ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1948
“ นายพล เราจะไปยังเขตซื่อเซียวดีรึไม่ ?” หัวหน้ากองถามขึ้นมา
นายพลยิ้มแห้งๆแล้วพูดขึ้นมา “ ซาอูของเผ่าสวรรค์คงไม่มีท่าทีจะหยุด การอยู่ในแก่นกำเนิดต่อนั้นอันตรายเกินไป”
ซาอูคือนายพลเผ่าสวรรค์ที่โดนจางลู่และคนอื่นๆฆ่าไป
ฝั่งเผ่าสวรรค์ได้ส่งซาอูและหัวหน้ากองทั้งสี่มา แต่เดิมแล้วพวกเขามีกัน 10 ต่อ 10 แต่ส่วนหนึ่งได้พบกับกลุ่มของ จางลู่ ไปก่อนและได้ตายไป ไม่ใช่แค่ไม่อาจจะทำภารกิจได้สำเร็จแต่ยังต้องตายไปด้วย ผลลัพธ์แบนนี้น่ะคงยากที่เผ่าสวรรค์จะรับได้
“ กลับไปที่เขตเย่าหยางก่อน” นายพลพูดขึ้นมา “ จากนี้ไปเราอย่าเพิ่งมาตรวจสอบที่นี่”
ลูกน้องสองคนพยักหน้า พวกเขาเห็นด้วยกับคำพูดของหัวหน้า
ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้น “ กลับไปตรวจสอบ กองทัพของเราอาจจะมีสายของเผ่าสวรรค์อยู่ หากไม่มีใครส่งข่าวว่าเรามายังแก่นกำเนิดให้กับเผ่าสวรรค์รู้ งั้นเราคงไม่บังเอิญมาเจอกับพวกนั้น..”
สีหน้าเขาบิดเบี้ยวไป
ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะโชคแล้ว การได้เจอกับเผ่าสวรรค์ครั้งนี้ พวกเขาอาจจะหนีกันไม่รอด
สีหน้าของหัวหน้าเองก็บิดเบี้ยวไปเช่นกัน “ ตลอดหลายปีมานี้เราอยู่เขตตะวันออกมาโดยตลอด ฝ่ายกองทัพสังเกตการณ์ไม่รู้ว่าทำอะไรบ้าง…”
นี่คือกองทัพสังเกตการณ์แบบเดียวกับเขตซื่อเซียว
“ในด้านกองทัพแล้วกองทัพซื่อเซียวกับกองทัพเย่าหยางนั้นคล้ายกัน ในด้านของกองทัพประจำการแล้วเราเหนือกว่า มีแค่กองทัพสังเกตการณ์เท่านั้นที่เราด้อยกว่า…” นายพลพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าสลด “ ตลอดหลายปีมานี้กองทัพสังเกตการณ์เหมือนจะเกียจคร้านเกินไปแล้ว”
เมื่อเป็นเรื่องกองสังเกตการณ์แล้ว มันมีเรื่องให้บ่นอีกมากมมาย
พวกเขาเกือบจะตาย พวกเขาจะไม่บ่นให้กองทัพสังเกตการณ์ได้ยังไง ?
โชคร้ายที่เขาเป็นแค่รองแม่ทัพลาดตระเวน ฐานะของเขาอาจจะเทียบกับแม่ทัพได้ แม้ว่าเขาจะไม่พอใจแต่ก็ได้แต่บ่นและแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาแต่ไม่อาจจะสั่งการอะไรกองทัพสังเกตการณ์ได้
“ ครั้งนี้ยังไงซะเราก็ต้องบอกกับแม่ทัพ ให้แม่ทัพออกตัวเรื่องนี้เพื่อให้กองทัพสังเกตการณ์รับผิดชอบบ้าง !” นายพลที่เป็นรองแม่ทัพพูดขึ้นมา “อีกอย่างแล้วทีมคังเฉียงก็ช่วยเราไว้ หากพวกเขาเป็นคนเผ่าสวรรค์ก็เพียงพอจะกำจัดเราได้ ครั้งนี้เราโชคดีแต่ครั้งหน้าล่ะ ?” ใครจะไปรับรองได้ว่าพวกเขาจะโชคดีไปทุกครั้ง ?
เรื่องนี้กองทัพสังเกตการณ์ต้องรับผิดชอบ !
