รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 151

บทที่ 151 บางทีพวกคุณอาจจะแค่หน้าตาเหมือนกันก็ได้นะ

วี่เหวินถิงพูดอย่างเย็นชา “ผมรู้จักนิสัยได้สองดี เขาไม่สนับสนุนใครเปล่า ๆ หรอก แสดงว่าค่อนข้างสนใจคุณถังอยู่บ้าง”

“คุณนี่คิดอะไรแย่ ๆ จริง ๆ เซ็นอันนี้ซะสิ” เขาดึงปลอกปากกาออก วางปากกาข้างเอกสาร “ผมต้องการหลักฐานที่สมบูรณ์”

ถังซินรู้ว่า แม้ว่าเธอจะหาข้ออ้างอีกสักเท่าไหร่ วี่เหวินถิงก็คงไม่ฟัง

ลุงมู่ก็...สนใจเธอด้วยเหรอ

พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาถังซินก็รู้สึกว่าใจเต้นเร็วมาก รู้สึกว่าตัวเองเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ ถึงกล้าคิดขนาดนี้

วี่เหวินถิงเอานิ้วเคาะเอกสาร พูดอย่างเย็นชา

“คุณถัง”

“คะ” ถังซินเงยหน้าขึ้นเจอสายตาอันคมกริบของเขา ราวกับว่าไม่อาจซ่อนความในใจได้เลย มือที่วางอยู่บนเข่าสั่นนิด ๆ

วี่เหวินถิงมองเห็นปฏิกิริยาเล็ก ๆ ของเธอทั้งหมด “คุณถัง เซ็นเอกสารไปแล้ว คุณก็ยังเป็นคุณเหมือนเดิม ผมไม่รบกวนเรื่องของคุณหรอก หลังจากที่ไอ้สองแต่งงานแล้ว เอกสารนี้ก็เป็นโมฆะแล้ว บ้าน รถ หุ้นในสัญญาผมไม่เอาคืน”

ทรัพย์สินทั้งหมดในเอกสารนี้ ถ้าเปลี่ยนเป็นเงินก็มูลค่าเกือบพันล้าน

ถังซินไม่ปฏิเสธความเป็นพี่น้องของวี่เหวินถิงกับมู่เฉินหย่วน แต่เธอมั่นใจว่าที่วี่เหวินถิงทำขนาดนี้ เหตุผลส่วนใหญ่เป็นเพราะซ่งจิ้งเหอ

จู่ ๆ เธอก็อยากรู้มากว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคนกันแน่ และทำไมถึงต้องเลิกกันด้วย

มองเอกสารที่อยู่ตรงหน้าหนึ่งนาทีเต็ม ๆ สุดท้าย ถังซินก็หยิบปากขึ้นมา เซ็นเอกสารไปด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง

หลังจากที่เซ็นแล้ว เธอก็ดันเอกสารไปตรงหน้าวี่เหวินถิงแล้วหัวเราะ ๆ

“ธุรกิจคุ้มค่าขนาดนี้ ฉันยอมอยู่แล้ว”

วี่เหวินถิงเม้มปากแน่น ยิ่งมองเธอเย็นชาขึ้น แปลกคนมาก ๆ เขาเก็บเอกสาร ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นลุกโซฟา “คุณถัง หวังว่าคุณจะจำคำพูดเหล่านั้นของตัวเองได้นะ”

“คุณวี่คะ ไม่ส่งนะคะ”

พอเห็นวี่เหวินถิงออกจากร้านอาหารไป ถังซินก็เอามือทาบอก ถือว่าโล่อกไปที

ผู้ชายคนนี้ไม่น่าอยู่ด้วยจริง ๆ คุยกับเขาแล้วเหมือนตัวเองเป็นนักโทษ เขาถามอะไรก็ตอบอย่างนั้น ไม่มีการต่อรองใด ๆ ทั้งสิ้น ผิดมนุษย์มนาจริง ๆ

“คิดไม่ถึงเลยว่าคนแบบนี้ก็เคยมีแฟน...” ถังซินบ่นพึมพำ พอจะดื่มน้ำถึงเห็นว่าฉางผิงยังอยู่ข้าง ๆ ร่างน้อยแทบจะนาบไปกับหน้าต่างจ้องมองข้างนอก

ถังซินก็ขยับเข้าไปใกล้ “หนูเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”

“พี่สาว เขาเป็นใครเหรอครับ” ฉางผิงดึงหน้ากากลงแล้วหน้าเหมือนวี่เหวินถิงอย่างกับแกะ “หรือว่าพี่ไม่รู้สึกว่าผมหน้าเหมือนเขามากเหรอครับ”

ถังซินพยัก ๆ หน้า “พี่รู้สึกตั้งแต่เห็นหนูครั้งที่สองแล้วละจ้ะ”

“ถ้างั้นพี่ว่าเขาเป็นพ่อของผมหรือเปล่าครับ” ฉางผิงตาเป็นประกายขึ้นมา ถามด้วยความตื่นเต้นนิดหน่อย

“อันนี้พี่ก็ไม่รู้นะ” ก่อนหน้านี้ถังซินก็เคยคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างวี่เหวินถิงกับฉางผิง แต่ก็ปัดตกไป “หนูบอกว่าพ่อหนูเป็นทหารไม่ใช่เหรอ ยุ่งมาก คุณลุงคนนี้ไม่ใช่หรอก”

หลังจากที่ฉางผิงได้ยินแล้วแววตาก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง “จริงด้วย เมื่อกี้ผมถามเขาว่ามีภรรยาไหม เขาบอกว่าไม่มี ถ้างั้นก็ต้องไม่มีลูกชายอยู่แล้ว แต่ผมหน้าเหมือนเขามากนะ”

ถังซินลูบ ๆ หัวของเขาแล้วยิ้มตอบ “บางทีพวกคุณอาจจะแค่หน้าตาเหมือนกันก็ได้นะ ในโลกใบนี้ ไม่ได้มีคนที่หน้าตาไม่เหมือนกันสักหน่อย”

ฉางผิงพยัก ๆ หน้าเข้าใจ แต่ก็ยังอดที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างไม่ได้

แม้ว่าวี่เหวินถิงจะขับรถออกไปแล้ว แต่ในหัวก็ยังคิดถึงภาพที่เจอเขาเมื่อกี้อยู่

เขาต้องรอให้ถึงปีใหม่ก่อนถึงจะได้พบพ่อ มันช่างนานแสนนานเหลือเกิน