รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 109

บทที่ 109 มีอะไรให้คุณชายมู่รับมือให้

“รับทราบค่ะ/ครับ”

แผนก Regulators ตั้งแต่เริ่มทำงาน ทุกคนยุ่งจนไม่รู้เช้ามืด ตรวจเอกสารทุกอย่าง กลัวว่าถ้าช้าไปนิดหนึ่งเอกสารก็หายไปแล้ว บางคนยังนอนที่บริษัทอีกด้วย

แต่ว่าอาหารสามมื้อของแผนก Regulators มีทีมงานโภชนาการคอยรับผิดชอบตลอดทั้งวัน อยากกินอะไรก็โทรไปได้เลย สิบถึงสิบห้านาทีมาเสิร์ฟถึงแผนก

ดังนั้นคนในแผนกต่างรู้สึกว่า เหนื่อยก็จริงแต่ว่ามีความสุขเหมือนกันแฮะ

เมื่อเห็นเอกสารบางฉบับแล้วถังซินอึ้งทึ่งอย่างยิ่ง

เธอคิดว่ามู่ซื่อแค่มีปัญหาเรื่องความซับซ้อนทางอำนาจ แต่ว่าจริง ๆ แล้วมู่ซื่อกำลังเริ่มจะเละเทะ โดยเฉพาะการซื้อขายที่มีตัวเลขมหาศาลเหล่านั้น

มิน่า มู่เฉินหย่วนไม่ยอมไปนิวยอร์ค เลือกที่จะอยู่เมืองหนานเฉินและจัดตั้งแผนก Regulators

ถ้าพวกนี้ยังไม่ลงมือจัดการหละก็ มู่ซื่อจบลงแน่นอน

ถังซินนำเอกสารทั้งหมดให้มู่เฉินหย่วนดู แต่ว่ามู่เฉินหย่วนกลับไม่สนใจ พูดแค่ว่า “ผู้จัดการถัง ความหมายของผมน่าจะชัดเจนนะครับ แผนก Regulators สามารถจัดการทุกเรื่องเองหมด ไม่ต้องบอกผม”

“......”

แม่งเอ้ย!

ฟังดูเหมือนจะดูดี แต่ว่านี่ก็เหมือนทำให้แผนกพวกเขากลายเป็นที่ทุกคนเล็งเป้ามาหนะสิ

แต่ว่าถังซินก็ไม่ได้มีสิทธิ์ในการต่อล้อต่อเถียง เธอทำได้เพียงฝืนจัดการไป ภายในหนึ่งอาทิตย์ ตั้งแต่ผู้จัดการระดับสูงไปจนถึงพนักงานทั่วไป เธอไล่คนออกทั้งหมด 60 กว่าคน

ทำให้ทุกคนในมู่ซื่อหวาดระแวงอย่างยิ่ง

กว่าจะเข้ามู่ซื่อได้ต้องผ่านการคัดกรองมาไม่รู้กี่ชั้น โดยเฉพาะพวกระดับสูง ไม่รู้ต้องพยายามแค่ไหนถึงจะปีนขึ้นไปได้ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มู่ซื่อไล่คนออกเด็ดขาดขนาดนี้

สำหรับคำนินทาซุบซิบเหล่านั้น รวมไปถึงคำด่าทอของคนที่โดนไล่ออก ถังซินไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เปิดเผยเอกสารเกี่ยวข้องสู่สาธารณะ ทำให้คนเริ่มจะไม่กล้าพูดอะไรต่อไป

คนที่โดนไล่ออกไม่ใช่โกงก็ขายความลับบริษัทให้คนอื่น ไม่โดนมู่ซื่อประกาศไล่ล่าก็ถือว่าดีแล้ว

เรื่องยากจัดการไปหมด ถังซินเริ่มรู้สึกเบาลง

เธอรู้ว่าช่วงนี้ทุกคนยุ่งกันมาก ทำตามกฎของบริษัท แต่ละคนสามารถพักได้โดยยังได้รับเงินเดือน ถ้าไปเที่ยวหละก็ บริษัทสนับสนุนอีกด้วย แผนกอื่นรู้ข่าวแล้วต่างอิจฉากันอย่างยิ่ง

หลี่ซูเจ๋ก็อิจฉามาก “ซินซิน แผนกพวกแกดีจริง ๆ เลยนะ ไปเที่ยวยังเบิกได้อีก งี้ถ้าไปพักโรงแรมแบบพวกบลูการีก็โคตรคุ้มเลยดิ ขาดคนมั้ยหนิ ฉันอยากไปเหมือนกัน”

“ประธานมู่ให้ฉันจัดการเอาเอง คนในแผนกฉันเหนื่อยมาตั้งนาน ก็ต้องพักผ่อนดี ๆ สิ” ถังซินพูดขึ้น “แกหนะอยู่ที่แผนกแพลนนิ่งดี ๆ เถอะ แผนกฉันเหนื่อยเป็นบ้านะ”

“เฮ้อ แต่ว่าน่าอิจฉามากเลยอะ”

ถังซินและหลี่ซูเจ๋กำลังจะเดินออกจากล็อบบี้บริษัท แต่กลับพบกับพวกรองประธานซุน

“สวัสดีค่ะรองประธานซุน” ถังซินทักทายตามมารยาท

รองประธานซุนชะงัก เขาดูไม่เหมือนคนอายุเกือบจะ 50 เดินหลังตรง ดูสุขุมอย่างมาก สายตาคมกริบเพ่งมองมาทางถังซิน เหมือนเห็นอะไรบางอย่าง

“ผู้จัดการถังนี่เอง” รองประธานซุนเอ่ยขึ้น แล้วสำรวมตัวเอง “ไม่กี่วันที่ผ่านมาผู้จัดการถังไล่คนออกตั้ง 60 กว่าคน ดุดันจริง ๆ เลยนะครับ ไม่มีใครในมู่ซื่อไม่รู้นะเนี่ย”

ถังซินพูดขึ้นด้วยมารยาท “ฉันทำงานให้มู่ซื่อ ฉันแค่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีเฉย ๆ ค่ะ”

รองประธานซุนหัวเราะแห้ง ๆ “ทำเพื่อมู่ซื่อหรอ ผมว่าจะทำงานเพื่อประธานมู่มากกว่านะครับ ก็ไม่แปลกที่คุณไปไหนมาไหนได้หมด แถมยังเข้ามาค้นเอกสารในออฟฟิศผมอีกด้วย ทำไมครับ ต่อไปจะจัดการผมแล้วใช่มั้ยหละครับ”

“รองประธานซุนก็พูดไปนะคะ ฉันตรวจทุกแผนกของมู่ซื่อหมดหละค่ะ ไม่ได้เจาะจงเฉพาะออฟฟิศคุณนะคะ” ถังซินพูดขึ้น “ฉันเป็นแค่พนักงานเล็ก ๆ คนหนึ่ง ถ้าทำตรงไหนไม่ถูกใจ คุณบอกได้เลยนะคะ และถ้าคุณรู้สึกว่าฉันละเมิดความเป็นส่วนตัวของคุณ ต่อไปนี้เดี๋ยวจะให้ประธานมู่ไปที่ออฟฟิศคุณแทนแล้วกันนะคะ”

“เธอข่มขู่ผมหรอ” เสียงของรองประธานซุนสูงขึ้น สีหน้าขาวซีด