ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1928

“ ไม่ใช่แบบนั้นรึ ?” ซื่อเซียวมองไปที่จางหยูด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “ เจ้าเป็นถึงจักรพรรดิแต่กลับต้องการจะยืมลูกปัดดั้งเดิม ?”
　　ลูกปัดดั้งเดิมนั้นเป็นของที่จักรพรรดิทุกคนต้องมีอยู่แล้วไม่ใช่รึ ?
　　ต้องรู้ก่อนว่าลูกปัดดั้งเดิมส่งผลต่อจักรพรรดิเพียงน้อยนิด คือแค่ให้พวกเขารักษาความเป็นระเบียบของโกลาหลเอาไว้ได้
　　เพื่อจะรักษาความเสถียรของโกลาหลแล้ว พวกเขาจึงใช้ลูกปัดดั้งเดิมแต่ไม่ได้ใช้มันมากเท่าไหร่นัก
　　ที่อื่นลูกปัดดั้งเดิมอาจจะมีประโยชน์บ้าง ส่วนใหญ่ใช้ในกองทัพและเมืองและเอาใช้แทนเงิน แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังเหลืออีกมาก ลูกปัดที่เหลือนั้นจะถูกเก็บเอาไว้ และสุดท้ายก็เพิ่มพูนเป็นจำนวนมหาศาล
　　ซื่อเซียวไม่รู้ว่าลูกปัดดั้งเดิมของตนมีมากแค่ไหน เพราะมันมากเกินไปจนไม่อาจจะนับได้ เขาไม่ได้คิดจะนับ และบางทีมันอาจจะมี
　　พันล้าน ?
　　ล้านล้าน ?
　　ไม่ซื่อเซียวมีลูกปัดดั้งเดิมมากกว่านั้น
　　ไม่ใช่แค่ซื่อเซียวเท่านั้น แต่จักรพรรดิคนอื่นๆเองก็มีลูกปัดดั้งเดิมมหาศาลเช่นกัน
　　แม้ว่าจะใช้ลูกปัดดั้งเดิมจนหมดแต่ตราบใดที่ต้องการ พวกเขาก็สามาถหาลูกปัดดั้งเดิมมาได้นับไม่ถ้วนอยู่ดี
　　ซื่อเซียวไม่รู้จริงๆว่าทำไมจางหยูที่เป็นจักรพรรดิถึงไม่มีลูกปัดดั้งเดิม
　　จนตอนนี้เขาก็ยังเชื่อว่าจางหยูเป็นจักรพรรดิคนอื่นปลอมตัวมา แต่จางหยูเสแสร้งเก่งเกินไปจนเขาไม่อาจจะมองช่องโหว่ของอีกฝ่ายได้
　　“ เอิ่ม..” อยู่ๆ ซื่อเซียวก็เปลี่ยนท่าที “ รึว่าคนในทีมคังเฉียงใช้ลูกปัดดั้งเดิมที่ข้าให้ไปหมดแล้ว ? เจ้าใช้ลูกปัดทั้งหมดเพื่อสร้างทีมคังเฉียงขึ้นมารึ ?”
　　เมื่อคิดถึงแม่ทัพรวมถึงนายพลอีกจำนวนมากซื่อเซียวก็พอเข้าใจได้
　　จางหยูยังไม่ทันได้ตอบกลับ ซื่อเซียวก็แสดงสีหน้ามั่นใจออกมา “ เจ้าคงใช้ลูกปัดเหล่านั้นในการสร้างทีมคังเฉียงขึ้นมา ! ไม่แปลกเลยที่ทีมคังเฉียงจะมีแม่ทัพ, รองแม่ทัพและนายพลมากแบบนี้ได้…”
　　ถ้าเขาเอาลูกปัดทั้งหมดออกมาใช้เพื่อสร้างกองกำลัง งั้นเขาก็อาจจะได้ทีมที่แข็งแกร่งเหมือนกับทีมคังเฉียงขึ้นมา
　　แต่มันแค่ว่ามันต้องใช้เวลานาน มันเป็นการเสียเวลาเปล่า และต้องใช้พลังงานอย่างมาก เขาจึงไม่คิดจะสนใจมัน
　　ไม่มีใครที่สมควรได้รับการดูแลจากจักรพรรดิ
　　“ ข้าไม่เข้าใจ ทีมคังเฉียงมีอะไรพิเศษถึงทำให้เจ้าดูแลพวกเขาดีแบบนี้ ?” ซื่อเซียวมองไปที่จางหยูแล้วถามขึ้นมา “ กลุ่มมดเหล่านั้นคู่ควรกับการดูแลของเจ้ารึ ?”
