รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 153

บทที่ 153 ผมไม่เคยรู้สึกว่าคุณรบกวนผมนะ

“ว้าว เธอน่ารักขนาดนี้ เหมาะกับคำว่านางฟ้าน้อยมาก” ลู่เหวินซูหัวเราะชอบใจแล้วพูด “ผมรับรองว่าน้องชายคุณต้องหาผู้หญิงที่สวยกว่านี้ได้”

ถังซินถามกลับ “ทำไมคุณไม่หาให้ตัวเองล่ะคะ”

“เพราะผมค่อนข้างรักเดียวใจเดียว ผมตกหลุมรักนางฟ้าน้อยตั้งแต่แรกพบแล้ว”

ถังซินมองเขาหัวจรดเท้าแล้วก็หัวเราะเยาะ “คุณพูดแบบนี้กับผู้หญิงมากี่คนแล้วคะ หกสิบคนแล้วไหมเนี่ย”

“ดูคุณพูดสิ ผมเป็นคนเจ้าชู้แบบนั้นเหรอไง” ลู่เหวินซูพึมพำ เปิดประตูรถด้านคนขับแล้วผลักเธอเข้าไป “ที่รัก ฝากรถด้วยนะ”

ถังซินจนปัญญามาก “อย่าเลี่ยนนักสิคะ ฉันจะอวกแล้ว”

ลู่เหวินซูหน้าไม่อาย ถังซินเถียงเขาไม่ชนะ ทำได้แต่เป็นคนขับรถไป ส่วนเขาก็ไปนั่งข้างหลังคุยกับหลี่ซูเจ๋สนุกสนาน ขุดคุ้ยเรื่องที่เธอชอบ

เมื่อรถมาถึงเขตวิลล่าที่มู่เฉินหย่วนอยู่ ลู่เหวินซูก็ยังไม่หุบปาก พอได้ยินว่าหลี่ซูเจ๋ชอบเสื้อผ้าแบรนด์อะไรก็รีบบอกว่าจะขอบัตรเพื่อนมาสองใบทันที

ถังซินเปิดประตูรถ หัวเราะแห้ง “คุณลู่ คุณหน้าบางลงหน่อยได้ไหมคะ”

“ผมคุยกับซูเจ๋ ไม่อายตรงไหนล่ะ”

“จริงด้วย ฉันว่าเขาคุยสนุกดีนะ” หลี่ซูเจ๋ไม่ได้คิดอะไร ลู่เหวินซูปากหวาน ตาบอดอยู่แล้ว “แม้ว่าแต่งตัวเหมือนไก่ตัวผู้ไปหน่อย”

ลู่เหวินซูตัดสินใจแล้วว่ากลับไปแล้ว เขาจะไปขึ้นแบลคลิสแบรนด์นี้

ถังซินเคยมาดูแลมู่เฉินหย่วนก่อนหน้านี้แล้ว ยังไม่ได้คืนคีย์การ์ด แต่เธอกลัวจะทำให้เข้าใจผิดเลยถือของตามหลังไปให้ลู่เหวินซูเปิดประตู

ห้องรับแขกไม้จันทร์หอมสดชื่นมาก ๆ แต่ดูเหมือนว่ามู่เฉินหย่วนจะไม่อยู่

ถังซินเห็นลู่เหวินซูยังเข้าใกล้หลี่ซูเจ๋ก็มองบน ถอดรองเท้าก่อนแล้วค่อยเข้าไป พอจะวางของบำรุงก็ได้ยินคนคุยกันไม่ชัด

เธอเดินไปทางเคาน์เตอร์บาร์ แม่บ้านสองคนกำลังคุยกันอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นถังซิน คนหนึ่งในนั้นพูดขึ้น “เธอว่าขาประธานมู่ขาพิการแล้วจริง ๆ หรือเปล่า”

“แน่นอนสิ” อีกคนพูดเบา ๆ “ได้ข่าวว่าจะยืนไม่ได้ตลอดชีวิตเลยนะ น่าสงสารจริง ๆ อายุยังน้อยขนาดนี้ก็ต้องมานั่งวีลแชร์ไปทั้งชีวิตแล้ว”

“ไม่หรอกมั้ง เธอว่ามีเงินมากมายแต่ขาพิการจะไปมีประโยชน์ไหม”

“ฉันว่าคุณผู้หญิงสกุลซ่งคนนั้นไม่ช้าก็เร็วต้องถอนหมั้นแน่เลย ใครอยากจะแต่งงานกับคนพิการล่ะ”

“...”

คำพูดของแม่บ้านทั้งสองคนพูดไม่เกรงใจใคร รุนแรงไร้ความปราณี ราวกับว่าเอามีดมาแทงตัวถังซิน

ถ้าลุงมู่ได้ยินคำพวกนี้ จะเสียใจแค่ไหน

เขายังน่าเวทนาไม่พออีกเหรอ

ไฟที่ไหนไม่รู้ลุกโชนขึ้นมาในใจถังซินจึงวางของบำรุงลงบนเคาน์เตอร์บาร์อย่างแรง

แม่บ้านทั้งสองคนได้ยินก็หันตัวมาเห็นถังซินก็ตกใจจนตัวโยน

พวกเธอก็ดูข่าวเหมือนกัน รู้ว่าตอนนี้ถังซินเป็นผู้รักษาการประธานของตระกูลมู่แน่นอนจึงกลัวจนตัวสั่น

“ประ ประธานถัง...”

“เสียงประธานถังนี่ ฉันมิกล้าค่ะ” ถังซินหัวเราะอย่างเย็นชา “ใครจะไปรู้ละ ต่อหน้าเรียกฉันประธานถัง ลับหลังจะเอาฉันไปเม้าท์ยังไงบ้าง”

แม้บ้านสองคนหน้าถอดสี

ถังซินยังคงพูดอย่างเย็นชา “พวกเธอโดนไล่ออกแล้ว เก็บของออกไปซะ ต่อไปไม่ต้องมาแล้ว”

แม่บ้านคนหนึ่งรีบพูด “ประ ประธานถังคะ พวกเราผิดไปแล้วค่ะ ได้โปรดให้อภัยด้วยนะคะ พวกเราไม่กล้าอีกแล้วค่ะ”

“ฉันไม่อยากพูดซ้ำ” ถังซินสีหน้าเย็นชานิด ๆ ไม่รู้สึกซาบซึ้งใด ๆ “แม้ว่าพวกเธอจะเก่งแค่ไหน ฉันก็ไม่ชอบ ฉันเกลียดคนที่นินทาลับหลังคนอื่นที่สุด”