิญพบกับสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวนั่น แต่ก็พบแค่ตัวเดียว ดังนั้นเขาถึงได้รอดมานานแบบนี้ได้…”
หากเจอพวกมันเป็นกลุ่ม ซุนกวนคงตายในทันทีและไม่อาจกลับมายังโกลาหลหินได้
“ พวกนั้นเป็นทั้งผึ้ง, ยุงและแมลงชนิดอื่นๆ เราเรียกมันว่า….กุยหลิง(รีเซ็ต) เพราะพวกมันเกิดมาเพื่อกำจัดทุกอย่างในทะเลโกลาหล ทำให้ทะเลโกลาหลกลับสู่จุดเริ่มต้น ” เสียงของกวนสั่นไหวด้วยความกลัว “ ถ้าไม่ใช่เพราะจักรพรรดิทั้งเก้าคอยปกป้องแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเผ่าชีวิตหรือเผ่าสวรรค์ก็อาจจะโดนกำจัดไปทันที ทะเลโกลาหลแห่งนี้อาจจะไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว”
“ ตัวตนที่น่ากลัวอย่างกุยหลิงนั้นมองข้ามร่างกายและวิญญาณเล็งไปที่จิตเพียงอย่างเดียว” ที่น่ากลัวนั้นคือมันมีจำนวนมาก พวกมันเดินทางไปมาในทะเลโกลาหลมาช้านาน เมื่อโดนหมายหัวแล้วก็มีสิ่งเดียวที่รออยู่….ความตาย
“ อันตรายของทะเลโกลาหลมันมากกว่าที่เจ้าคิดเอาไว้” กวนใจเย็นลงและพูดขึ้น “ นอกจากกุยหลิงแล้วมันก็ยังมีตัวตนที่น่ากลัวอยู่อีก หากพบมันก็ยากจะหนีได้ แม้ว่าจะไม่ได้พบกับกุยหลิง แต่ก็อาจจะตายได้ ทะเลโกลาหลไม่ได้ปลอดภัย มันมักจะเกิดสงครามขึ้นบ่อยๆ การต่อสู้ระหว่างคนที่แข็งแกร่งนั้นมีพลังที่น่าทึ่ง คนที่อ่อนแอยากจะหนีจากพลังนั้นได้”
พูดไปแล้ว กวนก็มองไปรอบๆ “ ตราบใดที่เจ้ายังจ่ายค่าคุ้มครอง เจ้าก็จะได้รับสิทธิ์จากจักรพรรดิในการเชื่อมต่อกับโกลาหลซื่อเซียว ด้วยคลื่นพลังของจักรพรรดิที่เพิ่มขึ้นมาแล้ว เจ้าจะไม่โดนกุยหลิงโจมตี และยังป้องกันผลกระทบจากสงครามได้ด้วย”
“ นี่คือผลประโยชน์ที่แท้จริง !”
“ ปกติแล้วผลประโยชน์เหล่านี้ไม่ได้แสดงออกมาชัดเจน แต่ในช่วงวิกฤตแล้ว มันจะช่วยชีวิตเจ้าได้ !”
“ เมื่อพวกเจ้าต่างก็รู้ว่าซุนกวนตายยังไง พวกเจ้าก็น่าจะซาบซึ้ง !”
“ พวกเจ้ายังคิดว่าลูกปัดดั้งเดิม 3 อันแพงไปรึไม่ ?”
อย่าพูดถึงผลประโยชน์อื่นเลย แค่กันการรุกรานของกุยหลิงก็เพียงพอแล้ว !
ซุนเหยียนและต้นไม้โกลาหลรู้ดีกว่าใครถึงความน่ากลัวของกุยหลิง ตัวตนที่เหมือนกับผึ้งแต่กลับเป็นภัยถึงชีวิตต่อซุนกวน
ถ้าไม่ใช่เพราะความพิเศษของต้นไม้โกลาหล กวนคงไม่สนใจจะพูดคุยกับเขามากแบบนี้หากเทียบกับจ้าวโกลาหลหน้าใหม่คนอื่นๆ
“ ช้าก่อน” เมื่อเห็นว่ากวนกำลังจะกลับ ต้นไม้โกลาหลก็พูดขึ้น “ แล้วข้าต้องจ่ายลูกปัดดั้งเดิมที่ไหน ?”
ถึงจะไม่พอใจแต่เพื่อไว้หน้าจักรพรรดิ ต้นไม้โกลาหลก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธ
กวนไม่ได้แปลกใจกับท่าทีของต้นไม้โกลาหล เขาได้พูดขึ้น “ เมื่อเข้าสู่ทะเลโกลาหล เจ้าจะรับรู้ได้ถึงพลังที่เรียกหา เจ้าจงฟังพลังนั้นแล้วมุ่งหน้าไปที่โกลาหลซื่อเซียว มันจะเปิดต้อนรับเจ้าอยู่…” เขามองไปที่ต้นไม้โกลาหลแล้วพูดต่อ “ เมื่อเจ้าไปถึงที่นั่น มันจะมีคนนำทางเจ้า สำหรับเวลาแล้วต้องจ่ายก่อนจะหมดยุค”
1 ยุคถือว่าเป็นเวลามหาศาล
ต้นไม้โกลาหลสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดขึ้น “ ขอบคุณ ข้าจะจำเอาไว้ 1 ยุคโกลาหลต้องจ่ายลูกปัดดั้งเดิม”
“ เจ้าน่าสนใจกว่าจ้าวโกลาหลหน้าใหม่คนอื่นเสียอีก” กวนมองไปที่ต้นไม้โกลาหลด้วยความชื่นชม “ หน้าใหม่หลายคนต่างหลงตัวเองและไม่สนใจกฎทั้งสาม ผลก็คือพวกเขาโดนสั่งสอน เจ้าน่ะดีกว่าพวกนั้นมาก”
ต้นไม้โกลาหลยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ กวนก็พูดขึ้น “ ในเมื่อเจ้ารู้ฐานะของตัวเอง ข้าก็ไม่รังเกียจที่จะพูดคุยกับเจ้า อันที่จริงแล้วการให้เจ้าจ่ายลูกปัดดั้งเดิมนั้น ใช่ว่าจะเป็นการขูดรีดเจ้าฝ่ายเดียว เพราะจ้าวโกลาหลที่จ่ายลูกปัดดั้งเดิมนั้นจะได้รับการคุ้มครองจากจักรพรรดิ หรือกล่าวได้ว่าจะได้รับการคุ้มครองจากสามกองทัพ หากเจ้าเจอปัญหาอะไร ตราบใดที่ไม่หนักหนาเกินไป ก็สามารถรายงานมาหาเราเพื่อที่เราจะมาช่วยจัดการได้ ”
สิ่งที่เรียกว่าไม่หนักหนาเกินไปนั้นแน่นอนว่าทางฝั่งนั้นจะพิจารณาเอง
ในอีกความหมายคือทางกองทัพจะเป็นคนตัดสิน
“ งั้นนี่ก็คือค่าคุ้มครองสินะ ?” ต้นไม้โกลาหลถามขึ้นมา
“ เจ้าจะคิดแบบนั้นก็ได้” กวนพูดขึ้น “ ค่าคุ้มครองที่ไม่เสียเปล่า มันมีผลประโยชน์อย่างมาก มูลค่าของมันเกินกว่าที่เจ้าจ่ายไปด้วยซ้ำ ตอนที่เจ้าไปยังโกลาหลซื่อเซียว เจ้าจะเข้าใจเอง”
“ หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” ต้นไม้โกลาหลพูดขึ้น
“ เจ้าฉลาดกว่าคนอื่นๆเยอะ” กวนถอนหายใจออกมา “ หากซุนกวนจ่ายค่าคุ้มครอง สุดท้ายเขาคงไม่ต้องตายอย่างน่าอนาถ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นทุกคนต่างก็พากันแปลกใจ
ซุนเหยียนมองไปที่กวนแล้วพูดขึ้น “ ไม่ใช่ว่าร่างหลักโดนผึ้งต่อยตายรึ ? หรือว่ามีเบื้องลึกเบื้องหลังในเรื่องนี้ ?”
“ ร่างหลัก ? เจ้าคือร่างแยกของซุนกวนรึ ?” กวนมองไปที่ซุนเหยียน “ ไม่แปลกเลยที่เจ้าหน้าตาเหมือนกัน คลื่นพลังก็ยังคล้ายกันอีก…”
“ แล้วผึ้งนั่นมันอะไรกัน ?” ต้นไม้โกลาหลถามขึ้นมา
“เจ้ารู้แค่ว่าซุนกวนโดนผึ้งต่อยตาย แต่เจ้าไม่รู้ว่าในทะเลโกลาหลนี้ มันมีผึ้งแบบนั้นอยู่นับไม่ถ้วน บางตัวเหมือนผึ้ง บางตัวเหมือนยุง พวกนั้นกำเนิดขึ้นมาโดยทะเลโกลาหลและใช้จิตจ้าวโกลาหลเป็นอาหาร หากถูกพวกมันเล็งเอาไว้ ก็ยากที่จะหนีรอดไปได้” เมื่อพูดถึงผึ้ง กวนก็แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา “ สิ่งนั้นน่ากลัวอย่างมาก ทั้งทะเลโกลาหลนั้นนอกจากจักรพรรดิทั้งเก้าแล้วก็ไม่มีใครต้านทานมันได้ แม้ว่าจะเป็นแม่ทัพใหญ่แต่หากโดนต่อยแล้วก็ต้องตายอย่างน่าอนาถ”
ทุกคนได้ยินแบบนั้นต่างก็พากันขนลุก
“ อย่าคิดว่าเราแค่เผชิญหน้ากับเผ่าสวรรค์แต่ยังต้องรับมือกับสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวเหล่านั้นด้วย ทั้งสองฝ่ายต่างก็โดนพวกมันฆ่า ด้วยระยะเวลาที่ผ่านมานี้มีคนตายไปมหาศาล” กวนแสดงสีหน้าหนักใจออกมา “ พวกนั้นมักจะจับตัวกันเป็นกลุ่ม ตอนที่พวกมันปรากฏตัว ไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ไหนก็ไม่อาจจะมีใครรอดไปได้”
“ ซุนกวนนั้นโชคดี แม้จะบังเอิญพบกับสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวนั่น แต่ก็พบแค่ตัวเดียว ดังนั้นเขาถึงได้รอดมานานแบบนี้ได้…”
หากเจอพวกมันเป็นกลุ่ม ซุนกวนคงตายในทันทีและไม่อาจกลับมายังโกลาหลหินได้
“ พวกนั้นเป็นทั้งผึ้ง, ยุงและแมลงชนิดอื่นๆ เราเรียกมันว่า….กุยหลิง(รีเซ็ต) เพราะพวกมันเกิดมาเพื่อกำจัดทุกอย่างในทะเลโกลาหล ทำให้ทะเลโกลาหลกลับสู่จุดเริ่มต้น ” เสียงของกวนสั่นไหวด้วยความกลัว “ ถ้าไม่ใช่เพราะจักรพรรดิทั้งเก้าคอยปกป้องแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเผ่าชีวิตหรือเผ่าสวรรค์ก็อาจจะโดนกำจัดไปทันที ทะเลโกลาหลแห่งนี้อาจจะไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว”
“ ตัวตนที่น่ากลัวอย่างกุยหลิงนั้นมองข้ามร่างกายและวิญญาณเล็งไปที่จิตเพียงอย่างเดียว” ที่น่ากลัวนั้นคือมันมีจำนวนมาก พวกมันเดินทางไปมาในทะเลโกลาหลมาช้านาน เมื่อโดนหมายหัวแล้วก็มีสิ่งเดียวที่รออยู่….ความตาย
“ อันตรายของทะเลโกลาหลมันมากกว่าที่เจ้าคิดเอาไว้” กวนใจเย็นลงและพูดขึ้น “ นอกจากกุยหลิงแล้วมันก็ยังมีตัวตนที่น่ากลัวอยู่อีก หากพบมันก็ยากจะหนีได้ แม้ว่าจะไม่ได้พบกับกุยหลิง แต่ก็อาจจะตายได้ ทะเลโกลาหลไม่ได้ปลอดภัย มันมักจะเกิดสงครามขึ้นบ่อยๆ การต่อสู้ระหว่างคนที่แข็งแกร่งนั้นมีพลังที่น่าทึ่ง คนที่อ่อนแอยากจะหนีจากพลังนั้นได้”
พูดไปแล้ว กวนก็มองไปรอบๆ “ ตราบใดที่เจ้ายังจ่ายค่าคุ้มครอง เจ้าก็จะได้รับสิทธิ์จากจักรพรรดิในการเชื่อมต่อกับโกลาหลซื่อเซียว ด้วยคลื่นพลังของจักรพรรดิที่เพิ่มขึ้นมาแล้ว เจ้าจะไม่โดนกุยหลิงโจมตี และยังป้องกันผลกระทบจากสงครามได้ด้วย”
“ นี่คือผลประโยชน์ที่แท้จริง !”
“ ปกติแล้วผลประโยชน์เหล่านี้ไม่ได้แสดงออกมาชัดเจน แต่ในช่วงวิกฤตแล้ว มันจะช่วยชีวิตเจ้าได้ !”
“ เมื่อพวกเจ้าต่างก็รู้ว่าซุนกวนตายยังไง พวกเจ้าก็น่าจะซาบซึ้ง !”
“ พวกเจ้ายังคิดว่าลูกปัดดั้งเดิม 3 อันแพงไปรึไม่ ?”
อย่าพูดถึงผลประโยชน์อื่นเลย แค่กันการรุกรานของกุยหลิงก็เพียงพอแล้ว !
ซุนเหยียนและต้นไม้โกลาหลรู้ดีกว่าใครถึงความน่ากลัวของกุยหลิง ตัวตนที่เหมือนกับผึ้งแต่กลับเป็นภัยถึงชีวิตต่อซุนกวน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก