รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 145

บทที่ 145 ลุงมู่ขนตางอนจริง ๆ

ทุกคนในห้องส่วนตัวต่างก็มองกันไปมองกันมา ไม่มีใครอยากหยิบไวน์ขึ้นมาดื่ม มู่เฉินหย่วนพูด “ถ้ามือทุกคนไม่มีแรง คุณมู่เรียกให้คนมายกขวดป้อนให้ก็ได้นะ”

พอโบกมือ พนักงานเสิร์ฟสิบกว่าคนก็เข้ามาจากด้านนอกทีละคน ยืนด้านหลังมู่เฉินหย่วนอย่างเป็นระเบียบ

คุณหานน้อยเห็นไวน์ที่ดื่มไม่หมดเหล่านี้ เกรงว่าวันนี้จะออกจากห้องส่วนตัวไม่ไหว ด่ามู่จิ่นเซียนอยู่ในใจไปหนึ่งฉาก แล้วพูดกับทุกคนอ่อย ๆ “ยังไม่รีบดื่มอีก อยากอยู่ที่นี่ต่อหรือไง”

พอมีคุณหานน้อยนำ คนอื่น ๆ ก็ทยอยกันเปิดขวดไวน์ แต่รีบกันดื่มไวน์แดง เหมือนกับตอนที่ถังซินเพิ่งเข้ามาในห้องส่วนตัว ส่งเสียงเอะอะโวยวายกัน

มู่จิ่นเซียนก็ฝืนดื่มไวน์เข้าไปด้วย

ตั้งแต่มู่เฉินหย่วนมา ถังซินก็ยืนข้างอยู่ข้าง ๆ เขา ไม่พูดไม่จามาตลอดรวมถีงตอนนี้ก็มองคนเหล่านั้นดื่มไวน์อย่างเย็นชา ใจสงบนิ่งมาก ไม่หวั่นไหวใด ๆ เลยสักนิด

มีมู่เฉินหย่วนหนุนหลังอยู่ ถ้าเธอพูดแทนคนเหล่านี้ สมองเธอก็มีปัญหาแล้วล่ะ

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“คะ” ถังซินได้สติกลับมา

เห็นมู่เฉินหย่วนจ้องหน้าของตัวเอง เธอก็เลยลูบ ๆ คราบเลือด แผลที่โดนมู่จิ่นเซียนตบฉีกออกแล้ว สติ๊กเกอร์บาง ๆ ไม่อาจห้ามไม่ให้เลือดหยุดไหลได้

“เมื่อกี้โดนมู่จิ่นเซียนตบไปหนึ่งที” พูดไปได้ครึ่งเดียว กระเพาะของถังซินก็ปั่นป่วน เอาปิดปากแล้วเดินโซเซไปห้องน้ำ

มาก้มลงไปที่ชักโครกอวกก็พุ่งพรวดออกมา

อวกเสร็จก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะ

มู่เฉินหย่วนเข็นวีลแชร์เข้ามา หยิบกระดาษทิชชูให้เธอ “ไม่สบายท้องเหรอ”

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” ถังซินคิดไม่ถึงว่าเขาจะเข้ามา พอเธอได้กลิ่นเปรี้ยว ๆ นั้นก็ทนไม่ไหว เลยพูดอย่างอาย ๆ “ประธานมู่คะ คุณออกไปเถอะค่ะ ตรงนี้มันสกปรกเกินไปนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก” มู่เฉินหย่วนมือยาว เอื้อมมือข้ามถังซินไปกดชักโครก ไม่ให้เธอยืนขึ้น “ผมช่วยคุณเช็ดหน้าหน่อยนะ เลือดไหลแล้วนะ”

ถังซินทำหน้าอาย ๆ

ไม่ต้องก็ได้มั้ง อีกอย่างเธออายมากจริง ๆ นะ

ถังซินอยากจะปฏิเสธ แต่มู่เฉินหย่วนเรียกให้คนเอาน้ำยาล้างเครื่องสำอางมาให้ เทลงบนสำลีแล้วเช็ดรองพื้นบนใบหน้าให้เธออย่างระมัดระวัง ถังซินรู้สึกอึดอัดไปหมดทั้งตัว

“หน้ายังมีแผลอยู่ จะแต่งหน้าได้ยังไงล่ะ”

“วันนี้นัดประธานหานกินข้าว ฉันกลัวว่าเขาจะเห็นหน้าฉันเป็นแบบนั้นแล้วจะรู้สึกไม่ดี” ถังซินพูด พยายามโน้มตัวไปด้านหลังไม่ให้โดนตัวเขา “คุณเยี่ยนติดแผ่นสติ๊กเกอร์ให้ฉัน บอกว่าถ้าติดแล้วแต่งหน้าได้ค่ะ”

มู่เฉินหย่วนมองลึกลงเข้าไปแล้วถามอีกประโยค “นัดประธานหานไม่ได้เหรอ”

“ใช่ค่ะ วันนี้ฝนตกเดินทางไม่ค่อยสะดวก ฉันนั่งรถเมล์ไปตามนัดค่ะ” ถังซินพูดถึงเรื่องนี้ก็โมโหขึ้นมา น้ำเสียงมีการบ่นอยู่บ้าง “ฉันกลัวจะไปสายก็เลยจะโทรบอกประธานหานสักหน่อย”

“ประธานหานบอกจะรอฉัน แต่สุดท้ายพอฉันขี่จักรยานเสือภูเขาไปถึงโรงแรมตรงเวลา พนักงานกลับบอกว่าประธานหานออกไปแล้ว ฉันโมโหมาก ๆ แต่เลยต้องมาหาคุณหานน้อยที่นี่”

“ทำไมไม่บอกผมล่ะ”

ถังซินเม้ม ๆ ปาก “เรื่องพวกนี้เป็นงานของฉันอยู่แล้ว อีกอย่างประธานหานมีอิทธิพลในแผ่นดินใหญ่มาก ฉันคิดว่าถ้าเขาซื้อหุ้นของตระกูลมู่ เวลาไปหาประธานคนอื่น ๆ ก็จะได้ง่ายขึ้นเยอะเลย”

มู่เฉินหย่วนหยุดเช็ดเครื่องสำอางให้เธอชั่วขณะ

ถังซินมองเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจจึงรีบถาม “ประธานมู่คะ ฉันพูดอะไรผิดเหรอคะ”

“เปล่า” มู่เฉินหย่วนพูด หลังจากที่เช็ดเครื่องสำอางให้เธอแล้วก็ใช้สำลีชุบน้ำเช็ดหน้าให้เธอเบา ๆ อีก “เขาดูถูกหุ้นเหล่านั้น คุณก็เปลี่ยนคนสิ”