รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 142

บทที่ 142 ถ้าหากฟ้าให้โอกาสเธออีกครั้งหนึ่ง

ถังซินขี่จักรยานเสือภูเขาอย่างบ้าคลั่งมาตลอดทางจนมาถึงโรงแรมที่ร่วมเจรจาก่อนเวลาห้านาที

เธอวิ่งเข้าโรงแรมไปอย่างรวดเร็วไปด้วยและจัดทรงผมและเสื้อผ้าไปด้วย พอไปถามที่แผนกต้อนรับ อีกฝ่ายก็แจ้งว่าคณะของประธานหานออกไปคนเดียวก่อนหน้านี้แล้ว

“แม่งเอ้ย！” ถังซินโมโหจนปากระเป๋าลงบนแผนกต้อนรับ

เธอยืมรถของเด็กน้อยมา ไม่ง่ายเลยกว่าจะมาถึงได้ แต่พวกเขากลับออกไปก่อนแล้วเหรอเนี่ย

แม่งเอ้ย ล้อเธอเล่นเหรอเนี่ย

หลังจากที่หอบสองสามที ถังซินก็โทรหาประธานหาน

“ประธานถัง”

“ประธานหานกำลังยุ่งอยู่เหรอคะ” หลังจากที่ฟังออกว่าไม่ใช่เสียงของประธานหาน ถังซินก็ขมวดคิ้ว ควบคุมอารมณ์เอาไว้ ยิ้มแล้วพูด “ฉันมาที่โรงแรมตรงตามเวลาแล้ว แต่พนักงานบอกว่าประธานหานไปแล้วนะคะ”

“ประธานหานของพวกเรามีธุระนิดหน่อยก็เลยไปก่อนค่ะ” อีกฝ่ายพูด “ประธานหานยังบอกอีกว่า ถ้าประธานถังโทรมาให้ขอโทษประธานถัง ครั้งหน้าถ้าประธานหานว่าง จะเลี้ยงข้าวประธานถังค่ะ”

ในใจของถังซินมีคำด่าเป็นหมื่นคำ แต่ก็อดกลั้นมันเอาไว้ “ไม่เป็นไรค่ะ ในเมื่อประธานหานยุ่ง ถ้างั้นครั้งหน้าฉันค่อยนัดประธานหานแล้วกันค่ะ”

“ลาก่อนนะคะ ประธานถัง”

“ลาก่อนค่ะ”

หลังจากที่วางสายแล้ว ใบหน้าอันงดงามของถังซินก็เย็นชาขึ้นมาแล้วกัดฟันพูด “เสี่ยวเซียนหนี่ว์พูดถูก สมองฉันมันมีปัญหา ไม่ได้ขายให้ตระกูลมู่สักหน่อย มีสิทธิ์อะไรมาทำเรื่องแย่ ๆ พรรค์นี้ด้วยล่ะ”

อยากจะเหวี่ยงใส่มู่เฉินหย่วนเสียจริง ๆ เลยว่ากูไม่ทำแล้ว เชิญตามสบายเลย ！

ถังซินนั่งอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรมอยู่พักหนึ่งเหมือนกับผู้หญิงที่โดนสามีทอดทิ้ง พอนึกได้ว่าเป็นผู้รักษาการแทนประธานชั่วคราว ได้เรียนรู้อะไรจากมู่เฉินหย่วนมาไม่น้อย ก็นับว่าโตขึ้นแล้ว

เธอเกรงว่าต่อไปต่อให้ไปที่อื่นใดอีก ก็ไม่สามารถได้ความรู้รอบด้านขนาดนี้ได้

หลังจากจิตใจสงบลงสักพักแล้ว ถังซินก็โทรศัพท์หากาวเหม่ยซีบอกกับเธอว่า “เลขาเกา ไปหาคนในแผนกสารสนเทศตรวจสอบตารางงานช่วงนี้ของประธานหาน ถ้าหาเจอแล้วส่งวีแชทมาให้ฉันด้วยนะ”

ในเมื่อประธานหานไม่ว่าง เธอก็ไปหาลูกชายของเขาก็ได้

หลังจากที่ผ่านไปห้านาที ถังซินก็ได้ตารางงานของประธานหาน ตารางวันนี้เพื่อนของเขาเกิดวันนี้ จองคลับหรูเอาไว้เป็นที่เฉลิมฉลอง เธอตรงดิ่งไปยังคลับนั้นทันที

ที่บังเอิญก็คือคลับนี้เป็นคลับที่ถังซินช่วยมู่เฉินหย่วนเจรจาธุรกิจครั้งแรก

ลงรถมาขณะที่เห็นชื่อของคลับ ถังซินนึกถึงภาพตอนที่เจรจาในตอนนั้น แถมยังไม่สบายท้องเลยไปเข้าห้องน้ำ สุดท้ายกลับโดนมู่เฉินหย่วนดักถามที่ห้องน้ำ

“...”

ถ้าหากสวรรค์ให้โอกาสเธออีกครั้ง วันนั้นเธอต้องไม่มาแน่นอน

ถังซินหาผู้จัดการล็อบบี้เจอ จึงถามอย่างคุ้นเคย “วันนี้ฝนตกฉันเลยคิดว่าขับรถมันไม่ดี คุณหานน้อยมาไหม”

“มานานแล้วค่ะ อยู่ในห้องส่วนตัวอยู่ค่ะ” ผู้จัดการล็อบบี้คิดว่าถังซินเป็นเพื่อนของคุณหานน้อย ยิ้มกว้าง โค้งตัวแล้วนำถังซินไปยังห้องของคุณหานน้อย

ห้องพรีเมียร์วีไอพีสวีท พอประตูเปิดออก กลิ่นหอมของเหล้าก็ผสมรวมกับกลิ่นน้ำหอมลอยเข้ามา ห้องส่วนตัวที่ตกแต่งอย่างหรูหราพื้นที่เกือบสองร้อยตารางเมตร มีกลิ่นอายของความหรูหราฟู่ฟ่าอยู่มากทีเดียว

ในห้องมีคนประมาณยี่สิบกว่าคน คนที่ร้องเพลงก็ร้องเพลงไป คนที่เล่นลูกเต๋าก็เล่นลูกเต๋าไป บางคนก็นั่งล้อมวงคุยกันดื่มเหล้ากันเต็มที่ สนุกสนานครื้นเครงกันมาก

ผู้จัดการพอพาถังซินมาถึงห้องแล้วก็ไปเลย

ไฟในห้องมืดนิดหน่อย สลัว ๆ ทว่าถังซินสายตาแหลมคม มองปร๊าดเดียวก็เห็นคุณหายน้อยที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้ว ผมสีน้ำตาลหวีไปด้านหลัง มุมปากกระตุก ๆ ท่าทางดูหมดสภาพ