ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 389

"หึหึ เดิมทีข้าตั้งใจว่าจะหาเวลาพูดเรื่องที่ไม่ได้บอกกับเจ้ารอบหนึ่ง ใครจะรู้ว่าจะไม่ทันกาล"

โหลชีตะลึงทันที

นางคิดมาตลอดว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่นักพรตเลวแอบวางแผนมาโดยตลอด ใครจะรู้ว่าต้นเหตุของเรื่องราวกลับเป็นเช่นนี้ หากว่าไม่มีนักพรตเลว ครั้งนั้นนางก็จะตายในทะเลจริงๆแล้ว?

"ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าเกิดเรื่อง?"

"ข้าเลี้ยงเด็กโง่เช่นเจ้านี้ออกมาได้ยังไง? "นักพรตเลวจิ้มหน้าผากของนาง หากว่าอิงและเยว่พวกเขาเห็นโหลชียังมีเวลาที่ถูกคนชี้หน้าผากด่าว่าเด็กโง่ คาดว่าคงตกใจจนตาหลุดออกจากเบ้าแล้ว

"เจ้าลืมแล้วสินะ ตอนที่เจ้ายังเล็กข้าก็เคยลงคำสาปผูกขวัญให้เจ้าแล้ว"

โหลชีคิดแล้วคิดอีกจึงนึกได้อย่างฉับพลัน นางลืมแล้วจริงๆ ตอนนั้นนางไม่ได้ใส่ใจกับคำสาปผูกขวัญนี้โดยสิ้นเชิง ดังนั้นนักพรตเลวเอ่ยขึ้นมากับนางคำหนึ่งนางก็จำไม่ได้ คำสาปผูกขวัญก็เป็นคำสาปประเภทหนึ่ง ลงคำสาปอย่างน้อยคือสองคนหนึ่งกลุ่ม ยังสามารถมีหลายคนได้ด้วย คนที่ถูกผูกไว้แล้วจะสัมผัสรู้ได้ถึงการมีชีวิตอยู่ในอันตรายของคนที่มีคำสาปผูกขวัญเดียวกันได้"

"และคนสองคนที่ผูกคำสาปผูกขวัญไว้ เพียงแค่เสริมการควบคุมความฝันเพิ่มเติมก็สามารถเข้าสู้ความฝันของฝ่ายตรงข้ามได้แล้ว ทว่า อาจเป็นเพราะมิติกาลเวลาที่แตกต่างกัน การควบคุมความฝันก็จะลดลงเป็นอย่างมาก ดังนั้นมีบางเวลาหากไม่ใช่นางมองความฝันไม่ชัดเจน ก็จะไม่ได้ยินเสียงของเขา และตลอดมาความฝันก็ยังสั้นมากอีกด้วย

นางโง่จริงๆนี่นา ตอนนี้เพิ่งจะนึกได้ ก่อนหน้านี้ฝันเห็นนักพรตเลว นางยังกลุ้มใจมาตลอดว่า ที่แท้ นักพรตเลวก็เรียนรู้ควบคุมฝันได้นานแล้ว

นางโกรธเคืองอย่างฉับพลัน "ท่านไม่ได้สอนข้าควบคุมฝัน!"

บอกแค่วิธีแก้การให้กับนาง

นักพรตเลวเหลือบมองนางแวบหนึ่ง "หากว่าสอนเจ้าแล้ว เจ้ากล้าพูดมั้ยล่ะว่าจะไม่เล่นพิเรนทร์กับข้า?" จากการแสดงออกของเจ้าเด็กแสบเมื่อไม่กี่ปีก่อน หากว่าเรียนรู้การควบคุมความฝันแล้ว เขาก็ไม่ต้องนอนหลับอย่างสงบสุขแล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาต้องหลั่งน้ำตาแห่งความขื่นขมให้ตัวเองจริงๆ เลี้ยงดูเจ้าปีศาจน้อยตัวจนเติบใหญ่ไม่ง่าย บิดเบนนิสัยของนางให้ดีขึ้นมาก็ยากมาก! ตัวนางเองจะต้องลืมเป็นแน่แล้วว่า ตอนเด็กๆนางนิสัยชั่วร้ายขี้เล่นมากเพียงไร!