　　สำหรับจักรพรรดิแล้ว พวกที่ต่ำกว่าจักรพรรดิล้วนแต่เป็นมด
　　บางทีแม่ทัพหนึ่งรึสองคนที่โดดเด่นอาจจะได้รับการชื่นชมจากพวกเขารึอาจจะให้สมบัติระดับสมบูรณ์กับพวกนั้น แต่นั่นก็แค่ไม่กี่คน มันคือคนแบบจินหงเท่านั้นที่จะพอมีค่าในสายตาของจักรพรรดิบ้าง
　　“ พวกเขาไม่ใช่มดในสายตาของข้า” จางหยูตอบกลับ
　　เขาไม่คิดอธิบายอะไรต่อเรื่องค่าของคนเหล่านี้เพราะถึงเขาจะอธิบายไป แต่ซื่อเซียวก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
　　เขามองไปที่ซื่อเซียวแล้วพูดขึ้น “ เจ้าบอกมาว่าเจ้าจะให้ข้ายืมรึไม่ ?”
　　ซื่อเซียวกรอกตาใส่แล้วพูดขึ้น “ หากข้าให้เจ้ายืมลูกปัดก็ทำได้ แต่เจ้าต้องตอบคำถามข้ามาก่อน” 　　“ คำถามอะไร ?”
　　“ เจ้าเป็นใครกันแน่ ?” ซื่อเซียวมองไปที่จางหยูแล้วถามขึ้นมา “เย่าหยาง? หว่านเกอรึอู่หมิงกัน ?”
　　เขาตัดสินได้แล้วว่าจางหยูน่าจะเป็นจักรพรรดิมนุษย์ ไม่งั้นแล้วจางหยูคงไม่มีทางบ่มเพาะแม่ทัพมนุษย์ขึ้นมาได้ขนาดนี้
　　แต่จางหยูจะเป็นใครนั้น ซื่อเซียวก็ไม่อาจจะเดาออกได้เพราะสามคนนี้ล้วนแต่มีบุคลิกต่างกับจางหยูสิ้นเชิง
　　จางหยูส่ายหน้าและพูดขึ้น “ คำถามนี้ข้าตอบเจ้าตามจริงได้ ข้าไม่ใช่หนึ่งในเก้าจักรพรรดิเหล่านั้น แต่ข้าเป็นจักรพรรดิคนที่ 10”
　　“ ไม่มีทาง” ซื่อเซียวเถียงขึ้นมาทันที “ มันมีแค่จักรพรรดิเพียง 9 คนเท่านั้นในทะเลโกลาหล นี่คือกฎของทะเลโกลาหล ไม่อาจจะมีใครฝ่าฝืนกฎนี้ได้ … เจ้าคิดจะโกหกข้ารึไง”
　　“ เจ้าบอกว่ากฎของทะเลโกลาหล แต่หาก…ข้าไม่ใช่จักรพรรดิของทะเลโกลาหลล่ะ ?” จางหยูถามขึ้นมา
　　นี่คือสิ่งที่ต้องพูด เพราะจางหยูมีเรื่องกับฉิวหวังแล้ว บางทีเขาอาจจะได้ข้อมูลจากปากซื่อเซียวเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาก็ได้
　　“ ไม่ใช่ของทะเลโกลาหลรึ ?” ซื่อเซียวสับสน “ เจ้าหมายถึงอะไรกัน ?”
　　“ หมายความตามที่พูดนั่นแหละ” จางหยูพูดขึ้นอย่างใจเย็น
　　“ ทะเลโกลาหลคือต้นกำเนิดของทุกสิ่ง เจ้าคิดจะบอกข้าว่านอกจากทะเลโกลาหลแล้วยังมีที่อื่นอยู่อีกรึ ?” ซื่อเซียว คิ้วขมวดและฮึดฮัดออกมาทันที “ อย่าพูดถึงด้านนอกเลย แม้แต่ด้านนอกทะเลโกลาหลก็ถือว่าเป็นส่วหนึ่งของที่นี่ …”
　　จางหยูยิ้มออกมา “ แต่มันคือความจริง ด้านนอกทะเลโกลาหลนั้นสักแห่งจะมีที่แห่งหนึ่งที่เจ้าเรียกมันว่าทะเลบรรพกาลรึอาจจะมองว่าเป็นทะเลโกลาหลอีกแห่ง” 　　จางหยูไม่ได้สนใจซื่อเซียวที่อึ้งอยู่และพูดต่อ “ ทะเลโกลาหลมีจักรพรรดิได้ 9 คน ส่วนทะเลบรรพกาลนั้นก็มีจักรพรรดิของทะเลบรรพกาลเช่นกัน…เจ้าจะคิดว่าข้าเป็นจักรพรรดิของทะเลบรรพกาลก็ได้รึอาจจะมองว่าเป็นจักรพรรดิของทะเลโกลาหลอีกแห่งก็ได้…”
　　ความจริงของเรื่องนี้ส่งผลต่อซื่อเซียวอย่างมาก มันถึงกับพลิกการรับรู้ของซื่อเซียว
　　เขาไม่อาจจะเชื่อได้ “ ด้านนอกทะเลโกลาหลนั้นยังมีทะเลโกลาหลอื่นอยู่อีกรึ ?”
　　ในฐานะจักรพรรดิแล้ว เขารู้จักทะเลโกลาหลนี้เป็นอย่างดี เท่าที่เขาจำได้ ทะเลโกลาหลนั้นคือต้นกำเนิดของทุกอย่าง
　　“ ทำไม เจ้าไม่เชื่อรึไง ?” จางหยูถามขึ้นมา
　　“ ข้าไม่เชื่อ” ซื่อเซียวไม่ลังเลที่จะแสดงจุดยืนของตัวเอง มันเป็นไปไม่ได้ที่ความเชื่อที่เขามีจะพังลงเพราะคำพูดไม่กี่คำของจางหยู นี่ไม่ต้องพูดถึงการที่เขาเป็นจักรพรรดิ ความเชื่อมั่นของจักรพรรดินั้นเหนือกว่าคนทั่วไป
　　จางหยูไม่ได้แปลกใจแม้แต่น้อย หากซื่อเซียวบอกว่าเชื่องั้นก็คงแปลก
　　“ เจ้าไม่เชื่อก็ไม่แปลกหรอก ยังไงซะมันก็ดูน่าเหลือเชื่ออยู่ดี ” จางหยูยิ้มออกมา “ แต่…”
　　พูดไปแล้วจางหยูก็เผยท่าทีลึกลับออกมา “ หากข้ายืนยันได้ว่ามันมีทะเลบรรพกาลอยู่จริงล่ะ ?”
　　มันได้เวลาที่จักรพรรดิในทะเลโกลาหลจะได้เห็นทะเลบรรพกาลแล้ว
　　ซื่อเซียวมองไปที่จางหยูด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “เจ้าคิดจะหลอกข้ารึ ?”
　　“ ข้าพาเจ้าไปยังบรรพกาลได้ เจ้ากล้าพอรึไม่ ” จางหยูทำท่าเหมือนจะหัวเราะออกมา
　　“ ทำไมจะไม่กล้า ?” ซื่อเซียวไม่เชื่อคำพูดของจางหยูแม้แต่น้อย เขาหรี่ตาลงและพูดขึ้น “ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะเสกทะเลบรรพกาลขึ้นมาได้ หากเจ้าทำได้ข้าจะนับถือเจ้า”
　　จางหยูมองไปที่ซื่อเซียว “ ข้าจะให้เจ้าได้เห็นตัวตนของทะเลบรรพกาล”
　　เมื่อพูดจบที่ด้านหน้าของจางหยูก็มีวังวนก่อตัวขึ้นมา วังวนนี้ราวกับหลุมดำที่ไม่อาจจะมองเห็นอีกฝั่งได้ มันดูลึกลับอย่างมาก
　　“ มากับข้าสิหากเจ้ากล้าพอ” จางหยูเดินตรงเข้าไปในวังวน
　　ซื่อเซียวสีหน้าเปลี่ยนไปก่อนที่สุดท้ายจะพูดขึ้นมาด้วยท่าทีเย็นชา “ ฮึ่ม แต่งเรื่องเก่งนัก”
　　ต่อมาเขาก็เดินเข้าไปในวังวนตามจางหยูเข้าไปยังโลกบรรพกาล
　　เขาอยู่ในโลกบรรพกาลได้แค่วินาทีเดียวก็ตามจางหยูออกไปด้านนอก เข้าไปยังทะเลบรรพกาล
　　“ ยินดีต้อนรับสู่ทะเลบรรพกาล” จางหยูยิ้มออกมา
　　ซื่อเซียวมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา “ นี่ไม่ใช่ทะเลโกลาหลรึ ? เจ้าคิดจะหลอกข้ารึไง ?”
　　“ เจ้ามั่นใจรึว่านี่คือทะเลโกลาหล ?” จางหยูหัวเราะออกมา “ เจ้าลองตรวจสอบดูดีๆ หากเจ้าพบอะไรที่เป็นเหมือนกับทะเลโกลาหลงั้นก็ถือว่าเจ้าชนะ”
　　ซื่อเซียวลองตรวจสอบดูทันที ยิ่งตรวจสอบเท่าไหร สีหน้าของเขาก็ยิ่งดูเคร่งเครียดมากเท่านั้น สายตาของเขาสะท้อนความสงสัยออกมา
　　บรรพกาลโดยรอบนั้นแปลก ไม่ว่ามันจะเป็นที่ไหนก็ต่างจากทะเลโกลาหลที่เขาจำได้ และที่สำคัญไปกว่านั้นคือทะเลบรรพกาลนี้ไม่ได้มีคลื่นพลัง มันไม่มีกุยหลิง มันทำให้เขารู้สึกได้ถึงความอิสระและสบายใจ ในทางกลับกันแล้วทะเลโกลาหลนั้นราวกับคุก แม้ว่าเขาจะเป็นจักรพรรดิแต่ก็ยังรู้สึกเหมือนโดนขังเอาไว้อยู่ดี
　　ซื่อเซียวใจสั่นด้วยความตะลึง เขาอึ้งไป ก่อนจะพึมพำออกมา “ นะ นี่…” 　　ถ้าเขาไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เขาคงไม่เชื่อ
　　“ บ้าไปแล้ว ! ข้าได้เจอกับเรื่องบ้าเข้าแล้ว !” ซื่อเซียวสงสัยว่าตัวเองตาฝาดไป ภาพตรงหน้านี้ได้ทำให้สิ่งที่เขายอมรับมาตลอดถึงกับพังทลายลงไป