รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 608

บทที่608 วันนึงคุณจะรักผมกี่สิบรอบ คุณไม่เหนื่อยแต่ผมเหนื่อย

คนที่เจ็บปวดที่สุดในนี้ก็คือเย่นจิ่งเหนียน

ลู่เหวินซูกับหลี่ซูเจ๋จดกันไปนานแล้ว ก่อนหน้านี้วี่เหวินถิงกับส้งจิ้งเหอก็เพิ่งไปจดมา ตอนนี้ก็มู่เฉินหย่วนกับถังซิน เขาทรมานสุดๆ

“ไม่เป็นไร”เย่นจิ่งเหนียนยิ้มอย่างเป็นมิตรและพูดออกไป“ผมโสดมีความสุขดี อีกอย่างซือซือก็ยังไม่แต่งสักหน่อย ผมไม่รีบ”

พอจู่ซือซือได้ยินก็มุ่ยปากพูดเซ็งๆ“พี่สามเกินไปแล้วนะ จงใจพูดแบบนี้เหรอ？ชิงเฟิงของเรายังไม่อายุไม่ถึงเลย ฉันยังต้องรออีกปี！”

ก่อนหน้านี้หล่อนคิดว่าเอาทะเบียนบ้านไปก็แต่งงานได้เลย ใครจะไปรู้ว่ามีกฎเรื่องอายุอีก！

“อ้อ งั้นน่าเสียดายจัง”เย่นจิ่งเหนียนชนแก้วกับหล่อน ใบหน้ามีรอยยิ้มพูดออกมาบางๆ“พี่ก็ช่วยไม่ได้ ปีหน้าค่อยแต่งก็ดีออก”

“เปลี่ยนวันเกิดที่บัตรประชาชนในระบบ”ลู่เหวินซูยกคิ้ว“อยากให้พี่สี่ช่วยเธอเปลี่ยนไหมล่ะ？”

“จริงเหรอ？”ตาของจู่ซือซือเป็นประกาย อ้อนใส่ลู่เหวินซู“โอเคพี่สี่ พี่ก็เปลี่ยนวันเกิดของชิงเฟิงให้โตกว่านี้หน่อย วันไหนฉันแต่งงานจะไม่เอาซองแดงจากพี่สี่เลย”

ลู่เหวินซูยังไม่ตอบ มู่เฉินหย่วนก็พูดเรียบๆขึ้นมาว่า“ไม่ได้”

“ทำไมล่ะ？”จู่ซือซือโกรธจนปากมุ่ย ไม่พอใจเท่าไหร่“หรือว่าให้แค่พี่สองจดทะเบียนได้เหรอไง！”

หล่อนไปอ้อนถังซิน ให้ถังซินช่วยพูด

ถังซินรู้ว่ามู่เฉินหย่วนห้ามจะต้องมีสาเหตุ เลยไม่ช่วยอะไรแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้ยิน

สุดท้ายจู่ซือซือก็เข้าไปร้องไห้ในอ้อมกอดของกวนชิงเฟิง“ดูพวกพี่เขารังแกฉันสิ ไปจดทะเบียนกันหมดแล้วแต่ไม่ให้เราไปจด รังแกกันมากไปแล้วนะ！”

กวนชิงเฟิงเลยเอาใจหล่อน“ปีนึงไม่นานหรอก รอก่อนนะ”

ต่อมาถังซินก็หาข้ออ้างเรียกมู่เฉินหย่วนไปที่ครัว ถามเสียงทุ้ม“ทำไมไม่เห็นด้วยล่ะ？”

“ข้อมูลของชิงเฟิงเปลี่ยนแล้ว เดี๋ยวทางโรงเรียนจะพบเอา”มู่เฉินหย่วนมองไปที่ห้องรับแขก“เขาจำเป็นต้องถูกบังคับเรียกกลับไป ปีนี้ก็ให้เขาอยู่กับซือซือเยอะๆหน่อย”

ทันใดนั้นถังซินก็เข้าใจ จู่ๆในใจก็เสียใจ“ฉันไม่อยากให้เขาไปจริงๆ……เห้อ ต่อไปก็เจอกันน้อยลง งั้นซือซือจะทำไง？”

“ไม่นานหรอก ไม่เกินสามปี”มู่เฉินหย่วนโอบหล่อน จูบผมหล่อน“ถึงตอนนั้นพี่ใหญ่ก็จะดูแลเขาเอง ส่วนเราดูแลซือซือ”

ถังซินไม่รู้จะพูดอะไรเลยกอดเขาแน่นๆ

สามทุ่มครึ่งแขกก็ค่อยๆลากลับไปจากบ้านตระกูลมู่

วี่เหวินถิงกับส้งจิ้งเหอพาฉางผิงกลับไป ตลอดทางคุยไปยิ้มไปปรึกษาว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวไหน

หลังจากกลับบ้านมาแล้วกวนวี่เหวินถิงอยู่พักนึง ฉางผิงก็เห็นว่าถึงเวลาแล้วก็เลยเข้านอนอย่างเด็กดี

ส้งจิ้งเหอเพิ่งอาบน้ำเสร็จเห็นวี่เหวินถิงเข้ามาก็เช็ดผมไปถามไปด้วยว่า“ฉางผิงหลับยัง？”

“ลูกขึ้นเตียงแล้ว แต่รู้ว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวก็เหมือนว่าจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ”วี่เหวินถิงหยิบผ้ามาจากมือหล่อนแล้วเช็ดผมให้หล่อน จากนั้นก็เอาไดร์มาเป่าให้

แปปนึงโทรศัพท์ของวี่เหวินถิงที่วางตรงโต๊ะเครื่องแป้งก็ดัง เขาหยิบมาอ่านข้อความแปปนึงก็วางลง เป่าผมให้ส้งจิ้งเหอต่อไม่พูดอะไร

ส้งจิ้งเหอมองเห็นใบหน้ารายเรียบของชายหนุ่ม เม้มปากแน่น ก็ทายออก ดึงมือชายหนุ่ม หันไปมองเขา“ไปเมื่อไหร่？”

วี่เหวินถิงนิ่งแล้วจำใจพูดไป“อีกสิบวัน”