รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 127

บทที่127 ฉันบอกว่าฉันเสียใจทีหลัง เธอเชื่อมั้ย

ไม่มีใครเชื่อใจเธอขนาดนี้มาก่อน นอกจากมู่เฉินหย่วนแล้ว ท่านมู่เป็นคนที่สองที่เชื่อใจเธอ

ถังซินไม่ลังเลอีก พยักหน้าอย่างตั้งใจ แววตามีความมุ่งมั่นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ และพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำขึ้นว่า “คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันจะปฏิบัติหน้าที่แทนประธานให้ดีที่สุด ให้บริษัทมู่ซื่อฝ่าฟันอุปสรรคและความยากลำบากไปให้ได้”

ท่านมู่รู้สึกพอใจมาก กาวเหม่ยซีส่งร่างหนังสือแต่งตั้งตำแหน่งมาให้ บนนั้นตัองเซ็นต์ลายเซ็นต์ของตนเอง จากนั้นก็นำไฟล์เอกสารประกาศไปทั่วทั้งบริษัทมู่ซื่อ

มีลายเซ็นต์ของประธานคณะกรรมบริหารอยู่บนใบแต่งตั้งตำแหน่งของถังซิน ไม่มีใครกล้าที่จะไม่ยอมรับ

เกี่ยวกับตำแหน่ง ปฏิบัติหน้าที่แทนประธานทุกคนในที่ประชุมส่งเสียงดังเอะอะโวยวายกันเกือบสามชั่วโมง สุดท้ายก็ปิดฉากลง ผู้ถือหุ้น ผู้ที่อยู่ในตำแหน่งสูงทั้งหลายก็ค่อยๆเดินออกไป ท่านมู่ที่ร่างกายไม่ค่อยสบายก็ออกไปแล้วเช่นกัน

ถังซินยืนส่งผู้ถือหุ้นด้วยตนเอง และเมื่อกำลังกลับที่เดิม ก็เจอมู่หยางซิวที่กำลังจะออกไป เธอไม่ได้ออกจากลิฟต์ หลังจากที่รอให้มู่หยางซิวเข้ามาจึงกดลิฟต์ลงชั้น1

ลิฟต์ลงอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดเสียงหวูดๆเล็กน้อย

ถังซินยืนอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ได้หันหลังมา เพียงแต่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ตอนประชุม ทำไมถึงได้ช่วยฉันพูด?”

เมื่อมู่หยางซิวมาถึง เธอพบว่าเขาเหี่ยวแห้งไร้เรี่ยวแรงมากกว่าเมื่อก่อนตอนที่เห็นที่โรงพยาบาล ไม่มีความฮึกเหิมและองอาจห้าวหาญเหมือนเช่นแต่ก่อน บวกกับกิริยาท่าทางของเขาในวันนี้ ทำให้เธอคิดว่าเขาเหมือนได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“ฉันไม่ได้ช่วยเธอพูด ที่ฉันพูดคือความจริงทุกอย่าง ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน มู่หยางซิวเอ่ยขึ้น”

เขาหันหน้าหลบไปเหมือนกับบังคับตัวเองไม่ให้มองอะไร แต่สุดท้ายสายตาก็มองมาที่ตัวของถังซิน มองดูเธออย่างลึกซึ้ง ในตามีความซับซ้อนและรู้สึกผิด เสียใจที่ได้ทำผิดไป

ถังซินเม้มปาก

หลังจากที่ลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่ง สุดท้ายเธอหันไปหาเขา ยื่นมือออกไปและพูดว่า “ไม่ว่าจะยังไง ขอบคุณนะมู่หยางซิว จากนี้พวกเราก็คิดบัญชีกันทั้งสองฝ่าย”

มู่หยางซิวลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงจับไปที่มือเธอ เขาพึ่งรู้สึกแปลกใจว่าทั้งสองคนแต่งงานกันเกือบปีกว่า ก็แยกกันนอนคนละเตียงตลอด แม้แต่จับมือถือแขนก็ยังน้อยครั้งมาก

มือของเธออบอุ่นละเอียดอ่อน บนตัวมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้ช่วงเวลานั้นเขาไม่อยากที่ปล่อยมือออก

มู่หยางซิวจ้องมองที่ถังซิน ในตาของเธอชุ่มฉ่ำ เม้มปากและแสดงออกถึงความไม่ใส่ใจ จากนั้นมู่หยางซิวจึงพูดขึ้นว่า “ถังซิน ถ้าฉันจะบอกว่าฉันรู้เสียใจภายหลัง เธอจะเชื่อฉันมั้ย?”

“ฉันเชื่อ” ถังซินมองออกทุกอย่างตั้งแต่แรกจากในตาของเขา เพียงแต่เธอแสดงออกเหมือนเดิม และดึงมือตัวเองกลับมาอย่างตัดเยื่อใย แต่เรื่องนี้ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

สิ่งที่เธอชอบในตัวเขามันได้ค่อยๆหมดสิ้นไปกับกาลเวลาแล้ว

ประตูลิฟต์ทั้งสองข้างเปิดออก ถังซินเดินออกไปทางด้านข้างประมาณสองก้าวเมื่อหลีกทาง

มู่หยางซิวตาละห้อย ขยับปากเหมือนกับจะพูดอะไร สุดท้ายจึงพูดออกมาแค่ว่า “ลาก่อน จากนั้นก็เดินออกจากลิฟต์ไปอย่างพ่ายแพ้”

ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เค้าปล่อยมือไป จะโทษใครไม่ได้

บังเอิญที่มู่เจิ้งหย่าและมู่เจิงเฉิงออกมาจากลิฟของผู้ดำรงตำแหน่งสูงอีกตัว เมื่อมู่เจิ้งหย่ามองเห็นถังซิน ก็เดินออกไปจากบริษัทกับมู่เจิ้งเฉิงด้วยสีหน้าที่รำคาญใจและเต็มไปด้วยความโกรธ