รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 134

บทที่ 134 พี่รองสนใจในตัวเธอใช่มั้ย

“ถ้าอย่างนั้นจะเป็นใครได้? พี่สามของเธอหรอ ที่ชื่อมู่เจิ้งเฉิง? ลู่เหวินซูพูดขึ้น ฉันสืบมาได้ว่ามู่เจิ้งเฉิงมักจะไปคลับเฮ้าส์กับรองประธานจ้าวของบริษัทมู่ซื่อ สองคนต้องคุยเจรจาอะไรกันแน่นอน”

วี่เหวินถิงหน้าบึ้งเงียบไม่พูดไม่จา ผ่านไปสักพักถึงจะพูดออกมา “บริษัทมู่ซื่อมองผิวเผินดูสงบ คนพวกนั้นแอบมีแผนอะไรพวกเราก็รู้กันดี พี่รองยิ่งรู้ชัดแจ้ง”

ส่อให้เห็นเรื่องราวที่จะเกิดล่วงหน้า เย่นจิ่งเหนียนทอดถอนหายใจ นอกจากไม่นับกำไรจากสาขาที่นิวยอร์ก มู่ซื่อมูลค่าการตลาดรวมสูงเกินร้อยพันร้าน พี่รองถือหุ้นใหญ่ในบริษัทมู่ซื่อคนเดียว แต่เป็นลูกเลี้ยงของท่านมู่ พี่น้องของท่านมู่ทั้งสามแน่นอนว่าต้องไม่ยอม

ลู่เหวินซูจึงพูดขึ้นว่า “ให้ฉันพูดนะตอนแรกพี่รองก็ดุร้ายไปหน่อย เปิดโปงอาคนที่สามและอาหญิงเล็กยักยอกเงินบริษัทมู่ซื่อ ขายความลับของบริษัทมู่ซื่อซึ่งสามารถทำให้พวกเขาเข้าไปอยู่ในคุกจนถึงตายได้ ไม่อย่างนั้นคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้เหมือนตอนนี้”

“นายพูดได้ดี แต่ดูเหมือนจะมีมากกว่านั้น” เย่นจิ่งเหนียนมองบนไปที่เขา และพูดขึ้นว่า “พี่รองไม่ใช่ว่าไม่อยาก เพียงแค่ทำไม่ได้ เขาไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับมู่เจิ้งเฉิงกับมู่เจิ้งหย่า เป็นแค่ในนามของลุงกับหลาน แต่ท่านมู่เป็นพี่น้องแท้ๆกับพวกเขา ถึงแม้ว่าภายนอกจะไม่พูดแต่พี่รองก็อยากที่จะจัดการจริงๆ นายคิดว่าในใจของท่านมู่ไม่สนใจอย่างนั้นหรอ?”

“หรือว่าครั้งนี้จะให้พวกเรากลับมาช่วย หรืออาจจะเพียงแค่อยากเขี่ยพวกเขาออกจากบริษัทมู่ซื่อโดยสิ้นเชิง เอาบริษัทในนามคืนมา มากที่สุดก็หาที่ให้พวกเขาเลี้ยงตัวเอง และไม่ได้หมายถึงการสังหารให้ราบเรียบ”

“เฮ่ย เรื่องแย่ๆของที่บ้านพี่รองนี่เยอะจริงๆ ดีนะที่บ้านฉันมีฉันคนเดียว” ลู่เหวินซูเหนื่อยใจจนเอามือลูบจมูก หันหน้ามองไปทางวี่เหวินถิง “พี่ใหญ่ทำไมพี่ไม่พูดอะไรเลยหล่ะ?”

วี่เหวินถิงใช้นิ้วตีไปบนกางเกงสูท เขาเพียงแค่เอ่ยถามขึ้นมาว่า “เรื่องที่ให้นายสืบ มีข้อมูลอะไรบ้างมั้ย?”

"พี่ให้ฉันทำหลายเรื่อง เรื่องไหนอ่ะ?

วินาทีต่อมาลู่เหวินซูก็ได้รับแววตาที่เย็นชาของวี่เหวินถิง เขารู้สึกเสียวสันหลัง จึงรีบพูดขึ้นมาว่า “ไม่มี ฉันพูดกับพี่แล้ว ต่อให้ฉันเสียเงินจำนวนมากเพื่อที่จะเชิญFBIที่มีความชำนาญมาก็สืบหาไม่พบ”

“เรื่องนี้แปลกมากเลยใช่มั้ย?” เย่นจิ่งเหนียนพูดอย่างงงงวย “ไม่กี่สิบปีที่ผ่านมา ท่านมู่ได้เอาพี่รองกลับมาจากประเทศไอร์แลนด์ ทำไมจะต้องกำจัดข้อมูลพวกนี้ทิ้ง เขาคิดที่จะปิดบังอะไร?”