….
ในแก่นกำเนิดที่เงียบสงัด จางลู่ และคนอื่นๆยังคงเดินทางกันต่อ ที่นี่มีแต่ความมืดมิด, เงียบสนิท, ไม่มีชีวิต, ไม่มีเสียง มันเหมือนกับหุบเหวที่ไร้ก้น มันทำให้พวกเขารู้สึกสลดไปตาม
หลังจากที่เดินทางมาได้กว่า 1 เดือนครึ่ง พวกเขาก็พบกับลำแสงขนาดใหญ่ตรงหน้า
ลำแสงนี้ราวกับลำแสงในหุบเหวอันมืดมิด มันราวกับตัวแทนของชีวิตและความหวัง
จางลู่และคนอื่นๆไม่ลังเลเดินทางเข้าไปในลำแสงนั้น ฉากรอบตัวพวกเขาเปลี่ยนไป ในพริบตาพวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นมาในหมู่บ้าน หมู่บ้านที่คล้ายกับหมู่บ้านกำเนิดในเขตซื่อเซียว มันรายล้อมไปด้วยทหารและผู้คนจำนวนมาก
“ มีคนออกมา !” การเคลื่อนไหวของลำแสงนั้นทำให้ทุกคนหันมาสนใจ
ตอนที่ผู้คนเห็นจางลู่และคนอื่นๆ พวกเขาก็พากันแปลกใจเพราะชุดของจางลู่และคนอื่นๆ ชุดของเขตเย่าหยางนั้นต่างจากเขตอื่นๆอย่างมาก ส่วนที่สำคัญที่สุดคือ จางลู่ กับพวกไม่ได้ใส่ตราของเขตเย่าหยางแต่เป็นตราของเขตซื่อเซียวแทน
ตราของทีมระดับราชา !
ทุกคนพากันมองพวกเขาด้วยความแปลกใจและสงสัย
“ ความแข็งแกร่งของที่นี่ดูเหมือนว่าจะเหนือกว่าเขตซื่อเซียว มีคนที่แข็งแกร่งจำนวนมาก จ้าวโกลาหลทั่วไปก็มีมากจนน่าตกใจ การพัฒนาของผู้คนนี้เหมือนจะดีกว่าในเขตซื่อเซียว”
แน่นอนว่ามันตัดความเป็นไปได้ที่ว่าพื้นที่ของเขตซื่อเซียวนั้นเป็นต้นเหตุทำให้มีความแข็งแกร่งไม่มากนัก
เพราะจำนวนยอดฝีมือทั้งสองฝ่ายนั้นถึงเขตซื่อเซียวจะมีน้อยกว่าแต่ก็ไม่มากนัก
ตอนที่จางลู่กับพวกกำลังจะเดินหน้าต่อ มันก็มีทหารคนหนึ่งมาหยุดพวกเขาเอาไว้ “ นี่คือเขตเย่าหยาง หยุด” เขามองไปที่จางลู่กับพวก “ แสดงหนังสือด้วย”
มีแค่การได้หนังสือทางการมาเท่านั้นที่จะเดินทางไปมาในเขตเย่าหยางได้อย่างอิสระ ไม่งั้นแล้วก็ต้องทำงานรับใช้เขตเย่าหยาง งานส่วนมากก็เป็นงานใช้แรงงานเป็นเวลา 1 ยุคถึงจะได้สิทธิ์เป็นพลเมืองของเขตเย่าหยางและได้ตราเขตเย่าหยางไป
นี่คือราคาที่รับได้ มันไม่ได้สูงรึต่ำเกินไป
จางลู่ ไม่ได้รีบร้อนและดึงเอาตราออกมาจากแหวนมิติ “ ใช่นี่ได้รึไม่ ?”
ตราจักรพรรดิ !
คนรอบๆพากันสงสัยและไม่รู้จักตรานี่
ทหารและหัวหน้าทีมโดยรอบพากันหน้าถอดสี
“ นี่มัน…ตราจักรพรรดิ !” เสียงของหัวหน้าทีมสั่น “ พวกท่าน….”
ตราจักรพรรดินั้นแผ่พลังเศษเสี้ยวจิตของจักรพรรดิออกมา พลังจิตที่จักรพรรดิเท่านั้นที่มี มันไม่อาจจะมีใครปลอมแปลงได้
จางลู่ได้เก็บตราและยิ้มออกมา “ เราไปได้รึยัง ?”
