รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 108

บทที่ 108 พี่สาวครับ คุยกันเชิงลึกซึ้งหน่อยได้มั้ยครับ

รับโทรศัพท์ปุ๊บ มู่เฉินหย่วนอีกฝั่งก็ถามขึ้น “พ่อครับ พ่อยังอยู่ที่โอเลมอลล์อยู่หรือเปล่า ผมกำลังจะผ่านตรงนั้น กลับบ้านด้วยกันนะครับ”

เถ้าแก่มู่ได้ยินแล้วตื่นเต้นมาก

บังเอิญจริง ๆ นี่เป็นโอกาสดี ๆ ที่ทั้งสองจะมาเจอกันพอดี

“ได้ งั้นแกมาร้านสุกี้เต๋อจวงชั้น 5 ฉันกำลังกินสุกี้อยู่” คุยเสร็จ เถ้าแก่มู่วางโทรศัพท์ไป

ถังซินเอ่ยถาม “ลูกชายคุณหรอคะ”

“ใช่ เขาบอกว่าพอดีผ่านแถวนี้” เถ้าแก่มู่หัวเราะ “พวกเธอเจอกันสักหน่อย รู้จักกันเป็นเพื่อนก็ดี เดี๋ยวให้เขาส่งเธอกลับไป”

“......”

ไม่อยากเจอตั้งแต่แรก เธอถึงแอด WeChat ของเถ้าแก่มู่ แต่กลับมาซะงั้น

ทำตัวไม่ถูกจริง ๆ

“คุณทานก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” ไม่อยากทำให้ทุกอย่างเก้อกังทำตัวไม่ถูก ถังซินใช้ข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำแล้วรีบเช็คบิลกลับบ้าน

ก่อนจะไป เธอฝากเด็กเสิร์ฟไว้

เธอออกไปไม่นาน พนักงานเสิร์ฟเดินไปทางโต๊ะ 23 พูดกับเถ้าแก่มู่อย่างสุภาพ “คุณครับ เพื่อนคุณมีธุระเลยขอตัวก่อนครับ”

“ไปแล้วซะงั้น” เถ้าแก่มู่มองไปทางหน้าประตูแล้วถอนหายใจ

ลูกสะใภ้ที่ใกล้เอื้อมมือหายไปในพริบตา

ถังซินเพิ่งจะลงจากบันได้เลื่อน ประตูลิฟต์อีกฝั่งเปิดออก มู่เฉินหย่วนมาถึงแล้ว แต่เขาเหมือนไม่ได้สังเกตุคนที่กำลังจะลงจากบันไดเลื่อน เดินมุ่งตรงเข้าไปที่ร้านสุกี้

ร้านไม่ค่อยใหญ่เท่าไหร่ เขาสูงใหญ่ กวาดสายตามองไปรอบหนึ่งก็เห็นเถ้าแก่มู่นั่งอยู่ริมหน้าตาลำพัง

“พ่อ” เมื่อเดินเข้าใกล้ เห็นน้ำของสุกี้เป็นสีแดงเผ็ดร้อน มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว “ของพวกนี้ไม่ดีกับกะเพาะมากเลยนะครับ ต่อไปนี้พ่อกินน้อย ๆ หน่อยนะ”

“กินน้อย ๆ หน่อยอะไรหละ ทำไมแกน่ารำคาญเหมือนผู้จัดการบ้านเลยวะ” เถ้าแก่มู่พูดด้วยความหงุดงหิด “อายุฉันป่านนี้แล้ว จะมีชีวิตได้อีกกี่ปี กินอะไรดี ๆ หน่อยผิดมากหรือไง ถ้างั้นฉันกินน้ำเปล่าทุกวันเลยดีมะ”

มู่เฉินหย่วนคลายหัวคิ้วตัวเอง “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนะครับ”

เถ้าแก่มู่นึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ได้ก็โมโห บ่นมู่เฉินหย่วนว่า “รู้งี้ก็ไม่รับโทรศัพท์แกแล้ว ทีนี้ก็สวยเลยสิ ลูกสะใภ้ฉันหายไปแล้ว”

“......”

“ไม่มีอะไรแกจะโทรมาทำไม ส่งข้อความไม่ได้หรือไง”

“......”

“ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นทำไม ดูแกสิ ตัวใหญ่ตัวสูง แต่ว่าซื่อบื้อเหลือเกิน แกรู้มั้ยว่าผู้หญิงที่ฉลาดมีความสามารถหายากขนาดไหนหนะ น่าโมโหจริง ๆ หื้มมม”

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าเถ้าแก่มู่กำลังโมโหอยู่ ตั้งสติแล้วลากเก้าอี้ออกมา นั่งลงแล้วไม่พูดอะไร ฟังเขาบ่นไปเรื่อย ๆ

รอลูกสะใภ้คนนี้มาตั้งครึ่งเดือน วันนี้มาบังเอิญเจอเข้า ทั้งฉลาดแล้วน่ารัก คุยเล่นกินข้าวเป็นเพื่อนเขา ตอนแรกก็คุยกันดี ๆ แต่ทั้งหมดพังเพราะไอ้มู่เฉินหย่วนนี่แหละ

ทีนี่มู่เฉินหย่วนเพิ่งจะเข้าใจ เขาถาม “ใช่คนที่เลือกเนคไทให้พ่อครั้งที่แล้วมั้ย”

“ก็ใช่หนะสิ เป็นสาวน้อยที่น่าเอ็นดูจริง ๆ ” เถ้าแก่มู่ถอนหายใจ “ชีวิตฉันลำบากจริง ๆ ไม่มีลูกสาวไม่เป็นไร อายุเท่านี้แล้วยังต้องมานั่งเป็นห่วงเรื่องชีวิตคู่ของแกอีก”

มู่เฉินหย่วนอดหัวเราะไม่ได้ “ถ้าพ่ออยากจะรู้จักเธอจริง ๆ ไปเช็คกล้องวงจรปิดของห้างก็ได้หนิครับ ถึงตอนนั้นหาข้ออ้างอะไรก็ได้นัดเธอมาคุยสักหน่อย”

เถ้าแก่มู่จ้องเขา “แกรู้แค่ว่าเช็คกล้องหรอ ถ้าทำให้เขาตกใจทำไงหละ”

“พ่อครับ มีคนคุยเล่นเป็นเพื่อนพ่อผมดีใจมาก แต่ว่าเราไม่รู้จักกันและกัน” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้น “อีกอย่าง ลูกสะใภ้ผมก็หาให้พ่อแล้วครับ”

มือที่กำลังจะเลื่อน WeChat ของถังซินให้ดูชะงัก ถามขึ้น “ลูกมีคนในใจแล้วหรอ”

“ครับ สองสามวันนี้เดี๋ยวพาให้ไปพ่อดู”