รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 118

บทที่ 118 การปกป้องครั้งสุดท้าย

หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นสงบลง ในหูของถังซินได้ยินวิ้งๆไปหมด ไหล่ขวาของเธอได้รับบาดเจ็บหนัก เธอรู้สึกเจ็บคอและในที่สุดเธอก็สำลักเลือดออกมา

ตอนที่เธอสามารถลืมตาขึ้นได้ ก็พบว่าทั้งร่างของเธอราวกับมีคนมาทับร่างเธออยู่และไม่มีอะไรที่หนักไปกว่านี้ได้อีกแล้ว

ตอนที่มู่เฉินหย่วนกดถุงลมนิรภัยให้เธอนั้นเพื่อปกป้องเธอ จนกระทั่งกระจกรถเกือบทั้งหมดแตกละเอียดและทิ่มเต็มหลังเขาไปหมดและเลือดเขาไหลออกมา เขาถูกอัดอยู่ในรถนี่

“มู่...มู่เฉินหย่วน...” ถังซินพยุงมู่เฉินหยวนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดอย่างมือสั่นมองเขาด้วยสายตาที่ตกใจ ลมหายใจแผ่วเบาทำให้เธอทำตัวไม่ถูก มู่เฉินหย่วนขยับตาเล็กน้อย ทว่ากลับเป็นเรื่องยากที่จะลืมตา

สายตายังคงมองด้วยความห่วงใยและมองไปยังเธอด้วยลมหายใจที่แผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยถาม “เป็นอะไรมั้ย?”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณ...” ถังซินมองไปยังเศษกระจกที่อยู่บนหลังของเขา น้ำตาไหลออกมาและน้ำเสียงสั่นเทา “ฉันจะช่วยคุณค่ะ...”

“ผมไม่เป็นไร คุณออกไปก่อน”

ช่วงขาทั้งหมดของเขาติดอยู่ในรถ น้ำเสียงแผ่วเบา และเขาพยายามที่จะออกแรงทั้งหมดที่มีทุบกระจกให้แตกเพื่อให้ถังซินออกไป

หลังจากที่ถังซินออกไปก็อยากจะดึงเขาออกมาด้วย ร่างทั้งร่างเปียกไปด้วยฝน เธอแทบจะร้องไห้

ร่างกายที่ถูกทับอย่างเจ็บปวด ทว่าเขายังคงคว้ามือเธอไว้พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ถังซิน คุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์และมีความสามารถที่ไม่มีใครเทียบได้ คุณเป็นคนเดียวที่ผมจะเชื่อได้ถ้าผมตายไป ฝากคุณดูแลมู่ซื่อด้วยนะ”

“คุณอย่าพูดอย่างนี้สิ คุณห้ามตายเด็ดขาด!” “ตาย” คำๆนี้เข้าไปอยู่ในหูถังซิน จึงทำให้เธอตะโกนใส่เขาใหญ่ และยังบอกให้เขาหยุดพูด อีกทั้งยังเอาของต่างๆที่อยู่บนขาที่ถูกกดทับของเขาออก

ทว่าร่างที่ถูกกดทับอย่างแน่นนั้นไม่ว่าจะออกแรงอย่างไรก็ไม่สามารถช่วยได้

เสื้อผ้าบนร่างของมู่เฉินหย่วนเต็มไปด้วยเลือด มือของเขาค่อยๆคลายออกและไม่อาจจับมือของเธอได้อีก พร้อมหลับตาลงท่ามกลางถังซินที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก

“มู่เฉินหย่วน ห้ามหลับได้ยินมั้ย!”

“ฉันสั่งให้คุณลืมตา!”

ไม่ว่าถังซินจะพูดยังไง แต่มู่เฉินหย่วนกลับไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว อีกทั้งยังแทบจะไม่หายใจแล้ว

ในตอนนี้ถังซินถูกความหวาดกลัวเข้าปกคลุมเธอไปทั่ว

โชคดีที่ถังซินหาโทรศัพท์ในรถเจอ แม้ว่าหน้าจอจะแตกแต่ก็ยังใช้งานได้ปกติ เธอเช็ดหน้าจอโทรศัพท์ที่เปียกโชกและกด120

“ฮัลโหล 120 รึป่าวคะ...ถนนฉิววี่เกิดอุบัติเหตุรถชน...ใช่รุนแรงมาก พวกคุณรีบมานะคะ”

รถของหลินเฉินจี๋อยู่ทางด้านหลังของถังซินมาโดยตลอด

อุบัติเหตุเมื่อสักครู่่นี้ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน ...........

รถเบนซ์คันดำที่อยู่ทางด้านหน้าเขาถูกชนจนพังยับไปทั้งคัน รอบด้านเป็นเศษกระจกที่แตกละเอียด

หลินเฉิงจี๋รีบวิ่งเข้าไป ตอนที่เขามองเห็นถังซินนั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่ด้านข้างรถนั้นก็ถอนหายใจและพยุงเธอขึ้นมา “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

เมื่อเห็นว่าไหล่ขวาของถังซินมีเลือดไหลออกมา เขาจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าห้ามเลือดไว้อย่างรวดเร็ว มือหนึ่งประคองตัวเธอไว้ อีกทั้งยังจะพาเธอออกไป

“ฉันจะพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาล”

“มู่เฉินหย่วนยังอยู่ด้านใน คุณรีบไปช่วยเขาเร็ว” ถังซินคว้ามือเขาอย่างเร็ว ก่อนจะเอ่ยอย่างรีบร้อน

“เขาถูกรถอัดไปทั้งตัวเลย ฉันกลัวว่ารถฉุกเฉินจะไม่ทันเวลา หลินเฉิงจี๋คุณไปช่วยเขาหน่อยเถอะ!”

ในใจของหลินเฉิงจี๋ร้อนรุ่ม เค้ายื่นมือไปปัดโทรสั่งของเธอจนตกลงพื้น “ กวนรั่วยิน เธอยังจะแคร์อะไรอีก ตอนนี้เธอจะแคร์คนอื่นทำไม ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วไง ไปกับฉัน!”