รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 122

บทที่ 122 บอกนายตามตรงเลยนะ ใจฉันสั่นแล้ว

“ เชี่ย! นี่มันไม่เหมือนกัน!ไ ลู่เหวินซูเอ่ยขึ้น “นายไม่รู้จักผู้หญิงอย่างจู่ซือซือหรอ? ใครดีก็เกาะติดคนนั้น และถ้านายจะพูดว่าพี่ใหญ่ชอบเธอ ฉันสามารถที่จะตัดหัวฉันออกมาได้เลย”

แต่สิ่งที่เขาพูดก็ไม่มีน้ำหนักมากนัก จึงถามกับเย่นจิ่งเหนียนขึ้นอีกครั้ง “พี่ใหญ่คงจะไม่…จริงๆใช่มั้ย”

“เรื่องบางเรื่องถ้าพูดกับนายแล้ว นายกลับก่อปัญหาเพิ่ม” เย่นจิ่งเหนียนรู้นิสัยของเขาดี ดังนั้นรู้อะไรมาก็ไม่คิดที่จะบอกเขา ถ้านายไม่มีธุระอะไรจริงๆ ก็ไปขอพรให้พี่รองที่วัดเจ้าแม่กวนอิม ให้พี่รองฟื้นขึ้นมาเร็วๆ

“เห่ย! นายไม่พูดแล้วฉันจะรู้ได้ยังไง? พูดก็พูดเถอะยังไงเรื่องที่ไปไหว้เจ้าแม่กวนอิมก็ไม่ใช่หน้าที่ฉัน นายไอ้สาม ฉันไอ้สี่ ยังไงนายก็คือคนที่ต้องไป”

ในเวลานั้นได้มีคนที่เดินก้มหน้าบุ่มบ่ามตรงเข้ามา หัวจึงชนดังตุ๊งไปบนแขนของลู่เหวินซู และสะดุดถอยหลังออกไปหลายก้าว

“น้องสาว ตอนนี้ก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว ยังจะรีบอีกหรอ?” ลู่เหวินซูถูกชนจนต้องหันไปมอง พบว่าผู้หญิงคนนี้รูปร่างเตี้ยมาก ไม่รู้ว่าสูงถึง160ซ.มหรือไม่?

เขายิ้มหัวเราะอย่างประชดประชัน เมื่อผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาจึงเอามือลูบคลำไปที่หน้าผาก และยังใช้แววตาอันโง่เขลามองมาที่เขา แต่เขากลับถอนหายใจออกมาแรงๆ

หัวใจหยุดเต้นไปไม่กี่วินาที

“ชนนายไปแล้ว ขอโทษด้วยนะ ฉันรีบไปรับคน” หลี่ซูเจ๋พยายามขอโทษ เมื่อเธอรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับถังซินเธอจึงรีบร้อนมา ลงรถมาก็ไม่ได้สนใจดูอะไร

ลู่เหวินซูไอออกมา และยิ้มเบาๆอย่างสุภาพบุรุษ “ไม่เป็นไร ผม…”

“ ฉันไม่มีเงินสด เดี๋ยวฉันชดใช้ให้โดยการซื้อชานมให้ดื่มแก้วหนึ่ง ลาก่อน” หลี่ซูเจ๋ คลำเอาชานมไข่มุกออกมาจากกระเป๋าหนึ่งแก้ว และใส่ไว้ในมือของลู่เหวินซู จากนั้นก็รีบเร่งเข้าไปในโรงพยาบาล

ดังนั้นคำพูดที่ว่า ผมขอวีแชทของคุณได้มั้ย จึงหมดสิ้นลงไปในปากของเขา

เขาหันกลับหลังไปมองด้านหลังของหลี่ซูเจ๋ที่ค่อยๆหายไป แววตาที่โง่เขลานั้นเหมือนกับยังอยู่ตรงหน้า จากนั้นก็มองมาที่ชานมอุ่นๆที่อยู่ในมือ

ลู่เหวินซูมองมาที่เย่นจิ่งเหนียน สีหน้าจริงจัง “ฉันบอกนายตามตรงเลยนะ ใจฉันสั่นแล้ว”

“ถ้าใจนายไม่สั่นอาทิตย์หนึ่ง ก็คงไม่ใช่ลู่เหวินซู”

เย่นจิ่งหนียน ทำเสียงฮึดออกมาจากจมูก และเดินนำหน้าออกไปก่อน “นายอยู่ใจสั่นที่นี่ต่อไปเถอะ”

ลู่เหวินซูเอามือกุมชานมและรีบเดินตามขึ้นไป และเดินโอบกอดเคียงคู่กับเขาไป ยิ้มและพูดขึ้นว่า “ถึงยังไงจากนี้ก็ต้องอยู่เมืองหนานเฉิงอีกยาว เมื่อตอนบอกลากัน จู่ซือซือจะเลี้ยงอาหารมื้อค่ำพวกเรา จำเป็นต้องไป!”

เย่นจิ่งเหนียน…

ไหล่ขวาของถังซินถูกเศษกระจกแทงบาดเจ็บ บวกกับตากฝน เมื่อเสื้อถูกตัดออก บาดแผลจึงมีสีขาวซีด หลังจากที่หมอทำแผลและทายาให้กับถังซินแล้ว จากนั้นก็สั่งยาสองกล่องให้เธอใช้รับประธาน

ส้งจิ้งเหอพาถังซินไปที่ช่องรับยา

เมื่อกลับมาเห็นถังซินนั่งอยู่ตรงนั้น ท่าทางขวัญหนีดีฝ่อเธอจึงพูดปลอบใจ “คุณถัง คุณอย่าตำหนิตัวเองเลย เฉินหย่วนก็ไม่อยากให้คุณเป็นแบบนี้”

“ฉันรู้… เพียงแค่”

เมื่อนึกถึงมู่เฉินหย่วนที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ถังซินอดไม่ได้ที่จะไม่เจ็บปวด แทบจะไม่มีวิธีที่จะพูดออกมา

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามู่เฉินหย่วนโผเข้ามาปกป้องเธอ สองขาก็คงไม่ถูกกดทับ

“ฉันรู้มาว่าบริษัทมู่ซื่อจัดตั้งแผนกใหม่ขึ้นมาหนึ่งแผนก เฉินหย่วนให้คุณไปเป็นผู้จัดการ” ส้งจิ้งเหอยิ้มออกมาเบาๆ “เป็นการยืนยันได้ว่าเฉินหยวนไว้ใจคุณมาก””

เมื่อรถของพวกคุณเกิดอุบัติเหตุนั้น ทันใดนั้นได้ถูกออกข่าวครั้งแรกในช่องโทรทัศน์ คุณไม่สงสัยเลยหรอว่าเพราะอะไร?”

รูม่านตาของถังซินได้หดลงมาเล็กน้อย

แน่นอนว่าเธอสังสัย หลังจากที่รีบออกมาจากคนในตระกูลมู่มาถึงโรงพยาบาล เธอคิดว่ามีอะไรที่ไม่เหมาะสม บนถนนสายนั้นรถน้อย และไม่ใช่ว่าใครใครก็รู้จักมู่เฉินหย่วน

ต่อให้มู่เฉินหย่วนถูกหามส่งโรงพยาบาลโดยทำการรักษาอย่างฉุกเฉิน

ตำรวจทำการตรวจสอบสถานที่ที่เกิดเหตุ อย่างน้อยพรุ่งนี้เช้าถึงจะสามารถมีข่าวอุบัติเหตุรถยนต์ออกมา