รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 7

ตอนที่ 7 จำเธอได้

หลังถังซินกลับมาจากนิวยอร์กก็เป็นระยะเวลาครึ่งเดือนหลังจากนั้น มือถือของเธอเปิดโรมมิ่ง ครึ่งเดือนที่ผ่านมา ข้อความของมู่หยางชิวมีเพียงสองบรรทัด คือวันนั้นเธอส่งข้อความบอกเขาว่าจะไปนิวยอร์ก เขาก็ตอบกลับมาว่าขอให้เดินทางปลอดภัย. ถังซินจึงได้ตัดใจได้อย่างเด็ดขาด ก่อนมู่หยางชิวนอกใจ เธอรู้สึกว่าเป็นความผิดของตนเอง เพราะว่าเธอกลัวการมีเพศสัมพันธ์ แต่ในวันนี้ มู่หยางชิวคนนี้จะไม่อยู่ในใจเธออีกต่อไป รอมู่หยางชิวกับมาคืนนี้ เธอจะทิ้งไพ่ตายให้แก่เขา

เมื่อรถใกล้ถึงบริษัท ถังซินได้รับสายหนึ่งสายของหัวหน้าแผนก มีพันธมิตรการค้ามาจากสวิตเซอร์แลนด์ แต่ว่าตัวแทนฝ่ายนั้นพูดได้เพียงภาษาโรมานซ์ พวกเขาไม่ได้พาล่ามมาด้วย สำนักประธานบริหารมีเพียงคนเดียวที่สามารถพูดภาษาโรมานซ์ได้ออกไปงานนอกสถานที่ แผนกนักแปลจึงส่งถังซินไป

ขณะนี้บริษัทมีเพียงถังซินที่สามารถพูดภาษาโรมานซ์ได้ ถังซินอยากจะปฏิเสธก็ไม่สามารถทำได้ ได้แต่ตอบรับ ครึ่งชั่วโมงผ่านมา รถได้หยุดหน้าคลับเฮ้าส์เอ้าหยา ถังซินดูนาฬิกาข้อมือ เพิ่งแปดโมงครึ่ง กำหนดเวลาเจรจาคือเก้าโมง เธอรีบไปคลับเฮ้าส์เพื่อตกแต่งสถานที่ ทำตามข้อมูลที่หัวหน้าแผนกส่งมาให้ เลือกอาหารและเหล้าที่อีกฝ่ายชื่นชอบ

ทุกอย่างเตรียมพร้อมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พอถึงเวลาแปดโมงห้าสิบนาที ถังซินจัดเสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วเดินไปที่ประตูทางเข้า ก็เห็นรถเบนซ์สองคันขับเข้ามาจอดหน้าประตูทางเข้าคลับเฮาท์ รถเบนซ์คันแรกเปิดประตูออกมา เป็นกลุ่มชายสวมชุดสูทใส่รองเท้าหนังใบหน้าหล่อคมลงมาจากรถ ถังซินดูข้อมูลมาแล้วทราบว่านี่เป็นกลุ่มคนที่มาจากสวิตเซอร์แลนด์ เธอยิ้มออกมาอย่างสุภาพ อยู่ทางด้านหน้าใช้ภาษาโรมานซ์ที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดีทักทายต้อนรับแขก สายตาอยากรู้อยากเห็นยังได้จดจ่อไปที่รถเบนซ์ทางด้านหลัง

บริษัทมีรองผู้จัดการหลายคน นิสัยไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ยังมีรองผู้จัดการหญิงที่มีคนเกลียดมาก ทุกครั้งออกไปจะพาล่ามผู้ชายออกไปด้วยเสมอ ถังซินกลัวว่าจะเจอกับเขา

ต่อมาประตูรถคันหลังก็ถูกเปิดออก คนที่ออกมาก่อนเป็นชายเคร่งขรึมร่างกายสูงใหญ่ เขาเดินอ้อมไปด้านข้างของรถทางด้านขวา ดึงประตูเปิดออก ถังซินรู้สึกคุ้นตาผู้ชายคนนี้ เธอไม่อยากคิดอะไรมาก รีบไปทักทายรองผู้จัดการที่เดินมาก่อน ยังไม่ถึงไหน ก็มีรองเท้าหนังเงาวับ ร่างที่สูงยาวก้าวลงมาจากรถ เป็นชายร่างสูงสวมเสื้อสูทสีเทาพอดีกับตัว มีไหล่ที่กว้าง ผมสีดำเรียบร้อยเสยขึ้นไปบนหน้าผาก สายตาเฉียบคมและเย็นชาดูแล้วสูงศักดิ์สง่างาม ทำให้ความรู้สึกว่าไม่สามารถเอื้อมถึง

คุณอามู่？！

หลังจากจำเขาได้ นัยตาของถังซินก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างมาก มันช่างบังเอิญจริงๆ สายตาชายหนุ่มได้หันมาเห็นเธอ ม่านตาก็หดลงนิดหนึ่ง แล้วขยายขึ้นเพราะดูเหมือนจะมีความสนใจเกิดขึ้น

หลังจากพักโรงแรมในคืนวันนั้น เช้าถัดมาผู้ช่วยจางก็ส่งข้อมูลมา หลังจากที่ได้อ่านข้อมูล มู่เฉินหย่วนจึงเข้าใจว่าทำไมในโรงแรม ถังซินถึงเรียกตนเองว่า ‘คุณอา’

ที่แท้ถังซินเป็นภรรยาของมู่หยางชิวซึ่งมีศักดิ์เป็นหลานชายในนามที่ไม่เคยไปมาหาสู่กัน ไม่เพียงเท่านี้ เธอยังเป็นนักแปลผู้ชำนาญการของบริษัทมู่ซื่อ

สายตาจับจ้องของชายหนุ่ม ทำให้ถังซินเกิดความกลัวเล็กน้อย ขาทั้งสองก็เริ่มสั่น ไม่ทันได้ระวังรองเท้าส้นสูงสดุดกับพรมแล้วโซเซล้มคว่ำไปด้านหน้า

“ท่านประทานมู่ ระวังด้วย！”

เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ผู้ช่วยจางเตือนมู่เฉินหย่วนแล้ว กลับไม่ทันที่จะเข้าไปขวางไว้ เพียงแต่มองร่างกายถังซินล้มไปในอ้อมกอดของมู่เฉินหย่วน เขาติดตามมู่เฉินหย่วนตั้งนาน ถังซินเป็นคนแรกที่กล้าล้มเข้าไปในอ้อมอกของท่านประธานมู่

หน้าของถังซินกระทบกับอกของชายหนุ่ม รู้สึกเจ็บเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมอันเย็นเยือกที่คุ้นเคยเข้ามากระทบกับปลายจมูกของเธอ ทำให้เวียนหัว หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

นี่เป็นกลิ่นตัวของคุณอามู่！

“คุณถาง ระวังหน่อยครับ” เสียงนุ่มนวลของมู่เฉินหย่วน มือทั้งสองข้างของเขาได้ยื่นไปพยุงเธอ นิ้วมือกลับมีความเย็นเยือกติดกับผิวหนังของถังซินทำให้เธอรู้สึกขนลุกทั้งตัว

เขาเรียกเธอว่าคุณถาง หมายความว่า เขาจำเธอได้แล้ว ？