“ ได้ พวกท่านไปได้แล้ว” ทหารคนเดิมพูดและโค้งให้ “ เชิญ !”
จางลู่พยักหน้าก่อนจะเดินออกไป แต่ไม่นานเขาก็หยุดตรงหน้าหัวหน้าทหารที่นั่น “ พวกเจ้ารู้รึไม่ว่าจักรพรรดิเย่าหยางอยู่ที่ไหน ?”
หัวหน้าทีมยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีแรงกดดันอันน่ากลัวกวาดไปทั่วหมู่บ้าน มันมีแสงศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นมาครอบคลุมที่นั่นเอาไว้ แสงนี้มีพลังจิตอันน่ากลัว ทุกคนเกิดความกลัวที่ไม่อาจจะควบคุมได้ขึ้นในใจราวกับเผชิญหน้ากับพระเจ้า
“ จักรพรรดิ !”
“ จักรพรรดิ !”
ในพริบตาทหารทุกคนรวมถึงผู้คนโดยรอบต่างก็พากันคุกเข่าลงเพื่อยกย่องจักรพรรดิ
คนหลายหมื่นคนในหมู่บ้านต่างก็พากันคุกเข่าลงกับพื้นราวกับทาสที่พบกับเจ้านาย
ทุกคนพากันก้มหัวให้กับจักรพรรดิ จักรพรรดิของเขตเย่าหยาง !
จางลู่และพวกยังคงยืนอยู่อย่างใจเย็นผิดกับผู้คนโดยรอบที่คุกเข่าอยู่
“ เจ้าคือจักรพรรดิคังเฉียงรึ ?” เย่าหยางยืนอยู่ในอากาศแล้วถามขึ้นมา เสียงของเขาราวกับสั่นพ้องไปกับโลกไม่รู้ว่ามาจากทิศทางไหน
จางลู่เงยหน้าขึ้นมองและเผยรอยยิ้มออกมา “ ข้าเป็นร่างแยกของจักรพรรดิคังเฉียง จางลู่ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อพาเจ้าไปยังทะเลบรรพกาล ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะพร้อมรึไม่ ?”
เย่าหยางรีบลงมาที่พื้นและมองไปที่จางลู่ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดขึ้น “ ข้ารอมานานแล้ว”
ซื่อเซียวไม่ได้โกหก ทะเลบรรพกาลนั้นมีอยู่จริงๆ มันได้เวลาที่เขาจะได้เห็นแล้ว
“ งั้นก็ดี” จางลู่ยิ้มออกมา “ เชิญ”
เมื่อพูดจบจางลู่ก็กระดิกนิ้วสร้างวังวนขึ้นมาตรงหน้า
เขาไม่ได้แสดงทักษะที่ดูประหลาดรึน่าแปลกใจแต่ก็สร้างวังวนที่เชื่อมต่อกับทะเลบรรพกาลขึ้นมาได้สำเร็จและง่ายดาย มันราวกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“ วังวน…” เย่าหยางหรี่ตาลงแม้ว่าจะเตรียมใจเอาไว้แล้วแต่เมื่อเห็นวังวนี้จริงๆเขาก็ยังต้องตกตะลึง ยังไงซะที่นี่ก็เป็นเขตของเขา เขามีสิทธิ์สูงสุดที่นี่ แต่จางลู่กลับเมินเฉยอำนาจที่จำกัดโกลาหลนี้เอาไว้และสร้างวังวนนี้ขึ้นมาได้ การกระทำแบบนี้พลิกการรับรู้ของเขาไปอย่างสิ้นเชิง
เย่าหยางที่อึ้งนั้นกวาดตามองไปรอบๆและพูดขึ้นมา “ข้า จักรพรรดิเย่าหยาง จะออกจากทะเลโกลาหล ข้าได้ทิ้งร่างแยกเอาไว้ดูแลที่นี่ในเมืองเย่าหยาง ไม่จำเป็นต้องตกใจไปไ
ทันทีที่พูดจบ เย่าหยางก็ได้เดินเข้าไปในวังวน ต่อมาร่างของเขาก็หายไปในวังวนอย่างสมบูรณ์
