รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 135

บทที่ 135 ไอ้สาม ทำไมนายดุขนาดนี้

แผลบนใบหน้ายังมีความเจ็บอยู่นิดหน่อย และบวกกับความไม่ง่วงนอน ถังซินเดินไปที่รถเพื่อไปเอาโน๊ตบุ๊คมาทำงานที่เธอทำค้างไว้ให้เสร็จ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าปฏิบัติหน้าที่แทนประธาน เธอไม่รู้เลยว่าเป็นประธานจะยุ่งขนาดนี้

มีข้อมูลรายงานนับไม่ถ้วน การประชุมต่างๆ และยังมีงานสังสรรค์ของแต่ละบริษัทและงานเลี้ยงเย็นการกุศลต่างๆที่ถูกเชื้อชวน… ทุกวันเวลาไม่พอที่จะใช้ สามารถจัดตารางการเดินทางไปยาวไปถึงปีหน้า

เธอเข้าใจความลำบากของมู่เฉินหย่วนอย่างลึกซึ้ง

หลังจากที่จัดการกับอีเมลหลายฉบับ ถังซินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่และใช้มือนวดไปตามคอที่ปวดเมื่อย

สายตาได้ชำเลืองไปมองที่เตียงคนไข้โดยบังเอิญ ได้เห็นผู้ชายที่นอนผู้บนเตียงอย่างเงียบสงบ หน้าอกของเธอก็รู้สึกแน่น จมูกมีความคัดเจ็บขึ้นมา

ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จนมาถึงวันนี้ ก็เกือบจะครึ่งเดือนแล้ว เรื่องต่างๆของบริษัทมู่ซื่อเธอได้จัดการทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว แต่คุณอามู่ยังไม่ฟื้น

บาดเจ็บหนักขนาดนี้เลยหรอ?

ถังซินยื่นมือออกไป เหมือนกับอยากจะสัมผัสไปที่แก้มของเขา นิ้วพึ่งจะสัมผัสไปที่ผิวหนังอันอ่อนโยน

ทันใดนั้นที่ข้างหูได้ยินเสียงประตูเคลื่อนไหวเบาๆ เธอรีบชักมือกลับอย่างเร็ว

“คุณถัง ยังไม่นอนหรอ?” เย่นจิ่งเหนียนผลักประตูเข้ามาและเห็นโน๊ตบุ๊คที่วางไว้บนขาเธอ “คุณถัง เวลากลางวันทำงานที่บริษัทมู่ซื่อก็เพียงพอแล้ว ตอนกลางคืนก็พักผ่อนเถอะ”

ถังซินยิ้ม ยังไม่รู้สึกง่วงนอนก็เลยมานั่งทำงานเสียเลย

เย่นจิ่งเหนียนเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว และเดินเข้ามายื่นให้เธอ “รีบนอนพักผ่อนเร็วๆ พี่รองของผมก็คงไม่อยากเห็นคุณถังทำงานหนักขนาดนี้”

“ขอบคุณค่ะ”

จริงๆแล้วถังซินรู้สึกกระหายนิดหน่อย จึงดื่มไปครึ่งค่อนแก้ว และไม่ได้สนใจสีหน้าของเย่นจิ่งเหนียน

เธอยุ่งอยู่กับงานอยู่นานแล้ว และคุยกับเย่นจิ่งเหนียนได้ไม่กี่ประโยค เธอก็รู้สึกง่วงนอน จึงง่วงหาวออกมาหลายครั้ง

เย่นจิ่งเหนียนบอกให้เธอพักผ่อนเร็วๆ และก็เดินจากไป

ในห้องคนไข้ระดับสูง มีของทุกอย่างที่ต้องการใช้ทั้งหมดแล้ว เหมือนกับเป็นห้องนอนที่อยู่ในบ้าน ข้างๆมีการจัดวางเตียงเสริม ถังซินมองไปที่ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ และเพียงแค่ขยับขยับเก้าอี้”

ครึ่งตัวฟุบไปที่บนเตียงคนไข้ เอาหน้าที่เป็นแผลครึ่งหน้าขึ้น และค่อยงีบหลับไป

เธอยังคงเฝ้าอยู่ตรงนี้

หลังจากที่ถังซินนอนไปประมาณสิบนาที ประตูห้องคนไข้ก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง เย่นจิ่งเหนียนและลู่เหวินซูเข้ามาแล้ว

“บนหน้าของเธอเป็นแผล กินยานอนหลับเข้าไปคงไม่มีผลอะไรใช่มั้ย” ลู่เหวินซูเอ่ยถามขึ้น

“ยานอนหลับที่ทำมาพิเศษ ไม่เป็นไร”

ลู่เหวินซูทำเสียง อ้อ ออกมา เดินเข้ามาก็เห็นถังซินนอนฟุบอยู่บนข้างเตียงคนไข้ อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างสนุกขึ้นว่า “ผู้หญิงคนนี้ตลกจัง ทำไมไม่นอนบนเตียงเสริม กังวลกับพี่รองขนาดนี้เลยหรอ?”

“นายหุบปากเถอะ” เย่นจิ่งเหนียนพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี “ถ้าพูดมากอีกก็ไสหัวกลับไปเลย”

ลู่เหวินซูแสดงความรู้สึกที่เจ็บปวดออกมา พูดอย่างน้อยใจขึ้นว่า “พี่สาม ทำไมพี่ถึงดุขนาดนี้ นายต้องไม่รักฉันแล้วแน่นอน”

เย่นจิ่งเหนียนยิ้มอย่างเย็นชา “ถ้าฉันรักนาย ฉันก็คงผิดปกติแล้ว รีบผสมยาเร็ว”

หลังจากที่ถูกเย่นจิ่งเหนียนถีบเท้า ลู่เหวินซูก็ไม่กล้าวุ่นวายขึ้นมาอีก และเอามือเปิดฝากล่องออก และปรุงยาแทนเขา สักพักก็นำเอายาน้ำครึ่งขวดเล็กมอบให้กับเย่นจิ่งเหนียน

เย่นจิ่งเหนียนใช้เข็มฉีดยาดูดยาน้ำนี้ขึ้นมา

“นายเอาคุณถัง… “เย่นจิ่งเหนียนเห็นถังซินนอนฟุบอยู่ที่เตียงคนไข้ ซึ่งขวางทางเขา จึงอยากที่จะให้ลู่เหวินซูอุ้มเธอไปที่เตียงเสริม แต่พูดไปไม่กี่คำก็เลิกล้มความคิดนั้น ช่างเถอะ

“ให้พี่รองเห็นด้วยตาขอตัวเอง ว่าเคยมีผู้หญิงคนหนึ่งดูแลเค้าดีขนาดนี้”

ไม่นาน ยาที่อยู่ในเข็มฉีดยาก็ถูกฉีดเข้าไปที่แขนของมู่เฉินหย่วนครึ่งหนึ่ง