รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 107

บทที่ 107พยายามหน่อย สาวน้องคนนี้อาจจะเป็นคนของบ้านตัวเองได้

“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของคุณนะคะผู้จัดการมู่ แต่ว่าเรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้ค่ะ” ถังซินลุกขึ้นแล้วสอดแบงค์ใบหนึ่งไว้ใต้แก้วกาแฟ “ลาเต้แก้วนี้ถือว่าฉันเลี้ยงผู้จัดมู่นะคะ”

สิ้นประโยค เธอก็หันหลังเดินออกไปอย่างเด็ดขาด

มู่หยางซินมองไปทางที่เธอจากไป คิดในใจว่าอยากตามไปแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

เขาไม่ใช่คนใจดำขนาดนั้น แต่ว่าอยู่กับถังซินมานานซึ่งระหว่างทั้งสองไม่มีอะไรเกิดขึ้น แลดูจืดจางไปหน่อย แต่หลังจากเขานอกใจเขาก็รู้สึกตัวเร็วว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

เหมือนครั้งนั้นที่มีผู้ชายคนหนึ่งไปหาเขาที่โรงพยาบาลแล้วบังคับให้เธอเซ็นต์ชื่อบนหนังสือหย่าร้างกับถังซินพูดว่า “เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและมีความสามารถเหลือเกิน แกยังไม่รักษาเอาไว้ให้ดีอีก โง่จริง ๆ ”

ตอนนี้เขาสามารถเข้าใจความหมายที่ผู้ชายคนนั้นพูดสักที

เขานี่ช่างโง่จริง ๆ …..

หลังจากออกมาจากร้านกาแฟ ถังซินเรียกรถส่วนตัวกลับไปที่เมืองหนานเฉิน

อาจจะเป็นเพราะเจอกับมู่หยางซิว รวมกับคำพูดที่แลดูเป็นห่วงของเขาทำให้เธอหงุดหงิดมาก เธอไม่อยากกลับไปที่บริษัทก็เลยตีรถไปห้างแทน

ขณะที่กำลังไปซื้อชานมที่รัาน COCO เหมือนมีคนเรียกเธอ ถังซินหันไปมองแล้วเห็นว่าคนที่เรียกเธอคือชายเฒ่าที่เธอเคยเจอในร้านอาร์มันนี่

ชายเฒ่าแต่งตัวธรรมดา ท่าทากระปรี้กระเปร่า

“บังเอิญจังเลยนะคะ” ถังซินตกใจก่อนแล้วค่อยถามขึ้นอย่างยิ้ม ๆ “คุณมาซื้อชานมหรอคะ”

“ใช่จ่ะ ชานมทูโทนที่เธอแนะนำอร่อยมากเลยนะ” เถ้าแก่มู่ยิ้ม ๆ เขามาทุก ๆ สองสามวัน มาดูว่าจะเจอถังซินบ้างมั้ย

รอนานขนาดนี้ วันนี้ได้เจอสักที

“อร่อยก็จริงนะคะ แต่ว่าน้ำตาลเยอะไปหน่อย คุณอย่าซื้อเลยดีกว่า รอฉันสักครู่นะคะ” ถังซินเดินไปอย่างเร็ว

เถ้าแก่มู่ยืนรออยู่ตรงนั้น ไม่คิดจะเดินไปไหน

ไม่นานผู้จัดการบ้านที่ซื้อของเดินมาหา “เถ้าแก่มู่ เรากลับกันเถอะ ของซื้อเสร็จหมดแล้วครับ”

เถ้าแก่มู่โบกมือ “แกกลับไปก่อน เดี๋ยวฉันไปเอง”

“ไม่เป็นไร ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณดีกว่าครับ” อากาศร้อนขนาดนี้ ถ้าเถ้าแก่มู่เป็นลมไป ไม่ว่าจะผู้จัดการบ้านร้อยคนก็ไม่พอให้ประธานมู่บ่นแน่ “คุณกำลังรอใครอยู่หรอครับ หรือว่า...”

“แกน่ารำคาญจริง ๆ ทำไมถามเยอะขนาดนี้” เฒ่าแก่มู่จ้องใส่ผู้จัดการ ไม่พอใจอย่างมาก “ฉันอยากจะอยู่คนเดียวไม่ได้หรือไง แกไปคอยบนรถไป”

ผู้จัดการบ้าน: “......”

เถ้าแก่มู่เห็นถังซินกำลังหิ้วถุงเดินมาทางนี้ก็รีบทำตัวสุขมขึ้นมา “กลับไปรอบนรถนะ เดี๋ยวรอฉันพักผ่อนให้พอแล้วจะกลับไป เร็ว!”

เห็นเถ้าแก่มู่เริ่มจะโมโห ผู้จัดการบ้านรีบถือของแล้วเดินออกไป

ผู้จัดการบ้านเพิ่งจะเดินไป ถังซินก็เดินมา

เถ้าแก่มู่ถามว่า “เธอไปซื้ออะไรมา”

“ชั้น 5 มีร้านชาร้านหนึ่ง ฉันไปซื้อใบชามาค่ะ” ถังซินพูดไปด้วยล้วงแก้วเก็บความร้อนในกระเป๋าออกมา เพิ่งจะเปิดออกกลิ่นหอมของใบชาโชยมา “นี่คือชาเขียวปี้หลัวชุนที่ทางร้านเพิ่งจะชงค่ะ”

เถ้าแก่มู่รู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง

สาวน้อยผู้นี้ช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน จริง ๆ แล้วทั้งสองไม่รู้จักกัน เคยเจอกันไม่กี่ครั้ง แต่เธอกลับบอกว่ากินน้ำตาลเยอะไปไม่ดี รีบวิ่งไปซื้อชาให้ตัวเอง น่ารักจริง ๆ

“เธอนี่ดีจริง ๆ ” เถ้าแก่มู่พูดขึ้น “น่ารักเอาใจใส่มาก ไม่เหมือนลูกชายฉันนะ วัน ๆ รู้จักแค่หาเงิน รอฉันตายไปจะสร้างพีรมิดให้ฉันหรือยังไงไม่รู้”

ถังซินหัวเราะออกมา “เขาอาจจะอยากให้คุณมีชีวิตที่ดีกว่านี้ อีกอย่างเห็นคุณยังแข็งแรงอยู่ น่าจะอยู่นานไปอีก 40 ปีนะคะ”

เถ้าแก่มู่หัวเราะอย่างชอบใจ เริ่มจะชอบสาวน้อยนี่มากขึ้น

ถังซินไม่มีอะไรทำพอดี เดินเล่นเป็นเพื่อนชายเฒ่าผู้นี้ หลัง ๆ เธอเห็นว่าเวลาเริ่มจะมืดแล้ว จึงพาเถ้าแก่ไปกินสุกกี้ที่ร้านเต๋อจวงชั้น 5