ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1925

มันยังไม่ชัดเจนว่าจักรพรรดิคังเฉียงคือคนที่ปลอมตัวมาหรือไม่
　　เขาอยากจะใช้โอกาสนี้ในการตรวจสอบตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่าย
　　หากจักรพรรดิคังเฉียงเป็นจักรพรรดิเผ่าสวรรค์ปลอมตัวมาจริงๆ งั้นเขาก็ไม่ลังเลที่จะขับไล่อีกฝ่ายออกจากอาณาเขตเขตซื่อเซียว หากจักรพรรดิคังเฉียงคือหนึ่งในจักรพรรดิฝั่งมนุษย์ปลอมตัวมา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ร่วมมือกับฉิวหวังในการกำจัดอีกฝ่ายแต่แน่นอนว่าเขาต้องสั่งสอนอีกฝ่าย
　　ในตอนที่ซื่อเซียวคิดจะไปยังโกลาหลหินกับฉิวหวัง อยู่ๆร่างหลักก็รับรู้บางอย่างได้พร้อมสีหน้าที่เปลี่ยนไป เขาคิ้วขมวด “ พวกนั้นกำลังมา !”
　　“ ไปที่เขตซื่อเซียวก่อน เราเดินทางไปที่หมู่บ้านเสี่ยวอันก่อนแล้วค่อยเดินทางไปโกลาหลหินจากที่นั่นเพื่อที่เราจะได้หลบพวกกุยหลิงได้” ซื่อเซียวพูดขึ้น
　　แม้ว่าเขาจะไม่ได้กลัวกุยหลิงและถึงกับมีความสามารถในการกำจัดพวกมัน แต่เขาก็ไม่คิดจะลงมือง่ายๆเพราะมันจะเป็นการปลุกกุยหลิงตัวอื่นๆขึ้นมา เมื่อโดนหมายหัวแล้ว เขาคงไม่กล้าจะออกจากเขตซื่อเซียวไปอีกนาน
　　ครั้งที่แล้วที่เขาสู้กับจักรพรรดิคังเฉียง ซื่อเซียวรู้สึกว่ากุยหลิงได้ตื่นขึ้นมาแต่มันไม่ได้หมายหัวเขา นี่ถือว่าเป็นโชคดีในโชคร้าย
　　“ เจ้าจะใจดีแบบนั้นเลยรึ ?” ฉิวหวังมองไปที่ซื่อเซียวด้วยสีหน้าสงสัย เผ่าสวรรค์สำหรับมนุษย์แล้วคือศัตรูกัน เขาไม่สงสัยว่าว่าหากซื่อเซียวมีโอกาสฆ่าเขา งั้นซื่อเซียวก็คงไม่ปล่อยโอกาสนี้ทิ้งไป แต่ตอนนี้ซื่อเซียวกลับคิดที่จะช่วยเขาแทน
　　ซื่อเซียวพูดขึ้นมา “ เจ้ากับข้าเป็นแค่ร่างแยก เจ้าจะกลัวทำไมกับการที่ร่างแยกโดนทำลาย ?”
