รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 150

บทที่ 150 คุณมีภรรยาไหม

“ถ้างั้นแม่หนูก็จู้จี้มากเลย” ถังซินขมวดคิ้ว “วัยอย่างพวกหนูเล่นให้สนุกสำคัญที่สุด รอให้โตอีกหน่อยค่อยไปเรียนสิ่งพวกนั้นก็ยังไม่สายนะ”

ฉางผิงส่ายหัว “คุณแม่บอกว่าเรียนตอนนี้ดีที่สุด จำได้ไว ผมก็ไม่รู้สึกเหนื่อยด้วย แค่ต่อไปอยากเก่งกว่าคุณพ่อ จะได้เห็นคุณพ่อมากขึ้น”

“คุณพ่อหนูทำงานเหนื่อยมากเหรอจ๊ะ”

“อืม คุณพ่อวันหยุดน้อยมากครับ” ฉางผิงเชิดคางขึ้นแล้วพูดอย่างดีอกดีใจ “แต่คุณแม่บอกแล้วว่า ปีใหม่คุณพ่อจะกลับมา วันนี้จะได้ฉลองปีใหม่พร้อมกับคุณพ่อคุณแม่แล้วครับ”

“ดีจังเลย” ถังซินยิ้ม ยื่นมือไปลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู

เธอรู้ว่าทหารวันหยุดน้อยมากและงานหนักมากเช่นกัน

ถังซินไม่เคยสัมผัสพวกเด็ก ๆ มาก่อน แต่เวลาคุยกับเด็กน้อยคนนี้แล้วรู้สึกสบายใจมาก เขาเชื่อฟังมาก ฉลาด รู้เรื่องมาก ทั้งสองคนกินไปคุยไป

“โทษทีนะจ้ะ พี่ขอรับโทรศัพท์หน่อยนะ” พอเห็นโทรศัพท์ดังขึ้นถังซินเลยบอกฉางผิง

พอหยิบมือถือออกมาดูก็เห็นเป็นเบอร์แปลก

เธอรับสายอย่างไม่สบายใจ “สวัสดีค่ะ ใครค่ะ”

“คุณถัง คุณอยู่ที่ไหน”

“คุณวี่เหรอคะ” แค่โทนเสียงราบเรียบนั้น ถังซินก็ฟังออกแล้วว่าเป็นใครจึงรีบพูด “ฉันกินข้าวเที่ยงอยู่ข้างนอกค่ะ ท่านโทรหาฉันมีอะไรเหรอคะ”

“ร้านอะไร”

ห๊ะ？

ถังซินอึ้ง ตอบกลับอย่างระมัดระวัง “ท่านบอกตำแหน่งมาแล้วฉันจะไป...”

“ที่อยู่” อีกฝ่ายวางสายเธอ

“...”

ถังซินไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าตัวเองพูดว่า “ไม่” อีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร เธอค่อนข้างกลัวมาก เธอส่งที่อยู่ไปอย่างกลัว ๆ

ฉางผิงมองเธอแว๊บหนึ่งก็พูดขึ้นมาด้วยความอยากรู้ว่า “พี่สาว คนนั้นดุมากเหรอครับ”

“ดุมาก พี่สาวอยากจะหนีเขาไปให้ไกลใจจะขาด” ถังซินรู้สึกผวาขึ้นมาในใจ อย่างไรเสียในบรรดาพี่น้องสองสามคนของมู่เฉินหย่วน เธอรู้สึกว่าเย่นจิ่งเหนียนกับลู่เหวินซูเข้ากับเธอดีที่สุด”

วี่เหวินถิงไม่มีชีวิตชีวา อย่าว่าแต่เธอเลย แต่ละคนต่างก็ไม่อยากเข้าใกล้ด้วยมั้ง

“พี่สาวบอกที่อยู่แล้ว เขาจะมาไหมครับ” ฉางผิงถาม จากนั้นก็ยืดตัวตรง “พี่สาวไม่ต้องกลัวนะครับ ผมกลัวว่าถ้าปกป้องพี่ ถ้าเขากล้าดุพี่ ผมก็จะต่อยเขาร่วงไปเลย”

“หนูนี่น่ารักจริง ๆ เลยนะ” อัศวินน้อยปกป้องขนาดนี้ ถังซินก็รู้สึกอุ่นใจ อดที่จะหยิกแก้มเขาไปทีหนึ่งไม่ได้

เด็กคนนี้พูดเหมือนกับหลี่ซูเจ๋ นุ่ม ๆ น่าเคี้ยวมาก

แต่พอเห็นตากลม ๆ ดำ ๆ ของเด็กน้อยแล้ว ถังซินถึงนึกขึ้นมาได้

เด็กน้อยคนนี้พิมพ์เดียวกับวี่เหวินถิงเลย พอวี่เหวินถิงมาแล้ว หรือว่าเด็กน้อยไม่ได้เจอเขาหรือไง”

เธอคาดว่าวี่เหวินถิงไม่ได้เป็นอะไรกับเด็กน้อยคนนี้ แต่ถ้าหากเด็กน้อยเกี่ยวข้องกับพี่น้องคนอื่นของวี่เหวินถิงล่ะ เธอคงไม่ได้ทำให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม

พอเห็นถังซินจ้องตัวเองไม่พูดไม่จา ฉางผิงจึงถาม “พี่สาว พี่เป็นอะไรเหรอครับ”

“พี่สาวไม่เป็นไรจ้ะ” ถังซินรีบลุกขึ้น ดึงหน้ากากขึ้นให้ฉางผิงแล้วก็จะไปเลย “คนนั้นดุมากเลย หนูไปรอพี่สาวบนรถแป๊บนึงนะจ้ะ เดี๋ยวพี่สาวคุยธุระเสร็จแล้วจะไปส่งหนูนะจ้ะ...”

พอเธอจะพาฉางผิงไปก็เจอวี่เหวินถิงเข้ามาพอดี ยังคงใส่เสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงขายาวเหมือนเดิม สีหน้าไร้อารมณ์ ท่าทางเย็นชาและบ้าอำนาจ ทำเอาสาวน้อยต้อนรับแขกตกใจกลัวจนขาอ่อน

วี่เหวินถิงมองไปที่ถังซิน ขายาว ๆ เดินเข้ามาได้ก็มาหาเธอเลย “คุณถัง จะไปแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะ เด็กน้อยกินอิ่มแล้วค่ะ อยากจะไปส่งเขากลับค่ะ” ถังซินยิ้มแห้ง ๆ ดึงฉางผิงไปด้านหลัง ไม่ให้วี่เหวินถิงเห็น “คุณวี่นั่งรอฉันสักครู่นะคะ”

“ฉันไปไม่นานค่ะ แป๊บเดียว” วี่เหวินถิงเอาคางชี้ ๆ ทำท่าให้ถังซินกลับไปนั่ง