ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1915
คนที่โด่งดังที่สุดในประวัติศาสตร์รึ ?
เรื่องแบบนี้ไม่ได้น่าสนใจสำหรับคนที่ชีวิตนิรันดร์
ที่พวกเขาสนใจจริงๆคือ….ผลประโยชน์ !
จิงหยานเองก็เช่นกัน
อย่ามองท่าทีถ่อมตัวของเขาและการที่เขายอมอุทิศตัวเพื่อความฝัน แต่สิ่งที่เขาต้องการจริงๆคือผลประโยชน์ที่ได้มาจากหลังจากที่โด่งดัง
ตราบใดที่เขาสร้างเกราะระดับสูงที่แกร่งที่สุดขึ้นมาได้ งั้นมันก็ต้องทำให้เขาโด่งดังอย่างมาก จากนั้นมันก็จะมีผลประโยชน์ตามมามากมาย
“ ข้าสงสัย” จางลู่ขัดขึ้นมา “ ค่าตอบแทนที่เจ้าพูดถึงหมายถึงอะไรกัน ?”
จินหยางส่ายหน้า “ ขอโทษด้วย ข้าต้องพูดกับคนระดับสูงก่อน ข้ารับปากไว้กับเขาว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่อาจจะเปิดเผยได้ในตอนนี้”
จางลู่ยักคิ้ว นี่ไม่ใช่เรื่องแย่แล้วทำไมถึงเปิดเผยไม่ได้ ?
“ ท่านแค่ต้องรู้ว่าเขาคือคนระดับสูงจริงๆ ! ทั้งเขตซื่อเซียวนั้นเขาคืออันดับหนึ่ง !” จินหยางเผยรอยยิ้มลึกลับออกมา “ ตราบใดที่ทำภารกิจนี้สำเร็จ เมื่อมีเขาคอยหนุนหลัง งั้นไม่ว่าทีมคังเฉียงจะทำภารกิจไหนก็จะสะดวกยิ่งขึ้นและอาจจะได้รับความช่วยเหลือเพิ่มเติม”
ได้รับการหนุนหลังรึ ?
ทีมคังเฉียงต้องการรึไงกัน ?
จางลู่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะรึร้องไห้ดี นี่จินหยางคิดว่าพวกเขาเป็นแค่นายพลจริงๆรึ ?
อย่าพูดถึงเขตซื่อเซียวเลย แม้แต่ทั้งทะเลโกลาหล ใครกันที่จะทำให้พวกเขาอาศัยพึ่งพาได้ ? แม้ว่าคนที่จินหยางพูดถึงจะเป็นซื่อเซียว แต่จางลู่และคนอื่นๆก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย นี่ไม่ต้องนับคนที่ต่ำกว่าจักรพรรดิเลย
“ ใช่สิ มีอีกเรื่องที่ข้าอยากจะถามเจ้า” จางลู่มองไปที่ด้านนอกจวนแล้วพูดขึ้นมา “ นั่นใช่โถงกองทัพสังเกตการณ์รึไม่ ?
“ ใช่ โถงกองทัพสังเกตการณ์อยู่ที่นั่น” จินหยางพยักหน้า “ พวกท่านคิดจะไปที่นั่นรึ?”
