รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 152

บทที่ 152 คุณไม่ได้หลบหน้าพี่รองผมใช่ไหม

“เป็นหมอประสาอะไร พูดจาแบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ” ถังซินขมวดคิ้ว ควักมือถือมาเปิด ให้ลู่เหวินซูจัดการหมอ “คุณติดต่อหมอคนนี้ ต่อไปให้เขามาตามผลประธานมู่ด้วย”

ลู่เหวินซูมองดูมือถือแว๊บหนึ่ง โน้มตัวไปข้างหน้า ยิ้มตาหยีมองถังซิน “คุณถัง ดูเหมือนว่าคุณเอาใส่ใจพี่รองผมมากเลยนะ เพราะอะไรเหรอ”

ความจริงมู่เฉินหย่วนอยู่วิลล่าสบายดีมาก ไล่แม่บ้านออกไปบางส่วนเพราะว่าชอบความเงียบสงบ เพียงแต่ว่าลู่เหวินซูเบื่อนิดหน่อย เขาชอบรู้สึกว่ามู่เฉินหย่วนไม่เหมือนกับถังซิน ก็เลยมาดูสักหน่อย

การลองหยั่งเชิงนี้ หึ ดูเหมือนว่าจะยิ่งสนุก

ถังซินเม้มปาก พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “คุณลู่คิดมากเกินไปแล้วค่ะ ประธานมู่เป็นเจ้านายของฉัน ฉันก็ต้องอยากทำให้เจ้านายอารมณ์ดีอยู่แล้ว ฉันก็อยากวางภาระที่แบกอยู่ลงเหมือนกันค่ะ”

ลู่เหวินซูหัวเราะชอบใจ “ถ้างั้นพนักงานอย่างคุณก็ทำเต็มที่มากเลย ไม่รู้อ่ะ นึกว่าคุณเป็นแฟนของพี่รองผมเสียอีก”

ถังซิน “...”

พอเธอรู้ว่าจะคุยกับผู้ชายที่ไม่มียางอายคนนี้ไม่ได้ขึ้นมา

ถังซินนวด ๆ คิ้ว ไล่แขก “คุณลู่คะ ฉันยุ่งมาก ไม่ส่งนะคะ”

“ไม่เอาสิ ผมพูดจริง ๆ นะ พี่รองผมไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ลู่เหวินซูพูด “คุณลองไปดูกับผมไหมล่ะ”

“ยุ่ง ไม่ว่าง”

ลู่เหวินซูพูดด้วยความสงสัย“คุณถัง คุณไม่ได้หลบหน้าพี่รองผมอยู่ใช่ไหม”

ถังซินยังไม่ทันตอบกลับ เขาลูบ ๆ คางแล้วพูดต่อ “ทุกครั้งที่คุณจะถามผม พอผมพูดถึงพี่รอง คุณก็พูดแบบขอไปที พี่รองผมทำอะไรไม่ดีกับคุณหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะ”

“แล้วทำไมคุณต้องหาข้ออ้างด้วยล่ะ” ลู่เหวินซูยกคิ้วขึ้น “หรือว่าคุณชอบพี่รองผม รู้ว่าพี่รองผมหมั้นกับคุณซ่ง เลยอยากอยู่ห่าง ๆ จากพี่รองผม”

ถังซินคิดไม่ถึงว่าลู่เหวินซูเดาใจเธอออกเร็วขนาดนี้ มือสั่น ปากกาหมึกซึมวาดเส้นยาวบนเอกสาร

ลู่เหวินซูมองเห็นเข้า ก็ “อ๋อ” อย่างมีพิรุธหนึ่งที

“ได้ ฉันไปละ” ถังซินสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อกดความสับสนกระวนกระวายใจและความโกรธเอาไว้ ใบหน้าเล็ก ๆ ดูเย็นชาเล็กน้อย “แต่ว่าแค่ปลอบประธานมู่แทนตระกูลมู่ แล้วก็รายงานงานกับเขาไปด้วย”

ลู่เหวินซูมองออกแต่ไม่พูดหมด “ผมเข้าใจ ไปตอนนี้ดีไหม รถผมจอดอยู่นอกหน้าตึกใหญ่”

“...”

ขณะที่ถังซินกำลังลังเลอยู่ ก็มีคนเคาะประตูห้องประธาน จากนั้นหลี่ซูเจ๋ก็ยกผลไม้สองสามกล่องเข้ามา

“ซินซิน เธอก็อยู่นี่ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันล่ะ” หลี่ซูเจ๋รีบพูด “ก็เธอบอกว่าคอไม่ดีไม่ใช่เหรอคะ ฉันก็ไปซื้อสมุนไพรแก้ไอกับลูกแพร์มาหน่อย เดี๋ยวเธอกินหน่อยนะคะ”

ขยับไปมาอยู่นานมาก หลี่ซูเจ๋ถึงเห็นมีผู้ชายนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอจึงอึ้ง “เธอมีแขก ถ้างั้น งั้นวางสมุนไพรแก้ไอไว้ตรงนี้นะ ฉันไปก่อนละ”

“ไม่ ไม่”

ลู่เหวินซูจ้องมองหลี่ซูเจ๋ เห็นเธอหันตัวจะเดินไปก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ผมไม่ใช่แขกนะ ผมเป็นเพื่อนถังซิน คุณไม่ต้องถือสาขนาดนั้นหรอก”

เขาหาอยู่นานมาก คิดไม่ถึงว่าสาวสวยจะอยู่ใกล้เขาขนาดนั้น

ลู่เหวินซูเสยผม เผยให้เห็นรอยยิ้มอันหล่อเหลา “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณเป็นเพื่อนของถังซิน โชคดีจัง เราเคยเจอกันที่หน้าประตูโรงพยาบาลมาก่อน คุณยังจำได้ไหม”

“...” ถังซินยิ้มมุมปาก

ดูท่าทาง ในบรรดาพี่น้องสองสามคนของลุงมู่ ดูเหมือนว่าเย่นจิ่งเหนียนจะปกติหน่อย

“อ๋อ เหรอคะ” หลี่ซูเจ๋ไม่ได้ใส่แว่นตา เลยมองหน้าคนไม่ชัด เธอก้าวไปตรงหน้าลู่เหวินซูอยากจะเห็นหน้าตาของเขาชัด ๆ แต่ลู่เหวินซูกลับตื่นเต้นนิด ๆ

ตึก ตึก ตึก！

หัวใจเต้นเร็วมาก