รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 114

บทที่ 114 แม่ครับ รบกวนด้วยนะครับ

220...225....230...235....

คนรอบข้างเห็นว่ามู่เฉินหย่วนมาได้ไกลจนถึงวินาทีที่สองร้อยหกสิบแล้ว และดูเหมือนจะตื่นเต้นมากกว่าตัวเองลงแข่งเองเสียอีก ทว่ามู่เฉินหย่วนกลับรู้สึกดูผ่อนคลาย สายตาของเขามองมาทางด้านถังซินตลอดเวลา

400...410....419....

หลังจากวินาทีที่สี่ร้อยยี่สิบ มู่เฉินหย่วนยังคงไม่แรงดีไม่มีตก คนรอบข้างต่างพูดว่าเขาสุดยอดมากอะไรทำนองนั้น มู่เฉินหย่วนชำเลืองมองเครื่องจับเวลา หลังจากนั้นจึงผ่อนแรงที่มือลงและหล่นลงพื้น

ถังซินรีบวิ่งเข้ามาและดึงมือเขาไปดูอย่างรวดเร็ว ด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”

“ไม่เป็นไร สบายมาก”

เจ้าของร้านนำปลาวาฬตัวใหญ่ที่อยู่ด้านหลังบาร์ส่งให้มู่เฉินหย่วนพร้อมกับเอ่ยคำชมใหญ่ “ไอ้หนุ่มนายทำได้! ฉันตั้งร้านมานานขนาดนี้ นอกจากคู่รักคู่นั้นเมื่อสี่ปีก่อน นายคือคนที่สองที่อดทนและทำได้”

มู่เฉินหย่วนรับปลาวาฬตัวใหญ่มาและหัวเราะเบาๆ “ที่รักของผมชอบผมเลยอยากลองซะหน่อยน่ะครับ”

หูของถังซินร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อย

ปลาวาฬสีฟ้าตัวใหญ่นี้ขนาดใหญ่เกือบๆสามเมตร มู่เฉินหย่วนกลัวว่าจะเอาปลาวาฬไปทับถังซินเข้าจึงแบกขึ้นไหล่ข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือก็จูงมือเธอไว้ ไปที่ไหนเหมือนล้วนเป็นเส้นแบ่งเขตแดน แต่เหนือสิ่งอื่นใดมันดึงดูดสายตาผู้คนเป็นอย่างมาก

“ที่รัก มีอะไรที่คุณยังอยากเล่นอีกมั้ย?”

“ไม่แล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”

ที่จริงแล้วมาฉลองวันเกิดของมู่เฉินหย่วน ทว่าการมาสวนสนุกนี้เหมือนพาถังซินมาเที่ยวเล่นแทน ถังซินเองก็รู้สึกเกรงใจ และขับรถพามู่เฉินหย่วนไปยังบ้านของแม่ถัง ส่วนปลาวาฬยักษ์นั้นได้เอาวางไว้เบาะหลังจนเต็มหมดแล้ว

เวลานี้เป็นเวลาที่แม่ถังต้องหลับแล้ว เมื่อเปิดประตูออกไปพบกับถังซินจึงงงเล็กน้อย “กลับมาได้ไงน่ะ?” เมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็พบมู่เฉินหย่วนที่อยู่ด้านหลังของเธอ ยิ่งทึ่งเข้าไปใหญ่

“วันนี้วันเกิดเขาค่ะ หนูเลยพาเขามากินราดหน้าสักชาม” ถังซินเอ่ยและแนะนำมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่คะ นี่แม่ของฉันค่ะ”

มู่เฉินหย่วนโค้งคำนับอย่างมีมารยาทพลางเอ่ยเสียงต่ำ “แม่ครับ รบกวนด้วยนะครับ”

ถังซินเก็งเล็กน้อย

หลังจากที่แม่ถังอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก็ทำเสียงและท่าทางไม่เป็นไรขึ้น แล้วเปิดประตูให้ถังซินและมู่เฉินหย่วนเข้าไป พลางพูดกับลูกสาวเบาๆว่า “ลูกเขยคนนี้ดูดีกว่าหยางซิวนะ ฉันค่อนข้างชอบเลยล่ะ”

“นั่นหัวหน้าหนู แม่อย่าเรียกไปเรื่อยสิ”

“ถ้างั้นเขาจะเรียกฉันว่าแม่ทำไม?”

ถังซินพูดไม่ออก “เขาเมาแล้วก็เลยอ๊องๆนิดหน่อย” พูดไปแม่มู่ก็ไม่เชื่อ เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามนี้เธอจึงผลักให้แม่มู่รีบไปยังห้องครัว “แม่ แม่ทำราดหน้าอร่อยที่สุดเลย หนูช่วยแม่นะ”

มู่เฉินหย่วนที่นั่งรออยู่ที่ห้องโถงอย่างเป็นระเบียบ มือของเขาก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดสองทีและพบว่ามีคนวิดีโอคอลในวีแชทมาหาเขา เขาคิดอยู่เล็กน้อยก่อนรับสาย ทันใดนั้นเองก็พบว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่หลังกล้องได้ปรากฏตัวขึ้น

“สุขสันต์วันเกิดนะพี่สอง!” ลู่เหวินซูยิ้มอย่างร่าเริงก่อนเอ่ย หลังจากที่เขาชำเลืองมองบรรยากาศรอบๆจึงมุ่นคิ้วและถามขึ้น “พี่สองพี่อยู่ที่ไหนอ่ะ ห้องดูเก่ามาก”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะ “บ้านแม่ฉัน”

“อ๋า พี่สองแม่พี่เป็นใครกัน?” ลู่เหวินซูถูกทำให้ตกใจยกใหญ่

อีกทั้งท่าทางของมู่เฉินหย่วนก็ดูแปลกๆไป มองดูแล้วเป็นคนขี้แกล้ง ไม่เหมือนกับมู่เฉินหย่วนคนก่อน เขาจึงตะโกนเรียกเย่นจิ่งเหนียนมาอย่างรีบร้อน

“พี่สาม พี่ดูหน่อยดิว่าพี่สองแปลกไปใช่มั้ย?”

เย่ยจิ่งเหนียนเอากล้องหันไปทางตัวเอง แล้วจ้องไปยังมู่เฉินหย่วนที่อยู่อีกด้านของกล้องเพียงไม่นานก็ถามขึ้น “พี่สอง ตอนกลางคืนดื่มเหล้ามาใช่มั้ย?”

“ดื่มบรันดีมานิดหน่อย”

“เหล้าบรันดีมันเข้มมาก พี่สองจะเป็นแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอก” เย่ยจิ่งเหนียนพูดกับลู่เหวินซู แล้วก็ยังใส่ใจในสถานที่ที่มู่เฉินหย่วนกำลังอยู่ ณ ตอนนี้ “พี่สองพี่อยู่ไหนอ่ะ?”

“ไม่ได้บอกไปแล้วหรอว่าฉันอยู่บ้านแม่ฉัน?” มู่เฉินหย่วนมุ่นคิ้วมองอย่างเดียวไม่พูดอะไรต่ออย่างอารมณ์ดี “แม่กับที่รักกำลังทำราดหน้าให้ฉันอยู่”

ลู่เหวินซูรีบเอ่ย “พี่สองพี่โสดมาเป็นพันปี ไปมีอะไร...”

เขายังพูดไม่ทันจบก็ถูกเย่ยจิ่งเหนียนแย่งมือถือไป

เย่นจิ่งเหนียนไม่ให้ลู่เหวินซู่ออกกล้องอีก และหันมายิ้มให้แล้วพูดกับมู่เฉินหย่วน “ผมมักจะได้ยินพี่พูดเสมอว่าพี่สะใภ้สองค่อนข้างยุ่ง เธอยังมีเวลามาฉลองวันเกิดกับพี่อีกหรอเนี่ย ช่างใส่ใจจริงๆเลย ผมขอทักทายเธอหน่อยได้มั้ย?”