โหลชีกระแอม เอาเถิด นางคงทำจริงๆ ช่วงระยะเวลาเจ็ดแปดปีถึงสิบห้าปีนี้ ชีวิตของนางนอกจากภารกิจแล้ว ก็คือมีความสุขอยู่กับคิดหาทุกวิถีทางสู้ให้ชนะนักพรตเลวโดยไม่เหน็ดเหนื่อย เห็นเขากระทืบเท้า ท่าทางทำอะไรกับนางไม่ได้จริงๆ เวลานั้นเป็นธรรมดาที่นางก็ยังไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขาก็มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด แต่ในใจของโหลชีนักพรตเลวก็เหมือนดั่งท่านพ่อของนางตั้งนานแล้ว

"เช่นนั้นทำไมครั้งนี้ท่านถึงได้เอาข้ากลับมาอีก?" ดวงตาของโหลชีเปล่งประกายทันที: "หรือว่าท่านสามารถพอที่จะส่งข้าไปมาได้แล้วงั้นหรือ?"

สิ้นสุดคำพูดของนาง หัวสมองก็ถูกตบแรงๆทันที

"เจ้าทำเหมือนข้าเป็นอะไร? แฮ่มๆๆ......." ทันทีที่ตื่นเต้น นักพรตเลวก็ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง สีหน้ากลับยิ่งซีดขึ้นสองสามระดับ "แม้ว่าวิชาลับของสำนักอาจารย์จะเป็นการกระทำที่ผิดกฎสวรรค์ แต่เช่นนี้ก็ต้องหาเวลาที่เหมาะสม ซึ่งจำเป็นต้องมีช่องว่างของกาลเวลาระหว่างสวรรค์และโลก ไม่เช่นนั้นเจ้าคิดว่าพลังของข้าผู้เดียว จะสามารถเปิดการทำงานของประตูแห่งมิติเวลาได้หรือ?

โหลชีผิดหวังเล็กน้อย แต่อย่างไรเสียก็อยู่ในความคาดหมาย ข้ามเวลาจะง่ายดายขนาดนี้ที่ไหนกัน นางดูท่าทางของนักพรตเลวแวบหนึ่ง เอื้อมมือไปคลำตรงช่วงเอว พบว่าสิ่งของของตัวเองก็พกมาด้วยแล้ว จึงดีใจในพริบตา นางคลำขวดเล็กขวดหนึ่งออกมา ยัดเข้าในมือของเขา

"นี่ เสียเปรียบท่านแล้ว ในหุบเทพมารของแผ่นดินใหญ่ซื่อฟางถึงจะมียาดี" นางมองออก นักพรตเลวคงจะได้รับบาดเจ็บภายในเพราะการใช้วิชาลับในครั้งนี้

"เจ้าไปที่หุบเทพมารแล้วหรือ?" เขารับยามา มองดูนางด้วยความตกตะลึง "เจ้ายัยเด็กดื้อนี่ไม่ว่าที่ไหนก็ยังจะกล้าไปทุกที่จริงๆเลย"

โหลชีแบะปาก พูดเหมือนกับว่าเพิ่งจะรู้จัดนางเป็นวันแรกเช่นนั้น

กินยาแล้ว นักพรตเลวถอนใจเฮือกหนึ่ง: "โชคดีที่เจ้ามียา ไม่เช่นนั้นอีกประเดี๋ยวต้องส่งเจ้ากลับไปอีกข้าก็แย่แล้ว"

"ประเดี๋ยวยังต้องส่งข้ากลับไปอีก?" เอาเถิด ส่งนางกลับไปนางก็มีการเตรียมใจไว้เล็กน้อยแล้ว แต่ว่าอีกครู่หนึ่งก็จากไปแล้ว? "ให้ข้าเสพสุขกับโถชักโครกฟูกกับป๊อปคอร์นแล้วดูหนังอีกสามเรื่องอะไรนั้นอยู่ต่อกับความเป็นยุคปัจจุบันอีกสองวันไม่ได้หรือ?"

อีกทั้งนางยังอยากไปเยี่ยมเพื่อนๆไม่กี่คนของนางอีกน่ะ

"ไม่ฝันไม่ได้หรือ?" นักพรตเลวกลอกตาขาวใส่นางแวบหนึ่ง" อย่างมากที่สุดเจ้าก็ทำได้แค่นั่งโถชักโครกครู่หนึ่ง กดปุ่มกดน้ำให้บันเทิงใจ ป๊อปคอร์นไม่มี ในบ้านยังมีล่าเถียวและเมล็ดทันตะวันสองสามห่อประเดี๋ยวเจ้าสามารถเอาไปด้วยได้

"ให้ตายสิ! อย่างน้อยก็เอาโค้กขวดหนึ่ง......."

"จะระเบิดได้"

เอาเถิด นางยอม

"ถูกแล้ว ราชวงศ์เฉินท่านก็ไม่เคยไม่รู้จักหรือ?"

"ข้ารู้จักราชวงศ์เฉิน แต่ไม่ได้เข้าใจอย่างกระจ่าง"