รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 140

บทที่ 140 เธอไม่กลัวประธานมู่ปฏิเสธเธอหรอ

ผู้ถือหุ้นบางคน วิเคราะห์ว่าบริษัทมู่ซื่อยังมีโอกาสลุกขึ้นมาได้อีก ไม่จำเป็นที่จะต้องขายหุ้นที่ออกจำหน่ายแล้ว ถังซินขอคำแนะนำจากมู่เฉินหย่วน และยึดตามที่เขาพูดในการเจรจากับผู้ถือหุ้นที่หัวแข็ง เพื่อที่จะกลับไปซื้อหุ้นที่ออกจำหน่ายแล้วได้อย่างราบรื่น

ในขณะเดียวกันมู่เจิ้งหย่าและมู่เจิ้งเฉิงก็ได้ซื้อหุ้นเก่ากับผู้ถือหุ้นคนอื่น

หลังจากที่ถังซินรู้ เธอก็ยิ่งแน่ใจว่า พวกเขาคือคนที่ปล่อยข่าวพวกนั้นออกมา เพื่อที่จะฉวยโอกาสปล้นชิงหุ้นที่ออกจำหน่ายแล้วของบริษัทมู่ซื่อ

ซื้อหุ้นกลับมานั้นง่าย แต่อยากที่ขายนั้นยาก

สถานการณ์ของบริษัทมู่ซื่อ ไม่ช้าก็เร็วต้องประกาศล้มละลาย แม้กระทั่งมีบริษัทกำลังกำหนดแผนงานที่ซื้อไป ใครอยากที่จะซื้อหุ้นที่ออกจำหน่ายแล้วของบริษัทมู่ซื่อในราคาที่สูง คนนั้นคงโง่อย่างไม่ต้องสงสัย

ไม่กี่วันมานี้ ถังซินได้อยู่ข้างนอกวิ่งเต้นอย่างเหนื่อยยากลำบาก ร้อนใจจนปากเป็นร้อนในเป็นตุ่มพองเล็กๆขึ้นมา

หลี่ซูเจ๋ทายาให้เธอ และถือโอกาสด่ามู่เฉินหย่วนไปหนึ่งครั้ง “ประธานมู่ทำมากเกินไปแล้ว! ขาของเขามีปัญหา แต่สมองของเขายังดี มีสิทธิ์อะไรถึงให้เธอไปทำ และตัวเองนอนอยู่บ้านเฉยๆ”

เขาไปบริษัทมู่ซื้อในสภาพนั้นก็ไม่ค่อยสะดวก ถังซินเจ็บยาที่ทาจึงพ่นลมออกมาจากปากอย่างต่อเนื่อง ทำหน้าเหยเกและพูดขึ้นอีกว่า เอารองพื้นมาทาทับรอยแผลเป็นบนหน้าฉันหน่อย ฉันยังต้องออกไปอีก

ฉันนี้ฝนตกนะ เธอจะออกไปทำอะไร?

นัดกินข้าวกับประธานหาน

“บ้ารึเปล่า!” หลี่ซูเจ๋มองบนอย่างแรง ในใจไม่เต็มใจ และจากนั้นก็ไปหยิบรองพื้นมา ทาลงบนใบหน้าของเธออย่างระมัดระวัง แผลของเธอยังไม่หาย ทารองพื้นจะไม่เป็นอะไรหรอ?

ถังซินยิ้มหัวเราะ “ไม่เป็นไร คุณเย่นเคยจัดการให้แล้ว ทำการแปะแผ่นปกป้องเนื้อเยื่อผิวให้แผล หลังจากที่ล้างเครื่องสำอางออก ก็ค่อยฉีกออกมา ฉันไปกินข้าวกับคนอื่นโดยมีรอยแผลเป็นมันก็จะดูไม่ดี”

หลี่ซูเจ๋จึงพูดขึ้นว่า “แผลนี้มายังไงเธอไม่รู้แน่ชัดหรอ? ดังนั้นฉันถึงบอกว่าประธานมู่ไร้น้ำใจ มักจะให้คนอื่นทำธุระให้ แต่ก็ไม่เคยที่จะทุ่มเทมอบอะไรให้”

“ถังซินเธออย่าชอบผู้ชายแบบนี้เลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นจากนี้เธอจะไม่สบายใจ”

ถังซินใจสั่นเครือ “ฉันไปชอบเขาตรงไหน?”

“ตาฉันบอดอย่างนั้นหรอ?” หลี่ซูเจ๋ตบทารองพื้นด้วยความแรงลงบนหน้าของเธอ เธอเข้มงวดกับถังซินก็เพื่อหวังที่จะให้ถังซินดีขึ้น “ไม่ชอบแล้วยังช่วยเขาทำงานเยอะขนาดนี้ แถมยังปกป้องประธานมู่อีก?”

“ถังซิน เธอไม่กลัวประธานมู่ปฏิเสธเธอหรอ?”

“โอ๊ย เธอได้ยินที่ฉันพูดออกไปมั้ย?”

“ได้ยินแล้ว ฉันรีบ ไปก่อนนะ” หลังจากที่ถังซินแต่งหน้าด้วยความรวดเร็ว เธอรีบคว้ากระเป๋าแล้วออกไปอย่างไว เมื่อประตูปิดลงก็ทำให้สิ่งที่หลี่ซูเจ๋บ่นอยู่นั้นตัดขาดจากโลกภายนอก

หลังจากที่เข้าไปในลิฟต์ ถังซินก็ถอนหายใจผ่อนคลาย

คำพูดพวกนั้นของหลี่ซูเจ๋เป็นเหมือนกับคำสาป มันได้วนเวียนอยู่แต่ในหัวของเธอ ทำให้เธอร้อนใจไม่เป็นสุข

ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนนี้เธอจะสนใจในตัวมู่เฉินหย่วน ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว

เพราะว่ามู่เฉินหย่วนได้หมั้นแล้ว แต่นึกกลับไปถึงตอนที่อยู่โรงพยาบาลวันนั้น การกระทำของเขาเกินเลยเล็กน้อย และนานมากแล้วที่เธอไม่เคยไปเยี่ยมคุณอามู่ที่คฤหาสน์

และอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ที่เธอช่วยบริษัทมู่ซื่อขนาดนี้ ช่วยมู่เฉินหย่วน เป็นเพราะว่าตอนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์มู่เฉินหย่วนได้ปกป้องเธอเอาไว้ บวกกับหลังจากที่เธอปฏิบัติหน้าที่แทนประธาน เขาได้ให้ความเชื่อใจเธอ ดังนั้นเธอจึงเพียงแค่อยากตอบแทนบุญคุณนี้ก็เท่านั้น และถือโอกาสสืบหาการตายที่แท้จริงของหัวหน้าแผนก

วันนี้ฝนตก ถังซินกลัวรถจะติด จึงนั่งรถประจำทางไปเจรจาพูดคุยงานที่โรงแรม

คิดไม่ถึงว่า ฝนตกจะทำให้ถนนบางสายพังทรุดลงมา ดังนั้นรถจึงติดอยู่บนถนน รถประจำทางแม้แต่จะกลับรถก็ยังทำไม่ได้

ถังซินมองดูเวลา ในใจกระสับกระส่าย

รอไปเกือบสองนาที ประมาณการคร่าวๆว่ารถติดในตอนนี้ไม่น่าที่จะขยับออกไปได้ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ

เธอจึงรีบเปิดแผนที่ พบว่าถ้าวิ่งจากตรงนี้ไปโรงแรมจะใช้เวลาประมาณสิบห้านาที จึงรีบบอกคนขับว่าจะลงรถ

ถังซินก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปพลาง และต่อสายโทรศัพท์หาประธานหานไปพลาง

หลังจากที่มีคนรับสายโทรศัพท์ เธอจึงพูดด้วยอากัปกิริยาที่นอบน้อมว่า “ประธานหานขอโทษด้วยนะคะ รบกวนคุณรออยู่ที่ห้องที่เหมาไว้นานซักสิบนาทีได้มั้ยคะ? ตอนนี้ถนนตรงนี้ทรุด ฉันกำลังจะวิ่งไปหาค่ะ”