รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 139

บทที่ 139 เธอก็เป็นหมากตัวหนึ่งอย่างนั้นหรือ

มู่เฉินหย่วนเพียงแค่รอฟังอย่างเงียบๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก

ถังซินฟังเสียงหายใจของเขา ในใจก็สงบขึ้นมา ผ่านไปสักพักถึงจะพูดออกมาด้วยเสียงที่ท้อใจ “คุณอา เหมือนฉันไม่เหมาะที่จะทำเรื่องพวกนี้จริงๆ ฉันทำให้เรื่องราวมันแย่มาก”

“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่คนงานเกิดอุบัติเหตุตายหรือเรื่องที่ผู้จัดการทุจริต… เรื่องง่ายขนาดนี้ ยิ่งผลงานของบริษัทมู่ซื่อเพิ่มมากขึ้น ทำไมฉันถึงแก้ไขไม่ได้?”

“ฉันคิดว่าฉันล้มเหลวมาก”

ต่อให้ตอนแรกที่พ่อกับแม่หย่ากัน ชีวิตก้าวเดินไปอย่างยากลำบาก ถังซินก็ไม่ได้รู้สึกเป็นทุกข์เท่าตอนนี้

เหมือนกับว่าเธอทำทุกข์อย่างได้แย่มาก ไม่ได้รับการยอมรับ

“ถังซิน บนโลกนี้ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ความชำนาญที่สุดของผู้คนได้ประณามข้อเสียของคนอื่น” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้น “เธอจะเหมาะสมกับอะไรก็ต้องออกไปลองทำ ไม่ต้องสนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไร”

“ เธอเก่งมากแล้ว เมื่อตอนที่ฉันนอนหมดสติอยู่ ยังดูแลบริษัทมู่ซื่อได้ดีขนาดนี้ ลำบากมากจริงๆ ถ้าเธอคิดว่าทำไม่ได้แล้วจริงๆ ฉันจะให้เหวินซูและคนอื่นไปช่วยงานเธอที่บริษัท”

มู่เฉินหย่วนอยากที่จะบังคับให้เธอได้โตเป็นผู้ใหญ่ บุกเบิกความทะเยอทะยานของเธอ แต่ก็ไม่อยากบังคับเธอจนถึงตาย

เอาที่เหมาะสมก็พอ

มู่เฉินหยวนกำลังจะบอกว่าให้เธอพักผ่อนซักไม่กี่วัน แต่ถังซินกลับพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องรบกวนคุณลู่ค่ะ ฉันสามารถแก้ไขได้ ประธานมู่คุณพูดถูก ถ้าฉันไม่ลองดู จะรู้ได้อย่างไรว่าขีดความสามารถฉันจะถึงตรงไหน”

ได้ยินดังนั้น มู่เฉินหย่วนก็ยิ้มหัวเราะด้วยเสียงเบาๆออกมา

ดูแล้วเขาน่าจะกังวลมากเกินไป ความสามารถในการต้านทานความกดดันของผู้หญิงคนนี้มีมากกว่าที่เค้าคิดไว้

ถังซินได้ยินเสียงหัวเราะของเขาอย่างไม่คาดคิด เสียงน่าดึงดูดนั้นทำให้เธอหูแดง

“ประธานมู่ คุณ คุณหัวเราะอะไร?”

“ไม่มีอะไร เมื่อเธอมีเรื่องที่แก้ไขไม่ได้ก็สามารถถามฉันได้” มู่เฉินหย่วนเก็บอาการขำ “และก็ เอกสารที่ฉันให้เธอ เธอไม่เคยดูเลยใช่มั้ย?”

“…ลืมแล้ว” ช่วงที่ผ่านมาถังซินนั้นยุ่งมาก แทบจะลืมเอกสารที่มู่เฉินหย่วนให้มา “พรุ่งนี้ฉันไปที่บริษัทจะรีบดูค่ะ

กลัวว่ามู่เฉินหย่วนจะซักถามตนเอง ถังซินนั้นฉลาดในการเปลี่ยนเรื่องคุย เอาเรื่องเอกสารที่ไม่เข้าใจเอ่ยถามเขา มู่เฉินหย่วนฟังจบก็อธิบายให้เธอฟังด้วยความอดทน

บริษัทซ่างเจียอยากที่จะร่วมมือกับบริษัทมู่ซื่อ แต่เห็นว่าหุ้นของบริษัทมู่ซื่อตกลงมา จึงอยากที่จะฉวยโอกาสแสวงหาผลประโยชน์ ผู้จัดการใหญ่ของพวกเขาเห็นแก่ได้

ไม่สนใจอาจจะเป็นเพราะว่า…

มู่เฉินหย่วนกำลังสอนถังซินเรื่องทำอย่างไรถึงจะสังเกตสิ่งในใจของผู้อื่นจากสีหน้าและคำพูดได้

การเจรจากับผู้อื่น ในขณะที่พูดอยู่นั้นผู้พูดโทรศัพท์ฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ได้พูดตอบอะไร มีเพียงเสียงของลมหายใจ

มู่เฉินหย่วนชะงักงง

เขาไม่ได้พูดอะไรอีกและวางสายโทรศัพท์ ในส่วนที่เหลือที่ยังพูดไม่จบก็ได้ส่งข้อความวีแชทไปให้เธอ

ถังซินตื่นขึ้นมาวันต่อไป เมื่อเห็นมู่เฉินหย่วนส่งข้อความวีแชทมาถึงนึกออกว่าเมื่อวานฟังจนหลับไป เก้อเขินจนหน้าแดงไปหมด แอบด่าตนเองว่าเป็นคนที่ไม่รับผิดชอบ

ขายหน้าจริงเลย!

หลี่ซูเจ๋ ยังกลัวว่าข่าวพวกนั้นจะรบกวนถังซิน จึงตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้า มีแผนว่าจะเอาไปให้เธอเพื่อปลอบใจ ผลลัพธ์คือถังซินนั้นอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

หลี่ซูเจ๋พูดขึ้นอย่างกลุ้มอกกลุ้มใจว่า “ระบบอารมณ์ของเธอดูดซึมเร็วขนาดนี้เลยหรอ?”

เพียงแค่หลับหนึ่งตื่น ความทุกข์ใจอะไรก็ไม่มีแล้ว ถังซินพูดหัวเราะ สิ่งสำคัญคือการอบรมสั่งสอนของมู่เฉินหย่วนเมื่อคืน ให้ความเชื่อมั่นกับเธอเป็นอย่างมาก

“ใช่แล้ว เธอคุยกับน้องชายฉันเป็นยังไงบ้าง”

“อย่าพูดเลย ครั้งที่แล้วไม่ได้เจอ” หลี่ซูเจ๋ยกมือโบก และทำหน้าทุกข์ใจ “ฉันได้ไปรอเขาที่นั่นแล้ว สุดท้ายเขาบอกว่ามีธุระที่โรงเรียน จึงกลับโรงเรียนไปแล้ว”