　　เมื่ออยู่ในเขตซื่อเซียว เขามีเป็นหมื่นวิธีในการฆ่าร่างแยกของฉิวหวัง แต่เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเพราะนี่เป็นแค่ร่างแยก แม้ว่าจะสร้างความเสียหายได้ในระดับหนึ่งแต่ก็ไม่อาจจะทำให้แก่นเสียหายได้ ถ้าเขาทำแบบนั้น มันก็เท่ากับการเพิ่มความขัดแย้งให้กับทั้งสองฝั่ง มันอาจจะทำให้เกิดสงครามขึ้นมา
　　ฉิวหวังหัวเราะออกมา “ กลัวรึ ? ทำไมข้าต้องกลัวด้วย ? รีบเปิดวังวนเถอะ กุยหลิงมันกำลังมาแล้ว”
　　ฉิวหวังไม่คิดจะเสียเวลากับกุยหลิง เขาไม่อยากหาเรื่องกุยหลิงที่เป็นจ้าวแห่งเขตนี้
　　ซื่อเซียวได้เปิดช่องทางสู่เขตซื่อเซียวทันที ต่อมาทั้งสองก็ได้ปราฏตัวขึ้นมาในเขตซื่อเซียว เมื่อวังวนนั้นหายไป ประมาณ 10 อึดใจต่อมาสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับผึ้งกว่าหลายหมื่นตัวก็ได้ปรากฏตัวในจุดที่พวกเขาหายตัวไป พวกมันมากันเป็นฝูงบินวนกันไปรอบๆและกรีดร้องออกมา มันบินวนในพื้นที่ที่ไม่มีคลื่นพลังของจักรพรรดิและทำการโจมตี มันทำให้ผู้คนตายไปจำนวนมาก
　　เมื่อเข้ามาในเขตซื่อเซียว ทั้งสองก็ไม่คิดสนใจพวกที่ต้องตายไป
　　แม้ว่าพื้นที่นี้จะอยู่ในการปกครองของซื่อเซียว แต่ซื่อเซียวก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขายังคงแสดงท่าทีเฉยเมยออกมา
　　“ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะกล้าเข้ามาในโกลาหลซื่อเซียวจริงๆ เอาจริงๆแล้วหากเป้าหมายของเราไม่ใช่จักรพรรดิคังเฉียง ข้าคงไม่ให้ร่างแยกของเจ้าเข้ามาที่นี่” ซื่อเซียวพูดขึ้นและมองไปที่ฉิวหวังด้วยความแปลกใจ เขากับฉิวหวังมีความแค้นเคืองกันมานาน ตราบใดที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัวได้ เขาก็พร้อมจะทำแต่ครั้งนีเขาเลือกที่จะร่วมมือกับฉิวหวังแทน
　　ฉิวหวังพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเฉยเมย “ ไร้สาระ รีบพาข้าไปที่โกลาหลหินได้แล้ว”
　　เขาไม่อยากเสียเวลากับซื่อเซียว
　　“ เจ้าอารมณ์ร้อนกว่าข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?” ซื่อเซียวยักคิ้วแต่ไม่รอช้า เขาได้ส่งฉิวหวังไปที่หมู่บ้านเสี่ยวอันผ่านวังวนก่อนจะเดินทางไปยังทะเลโกลาหล เขาแผ่การรับรู้ออกไปก่อนจะล็อคเป้าไปที่โกลาหลหินทันที
　　แค่ไม่กี่อึดใจพวกเขาก็มาถึงโกลาหลหินแล้ว
　　“ นี่คือโกลาหลหิน” ซื่อเซียวยืนอยู่ในทะเลโกลาหลแล้วพูดขึ้นมา “ อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า จักรพรรดิคังเฉียงนั้นยากจะจัดการได้ เขาแกร่งอย่างมาก เขากล้าเข้ามาในทะเลโกลาหล แค่เจ้าคนเดียวนั้นข้ากลัวว่ายากที่จะจัดการกับเขาได้ บางทีเจ้าอาจจะเจ็บตัว”
　　เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉิวหวังก็แปลกใจอย่างมาก “ กล้าเข้ามาในทะเลโกลาหลด้วยร่างหลักรึ ?”
　　กล้าจริงๆ !
　　จักรพรรดิคังเฉียงคนนี้ไม่กลัวตายรึไง ?
　　ต้องรู้ก่อนกว่าแม้แต่จักรพรรดิเก่าแก่ก็ยังไม่กล้าใช้ร่างหลักเข้ามาในทะเลโกลาหล จักรพรรดิคังเฉียงคนนี้มีความกล้ามากแค่ไหนกัน ?