“ ไม่ ข้าแค่สงสัยเฉยๆ” จางลู่หัวเราะกลบเกลื่อน
“ ฮ่าฮ่า ข้าเข้าใจแล้ว” จินหยางทำราวกับมองออกทุกอย่าง “ กองทัพสังเกตการณ์คือหัวหน้าของสามกองทัพและมีอำนาจที่สุด ไม่มีใครไม่สงสัยเกี่ยวกับกองทัพสังเกตการณ์”
จินหยางมองไปที่จางลู่และคนอื่นๆก่อนจะพูดขึ้นมา “ หากสร้างเกราะนี้ได้สำเร็จ ข้าก็จะหาทางพาท่านไปที่โถงกองทัพสังเกตการณ์เอง” “ เจ้ารึ ?” จางลู่แปลกใจนิดๆ
“ ท่านจางลู่ อย่าดูถูกข้าไป” จินหยางพูดขึ้น “ ถึงข้าจะไม่ใช่คนใหญ่โตอะไรแต่ข้าก็เคยไปมาเกือบทั่วทุกที่และมีสหายมากมาย บวกกับการทำผลงานนี้ขึ้น แม้แต่กองทัพสังเกตการณ์ก็ต้องไว้หน้าข้าบ้าง”
เมื่อได้ยินแบบนั้น จางลู่ก็อยากเข้าไปในโถงนั้นจริงๆ
“ แล้วจะรออะไร ? มาเริ่มกันเลย” จางลู่เริ่มร้อนใจ
เจ้าสำนัก, ความว่างเปล่า และคนอื่นๆต่างก็ร้อนใจเช่นกัน
เมื่อเห็นแบบนั้น จินหยางก็ไม่รออีกต่อไป เขาได้ส่งหินโกลาหลให้กับจางลู่, เจ้าสำนัก และ ความว่างเปล่า และถือในมือไว้อีกชิ้นก่อนจะพูดขึ้น “ ต่อไปข้าทำยังไง พวกท่านก็ทำตามข้า ตกลงรึไม่ ?”
จางลู่ และคนอื่นๆพยักหน้า การทำตามจินหยางนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขา จินหยางแสดงสีหน้าจริงจังขึ้นมา เขาแผ่จิตออกมาและค่อยๆยกหินนั้นขึ้น เขาฉีดพลังของจ้าวโกลาหลและจิตผู้สร้างเข้าไปพร้อมกับพูดขึ้น “ ตอนนี้หินโกลาหลอยู่ในสภาพที่เริ่มต้นไม่อาจจะใช้ทำการสร้างได้ ก่อนที่จะสร้างนั้นต้องผ่านการกระตุ้นพลังในหินเพื่อที่จะใช้พลังนั้นสร้างสมบัติขึ้นมาได้….ขั้นตอนนี้จะกินเวลาหลายหมื่นปีจนถึงหลายแสนปี ยิ่งแข็งแกร่งเท่าไหรฺยิ่งใช้เวลาน้อยเท่นั้น หากมีแม่ทัพลงมือด้วยตัวเอง มันอาจจะใช้เวลาประมาณสิบปีรึแค่ไม่กี่ปี…”
เมื่อพูดได้ครึ่งทาง จินหยางก็เงียบไป เขามองไปที่จางลู่และคนอื่นๆ
เมื่อเห็นว่าจางลู่และคนอื่นๆพากันควบคุมหินโกลาหลและแผ่พลังเข้าไป จินหยางก็ต้องอึ้งเมื่อพบว่าหินนั้นได้เปลี่ยนไปจากเดิม มันได้ฉายภาพต่างๆออกมาราวกับผนึกของโกลาหลได้ถูกปลดออก
“ นี่ นี่…” จินหยางอึ้งไป
สีหน้าของเขาทั้งแปลกใจ, อึ้ง, ตะลึงและเหลือเชื่อ ทุกอย่างรวมกันมันทำให้สีหน้าเขาดูค่อนข้างตลก
“ มีอะไร ?” จางลู่ ถามขึ้นมา “ เราทำอะไรผิดไปรึ ?”
จินหยาง กลืนน้ำลายและถามขึ้นมาด้วยเสียงที่สั่น “ พวกท่าน….ไม่ได้อยู่ระดับนายพลกันสินะ ?”
สำหรับความแข็งแกร่งของทีมคังเฉียงแล้ว จินหยางไม่คิดสงสัย นอกจากคนที่ใช้ชื่อว่าต้นโกลาหลแล้ว คนที่อ่อนแอที่สุดคือหัวหน้าหน่วย คนที่อยู่ระดับนายพลนั้นมีไม่มาก เมื่อทีมคังเฉียงรับภารกิจนี้ก็คงส่งนายพลเหล่านั้นมา อย่างน้อย จางลู่, เจ้าสำนัก และ ความว่างเปล่า ก็ไม่ได้อ่อนแอกว่านายพลระดับสูงเลย
แต่ตอนนี้หินโกลาหลกลับถูกปลดผนึกออกได้อย่างง่ายดาย
เขาพบว่าเขาเข้าใจผิดไป !
