รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 117

บทที่ 117 ของขวัญของคุณอามู่เสี่ยว

ที่จริงความหงุดหงิดใจของถังซินได้ดีขึ้นมาบ้างแล้ว เธอจ้องมองลูกอมมงคลและอั่งเปาที่วางอยู่บนโต๊ะ สายตาเฉียบแหลมนั้นก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา

เสี่ยวหนานเข้ามาส่งพอดี

ถังซินเอาอั่งเปาและลูกอมมงคลให้เธอ “ฉันไม่อยากกินลูกอม เธอเอาไปกินไป”

“ได้ค่ะ” เสี่ยวหนานมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามอย่างระวัง “ผู้จัดการถังคะ เป็นเพราะช่วงนี้พวกเราทำงานได้ไม่ดีหรอคะ ทำไมหลายวันมานี้คุณดูอารมณ์...ไม่ค่อยดีเลย”

ใครๆก็มองออกหรอว่าเธออารมณ์ไม่ดี?

ถังซินงงเล็กน้อย ก่อนที่จะกระตุกยิ้มออกมา “พวกเธอทำงานได้ดีมากแล้วล่ะ ฉันเองที่มีปัญหา”

“มีอะไรจะกำชับพวกเรา พูดได้เลยนะคะ”

เสี่ยวหนานเดินออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งหยิบกล่องลูกอม ทว่าไม่ได้หยิบเอาอั่งเปาไปด้วย

ถังซินมองไปยังเอกสารที่อยู่ด้านหน้า หลังจากที่มองได้สักพักก็รู้สึกว่าตัวหนังสือเหล่านั้นเริ่มจะเบลอ สุดท้ายเธอก็อ่านเอกสารมาจนจบแต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องกุมขมับ

จริงๆแล้วเธอเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆไป?

เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของเธอกับคุณอามู่เสี่ยวไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนั้น หลังจากกลับมาจากต่างประเทศก็ยังคงทำงานใครงานมัน จะไปชอบเขาได้ยังไงกันล่ะ?

หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้น มีข้อความใหม่จากวีแชทส่งเข้ามา

มู่เฉินหย่วน :【คุณถัง ผมอยากเชิญคุณทานข้าว วันนี้ตอนหนึ่งทุ่มเจอกันที่ร้านอาหารห้องแดง】

เมื่อเปิดดูและอ่านมาถึงตรงนี้ถังซินจึงฉงนใจ

หลายวันมานี้คุณอามู่เสี่ยวไม่ได้ติดต่อเธอมาเลย ข้อความวีแชทสักประโยคยังไม่มี ทำไมวันนี้ถึงได้เชิญให้เธอไปกินข้าวด้วยนะ?

ส่งผิดหรอ?

แต่ประโยคแรก “คุณถัง”

ข้อความนี้ทำให้ถังซินจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปทั้งวัน เธอคิดวนไปวนมาระหว่างจะไปหรือไม่ไปตลอดเวลาจนกระทั่งเลิกงาน เธอจึงตัดสินใจกลับบ้านกับหลี่ซู่เจ๋

ตอนที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์ถังซินเห็นกาวเหม่ยซีที่อยู่ด้านนอกกำลังยิ้มให้เธอ

กาวเหม่ยซียิ้มเล็กน้อย “ผู้จัดการถังคะ ข้างนอกฝนกำลังตก ท่านประธานมู่กลัวว่าคุณจะไม่สะดวกเลยให้ฉันขับรถไปส่งคุณที่ร้านอาหารห้องแดง คุณคิดว่าได้มั้ยคะ?”

“ฉันคิดว่าได้!” ถังซินยังไม่ทันได้ตอบอะไร หลี่ซู่เจ๋ที่อยู่ด้านข้างของเธอได้ตอบแทนเธอไปหมดแล้ว “งั้นฉันไปก่อนนะ”

เธอรีบเอ่ยขึ้น และออกไปโบกรถอย่างรวดเร็ว

ถังซิน “...”

วันที่ฝนตกรถจะติดมากกว่าวันธรรมดา หนึ่งทุ่มยี่สิบเพิ่งถึงร้านอาหารห้องแดง

ถังซินเปิดประตูร้านอาหารเข้าไปเองโดยไม่ต้องให้พนักงานเปิดให้ สายตาก็เหลือบไปเห็นชายที่กำลังอยู่ติดกับหน้าต่าง ร่างค่อยๆขยับมาที่เก้าอี้ราวกับว่ากำลังคุยโทรศัพท์ และแสะยิ้มเบาๆ

เธอเม้มปากเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าไป

“ท่านประธานมู่คะ”

มู่เฉินหย่วนเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นถังซิน จึงพูดเสียงเบากับคนในโทรศัพท์เพียงสองประโยคและวางสาย อีกทั้งยังช่วยลากเก้าอี้มาให้ถังซินที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา

พนักงานนำรายการอาหารมาให้ ถังซินเปิดดูสักครู่ก็สั่งไปสองอย่าง

หลังจากรอให้พนักงานเดินออกไป ถังซินก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านประธานมู่คะ ทำไมถึงอยากจะเลี้ยงข้าวฉันคะ มีเรื่องอะไรหรอ?”