　　“ ไม่งั้นข้าจะเจ็บตัวได้ง่ายๆได้ยังไง ?”ซื่อเซียวพึมพำออกมมา “ เราล้วนแต่เป็นจักรพรรดิ ข้าได้ส่งร่างแยกออไปสู้แต่เขากลับใช้ร่างหลัก มันไม่มีทางที่จะสู้ได้เลย…น่าเสียดายที่เขาโชคดีที่ไม่โดนสิ่งนั้นหมายหัว ไม่งั้นแล้วแม้ว่าจะมีสักสิบชีวิตแต่ก็ยากจะรอดได้”
　　เมื่อเป็นเรื่องกุยหลิงแล้ว เขาก็แสดงความกลัวออกมาผ่านสายตา
　　เท่าที่ทุกคนรับรู้คือจักรพรรดินั้นคือตัวตนสูงสุดในทะเลโกลาหล แต่มีแค่จักรพรรดิทั้งเก้าเท่านั้นที่รู้ว่าในทะเลโกลาหลมีตัวตนที่พวกเขาต้องกลัว สิ่งนั้นไร้เทียมทาน หากกล้าหาเรื่องมัน งั้นแม้แต่จักรพรรดิก็ยากที่จะรอดได้
　　ในด้านนี้จักรพรรดิหลายคนเคยเผชิญมาแล้ว พวกเขาโดนสั่งสอนจนไม่อาจจะลืมเลือนได้
　　แม้ว่าจักรพรรดิหลายคนในเผ่าสวรรค์จะไม่เคยเจอกับเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็กลัวตัวตนนั้นอย่างมาก ยังไงซะหากไม่ใช่เพราะจักรพรรดิมนุษย์ไปหาเรื่องตัวตนนั้น งั้นมันคงไม่มีเผ่าสวรรค์ในตอนนี้
　　“ ข้าบอกสิ่งที่ควรพูดกับเจ้าหมดแล้ว ตอนนี้เจ้าก็ไปหาเขาเอง” ซื่อเซียวพูดขึ้น
　　“ เจ้าจะไม่ไปกับข้ารึ ?” ฉิวหวังแปลกใจ
　　“ ข้าสงบศึกกับเขาแล้ว ตอนนี้มันไม่เหมาะที่จะทำเช่นนั้น…”
　　“ เจ้าคงไม่ได้กลัวเขาหรอกนะ ?” ฉิวหวังมองไปที่ซื่อเซียวด้วยท่าทีเยาะเย้ย “ กลัวว่าเขาจะทำลายร่างของเจ้ารึ ?”
　　ซื่อเซียวสีหน้าหม่นลงและพูดขึ้นมา “ ไร้สาระ เจ้าจะไปรึไม่ ?”
　　เขาเคยโดนทำลายร่างแยกมาแล้ว จิตได้รับความเสียหายอย่างมาก เดาว่าเขาต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะฟื้นฟูมันกลับมา เขาไม่มีทางไปหาเรื่องจักรพรรดิคังเฉียงอีก หากเขาโดนทำลายร่างแยกอีก งั้นความแข็งแกร่งก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย หากจักรพรรดิคังเฉียงชิงลงมือกับเขาตอนนี้ งั้นมันอาจจะเป็นปัญหากับเขา
　　“ อย่าเพิ่งหงุดหงิดไป ข้าแค่ล้อเล่นก็เท่านั้น” ฉิวหวังพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
　　ซื่อเซียวไม่ไปด้วย เขาจะไม่ยินดีได้ยังไง ?
　　ยังไงซะเขาก็มาที่นี่เพื่อความลับของจ้าวแห่งทะเลโกลาหล หากมีคนอื่นอยู่ด้วยงั้นก็ยากจะปิดเรื่องให้เงียบได้
　　“ ร่างหลักรึ ?” ฉิวหวังไม่ได้กังวลแม้แต่น้อย “ หากเขากล้าลงมือกับข้าจริงๆ ข้าจะทำให้เขารู้สึกผิดเอง !”
