รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 144

บทที่ 144 บอกให้คุณดื่ม คุณก็ดื่มสิ

ถังซินลูบโต๊ะไม้แดงเบา ๆ ถามอย่างใจเย็น “ถ้าฉันบอกว่าไม่ทำล่ะ”

“คุณมีสิทธิ์บอกว่าไม่ทำด้วยเหรอ” มู่จิ่นเซียนใช้แรงบีบคอเธอเอาไว้แล้วยิ้มอย่างเย็นชาต่อไปอีก “คุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าคุณได้ตำแหน่งผู้รักษาการประธานมาได้ยังไง”

“อย่ามาล้อเล่นนะ นักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาของมหาวิทยาลัยเยลยังเป็นได้ไม่เกินผู้บริหารเลย คุณเป็นแค่ล่ามคนหนึ่ง ไม่มีคุณสมบัติที่เป็นผู้บริหารเลยสักนิด แต่ได้เป็นถึงผู้รักษาการประธานเลยเชียวหรือ”

มู่จิ่นเซียนมองลึกลงไป ก้มตัวลงมองเธอแล้วหัวเราะเยาะเย้ย “มู่ฉินหย่วนไร้ประโยชน์ไปแล้ว คุณตามเขาจะไปสนุกอะไร น้องชายของเขาได้การได้เหรอ”

“อ่อ ผมเกือบลืมไปเลย ก่อนหน้านี้คุณแต่งงานกับหยางซิวมาแล้วนี่”

“หึหึ ถังซินคุณนี่เก่งนะ ช่วงชิงผู้ชายตระกูลมู่มาอยู่ในกำมือได้ ไหนบอกผมมาหน่อยสิ ระหว่างหยางซิวกับมู่เฉินหย่วน คนไหนทำให้เธอมีความสุขได้มากกว่ากัน”

“...”

ถังซินเดินลัดไปคว้าเบียร์มาได้ก็ตีหัวมู่จิ่นเซียนอย่างแรง ขวดเบียร์แตกดังเพล๊ง

เศษแก้วแตกร่วงหล่นลงบนพื้น

มู่จิ่นเซียนโดนตีจนช็อค มีเลือดไหลออกมาตามผมด้วย

คนที่อยู่รอบ ๆ กลายเป็นเหมือนศพไปเลย มองดูอย่างแน่นิ่งไม่ไหวติงไปเกือบหนึ่งนาที รวมทั้งคุณหานน้อยด้วย ต่อมาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนไหนกรี๊ดขึ้นมาหนึ่งทีคุณหานน้อยก็เลยได้สติกลับคืนมา

คุณหานน้อยเห็นมู่จิ่นเซียนเหมือนคนบ้าไปแล้ว ใช้สองมือบีบคอถังซินอย่างเอาเป็นเอาตาย จึงโผเข้าไปดึงเอามู่จิ่นเซียนออกทันที “เชรดเข้ นายมันบ้าไปแล้ว รีบปล่อยมือเร็วเข้า ถ้าเธอตายพวกเราซวยแน่”

“ไสหัวไปซะ！” มู่จิ่นเซียนผลักคุณหานน้อยออกไปอย่างแรง “เป็นแค่อีกระหรี่ที่ปีนขึ้นเตียงผู้ชายเป็นอย่างเดียว บังอาจเอาขวดเบียร์มาตีหัวกูเหรอ เก่งนักหรือไงห๊ะ”

เขาฝ่ามือของเขาตบหน้าถังซินไปหนึ่งที

โชคดีที่ฝ่ามือของเขาตบโดนถังซินบาดเจ็บไปครึ่งแก้ม เธอหน้าชาไปพักหนึ่งจากนั้นถึงรู้สึกถึงรอยแผล เจ็บปวดจนคิ้วขมวดขึ้นมา

“คุณว่าใครว่าอีกระหรี่นะ” ถังซินหายใจหอบอยู่ เศษแก้วแตกอันแหลมคมในมือจ่อที่ท้องน้อยของมู่จิ่นเซียน เธอจ่อเข้าไปอีก เข้าไปอีก “ลองด่าดูอีกสักรอบไหมล่ะ”

คุณหานน้อยที่อยากจะลากคนออกมาตั้งแต่ทีแรกยืนแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อน ตัวสั่นเทา

แม่งเอ้ย ถ้ารู้มาก่อนว่าถังซินกำลังมา เขาคงไล่ให้เธอไปแล้ว ไม่น่ายั่วเธอเล่นตามที่มู่จิ่นเซียนบอกเลย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ซวยเหมือนอย่างตอนนี้หรอก

มู่จิ่นเซียนมองไปที่ท้องแว๊บหนึ่ง เศษแก้วเล็กขนาดนั้น ดูเหมือนจะไม่สนใจ “อยากแท่งผมเหรอ ได้เลย คุณลองแท่งผมดูสิ ผมจะคอยดูว่าคุณจะเก่งสักแค่ไหนกันเชียว”

พูดไปก็เอาฝ่ามือตบหน้าถังซินไปอีก

ถังซินใจเด็ดกำเศษแก้วแท่งเข้าไปที่ท้องของมู่จิ่นเซียน

ฝ่ามือนั้นไม่โดนหน้าเธอแต่กลับมีเสียง “อั๊ก” ของมู่จิ่นเซียนออกมาแทน ขวดไวน์แดงแตกร่วงลงบนโซฟา

“คุณอยากลองดูไหมล่ะ ว่าฉันจะเก่งสักแค่ไหน”

ไม่รู้ว่าประตูห้องส่วนตัวเปิดออกตอนไหน มู่เฉินหย่วนนั่งอยู่ในรถวีลแชร์ มองมู่จิ่นเซียนอย่างเงียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความกดดันจนน่ากลัว

มู่จิ่นเซียนพอได้ยินเสียงนี้ก็ตัวสั่นจนท้องเย็นวาบ

ถึงแม้ว่าเศษแก้วที่ถังซินถือไว้จะเล็กแต่ก็แหลมคม ทะลุเสื้อผ้าที่กั้นไว้จนทำให้ท้องเกิดแผลเล็ก ๆ จนเลือดเปื้อนเสื้อ เขาจึงรีบเอามือกุมท้องเอาไว้

“ถะ ถังเกอ” สมัยก่อนมู่จิ่นเซียนไม่ได้หยิ่งยโสโอหัง พอยืนขึ้นมาอีกด้านเสียงก็ตะกุกตะกักนิด ๆ

มู่เฉินหย่วนพูด “มิกล้า นายเรียกฉันว่าประธานมู่ดีกว่านะ”

มู่จิ่นเซียนหน้าซีดลง

เขาได้ยินมาว่ามู่เฉินหย่วนอารมณ์ไม่ดี พักฟื้นในวิลล่ามาตลอด ทำไมถึงมาที่นี่ได้นะ

มู่เฉินหย่วนกดปุ่มบนวีลแชร์เข้ามาในห้องส่วนตัว สายตามองไปที่ถังซิน เห็นเธอดูท่าทางจนตรอกมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรอยฟกช้ำที่อยู่รอบคอ สายตาก็ดูอาฆาตมาก