รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 149

บทที่ 149 เขาเป็นเด็กน่าสงสารที่ไม่มีคนรักคนหนึ่ง

วี่เหวินถิงไปแล้วสักพักใหญ่ ในห้องก็เงียบลง เย่นจิ่งเหนียนหัวเราะขึ้นมาก่อน “อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี นี่คือครั้งที่สองที่ฉันเห็นพี่ใหญ่เสียสติ คราวนี้เห็นชัดเจนมากเลย”

“ครั้งแรกคือที่ไหน” มู่เฉินหย่วนถาม

“โรงพยาบาล” เย่นจิ่งเหนียนตอบยาว “ตอนนั้นซ่งจิ้งเหอมาเยี่ยมนายที่โรงพยาบาลแล้วเจอพี่ใหญ่เข้า พี่ใหญ่เก็บอาหารดีมากแต่ซ่งจิ้งเหอเก็บอาการไม่อยู่ ผมเลยเดาออกว่าพวกเรามีเรื่องบางอย่างกัน”

“ที่แท้เรื่องที่พี่ไม่บอกที่โรงพยาบาลก็คือเรื่องนี้เองน่ะเหรอ” ลู่เหวินซูก็เข้าใจแล้ว “โธ่เอ้ย ทำไมพี่ไม่บอกผมล่ะ ทำเอาผมไม่สบายใจไปหลายวันเลย”

เย่นจิ่งเหนียน “หึ” ใส่อย่างเย็นชา “นายมันโง่เอง แต่คราวนี้ยังถือว่าฉลาด รู้จักแกล้งเล่นละครตาม”

“เล่นละครอะไร” ลู่เหวินซูงงนิด ๆ

เย่นจิ่งเหนียนเอามือปิดหน้าผาก “ฉันประเมินไอคิวนายสูงไปเอง ฉันผิดเอง”

“อ๋อ พี่พูดถึงประวัติของซ่งจิ้งเหอเหรอ” ซักพักลู่เหวินซูถึงจะตอบกลับ “ผมแม่งนึกว่าพี่สนใจซ่งจิ้งเหอ ใครจะไปรู้ละ ว่าพี่พูดให้พี่ใหญ่ฟัง”

เขาโดนแขวะแล้วจึงพูด “แม่งเอ้ย พวกพี่วิเคราะห์เรื่องให้มันซับซ้อนขนาดนี้ไม่ปวดหัวหรือไง”

“ฉันบอกแล้วไง นายมันโง่” เย่นจิ่งเหนียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่เชื่อก็ลองถามพี่รองสิ”

ลู่เหวินซูหันไปมองทางมู่เฉินหย่วน

มู่เฉินหย่วนไม่สนใจใด ๆ ทั้งสิ้น พูดอย่างจนปัญญา “ฉันไม่รู้ว่าเมื่อก่อนพี่ใหญ่มีอดีตกับซ่งจิ้งเหอ ถ้าฉันรู้ก็คงไม่ร่วมงานกับซ่งจิ้งเหอหรอก”

“ไม่ พี่รอง พี่ทำแบบนี้กลับยิ่งดีนะ” เย่นจิ่งเหนียนหัวเราะเบา ๆ “นายก็เห็น พี่ใหญ่ห่างเหินกับผู้หญิงจะตาย น่าจะมีเรื่องกับซ่งจิ้งเหอ”

“ดูจากรอยสักนั้นที่บนนิ้วพี่ใหญ่ ฉันคิดว่าเขายังคิดถึงซ่งจิ้งเหออยู่นะ พวกเราก็ใช้โอกาสนี้ ลองดูว่าพี่ใหญ่จะทนไปได้ถึงเมื่อไหร่สิ”

มู่เฉินหย่วนครุ่นคิด สุดท้ายก็ “อืม” ออกมา ถือว่าเห็นด้วยกับแผนของเย่นจิ่งเหนียน

“พวกพี่ยังว่าผมเล่นสนุกกับผู้หญิงอยู่เลย ผมว่าพวกพี่ยิ่งกว่าผมอีกนะ” ลู่เหวินซูพูดสบประมาท “โดยเฉพาะพี่รอง ใช้อุบัติเหตุทางรถยนต์มาหลอกคุณถังให้เป็นทาสรับใช้พี่”

มู่เฉินหย่วนทำหน้าเคร่งขรึม ถ้วยชาในมือแตกภายในพริบตา น้ำชาในถ้วยนั้นหกใส่ขาของเขาทำเอาเย่นจิ่งเหนียนกับลู่เหวินซูตกใจจนตัวโยน

ลู่เหวินซูพูดตะกุกตะกัก “แม่งเอ้ย กะ แก้วที่ผมสั่งทำมันเปราะขนาดนี้เลยเหรอ”

“นายไม่ต้องติดต่อประธานส้าวแล้ว ให้จิ่งเหนียนไปแทน” มู่เฉินหย่วนพูดเรียบ ๆ ปัด ๆ ใบชาที่อยู่บนขา “นายไปช่วยฉันจัดการเรื่องอื่นที่เยนจิง”

“พี่รองผมผิดไปแล้ว...”

มู่เฉินหย่วนมองเขาแว๊บหนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หุบปาก คืนนี้นั่งเครื่องบินไปซะ”

ลู่เหวินซูน้ำตาไหลนองหน้า

แม่งไม่ยุติธรรมเกินไปแล้วนะ จากเรื่องโรงพยาบาลคราวนั้น เย่นจิ่งเหนียนแหย่พี่รองยังไง พี่รองไม่ว่าสักคำ วันนี้แค่พูดประโยคเดียวก็โดนถีบส่งให้ไปทำงานลำบากเลยเหรอ

ถึงเขาจะดูเข้าใจ แต่เขาก็เป็นเด็กน่าสงสารที่ไม่มีคนรักคนหนึ่งนะ

...

แม้ว่าวันนั้นจะเกิดเรื่องที่ไม่สบายใจขึ้นที่คลับ แต่ทว่าพอมีมู่เฉินหย่วนมาช่วยเหลือตำหนิมู่จิ่นเซียนและคนอื่น ๆ ถังซินก็เลยไม่ได้เอาเรื่องราวมาใส่ใจ

คุณหานน้อยก็ส่งเมลมาขอโทษและนัดพ่อตัวเองให้เธอ

ถังซินให้กาวเหม่ยซีไปร่างสัญญา พอจะไปตามที่นัดหมาย เย่นจิ่งเหนียนก็โทรศัพท์มาบอกว่าอยากเจอเธอสักครั้ง หลังจากที่ได้เจอแล้วถังซินถึงพบว่าไม่ได้มีเพียงเย่นจิ่งเหนียน ยังมีประธานส้าวจากบริษัทหลงเถิงด้วย

หลังจากที่นังลงคุยกันแล้ว ถังซินถึงพบว่าคราวนี้ที่ประธานส้าวมาคุยเรื่องร่วมงานนั้นหมายถึงมู่เฉินหย่วน ให้ขายหุ้นเดิมที่เธอจะขายให้ประธานหานเปลี่ยนมาขายให้ประธานส้าวแทน

ประธานส้าวคนนี้ก็ถือว่าอายุน้อยแต่มากความสามารถ ถ้าพูดถึงฝีมือการทำธุรกิจก็ถือว่าสูสีกับมู่เฉินหย่วนได้เลย เพียงแต่ไม่ค่อยถูกกันกับมู่เฉินหย่วน ทำงานแทนคนอื่นกำไรต้องสูงมาก