รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 103

บทที่ 103 จัดตั้งแผนก Regulators ใหม่….เธอเป็นคนรับผิดชอบ

“แปลกจริง แค่ล่ามเล็ก ๆ ยังมาห้องประชุมนี้ได้เหรอ” ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เจียงจิ้งเอ่ยปาก เสียงไม่ดังแต่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “หมายความว่าตอนนี้ใคร ๆ ก็เข้ามาที่นี่ได้แล้วหรอ”

ถังซินเงยหน้าขึ้นมามองผู้หญิงคนนั้น มั่นใจว่าเป็นมู่จิ่นหลิง ลูกพี่ลูกน้องของมู่เฉินหย่วน

มู่จิ่นหลิงกำลังหงุดหงิดอย่างยิ่ง เธอเองก็เช่นกัน

เธอเคยบอกมู่เฉินหย่วนไปแล้ว ไม่ว่าจะให้คนที่อยู่นิวยอร์คมาก็ตาม เธอก็ไม่อยากรับงานช้างนี่ไว้ แต่พอประชุมผู้บริหารระดับสูงกลับเรียกเธอมาด้วยเฉยเลย

“ผู้จัดการมู่คะ ไม่เจอตั้งนานเลยนะคะ” ถังซินทักทายอย่างยิ้มแย้ม เธอเกลียดคนอื่นพูดจาดูถูกแบบนี้ที่สุด ราวกับว่าโลกใบนี้แม่เขาสร้างขึ้นมายังไงอย่างงั้น “นั่นหนะสิ แผนกล่ามของเราจู่ ๆ ก็มาตั้งสองคน”

“ฉันคิดว่าความสามารถตัวเองยังไม่ถึง มาที่แบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ แต่ว่าบอสส่งอีเมลมาด้วยตัวเอง พนักงานต้อยต่ำอย่างฉันคงจะปฏิเสธไม่ได้ ก็เลยต้องมาค่ะ ขอโทษจริง ๆ นะคะที่ทำให้ผู้จัดการมู่ไม่สบายตา”

มู่จิ่นหลิงไม่คิดว่าถังซินจะเถียงกลับ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปในพริบตา

คนอื่นที่นั่งอยู่ตรงนั้นคงไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

วัตถุประสงค์ที่ให้ทุกคนมาประชุมในวันนี้ทุกคนต่างรู้ว่าคืออะไร ก็น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับหัวหน้าคนใหม่ของแผนกล่าม ไม่เกี่ยวกับแผนกของเขา พวกเขาแค่ดูเฉย ๆ ก็พอ

คนที่มาทีหลัง ตามกันมาทีละคนสองคน และแล้วห้องประชุมนั่งเต็มไปด้วยผู้คนที่มาจากแผนกต่าง ๆ ปกติทำงานอยู่นอกสถานที่ ถังซินก็ไม่ค่อยได้เจอเหมือนกัน

เก้าโมงห้าสิบห้านาที ประตูของห้องประชุมถูกเลื่อนออกอีกครั้ง มู่เฉินหย่วนพาเลขากาวเหม่ยซีเข้ามา

วันนี้เขามาในชุดสูทสีเทาเข้ม รูปร่างแข็งแรงสูงใหญ่ คิ้วเข้มตาคมที่แทรกความห่างเหินอย่างไม่ได้ตั้งใจเข้ามาเป็นระยะ พลังน่าเกรงขามแพร่ออกมาจากตัวเขา ความเงียบและจริงจังถูกพาเข้ามาพร้อมกับเขา

หืมม เนคไทเส้นนี้?

เนคไทสีน้ำตาลดำเส้นขวางกับคลิปหนีบเนคไทที่อยู่ข้างล่างเข้ากันอย่างยิ่ง ถังซินดูก็รู้แล้วว่าเป็นของอาร์มันนี่ แถมเนคไทเส้นนี้ดูคุ้นตามาก เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ประธานมู่ สวัสดีครับ/ค่ะ”

เมื่อมู่เฉินหย่วนก้าวเข้ามา ทุกคนที่นั่งอยู่ก็รีบลุกขึ้นยืนทักทาย ถังซินก็เพิ่งจะตั้งสติได้ รีบลุกตามทันที

“อื้ม นั่งครับ” มู่เฉินหย่วนลากเก้าอี้ออกมานั่งคนแรก กาวเหม่ยซีก็นั่งลงอยู่ข้างหลังเขา เปิดสมุดที่พกติดตัวออกมาอย่างเชี่ยวชาญ

ถึงแม้จะนั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่มู่เฉินหย่วนยังคงนั่งหลังตรง ความกดดันจากเขาดูไม่หายไปไหนเลย เขาพูดขึ้น “วันนี้เรียกทุกคนมาประชุมเกี่ยวกับปัญหาหัวหน้าคนใหม่ของแผนกล่าม หัวหน้าหลิวเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ตอนนี้มีแค่หัวหน้าชั่วคราว แต่หัวหน้าชั่วคราวกับหัวหน้าก็ดูไม่แตกต่างกัน ผมเลยอยากจะถามความเห็นของทุกคนครับ”

นิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น

“คนที่มีความสามารถในแผนกล่ามมีไม่น้อย แต่ว่าส่วนมากประสบการณ์ไม่พอค่ะ” สุดท้ายมู่จิ่นหลิงเอ่ยปาก “หัวหน้าชั่วคราวอย่างเจียงจิ้งเป็นพนักงานเก่าแก่ในแผนกล่าม เวลาฉันคุยเรื่องงานกับเธอ สามารถเห็นได้ว่าเธอมุ่งมั่นตั้งใจกับงานอย่างยิ่ง ถ้าให้เธอเป็นหัวหน้าคนใหม่ของแผนกล่าม ฉันคิดว่าทุกคนน่าจะเห็นด้วยหมดนะคะ”

มู่เฉินหย่วนเคาะนิ้วบนโต๊ะ “ก็จริง เจียงจิ้งเข้ามาที่มู่ซื่อหลายปีแล้ว นับได้ว่าเป็นผู้ที่มีประสบการณ์มากในแผนกล่าม รวมถึงมีความสามารถอย่างยิ่งด้วย”

สีหน้าเจียงจิ้งยิ้มแย้ม ส่วนถังซินกลับหน้าจ๋อย

เธอไม่ค่อยเข้าใจคุณชายมู่เท่าไหร่ เขาไม่ใช่ไม่รู้ว่าเจียงจิ้งเป็นคนของรองประธานซุน ยังจะเลื่อนขั้นอีกหรอ แล้วจุดประสงค์ที่เรียกเธอมาวันนี้คืออะไรกัน มาแจมเฉย ๆ งั้นหรอ

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าเรื่องหัวหน้าคนใหม่ลงเอยแล้ว มู่เฉินหย่วนเอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้ง “เธอเป็นหัวหน้ากลุ่มในแผนกได้ แต่ไม่เหมาะที่จะเป็นหัวหน้าแผนก เพราะไม่มีภาวะผู้นำ”

จู่ ๆ ประตูของห้องประชุมเปิดออกอีกครั้ง มีผู้ชายใส่ชุดสูทดูดีเดินเข้ามา