รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 110

บทที่ 110 ชุดคู่รัก

“เปล่าหนะ ชิงโชคมา”

ถังซินเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังแล้วชะงักไปครู่หนึ่งพูดต่อว่า “จริง ๆ นางฟ้าน้อยจะมากับฉัน แต่ว่าน้าสะใภ้หล่อนโทรมาระหว่างทาง ฉันเลยไปส่งเธอมา”

กวนชิงเฟิงรู้สึกโล่งอก

ไม่มาหนะดีแล้ว เขาคุยกับหลี่ซูเจ๋ก็เพราะเห็นแก่ถังซิน ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่นเลย

อีกอย่าง…..

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด โทรศัพท์ในมือสั่นขึ้นมา เป็นเบอร์ที่คุ้นเคย ที่ผ่านมาโทรมเป็นร้อยครั้ง เขาขมวดคิ้วแล้วปิดเครื่องทันที

“ทำไมไม่รับหละ” ถังซินเหลือบไปเห็นพอดี แอบเห็นว่าหน้าจอโชว์ว่า “เจ้าหญิงน้อย” แล้วรู้สึกสนุกขึ้นมา “ไหนบอกว่าแกไม่ได้อินเลิฟ แอบไว้หรอ”

“ไม่ใช่จริง ๆ แค่เพื่อนคนหนึ่ง”

“ทำไมฉันไม่เห็นจะรู้ว่าแกมีเพื่อนชื่อ “เจ้าหญิงน้อย” หละ” น้ำเสียงถังซินแฝงไปด้วยบางอย่าง

“........” กวนชิงเฟิงสีหน้าเฉยชา “ก่อนหน้านั้นเธอเอาโทรศัพท์ผมไปเปลี่ยนชื่อเอง ผมลืมแก้เฉย ๆ ”

พูดจบก็เปิดเครื่องลบเบอร์ของจู่ซือซือซะเลย

เห็นเขาพูดงี้ถังซินก็ไม่ได้ถามอะไรมาก พูดขึ้นแค่ “ถ้าแกชอบใครต้องรีบบอก แล้วก็ต้องบอกนางฟ้าน้อยอีกด้วย ไม่งั้นทางนี้คน ทางนู้นคน เดี๋ยวกลายเป็นไอ้หน้าหม้อขึ้นมาฉันจะซวยไปด้วย อีกอย่างนางฟ้าน้อยก็ดีเหมือนกัน ฉันเลยแนะนำให้แกรู้จัก”

กวนชิงเฟิงเช็ดจมูกตัวเองแล้วพูดว่า “พี่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมไม่ได้อยากคบใครเลย”

“ไม่ได้ให้แกคบหนิ แค่ให้ลองคุยดูเฉย ๆ ”

“......”

แล้วมันต่างกันตรงไหน?

ถังซินขับรถไปซุปเปอร์ฯซื้อผักผลไม้และปูสองสามตัว จากนั้นก็ขับไปบ้านคุณแม่ถัง

เธอโทรหาแม่ถังเมื่อเช้าว่าจะกลับมา แม่ถังตุ๋นซุปเป็ดไว้ตั้งแต่เช้า แต่ไม่คิดว่ากวนชิงเฟิงก็กลับมาด้วย ก็เลยไปเตรียมกับข้าวอีกหลายอย่าง

เอวของแม่ถังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แค่ก้มตัวนานหน่อยเอวจะจะเริ่มปวด ถังซินให้แม่ไปพักแล้วตัวเองจะจัดการให้ เพิ่งจะพยุงแม่ไปนั่งที่โซฟา กลับมาที่ห้องครัวอีกทีเห็นกวนชิงเฟิงเริ่มลงมือทำซะแล้ว

กับข้าว 4 อย่าง และซุปเป็ดตุ๋น รวมไปถึงปูอีกสองสามตัว

ถังซินชิมกับข้าวที่น้องชายแท้ ๆ ของตัวเองทำ รู้สึกว่าอร่อยกว่าที่ตัวเองทำเยอะ เลยแซวไปว่า “เรียนฝีมือทำอาหารกับแม่กันหมดแท้ ๆ ทำไมแกทำอร่อยกว่าฉันวะ”

“ตอนที่อยู่โรงเรียนไม่มีอะไรทำ เลยฝึกทำกับข้าวกินเอง” กวนชิงเฟิงพูดขึ้น หรืออาจจะเพราะว่ากับข้าวที่โรงเรียนไม่ถูกปากก็เป็นไปได้ คะแนนของเขาทำได้ดีในทุก ๆ วิชา ได้เปรียบในเรื่องของจัดลำดับ เขาเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า

แม่ถังมองเขาด้วยสายตาเอ็นดู บีบนู่นบีบนี่ กลัวว่าเขาจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ “แม่ดองถั่วกับแครอทไว้ ไม่งั้นลูกเอาไปด้วยสิ เอาไว้รองท้องก็ดี”

“ไม่เป็นไรครับแม่” กวนชิงเฟิงเงอะงะ ต่อให้อยากจะเอาไปก็เอาเข้าไปไม่ได้อยู่ดี

“ไม่เป็นไรหนะดีแล้ว แม่ให้หนูหมดเลยนะ” ถังซินกลัวว่ากวนชิงเฟิงจะแย่งกับตัวเอง “ถั่วกับแครอทที่แม่ดองอะเรียกน้ำย่อยมาก เพื่อนร่วมงานที่อยู่กับหนูก็ชอบเหมือนกัน”

“ดีเลย แม่ตุ๋นโจ๊กเห็นหูหนูขาวไว้ด้วย เดี๋ยวเอาไปด้วยแล้วกันนะ”

หลังกินข้าวเสร็จ แม่ถังกำลังเตรียมของให้ถังซิน ใส่โจ๊กเห็ดหูหนูขาวลงไปในแก้วเก็บความร้อนสองขวด ตอนบ่ายออกไปส่งพวกเขาทั้งสองยังสั่งสอนให้กวนชิงเฟิงอย่าทำตัวก้าวร้าวที่โรงเรียน เช่นทะเลาะต่อยตีกับคนอื่นอะไรเทือก ๆ นี้

กวนชิงเฟิงไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ฟังแม่บ่นไป

เมื่อขึ้นรถมา กวนชิงเฟิงเพิ่งจะเอ่ยปาก “พี่ ที่โรงเรียนแจกทุนแล้ว ผมได้มาไม่น้อยนะ พวกเราไปดูบ้านกันมั้ย ที่ที่แม่อยู่ตอนนี้เก่าไปหน่อย ไกลจากพี่ด้วย ไปหาที่ที่มันใกล้ ๆ หน่อย”

เมื่อก่อนถังซินก็ได้รับทุนจากโรงเรียนบ่อย รู้ว่ามันไม่เท่าไหร่จึงถามไปอย่างยิ้ม ๆ “ได้มาเท่าไหร่หละ”

“สองล้านกว่าหยวน”

“แกไม่ได้นับผิดใช่มั้ย” ถังซินเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเอง มองไปทางเขาด้วยสายตาตะลึง “โรงเรียนปิดอย่างพวกแกดูจนมากเลยนะ ให้ทุนได้เยอะขนาดนี้เลยหรอ”