มันแปลก ! กลุ่มคนพวกนี้ไม่ใช่นายพล !
“ แม้ว่าจะเป็นแม่ทัพที่จะทำการกระตุ้นพลังของหินแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้หินเปลี่ยนแปลงได้เร็วแบบนี้…” จินหยางตัวสั่น เขารู้สึกว่าเขาพบกับความลับบางอย่างเข้าแล้ว
“ นายพลรึ ?” จางลู่ยิ้มออกมา “ เราไม่ได้พูดว่าเราเป็นนายพล “
คำพูดนี้ทำให้ในหัวของจินหยางว่างเปล่าไปทันที มันทำให้เขาเครียดยิ่งกว่าเก่า
“ งั้นพวกท่านเป็น…” จินหยางถามขึ้นมา
“ แม่ทัพ” จางลู่หัวเราะออกมา “ พูดตามตรงแล้วเราน่าจะมีความแข็งแกร่งระดับแม่ทัพ บางที ..อาจจะพอๆกับเก่อเย่”
เจ้าสำนักพูดขึ้น “ พูดไปแล้วเราก็เคยปะมือกับเก่อเย่มาแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง”
จินหยาง ได้ยินแบบนั้นก็หน้าซีดไป เขาเหมือนกับแข้งขาอ่อนแรง เขารู้สึกว่าคนพวกนี้กำลังปั่นหัวเขา !
คนระดับแม่ทัพแต่กลับมาปั่นหัวเขารึ ?
จินหยางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย เขาเพิ่งจะโอ้อวดตัวเองไปบอกว่าจะพาคนเหล่านี้ไปยังโถงกองทัพสังเกตการณ์ เขาได้อวดความสามารถของตัวเอง เขาถึงกับอวดว่ารู้จักคนใหญ่โตต่อหน้าแม่ทัพเหล่านี้ !
จินหยางรู้สึกราวกับโดนตบหน้าอย่างแรง
น่าอายจริงๆ !
“ ผู้อาวุโส” จินหยางแทบอยากจะคุกเข่าให้กับจางลู่และคนอื่นๆ” ด้วยความแข็งแกร่งที่พวกท่านมีแล้วสามารถทำภารกิจไหนก็ได้ เหตุใดจึงรับภารกิจนี้…”
จินหยางใจแทบสลาย
เขาเป็นแค่นายพล แม้ว่าจะพอมีทักษะอยู่บ้างแต่ต่อหน้าแม่ทัพแล้วเขาไม่ต่างอะไรจากคนทั่วไปเลย
ภารกิจที่เขาตั้งขึ้นมาทำให้แม่ทัพสนใจได้ยังไง ?
นี่มันไม่ตลกไปหน่อยรึไง ?
“ ไม่ต้องกังวลไป” จางลู่ยิ้มออกมา “ เราเบื่อพอดีเลยรับภาริกจนี้ เจ้าสบายใจได้ เมื่อเรารับภารกิจนี้ เราก็จะทำมันให้สำเร็จ”
จินหยางอ้าปากค้าง เขาไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไงดี
“ ทำไม เจ้ารังเกียจเรารึไง?” จางลู่หัวเราะออกมา
“ ไม่ “ จินหยาง ตัวสั่นพร้อมกับหน้าที่ซีดเผือด “ ข้าจะกล้าได้ยังไงกัน “
นายพลอย่างเขาจะเอาความกล้ามาจากไหน ?