　　เมื่อคิดแบบนั้น ฉิวหวังก็เดินทางผ่านกำแพงโกลาหลหินเข้าไปด้านใน
　　เมื่อเห็นฉิวหวังหายตัวไป ซื่อเซียวก็ได้แสดงรอยยิ้มเย็นชาออกมา “ จักรพรรดิคังเฉียง และจักรพรรดิฉิวหวังสู้กัน ยิ่งดุเดือดเท่าไหร่ยิ่งดี..” ไม่ว่าจะเป็นคังเฉียงรึฉิวหวังเขาก็มองว่าเป็นศัตรูกับเขาทั้งหมด เมื่อศัตรูทั้งสองเผชิญหน้ากัน เขาก็แค่นั่งมองดูเสือทั้งสองกัดกัน
　　ไม่ว่าคังเฉียงรึฉิวหวังใครจะแพ้แต่มันก็เป็นข่าวดีสำหรับซื่อเซียว
　　มันจะดีที่ทั้งสองเจ็บตัวและขัดแย้งกันต่อ สุดท้ายทั้งสองอาจจะหันมาฆ่ากันเองก็ได้…
　　แต่แน่นอนว่าซื่อเซียวรู้ว่าไม่อาจจะเป็นแบบนั้นได้ เรื่องแบบนี้มีแค่ความคิดเพ้อฝันของเขาเท่านั้น
　　…
　　ที่โลกป่า
　　ฉิวหวังได้ยินอยู่ในมิติของโลกป่าแล้วตะโกนออกมา “ ข้า ฉิวหวัง จักรพรรดิคังเฉียงอยู่ไหนกัน ?”
　　เสียงของเขาราวกับฟ้าผ่าดังก้องไปทั่วทั้งโลก มันทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนต่างก็ต้องตกใจ
　　แค่แผ่คลื่นพลังออกมาเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ทุกคนรู้สึกราวกับตกอยู่ในนรก จิตของพวกเขาถึงกับสั่นไหว　　คนในเมืองทะเลทรายนับไม่ถ้วนตกใจจนเดินทางหนีไปที่อื่น ตอนนั้นมันมีผู้ย้อนกลับจำนวนมากเดินทางไปยังโลกบรรพกาล
　　มันมีการเชื่อมต่อทางจิตระหว่างโลกป่ากับจางหยูอยู่ การเคลื่อนไหวในโลกนั้นเป็นธรรมดาที่จะไม่อาจหลบหนีจากสายตาของจางหยูได้ ตอนที่ฉิวหวังปรากฏตัวขึ้นมา เขาก็รู้ถึงการมาของอีกฝ่ายแล้ว เขาคิ้วขมวดเล็กน้อยและพูดขึ้นมา “ ฉิวหวังรึ ? จักรพรรดิของเผ่าสวรรค์รึ ?” จักรพรรดิทั้งห้าของเผ่าสวรรค์นั้นจางหยูจำได้แค่จักรพรรดิที่ชื่อฉิวหวังเท่านั้น เพราะพื้นที่ของฉิวหวังนั้นอยู่ใกล้กับเขตซื่อเซียวมากที่สุด คนเผ่าสวรรค์ที่ทีมคังเฉียงฆ่าไปก็เป็นคนของฉิวหวัง
　　“ เขามาที่นี่ได้ยังไง ?” จางหยูแปลกใจอย่างมาก “ ดูเหมือน…เขาจะไม่มาดีแน่”
　　ท่าทีของฉิวหวังนั้นราวกับสูงส่ง และเขาก็มีท่าทีที่ดูถูกทุกคน
　　ตอนที่ทุกคนโลกป่าตกอยู่ในความลนลานนั้น จางหยูก็ได้ปรากฏตัวขึ้นห่างจากฉิวหวังไม่ถึงร้อยฟุต “ จักรพรรดิฉิวหวังมาผิดที่รึไม่ ?”
　　ในคำพูดของเขาดูเหมือนจะสงสัยอยู่นิดๆ