“ แต่ว่าฉันคิดเสมอว่าท่านมู่ดีกับพี่รองมาก ที่บอกว่าดีไม่ได้หมายถึงดีแบบเป็นครอบครัวลึกซึ้ง แต่เป็นในแบบทุกข์ใจ ดังนั้นจึงเอาทุกอย่างให้กับพี่รอง”

เขามองและวิเคราะห์ปัญหาจากสภาพจริงได้อย่างละเอียด แต่ลู่เหวินซูกลับยังมึนงงเล็กน้อย และถามออกมาอย่างไม่สบายใจ “นายหมายถึงอะไร หรือว่าเมื่อก่อนท่านมู่มีรักแรก ทั้งสองคนได้มีเรื่องราวบางอย่างที่จำเป็นต้องเลิกกัน คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นท้องแล้ว และยังเป็นเพราะว่าคลอดพี่รองจึงทำให้ผู้หญิงคนนั้นตาย ท่านมู่มารู้เรื่องทีหลัง ดังนั้นจึงดีกับพี่รองและทุกข์ใจกับพี่รองมาก”

“มิน่าหล่ะนายถึงโดนผู้หญิงหลอกอยู่บ่อยๆ สมองมีปัญหามาก” เย่นจิ่งเหนียนพูดดูถูก “ก่อนหน้านี้ฉันทดสอบเลือดของท่านมู่กับพี่รอง ทั้งสองคนไม่มีความสัมพันธ์กัน”

“ถ้าพี่รองเป็นลูกแท้ๆของท่านมู่ ทำไมท่านมู่ถึงได้รับเป็นลูกบุญธรรม ในตอนนั้นบริษัทมู่ซื่อเจริญรุ่งเรืองอย่างสุดขีด มู่เจิ้งเฉิงและมู่เจิ้งหย่าพึ่งพาท่านมู่จนไม่กล้าหือกล้าอืออะไร ยิ่งไปกว่านั้นไม่กล้าที่จะแตะต้องพี่รอง”

ลู่เหวินซูจับไปที่ผม และเกือบจะร้องโหยหวนออกมา “ซับซ้อนมากเลยอ่ะ หัวใกล้จะระเบิดแล้ว”

“หาต่อไป วี่เหวินถิงเอ่ยปากพูดออกมา” น้ำเสียงเย็นชา “พลิกแผ่นดินไอซ์แลนด์หา เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เจอข้อมูลที่ท่านมู่กำจัดทิ้ง”

“ใช่ หาต่อไป” เย่นจิ่งเหนียนตบไหล่ของลู่เหวินซู และพูดออกมาอีกว่า “พวกเรามีพ่อแม่กันทุกคน ต่อให้โกรธกันกับที่บ้านก็ยังมีคนคิดถึง พี่รองไม่มีอะไรทั้งนั้น”

“อย่าดูภายนอกว่าพี่รองทำเป็นไม่พูดอะไร จริงๆแล้วในใจก็รู้สึกถูกทอดทิ้ง เขาเคารพในตัวท่านมู่ มองท่านมู่เป็นเหมือนพ่อแท้ๆของตนเอง แต่ก็อยากรู้เรื่องราวในชีวิตของตนเอง ไม่ใช่เพื่ออะไร เพียงแค่อยากรู้ว่าพ่อแม่ที่คลอดตัวเองมายังมีชีวิตอยู่ และสามารถพิสูจน์ได้”

ลู่เหวินซูฟังแล้วในใจก็รู้สึกหงุดหงิด

เขารู้แจ้งอย่างแน่นอน

เขายังจำได้ว่าเมื่อครั้งที่พึ่งรู้จักพี่รอง พี่รองเป็นยังไง เข้าใกล้ได้ยากมากกว่าวี่เหวินถิง ต่อมาได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น ใบหน้าของพี่รองถึงจะมีรอยยิ้มขึ้นมา

จำได้ว่าตอนที่มู่ซืออันครบรอบวันเกิดอายุยี่สิบแปดปี ลู่เหวินซูได้พูดหยอกเล่นว่า “พี่รอง พี่ว่าพี่อายุขนาดนี้แล้วจะไม่หาภรรยาและเอาลูกออกมาเล่นด้วยซักคนหรอ? แล้วทรัพย์สินที่มีอยู่เป็นหมื่นล้านจะทำยังไง?”