เขายังไม่อยากตายในตอนนี้
“ การที่ได้พวกท่านช่วยถือว่าเป็นเกียรติสำหรับข้าจริงๆ ข้าจะกล้ารังเกียจพวกท่านได้ยังไง” จินหยางรีบพูดขึ้นมาแต่ใจเขาก็ยังสั่น
ตอนแรกเขาไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของคนเหล่านี้จึงกล้าสั่ง เมื่อรู้แล้วเขาจะกล้าสั่งได้ยังไง ?
การสั่งแม่ทัพให้ทำตามที่เขาบอกนั้นเขารู้สึกว่าเขาไม่มีความกล้าพอ
แต่ปัญหาคือเมื่อเปิดการทำงานของหินแล้ว มันก็ไม่อาจจะหยุดได้ ไม่งั้นแล้วหินที่ล้ำค่านี้ก็จะเสียเปล่าไป !
นี่แหละที่ทำให้จินหยาง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เขาควรต้องทำยังไง ?
เขาจะต้องออกคำสั่งกับใคร ?
“ ไม่ต้องคิดมาก” จางลู่ยิ้มออกมา เขาไม่ได้ถือตัวเหมือนกับแม่ทัพ เขาราวกับคนทั่วไป “ เจ้าไม่ต้องมองว่าเราเป็นแม่ทัพหรอก เจ้าจะให้เราทำอะไรก็บอกมา เจ้าสบายใจได้ ระหว่างทำภารกิจ ตราบใดที่มันเกี่ยวข้องกับภารกิจ หากเจ้าสั่ง เราจะฟังอย่างแน่นอน ”
จินหยางจะพูดอะไรได้อีก ?
แม้ว่าเขาจะกลัวแต่เขาก็ได้แต่ต้องรวบรวมความกล้า ยังไงซะหากหินโกลาหลพังไปและไม่อาจจะสร้างแก่นสมบัติโกลาหลขึ้นมาได้ งั้นเขาก็ไม่อาจจะรองรับความโกรธของ เก่อเย่ได้
“ คนที่สั่งแม่ทัพได้ตามใจนั้น….” ถึงจินหยางจะกลัวแต่ก็ยังตื่นเต้นในใจ “ ใครกันอีกที่จะทำได้นอกจากจักรพรรดิ ?”
เรื่องแบบนี้ไม่ได้น่าสนใจสำหรับคนที่ชีวิตนิรันดร์
ที่พวกเขาสนใจจริงๆคือ….ผลประโยชน์ !
จิงหยานเองก็เช่นกัน
อย่ามองท่าทีถ่อมตัวของเขาและการที่เขายอมอุทิศตัวเพื่อความฝัน แต่สิ่งที่เขาต้องการจริงๆคือผลประโยชน์ที่ได้มาจากหลังจากที่โด่งดัง
ตราบใดที่เขาสร้างเกราะระดับสูงที่แกร่งที่สุดขึ้นมาได้ งั้นมันก็ต้องทำให้เขาโด่งดังอย่างมาก จากนั้นมันก็จะมีผลประโยชน์ตามมามากมาย
“ ข้าสงสัย” จางลู่ขัดขึ้นมา “ ค่าตอบแทนที่เจ้าพูดถึงหมายถึงอะไรกัน ?”
จินหยางส่ายหน้า “ ขอโทษด้วย ข้าต้องพูดกับคนระดับสูงก่อน ข้ารับปากไว้กับเขาว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่อาจจะเปิดเผยได้ในตอนนี้”
จางลู่ยักคิ้ว นี่ไม่ใช่เรื่องแย่แล้วทำไมถึงเปิดเผยไม่ได้ ?
“ ท่านแค่ต้องรู้ว่าเขาคือคนระดับสูงจริงๆ ! ทั้งเขตซื่อเซียวนั้นเขาคืออันดับหนึ่ง !” จินหยางเผยรอยยิ้มลึกลับออกมา “ ตราบใดที่ทำภารกิจนี้สำเร็จ เมื่อมีเขาคอยหนุนหลัง งั้นไม่ว่าทีมคังเฉียงจะทำภารกิจไหนก็จะสะดวกยิ่งขึ้นและอาจจะได้รับความช่วยเหลือเพิ่มเติม”
ได้รับการหนุนหลังรึ ?