จิตอันสูงส่งที่ครอบคลุมทั้งเมืองเองก็หายไปด้วยเช่นกัน
��
นายพลยิ้มแห้งๆแล้วพูดขึ้นมา “ ซาอูของเผ่าสวรรค์คงไม่มีท่าทีจะหยุด การอยู่ในแก่นกำเนิดต่อนั้นอันตรายเกินไป”
ซาอูคือนายพลเผ่าสวรรค์ที่โดนจางลู่และคนอื่นๆฆ่าไป
ฝั่งเผ่าสวรรค์ได้ส่งซาอูและหัวหน้ากองทั้งสี่มา แต่เดิมแล้วพวกเขามีกัน 10 ต่อ 10 แต่ส่วนหนึ่งได้พบกับกลุ่มของ จางลู่ ไปก่อนและได้ตายไป ไม่ใช่แค่ไม่อาจจะทำภารกิจได้สำเร็จแต่ยังต้องตายไปด้วย ผลลัพธ์แบนนี้น่ะคงยากที่เผ่าสวรรค์จะรับได้
“ กลับไปที่เขตเย่าหยางก่อน” นายพลพูดขึ้นมา “ จากนี้ไปเราอย่าเพิ่งมาตรวจสอบที่นี่”
ลูกน้องสองคนพยักหน้า พวกเขาเห็นด้วยกับคำพูดของหัวหน้า
ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้น “ กลับไปตรวจสอบ กองทัพของเราอาจจะมีสายของเผ่าสวรรค์อยู่ หากไม่มีใครส่งข่าวว่าเรามายังแก่นกำเนิดให้กับเผ่าสวรรค์รู้ งั้นเราคงไม่บังเอิญมาเจอกับพวกนั้น..”
สีหน้าเขาบิดเบี้ยวไป
ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะโชคแล้ว การได้เจอกับเผ่าสวรรค์ครั้งนี้ พวกเขาอาจจะหนีกันไม่รอด
สีหน้าของหัวหน้าเองก็บิดเบี้ยวไปเช่นกัน “ ตลอดหลายปีมานี้เราอยู่เขตตะวันออกมาโดยตลอด ฝ่ายกองทัพสังเกตการณ์ไม่รู้ว่าทำอะไรบ้าง…”
นี่คือกองทัพสังเกตการณ์แบบเดียวกับเขตซื่อเซียว
“ในด้านกองทัพแล้วกองทัพซื่อเซียวกับกองทัพเย่าหยางนั้นคล้ายกัน ในด้านของกองทัพประจำการแล้วเราเหนือกว่า มีแค่กองทัพสังเกตการณ์เท่านั้นที่เราด้อยกว่า…” นายพลพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าสลด “ ตลอดหลายปีมานี้กองทัพสังเกตการณ์เหมือนจะเกียจคร้านเกินไปแล้ว”
เมื่อเป็นเรื่องกองสังเกตการณ์แล้ว มันมีเรื่องให้บ่นอีกมากมมาย
พวกเขาเกือบจะตาย พวกเขาจะไม่บ่นให้กองทัพสังเกตการณ์ได้ยังไง ?
โชคร้ายที่เขาเป็นแค่รองแม่ทัพลาดตระเวน ฐานะของเขาอาจจะเทียบกับแม่ทัพได้ แม้ว่าเขาจะไม่พอใจแต่ก็ได้แต่บ่นและแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาแต่ไม่อาจจะสั่งการอะไรกองทัพสังเกตการณ์ได้
“ ครั้งนี้ยังไงซะเราก็ต้องบอกกับแม่ทัพ ให้แม่ทัพออกตัวเรื่องนี้เพื่อให้กองทัพสังเกตการณ์รับผิดชอบบ้าง !” นายพลที่เป็นรองแม่ทัพพูดขึ้นมา “อีกอย่างแล้วทีมคังเฉียงก็ช่วยเราไว้ หากพวกเขาเป็นคนเผ่าสวรรค์ก็เพียงพอจะกำจัดเราได้ ครั้งนี้เราโชคดีแต่ครั้งหน้าล่ะ ?” ใครจะไปรับรองได้ว่าพวกเขาจะโชคดีไปทุกครั้ง ?
เรื่องนี้กองทัพสังเกตการณ์ต้องรับผิดชอบ !
….
ในแก่นกำเนิดที่เงียบสงัด จางลู่ และคนอื่นๆยังคงเดินทางกันต่อ ที่นี่มีแต่ความมืดมิด, เงียบสนิท, ไม่มีชีวิต, ไม่มีเสียง มันเหมือนกับหุบเหวที่ไร้ก้น มันทำให้พวกเขารู้สึกสลดไปตาม
หลังจากที่เดินทางมาได้กว่า 1 เดือนครึ่ง พวกเขาก็พบกับลำแสงขนาดใหญ่ตรงหน้า
ลำแสงนี้ราวกับลำแสงในหุบเหวอันมืดมิด มันราวกับตัวแทนของชีวิตและความหวัง
จางลู่และคนอื่นๆไม่ลังเลเดินทางเข้าไปในลำแสงนั้น ฉากรอบตัวพวกเขาเปลี่ยนไป ในพริบตาพวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นมาในหมู่บ้าน หมู่บ้านที่คล้ายกับหมู่บ้านกำเนิดในเขตซื่อเซียว มันรายล้อมไปด้วยทหารและผู้คนจำนวนมาก
“ มีคนออกมา !” การเคลื่อนไหวของลำแสงนั้นทำให้ทุกคนหันมาสนใจ
ตอนที่ผู้คนเห็นจางลู่และคนอื่นๆ พวกเขาก็พากันแปลกใจเพราะชุดของจางลู่และคนอื่นๆ ชุดของเขตเย่าหยางนั้นต่างจากเขตอื่นๆอย่างมาก ส่วนที่สำคัญที่สุดคือ จางลู่ กับพวกไม่ได้ใส่ตราของเขตเย่าหยางแต่เป็นตราของเขตซื่อเซียวแทน
ตราของทีมระดับราชา !
ทุกคนพากันมองพวกเขาด้วยความแปลกใจและสงสัย
“ ความแข็งแกร่งของที่นี่ดูเหมือนว่าจะเหนือกว่าเขตซื่อเซียว มีคนที่แข็งแกร่งจำนวนมาก จ้าวโกลาหลทั่วไปก็มีมากจนน่าตกใจ การพัฒนาของผู้คนนี้เหมือนจะดีกว่าในเขตซื่อเซียว”
แน่นอนว่ามันตัดความเป็นไปได้ที่ว่าพื้นที่ของเขตซื่อเซียวนั้นเป็นต้นเหตุทำให้มีความแข็งแกร่งไม่มากนัก
เพราะจำนวนยอดฝีมือทั้งสองฝ่ายนั้นถึงเขตซื่อเซียวจะมีน้อยกว่าแต่ก็ไม่มากนัก
ตอนที่จางลู่กับพวกกำลังจะเดินหน้าต่อ มันก็มีทหารคนหนึ่งมาหยุดพวกเขาเอาไว้ “ นี่คือเขตเย่าหยาง หยุด” เขามองไปที่จางลู่กับพวก “ แสดงหนังสือด้วย”
มีแค่การได้หนังสือทางการมาเท่านั้นที่จะเดินทางไปมาในเขตเย่าหยางได้อย่างอิสระ ไม่งั้นแล้วก็ต้องทำงานรับใช้เขตเย่าหยาง งานส่วนมากก็เป็นงานใช้แรงงานเป็นเวลา 1 ยุคถึงจะได้สิทธิ์เป็นพลเมืองของเขตเย่าหยางและได้ตราเขตเย่าหยางไป
นี่คือราคาที่รับได้ มันไม่ได้สูงรึต่ำเกินไป
จางลู่ ไม่ได้รีบร้อนและดึงเอาตราออกมาจากแหวนมิติ “ ใช่นี่ได้รึไม่ ?”
ตราจักรพรรดิ !
คนรอบๆพากันสงสัยและไม่รู้จักตรานี่
ทหารและหัวหน้าทีมโดยรอบพากันหน้าถอดสี
“ นี่มัน…ตราจักรพรรดิ !” เสียงของหัวหน้าทีมสั่น “ พวกท่าน….”
ตราจักรพรรดินั้นแผ่พลังเศษเสี้ยวจิตของจักรพรรดิออกมา พลังจิตที่จักรพรรดิเท่านั้นที่มี มันไม่อาจจะมีใครปลอมแปลงได้
จางลู่ได้เก็บตราและยิ้มออกมา “ เราไปได้รึยัง ?”
“ ได้ พวกท่านไปได้แล้ว” ทหารคนเดิมพูดและโค้งให้ “ เชิญ !”
จางลู่พยักหน้าก่อนจะเดินออกไป แต่ไม่นานเขาก็หยุดตรงหน้าหัวหน้าทหารที่นั่น “ พวกเจ้ารู้รึไม่ว่าจักรพรรดิเย่าหยางอยู่ที่ไหน ?”
หัวหน้าทีมยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีแรงกดดันอันน่ากลัวกวาดไปทั่วหมู่บ้าน มันมีแสงศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นมาครอบคลุมที่นั่นเอาไว้ แสงนี้มีพลังจิตอันน่ากลัว ทุกคนเกิดความกลัวที่ไม่อาจจะควบคุมได้ขึ้นในใจราวกับเผชิญหน้ากับพระเจ้า
“ จักรพรรดิ !”
“ จักรพรรดิ !”
ในพริบตาทหารทุกคนรวมถึงผู้คนโดยรอบต่างก็พากันคุกเข่าลงเพื่อยกย่องจักรพรรดิ
คนหลายหมื่นคนในหมู่บ้านต่างก็พากันคุกเข่าลงกับพื้นราวกับทาสที่พบกับเจ้านาย
ทุกคนพากันก้มหัวให้กับจักรพรรดิ จักรพรรดิของเขตเย่าหยาง !
จางลู่และพวกยังคงยืนอยู่อย่างใจเย็นผิดกับผู้คนโดยรอบที่คุกเข่าอยู่
“ เจ้าคือจักรพรรดิคังเฉียงรึ ?” เย่าหยางยืนอยู่ในอากาศแล้วถามขึ้นมา เสียงของเขาราวกับสั่นพ้องไปกับโลกไม่รู้ว่ามาจากทิศทางไหน
จางลู่เงยหน้าขึ้นมองและเผยรอยยิ้มออกมา “ ข้าเป็นร่างแยกของจักรพรรดิคังเฉียง จางลู่ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อพาเจ้าไปยังทะเลบรรพกาล ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะพร้อมรึไม่ ?”
เย่าหยางรีบลงมาที่พื้นและมองไปที่จางลู่ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดขึ้น “ ข้ารอมานานแล้ว”
ซื่อเซียวไม่ได้โกหก ทะเลบรรพกาลนั้นมีอยู่จริงๆ มันได้เวลาที่เขาจะได้เห็นแล้ว
“ งั้นก็ดี” จางลู่ยิ้มออกมา “ เชิญ”
เมื่อพูดจบจางลู่ก็กระดิกนิ้วสร้างวังวนขึ้นมาตรงหน้า
เขาไม่ได้แสดงทักษะที่ดูประหลาดรึน่าแปลกใจแต่ก็สร้างวังวนที่เชื่อมต่อกับทะเลบรรพกาลขึ้นมาได้สำเร็จและง่ายดาย มันราวกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“ วังวน…” เย่าหยางหรี่ตาลงแม้ว่าจะเตรียมใจเอาไว้แล้วแต่เมื่อเห็นวังวนี้จริงๆเขาก็ยังต้องตกตะลึง ยังไงซะที่นี่ก็เป็นเขตของเขา เขามีสิทธิ์สูงสุดที่นี่ แต่จางลู่กลับเมินเฉยอำนาจที่จำกัดโกลาหลนี้เอาไว้และสร้างวังวนนี้ขึ้นมาได้ การกระทำแบบนี้พลิกการรับรู้ของเขาไปอย่างสิ้นเชิง
เย่าหยางที่อึ้งนั้นกวาดตามองไปรอบๆและพูดขึ้นมา “ข้า จักรพรรดิเย่าหยาง จะออกจากทะเลโกลาหล ข้าได้ทิ้งร่างแยกเอาไว้ดูแลที่นี่ในเมืองเย่าหยาง ไม่จำเป็นต้องตกใจไปไ
ทันทีที่พูดจบ เย่าหยางก็ได้เดินเข้าไปในวังวน ต่อมาร่างของเขาก็หายไปในวังวนอย่างสมบูรณ์
จิตอันสูงส่งที่ครอบคลุมทั้งเมืองเองก็หายไปด้วยเช่นกัน
��
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก