รักแสนร้าย นิยาย บท 7

บทที่7 ดูความประพฤติของเธอ

“กู้เหวยยี！” มู่โล่หมิงเน้นน้ำหนักเสียงขึ้นมา เขาโกรธจนกัดฟัน

กู้เหวยยียังคงหัวเราะ “ประธานมู่ หูฉันไม่ได้ตึงนะ คุณอย่าตะโกนเสียงดังสิ ฉันได้ยิน!”

สีหน้าของมู่โล่หมิงแย่มาก สามปีไม่ได้เจอ ผู้หญิงคนนี้ทำไมปากดีขนาดนี้ ยิ่งมองยิ่งรำคาญตา!

“ได้ กู้เหวยยี เธอมันแน่” มู่โล่หมิงไม่ปิดบังความเกลียดชังบนใบหน้าตัวเองเลยแม้แต่น้อย “จำคำที่เธอพูดไว้วันนี้เลยนะ แล้วอย่ามาเสียดายทีหลัง！”

เขาพูดจบก็เดินกลับไป

“เดี๋ยวก่อน” กู้เหวยยีเรียกเขาไว้

มู่โล่หมิงหันกลับมาด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดและเย็นชา “ทำไม เสียดายแล้วหรือ?”

กู้เหวยยีดึงเงินจากมือผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ มา แล้วโยนไปที่ตัวของมู่โล่หมิง “ประธานมู่ คุณลืมเงินของคุณไว้น่ะ”

มู่โล่หมิงโกรธจนเส้นเลือดที่หน้าผุดขึ้นมาหมดเลย

ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะบีบคอผู้หญิงเลวทรามคนนี้ให้ตายไปเลย

มู่โล่หมิงกัดฟันไว้แน่น พูดกระแทกไป “ถือว่าให้ติ๊บเธอ”

เขาพูดจบก็เดินกลับไปที่รถ ปิดประตูรถอย่างแรง แล้วขับไปด้วยความเร็ว

คลื่นลมที่เกิดจากรถพัดธนบัตรบนพื้นลอยขึ้นมาจนหมด ผู้หญิงที่ยืนเรียกลูกค้ากับคนที่ผ่านไปมาวิ่งเข้ามาเก็บกันหมด

“ทำอะไร? หยุดเดี๋ยวนี้ นี่มันเงินของฉัน!” ผู้ชายคนนั้นก็พุ่งเข้าไปเหมือนกัน

เงินพวกนี้ทำให้คนกลุ่มนั้นทะเลาะกันไม่หยุด ถึงขั้นที่ลงไม้ลงมือกัน

กู้เหวยยีเห็นพวกเขาแล้วรู้สึกรังเกียจ

เธอหันหลังกลับไปแล้วเดินเข้าร้านนวดโดยเร็ว เธอรู้สึกเย็นๆ ที่ใบหน้า เธอเอามือไปจับถึงรู้ตัวเองตัวเองร้องไห้ แต่ตัวเธอเองไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน

กู้เหวยยีหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้น

เครื่องสำอางที่เธอใช้ไม่ได้กันน้ำนะ เดี๋ยวเครื่องสำอางหลุดจะโดนผู้หญิงคนอื่นๆ ในร้านนวดเยาะเย้ยเอา

ความลำเอียงที่พี่หงมีต่อกู้เหวยยี บวกกับเธอเรียนรู้ได้เร็วมาก ช่วงนี้ก็เลยเรียกลูกค้าให้ทางร้านได้ไม่น้อย ไม่รู้ไปมายังไงก็มีเรื่องกับผู้หญิงคนอื่นๆ ในร้าน

กู้เหวยยีเดินไปที่หน้าร้าน เธอมองไปที่แสงไฟสีชมพูอ่อนนั้น แล้วค่อยๆ หยุดลง