ทีมคังเฉียงต้องการรึไงกัน ?
จางลู่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะรึร้องไห้ดี นี่จินหยางคิดว่าพวกเขาเป็นแค่นายพลจริงๆรึ ?
อย่าพูดถึงเขตซื่อเซียวเลย แม้แต่ทั้งทะเลโกลาหล ใครกันที่จะทำให้พวกเขาอาศัยพึ่งพาได้ ? แม้ว่าคนที่จินหยางพูดถึงจะเป็นซื่อเซียว แต่จางลู่และคนอื่นๆก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย นี่ไม่ต้องนับคนที่ต่ำกว่าจักรพรรดิเลย
“ ใช่สิ มีอีกเรื่องที่ข้าอยากจะถามเจ้า” จางลู่มองไปที่ด้านนอกจวนแล้วพูดขึ้นมา “ นั่นใช่โถงกองทัพสังเกตการณ์รึไม่ ?
“ ใช่ โถงกองทัพสังเกตการณ์อยู่ที่นั่น” จินหยางพยักหน้า “ พวกท่านคิดจะไปที่นั่นรึ?”
“ ไม่ ข้าแค่สงสัยเฉยๆ” จางลู่หัวเราะกลบเกลื่อน
“ ฮ่าฮ่า ข้าเข้าใจแล้ว” จินหยางทำราวกับมองออกทุกอย่าง “ กองทัพสังเกตการณ์คือหัวหน้าของสามกองทัพและมีอำนาจที่สุด ไม่มีใครไม่สงสัยเกี่ยวกับกองทัพสังเกตการณ์”
จินหยางมองไปที่จางลู่และคนอื่นๆก่อนจะพูดขึ้นมา “ หากสร้างเกราะนี้ได้สำเร็จ ข้าก็จะหาทางพาท่านไปที่โถงกองทัพสังเกตการณ์เอง” “ เจ้ารึ ?” จางลู่แปลกใจนิดๆ
“ ท่านจางลู่ อย่าดูถูกข้าไป” จินหยางพูดขึ้น “ ถึงข้าจะไม่ใช่คนใหญ่โตอะไรแต่ข้าก็เคยไปมาเกือบทั่วทุกที่และมีสหายมากมาย บวกกับการทำผลงานนี้ขึ้น แม้แต่กองทัพสังเกตการณ์ก็ต้องไว้หน้าข้าบ้าง”
เมื่อได้ยินแบบนั้น จางลู่ก็อยากเข้าไปในโถงนั้นจริงๆ
“ แล้วจะรออะไร ? มาเริ่มกันเลย” จางลู่เริ่มร้อนใจ
เจ้าสำนัก, ความว่างเปล่า และคนอื่นๆต่างก็ร้อนใจเช่นกัน
เมื่อเห็นแบบนั้น จินหยางก็ไม่รออีกต่อไป เขาได้ส่งหินโกลาหลให้กับจางลู่, เจ้าสำนัก และ ความว่างเปล่า และถือในมือไว้อีกชิ้นก่อนจะพูดขึ้น “ ต่อไปข้าทำยังไง พวกท่านก็ทำตามข้า ตกลงรึไม่ ?”
จางลู่ และคนอื่นๆพยักหน้า การทำตามจินหยางนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขา จินหยางแสดงสีหน้าจริงจังขึ้นมา เขาแผ่จิตออกมาและค่อยๆยกหินนั้นขึ้น เขาฉีดพลังของจ้าวโกลาหลและจิตผู้สร้างเข้าไปพร้อมกับพูดขึ้น “ ตอนนี้หินโกลาหลอยู่ในสภาพที่เริ่มต้นไม่อาจจะใช้ทำการสร้างได้ ก่อนที่จะสร้างนั้นต้องผ่านการกระตุ้นพลังในหินเพื่อที่จะใช้พลังนั้นสร้างสมบัติขึ้นมาได้….ขั้นตอนนี้จะกินเวลาหลายหมื่นปีจนถึงหลายแสนปี ยิ่งแข็งแกร่งเท่าไหรฺยิ่งใช้เวลาน้อยเท่นั้น หากมีแม่ทัพลงมือด้วยตัวเอง มันอาจจะใช้เวลาประมาณสิบปีรึแค่ไม่กี่ปี…”
เมื่อพูดได้ครึ่งทาง จินหยางก็เงียบไป เขามองไปที่จางลู่และคนอื่นๆ
เมื่อเห็นว่าจางลู่และคนอื่นๆพากันควบคุมหินโกลาหลและแผ่พลังเข้าไป จินหยางก็ต้องอึ้งเมื่อพบว่าหินนั้นได้เปลี่ยนไปจากเดิม มันได้ฉายภาพต่างๆออกมาราวกับผนึกของโกลาหลได้ถูกปลดออก
“ นี่ นี่…” จินหยางอึ้งไป
สีหน้าของเขาทั้งแปลกใจ, อึ้ง, ตะลึงและเหลือเชื่อ ทุกอย่างรวมกันมันทำให้สีหน้าเขาดูค่อนข้างตลก
“ มีอะไร ?” จางลู่ ถามขึ้นมา “ เราทำอะไรผิดไปรึ ?”
จินหยาง กลืนน้ำลายและถามขึ้นมาด้วยเสียงที่สั่น “ พวกท่าน….ไม่ได้อยู่ระดับนายพลกันสินะ ?”
สำหรับความแข็งแกร่งของทีมคังเฉียงแล้ว จินหยางไม่คิดสงสัย นอกจากคนที่ใช้ชื่อว่าต้นโกลาหลแล้ว คนที่อ่อนแอที่สุดคือหัวหน้าหน่วย คนที่อยู่ระดับนายพลนั้นมีไม่มาก เมื่อทีมคังเฉียงรับภารกิจนี้ก็คงส่งนายพลเหล่านั้นมา อย่างน้อย จางลู่, เจ้าสำนัก และ ความว่างเปล่า ก็ไม่ได้อ่อนแอกว่านายพลระดับสูงเลย
แต่ตอนนี้หินโกลาหลกลับถูกปลดผนึกออกได้อย่างง่ายดาย
เขาพบว่าเขาเข้าใจผิดไป !
มันแปลก ! กลุ่มคนพวกนี้ไม่ใช่นายพล !
“ แม้ว่าจะเป็นแม่ทัพที่จะทำการกระตุ้นพลังของหินแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้หินเปลี่ยนแปลงได้เร็วแบบนี้…” จินหยางตัวสั่น เขารู้สึกว่าเขาพบกับความลับบางอย่างเข้าแล้ว
“ นายพลรึ ?” จางลู่ยิ้มออกมา “ เราไม่ได้พูดว่าเราเป็นนายพล “
คำพูดนี้ทำให้ในหัวของจินหยางว่างเปล่าไปทันที มันทำให้เขาเครียดยิ่งกว่าเก่า
“ งั้นพวกท่านเป็น…” จินหยางถามขึ้นมา
“ แม่ทัพ” จางลู่หัวเราะออกมา “ พูดตามตรงแล้วเราน่าจะมีความแข็งแกร่งระดับแม่ทัพ บางที ..อาจจะพอๆกับเก่อเย่”
เจ้าสำนักพูดขึ้น “ พูดไปแล้วเราก็เคยปะมือกับเก่อเย่มาแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง”
จินหยาง ได้ยินแบบนั้นก็หน้าซีดไป เขาเหมือนกับแข้งขาอ่อนแรง เขารู้สึกว่าคนพวกนี้กำลังปั่นหัวเขา !
คนระดับแม่ทัพแต่กลับมาปั่นหัวเขารึ ?
จินหยางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย เขาเพิ่งจะโอ้อวดตัวเองไปบอกว่าจะพาคนเหล่านี้ไปยังโถงกองทัพสังเกตการณ์ เขาได้อวดความสามารถของตัวเอง เขาถึงกับอวดว่ารู้จักคนใหญ่โตต่อหน้าแม่ทัพเหล่านี้ !
จินหยางรู้สึกราวกับโดนตบหน้าอย่างแรง
น่าอายจริงๆ !
“ ผู้อาวุโส” จินหยางแทบอยากจะคุกเข่าให้กับจางลู่และคนอื่นๆ” ด้วยความแข็งแกร่งที่พวกท่านมีแล้วสามารถทำภารกิจไหนก็ได้ เหตุใดจึงรับภารกิจนี้…”
จินหยางใจแทบสลาย
เขาเป็นแค่นายพล แม้ว่าจะพอมีทักษะอยู่บ้างแต่ต่อหน้าแม่ทัพแล้วเขาไม่ต่างอะไรจากคนทั่วไปเลย
ภารกิจที่เขาตั้งขึ้นมาทำให้แม่ทัพสนใจได้ยังไง ?
นี่มันไม่ตลกไปหน่อยรึไง ?
“ ไม่ต้องกังวลไป” จางลู่ยิ้มออกมา “ เราเบื่อพอดีเลยรับภาริกจนี้ เจ้าสบายใจได้ เมื่อเรารับภารกิจนี้ เราก็จะทำมันให้สำเร็จ”
จินหยางอ้าปากค้าง เขาไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไงดี
“ ทำไม เจ้ารังเกียจเรารึไง?” จางลู่หัวเราะออกมา
“ ไม่ “ จินหยาง ตัวสั่นพร้อมกับหน้าที่ซีดเผือด “ ข้าจะกล้าได้ยังไงกัน “
นายพลอย่างเขาจะเอาความกล้ามาจากไหน ?
เขายังไม่อยากตายในตอนนี้
“ การที่ได้พวกท่านช่วยถือว่าเป็นเกียรติสำหรับข้าจริงๆ ข้าจะกล้ารังเกียจพวกท่านได้ยังไง” จินหยางรีบพูดขึ้นมาแต่ใจเขาก็ยังสั่น
ตอนแรกเขาไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของคนเหล่านี้จึงกล้าสั่ง เมื่อรู้แล้วเขาจะกล้าสั่งได้ยังไง ?
การสั่งแม่ทัพให้ทำตามที่เขาบอกนั้นเขารู้สึกว่าเขาไม่มีความกล้าพอ
แต่ปัญหาคือเมื่อเปิดการทำงานของหินแล้ว มันก็ไม่อาจจะหยุดได้ ไม่งั้นแล้วหินที่ล้ำค่านี้ก็จะเสียเปล่าไป !
นี่แหละที่ทำให้จินหยาง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เขาควรต้องทำยังไง ?
เขาจะต้องออกคำสั่งกับใคร ?
“ ไม่ต้องคิดมาก” จางลู่ยิ้มออกมา เขาไม่ได้ถือตัวเหมือนกับแม่ทัพ เขาราวกับคนทั่วไป “ เจ้าไม่ต้องมองว่าเราเป็นแม่ทัพหรอก เจ้าจะให้เราทำอะไรก็บอกมา เจ้าสบายใจได้ ระหว่างทำภารกิจ ตราบใดที่มันเกี่ยวข้องกับภารกิจ หากเจ้าสั่ง เราจะฟังอย่างแน่นอน ”
จินหยางจะพูดอะไรได้อีก ?
แม้ว่าเขาจะกลัวแต่เขาก็ได้แต่ต้องรวบรวมความกล้า ยังไงซะหากหินโกลาหลพังไปและไม่อาจจะสร้างแก่นสมบัติโกลาหลขึ้นมาได้ งั้นเขาก็ไม่อาจจะรองรับความโกรธของ เก่อเย่ได้
“ คนที่สั่งแม่ทัพได้ตามใจนั้น….” ถึงจินหยางจะกลัวแต่ก็ยังตื่นเต้นในใจ “ ใครกันอีกที่จะทำได้นอกจากจักรพรรดิ ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก