ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1889

ตอนนั้นเก่อเย่ก็ได้กลับไป
　　จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้พบกับจางหยูเลย
　　การตรวจสอบทีมคังเฉียงได้จบลงแล้ว
　　เขาไม่อยากจะกลับ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ แค่ร่างแยกสามคนกับเจ้าสำนักสาขาก็ทำให้เขาหมดสภาพแล้ว นี่ไม่ต้องพูดถึงจางหยูเลย
　　เดาว่าแม้ว่าเขาจะมีโอกาสได้พบกับจางหยูจริงๆ แต่ก็คงไม่มีความกล้ามากพอที่จะเผชิญหน้า
　　เก่อเย่ผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อออกจากโกลาหลหินมา
　　เมื่อรับรู้ได้ถึงจิตที่อ่อนแอของตน เก่อเย่ก็แทบอยากจะร้องไห้ออกมา
　　ใครจะไปคิดว่าการเดินทางมาตรวจสอบครั้งนี้ เกือบจะทำให้เขาต้องมาตายที่นี่　　หากไม่ใช่เพราะคนของสำนักคังเฉียงไม่อยากจะฆ่าเขา เกรงว่าเขาคงไม่อาจจะรอดจากที่นั่นได้ !
　　เมื่อคิดถึงกลุ่ม ‘ นักเลง ’ พวกนั้น เก่อเย่ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น สายตาของเขาเริ่มแสดงท่าทีลนลานออกมาอีกครั้ง
　　นี่คือความโหดร้ายและเรื่องราวที่ไม่อาจจะลืมเลือนได้ของแม่ทัพ เขาจะไม่มีทางลืมมันไปได้ตลอดชีวิต !
　　ประสบการณ์ครั้งนี้คงกลายเป็นแผลในใจของเขาอย่างไม่มีทางจะลบเลือน !
　　….
　　“ ปล่อยเขาไปรึ ?” เจ้าสำนักมองจางลู่ “ ดูเหมือนว่าเราจะสู้กันได้ดีอยู่นิ ?”
　　จางลู่พูดขึ้น “ เขาเป็นคนของซื่อเซียว อย่างมากเราก็ทำได้แค่อัดเขา หากต้องการจะฆ่าเขาจริงๆแล้ว ซื่อเซียวคงไม่มีทางยอมแน่..”
　　ความว่างเปล่าได้พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ ชายคนนี้ไม่ได้แสดงท่าทีต่อเราดีนัก มันแสดงให้เห็นถึงท่าทีของซื่อเซียวได้ ดูเหมือนว่าเราต้องเพิ่มการป้องกันมากกว่าเก่า “
　　แม้ว่าพวกเขาจะเป็นร่างแยกของจางหยู แต่พวกเขาต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเอง หากตายไปแล้วก็เท่ากับตายจริงๆ
　　ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่แน่นอนเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่อยากจะฉีกหน้าซื่อเซียว อย่างน้อยก็จนกว่าพวกเขาจะรับมือกับซื่อเซียวได้บ้าง
　　และที่สำคัญที่สุดคือพวกเขายังอยากจะไปยังเขตซื่อเซียวเพื่อหาเงิน หากผิดใจกับซื่อเซียวเกินไป นี่ไม่ต้องพูดถึงลูกปัดดั้งเดิมเลย เดาว่าทันทีที่พวกเขาเข้าไปในเขตซื่อเซียว พวกเขาคงโดนซื่อเซียวแก้แค้น
　　“ โชคดีที่ร่างหลักได้สร้างชื่อเสียงก่อนจะออกจากเขตซื่อเซียวมา ” ความว่างเปล่าพูดขึ้น “ ไม่งั้นแล้วซื่อเซียวอาจจะลงมือกับเราหนักกว่านี้ก็ได้…” 　　ตอนนี้จางหยูยังเก็บตัวอยู่ แม้ว่าซื่อเซียวจะไม่ได้เป็นมิตรกับสำนักคังเฉียง แต่ก็น่าจะไว้หน้ากันบ้าง เขาคงไม่กล้าจะทำอะไรตามใจ
　　“ ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมท่าทีของซื่อเซียวถึงได้ดูไม่เป็นมิตรแบบนี้ เราเป็นคนฝั่งเผ่าชีวิตไม่ใช่รึไง ?” เจ้าสำนักถามขึ้นมา
　　จางลู่ส่ายหน้า “ มันค่อนข้างแปลก ตามเหตุผลแล้ว แม้ว่าซื่อเซียวจะไม่ได้เป็นมิตรกับเรา แต่ก็ไม่น่าจะเกลียดเรา…”
　　แน่นอนพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับซื่อเซียว ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงเข้าใจว่าทำไมซื่อเซียวถึงได้รู้สึกแย่กับสำนักคังเฉียง
　　ยังไงซะ จางหยูก็เป็นคนป้ายความผิดให้กับซื่อเซียว
　　“ เราจะไปยังเขตซื่อเซียวดีรึไม่ ?” เจ้าสำนักลังเลและถามขึ้นมา
　　จางลู่พึมพำออกมา “ รอไปก่อน รอดูว่าซื่อเซียวจะมีท่าทีอย่างไร ”
　　หากซื่อเซียวตัดสินใจเป็นศัตรูกับสำนักคังเฉียง งั้นแม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งขึ้นเป็นเท่าตัว แต่ก็ไม่กล้าจะเข้าไปในเขตซื่อเซียว ซื่อเซียวสามารถฆ่าพวกเขาได้ในพริบตา หรือต่อให้ไม่โดนซื่อเซียวกักขังเอาไว้ และออกมายังทะเลโกลาหลได้ แต่พวกเขาก็เดาว่า พวกเขาคงไม่อาจจะหนีพ้นความตายไปได้
　　ช่องว่างระหว่างจักรพรรดิกับแม่ทัพนั้นมีมากเกินไป แม้แต่แม่ทัพชั้นนำก็ไม่อาจจะต้านทานจักรพรรดิได้ นี่ไม่ต้องนับพวกเขาเลย
　　ท่าทีของซื่อเซียวนั้นสำคัญกับสำนักคังเฉียงอย่างมาก
　　มันจะบ่งบอกได้ว่าสำนักคังเฉียงจะทำยังไงต่อไป
　　…
　　ในอีกด้าน
　　เก่อเย่ที่สภาพจิตอ่อนแอก็ได้กลับมายังเขตซื่อเซียวแล้ว
　　จ้าวโกลาหลที่ดูแลหมู่บ้านเสี่ยวอันรวมถึงคนจากกองกำลังต่างๆล้วนได้ข่าวการกลับมาของเก่อเย่
　　ลั่วเกาได้เข้าไปต้อนรับเก่อเย่ และถามถึงสถานการณ์
　　แต่เก่อเย่กลับสีหน้าหม่นหมองอยู่ตลอด
　　เขาไม่พูดถึงเรื่องทีมคังเฉียงแม้แต่น้อย เขาทำราวกับว่ามันเป็นเรื่องต้องห้าม
　　ไม่นาน เก่อเย่ก็ได้ออกจากหมู่บ้านและกลับไปยังสำนักงานของกองทัพสังเกตการณ์
　　เมื่อกลับมายังสำนักงาน เก่อเย่ก็นึกย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในสำนักคังเฉียง ปากของเขาถึงกับสั่น
　　พักได้ครึ่งวัน เก่อเย่ก็สงบจิตสงบใจลงได้ เขากดความกลัวในใจและดึงเอาหยกออกมา ก่อนจะเปิดใช้งานเพื่อติดต่อกับจักรพรรดิ !
　　แรงกดดันอันสูงส่งได้สลายไป ก่อนจะมีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาในสำนักงาน ร่างนั้นดูสง่าราวกับสลักออกมาจากหยก
　　“ จักรพรรดิ !” เก่อเย่คุกเข่าให้ทันที
　　ชายหนุ่มลอยอยู่ในอากาศและมองมาที่เก่อเย่ ก่อนจะเห็นว่าเก่อเย่นั้นอ่อนแอลงเพียงใด
　　ซื่อเซียวขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นมา “ เจ้าบาดเจ็บมารึ ?”
　　ไม่ใช่แค่บาดเจ็บ แต่ยังบาดเจ็บหนักด้วย จิตของเขาอ่อนแออย่างมาก หากบาดเจ็บหนักกว่านี้ เดาว่าคงส่งผลต่อแก่นของตัวเอง มันอาจจะเป็นภัยถึงชีวิตได้
　　โชคยังดีที่คนของสำนักคังเฉียงไม่มั่นใจในท่าทีของซื่อเซียว พวกนั้นจึงไม่ได้กำจัดเก่อเย่ทิ้ง ไม่งั้นแล้วเก่อเย่คงไม่อาจจะกลับมาได้
　　ซื่อเซียวถามขึ้นมา “ ใครทำร้ายเจ้า ?”
　　เสียงของเขาแฝงไปด้วยความโกรธ มันไม่ใช่เพราะเขาเป็นห่วงเก่อเย่ แต่เพราะมันทำให้เขาเสียหน้า
　　เก่อเย่เป็นแม่ทัพของกองทัพสังเกตการณ์ นี่คือตัวแทนของซื่อเซียว การทำร้ายเก่อเย่ก็เท่ากับเป็นการตบหน้าเขา !
　　“ ทีมคังเฉียง” เก่อเย่ไม่กล้าปิดบัง “ ทีมคังเฉียงไม่ได้อ่อนแอ พวกเขาน่ากลัวกว่านั้น พวกเขามีแม่ทัพมากกว่า 20 คน หลังจากที่ข้าพบตำแหน่งของทีมคังเฉียงแล้ว ข้าได้ไปที่นั่น ผลก็คือแม้แต่หัวหน้าทีมคังเฉียงข้าก็ไม่มีสิทธิ์ได้พบ ร่างแยกของเขาสามคน รวมถึงเจ้าสำนักสาขาทำให้ข้าบาดเจ็บหนักกลับมา”
　　“ ทีมคังเฉียงงั้นหรือ ?”
　　เขารู้ว่าทีมคังเฉียงนั้นแข็งแกร่ง หัวหน้าทีมนั้นลึกลับและน่าทึ่ง…แต่แม่ทัพมากกว่า 20 คนนี่ไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องล้อเล่นรึไง ?
　　เมื่อเห็นท่าทีสงสัยของซื่อเซียว เก่อเย่ก็รีบพูดขึ้นมา “ จักรพรรดิ ข้าไม่มีทางพูดโกหกท่าน !”
　　เขาบอกรายละเอียดที่เกิดขึ้น “ ตอนแรกข้าได้สู้กับร่างแยกทั้งสามของเขา ซึ่งก็ยังพอรับมือไหว จากนั้นก็มีเจ้าสำนักสาขาอีกกว่า 20 คน สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความแข็งแกร่งของคนกลุ่มนี้ไม่ได้ด้อยกว่าร่างแยกทั้งสามเลย พวกนั้นถึงกับร่วมมือกันโจมตีข้า…”
　　พูดไปแล้ว เก่อเย่ก็แสดงสีหน้าเศร้าหมองออกมา “ ภายใต้การโจมตีของพวกนั้น ข้าไม่อาจจะตอบโต้ได้ ข้าพ่ายแพ้กลับมา ร่างของข้าโดนทำลายไปกว่าร้อยครั้ง จิตของข้าเสียหายจนแทบจะพัง…หากพวกนั้นไม่รู้ฐานะของข้า ข้าคงตายไปแล้ว ข้ากลัวว่าข้าคงไม่อาจจะกลับมาได้ ”
　　“ ทีมระดับราชาแต่กลับมีแม่ทัพถึง 20 คนเลยรึ !” ซื่อเซียวอึ้ง
　　ยิ่งไปกว่านั้นร่างแยกของหัวหน้าทีมคังเฉียงก็มีความแข็งแกร่งถึงระดับแม่ทัพ !
　　ต้องรู้ก่อนว่าร่างแยกของเขาไม่อาจจะแกร่งกว่านี้ได้
　　“ ข้าขออภัยด้วยจักรพรรดิ ” เก่อเย่ละอายใจขึ้นมา “ ข้าไม่ได้พบกับหัวหน้าทีมคังเฉียง ข้าโดนพวกเขาไล่กลับมา ข้าไม่อาจจะทำภารกิจที่ท่านมอบหมายให้ ได้สำเร็จ” 　　เขาเสียเวลาไปกว่าครึ่งวันแต่ก็ไม่ได้พบกับจางหยู เขาที่เป็นถึงแม่ทัพ…รู้สึกละอายใจจริงๆ
　　แต่ปัญหาคือทีมคังเฉียงนั้นแข็งแกร่ง เขาไม่อาจจะเข้าไปด้านในสำนักคังเฉียงได้เลย
　　“ ทีมคังเฉียง สำนักคังเฉียงงั้นหรือ ?” ซื่อเซียวแสดงสีหน้าเย็นชาขึ้นมา “ พวกนั้นกล้าดีกันจริงๆ แม้แต่คนของข้าก็ยังกล้าที่จะทำร้าย !”
　　นอกจากจักรพรรดิแล้ว มันมีใครที่กล้าไม่ไว้หน้าเขาอีก !
　　แต่เป็นแบบนี้ได้ยังไง ?
　　“ ข้าจะไปที่นั่นด้วยตัวเอง ดูสิว่าพวกนั้นจะหยิ่งทะนงแค่ไหนกัน” ซื่อเซียวพูดขึ้น
　　เขาไม่อาจจะส่งร่างหลักไปได้ แต่เขาจะส่งร่างแยกไป แม้ว่าจะมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น แต่มันก็ไม่อาจจะเป็นภัยถึงร่างหลักได้
　　เมื่อคิดแบบนั้นซื่อเซียวก็บอกกับเก่อเย่ “เจ้าทำได้ดีแล้ว เจ้าไปพักก่อนเถอะ”
　　ระหว่างที่พูดนั้นเขาก็ได้สะบัดมือ ก่อนจะมีขวดหยกปรากฏขึ้นแล้วลอยไปหาเก่อเย่
　　“ นี่คือสมบัติที่จะช่วยฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของเจ้า มันมีค่าและหายากอย่างมาก นี่คือค่าชดเชยที่ข้าจะให้กับเจ้า” ซื่อเซียวไม่มีทางปล่อยให้เก่อเย่บาดเจ็บแบบนี้ได้ หากเขาไม่ช่วยแล้วใครจะทำงานให้กับเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจชีวิตของเก่อเย่ แต่เขาก็ต้องรักษาภาพพจน์ของเขาเอาไว้
　　เมื่อเก่อเย่กลับไป ซื่อเซียวก็แสดงสีหน้าปวดใจออกมา
　　ยานั่นแม้แต่จักรพรรดิแล้วก็มีค่าอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะเก่อเย่บาดเจ็บจากการทำงานให้กับเขาแล้ว เขาคงไม่มีทางให้ยาที่มีค่าแบบนั้นกับเก่อเย่เป็นแน่
　　“ สำนักคังเฉียง !” ซื่อเซียวจำคำนี้ไว้แม่น “ บัญชีแค้นครั้งนี้ข้าจะไปสะสางเอง !”
　　ต่อมาก็มีลำแสงส่องประกายขึ้น ก่อนจะมีร่างที่หน้าตาเหมือนกับซื่อเซียวปรากฏขึ้นมา
　　ร่างนั้นได้พุ่งไปยังหมู่บ้านเสี่ยวอันก่อนจะเดินทางเข้าไปในทะเลโกลาหล จากนั้นก็เดินทางต่อไปยังโกลาหลหินทันที