รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 121

บทที่ 121 สามสาวสามารถคุยกันได้ทั้งวัน

เธอกังวลและรีบร้อน จังหวะการก้าวเดินของเธอนั้นถี่กระชั้น แต่ความสวยงามมีสง่าของรูปร่างไม่ได้ลดลงเลย หลังจากที่มาถึงก็พยักหน้าให้ทางเย่นจิ่งเหนียน

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อส้งจิ้งเหอ เป็นคู่หมั้นของเฉินหย่วน” เสียงที่ออกมาจากในลำคอนั้นนุ่มนวล เมื่อฟังแล้วทำให้รู้สึกสบายหู

ถังซินเคยเห็นผู้หญิงคนนี้แต่ในหนังสือพิมพ์ คิดไม่ถึงว่าตัวจริงจะสวยกว่าในรูป

เย่นจิ่งเหนียนแนะนำตนเอง ลู่เหวินซูและวี่เหวินถิงก็แนะนำตัวกับเธอเช่นกัน

ส้งจิ้งเหอเหมือนกับยืนไม่ค่อยมั่นคง เท้าเธอจึงพลิกจนแทบจะล้มลงไป เย่นจิ่งเหนียนไม่สะดวกที่จะช่วยพยุง ถังซินที่ยืนอยู่ข้างๆเธอจึงเข้าไปช่วยพยุงไว้ “คุณส้ง คุณเป็นอะไรรึเปล่า”

“ไม่ ไม่เป็นไร!”

ถังซินพบว่าแขนของส้งจิ้งเหอนั้นสั่นเครือ เหมือนกับเธอกำลังควบคุมอารมณ์และความรู้สึกอยู่ แต่ตัวเธอเองปฏิกิริยาค่อนข้างเร็ว ใช้เวลาเพียงสิบวินาทีก็สามารถเก็บอารมณ์ไว้ได้ ดังนั้นเธอจึงผลักตัวของถังซินออกและยืนขึ้น

กำลังเป็นห่วงคุณอามู่อยู่หรอ?

ส้งจิ้งเหอเอ่ยถามถังซิน “เฉินหย่วนเป็นยังไงบ้าง?”

“ได้รับบาดเจ็บที่ขา ยังไม่ได้สติ” ถังซินเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ส้งจิ้งเหอฟัง

ส่งจิ้งเหอคล้ายกับคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวทั้งหมดจะร้ายแรงขนาดนี้ เธอชะงักงันและพูดด้วยเสียงแหบแห้งฟังไม่ชัด “ไม่เป็นไร รอเขาตื่นขึ้นมาค่อยคิดไต่ตรองเรื่องอื่น เขาจะไม่เป็นไรหรอก”

“คุณอยากเข้าไปดูเขามั้ย?”

ส้งจิ้งเหอส่ายหน้า “ไม่หล่ะ ตอนนี้เขาต้องพักผ่อน ฉันเฝ้าอยู่ข้างนอกก็พอแล้ว”

ตอนนี้เช้ามืดแล้ว ทุกคนอยู่ตรงนี้ก็ช่วยแก้ไขปัญหาอะไรไม่ได้ ถังซินให้เย่นจิ่งเหนียนกลับไปพักผ่อน เธอจะอยู่ที่นี่เอง แต่ส้งจิ้งเหอกลับให้เธอกลับไปพร้อมเย่นจิ่งเหนียน

เพราะว่าเป็นห่วงมู่เฉินหย่วน ดังนั้นสุดท้ายจึงไม่มีใครที่คิดว่าจะกลับไปก่อน

“พวกนายจะขวางฉันไว้ทำไม ให้ฉันเข้าไป ฉันอยากเข้าไป” บริเวณทางเดินเสียงดังเอะอ่ะโวยวาย “สายตาพวกนายแม้แต่ฉันก็จำไม่ได้หรอ?”

เมื่อได้ยินถังซินก็รู้เลยว่าเป็นจู่ซือซือ

“เจ้าหญิงน้อยมาแล้ว” ลู่เหวินซูก็ฟังออกเช่นกันว่าเป็นเสียงของจู่ซือซือ เดินตะโกนออกมาจากทางเดิน ไม่นานเสียงเดินตับตับตับก็ดังออกมา จู่ซือซือสวมชุดกระโปรงกากเพชรสีแดง ช่างสวยสดงดงามมาก

“นังหมาป่าน่ารังเกียจ พี่เฉินไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?” เมื่อจู่ซือซือมาถึงสายตาของเธอก็จับจ้องไปที่ตัวของถังซิน และยังเอานิ้วมือทิ่มไปที่บนตัวของถังซิน “ถ้าพี่เฉินเป็นอะไรไป ฉันจะถลกหนังหมาจิ้งจอกอย่างเธอออกมา”

ถังซินถอนหายใจลึกออกมาหนึ่งครั้ง ตอนนี้ไม่อยากโต้เถียงอะไรเกี่ยวกับชื่อเรียกของเธออีกแล้ว “ประธานมู่ยังหมดสติอยู่ ที่บริเวณขาได้เกิดปัญหาเล็กน้อย”

“อะไรนะ พี่เฉินต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิตหรอ?”

เมื่อได้ยินที่ถังซินพูดออกมา จู่ซือซือก็ร้องออกมาด้วยเสียงแหลม “พี่เฉินทำไมถึงต้องได้นั่งรถเข็น ฉันได้ยินมาว่าเธอก็อยู่บนรถกับพี่เฉินด้วย ทำไมเธอถึงไม่เป็นอะไร”

“ เธอเห็นว่าพี่เฉินหมั้นแล้ว ดังนั้นเพราะว่ารักจึงเกิดความเกลียดและตั้งใจลอบฆ่าใช่มั้ย”

“คุณจู่ คุณพูดแบบนี้ก็เกินไป” ส้งจิ้งเหอเอ่ยขึ้นด้วยเสียงนุ่มนวลอ่อนหวาน “คุณก็ได้เห็นอุบัติเหตุครั้งนี้จากข่าวเช่นกัน มันเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณจู่”

จู่ซือซือมองไปทางส้งจิ้งเหอที่กำลังพูดอยู่ เมื่อรู้แล้วว่าเธอคือใคร จึงมองบนอย่างดูถูก “ฉันอยากจะพูดอะไรฉันก็จะพูด มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?”

“สำหรับพี่เฉินก็ต้องไม่ใช้ให้เธอมาดูแล เธอรีบกลับไปเถอะ! ชีวิตของคนอย่างเธอ เธอคิดว่าพี่เฉินจะสนใจเธอหรอ? เพียงแค่เขาสงสารเธอก็เท่านั้น เธอยังสู้นังหมาจิ้งจอกน่ารังเกียจนี้ไม่ได้เลย!”

ส้งจิ้งเหอไม่สนใจคำยั่วยุของจู่ซือซือ เธอเพียงแค่พูดขึ้นว่า “เฉินหย่วนเป็นคู่หมั้นของฉัน เป็นหน้าที่ของฉันที่ควรจะดูแล”

“เสเสร้งให้คนเห็นใจ!”

เมื่อเห็นทั้งสามสาวมีท่าทีที่จะทะเลาะกัน เย่นจิ่งเหนียนจึงรีบเข้ามาทำให้จบลงด้วยดี “ซือซือ ไม่ได้เจอกันหลายเดือน ไม่รู้จักพี่สามแล้วหรอ?”