รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 160

บทที่ 160 คุณจูบฉันอีกสิคะ

“ไม่ค่อยต่างจากคนอื่นเท่าไหร่” มู่เฉินหย่วนพูด เขาเข้าใจความหมายของถังซินอยู่บ้าง “คุณอยากถามว่า ตอนที่พวกเขาเปลี่ยนรสนิยมทางเพศ มีลางอะไรหรือเปล่าใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ นี่แหละค่ะ” ถังซินตบต้นขาไปหนึ่งที “เสี่ยวซู คุณฉลาดจังเลยค่ะ”

“ไม่มีลางอะไรหรอก”

ถังซินไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ไปชั่วขณะ

มู่เฉินหย่วนมองเธอแว๊บหนึ่งแล้วค่อย ๆ เอ่ยปาก “พวกเขาเหมือนกับคนปกติ ไม่แตกต่าง พอเจอคนที่ชอบก็ดูความรู้ใจกันก่อน ขอแค่ชอบ พวกเขาไม่ได้สนใจเพศ”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง...” ถังซินพึมพำใจลอยไปไกล

มิน่าล่ะ เธอกับกวนชิงเฟิงอยู่ด้วยกันมานานหลายปีขนาดนั้นถึงดูไม่ออกว่าเขาผิดปกติตรงไหน

มู่เฉินหย่วนถาม “ทำไมคุณต้องถามเรื่องนี้ด้วย”

พอเขาถามเรื่องนี้ ถังซินก็อยากจะร้องไห้ หน้าคว่ำลงมา “คุณรู้ไหมคะ ฉันเลี้ยงน้องชายมาสิบกว่าปี ฉันคิดว่าเขาเป็นผู้ชายแมน ๆตรง ๆ แต่ผลสุดท้าย...”

ถังซินอายที่จะพูดจริง ๆ

มู่เฉินหย่วนนิ่งมาก ยังเอากลับส้มใส่ปากไป “เห็นท่าทางคุณแบบนี้ คุณรับไม่ได้เหรอ”

“ฉันรับได้อยู่แล้ว เขาเป็นน้องชายฉันนี่ แค่อยู่ดีมีสุขก็พอแล้ว แค่แม่ฉัน...” นึกถึงคุณแม่ถังที่หัวโบราณแล้ว ถังซินก็ขยี้ผมด้วยความร้อนใจ “ถ้าแม่รู้ว่าน้องชายฉันชอบผู้ชาย คงตกใจจนหัวใจวาย”

เห็นเธอดูร้อนใจ ขยี้ผมจนหัวยุ่งเหยิง มู่เฉินหย่วนอยากหัวเราะมาก

เขาใช้มือสางผมให้เธอแล้วพูดเสียงทุ้ม “นี่คือเรื่องของน้องชายคุณ จะแก้ปัญหายังไงก็ดูเขา คุณร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เลิกดึงได้แล้ว ผมยิ่งน้อย ๆ อยู่”

ถังซินปัดมือของเขาออก ขยับตัวไปด้านหลัง ทำหน้าไม่พอใจมาก “ประธานมู่คะ คุณพูดแล้วไม่ต้องจับสิค่ะ คุณจับกลีบส้มมาเหนียวมากนะคะ เปื้อนผมฉันไปหมดแล้วเนี่ย”

มู่เฉินหย่วนเบะมุมปากลง

--

กวนชิงเฟิงไม่รู้อะไรเลยว่าพูดโกหกไปประโยคเดียวโดยไม่ได้ตั้งใจทำให้ตัวเองโดนตีตราว่าเป็น “เกย์” ไปแล้ว

เขายกของกลับมาคอนโด

ตอนเช้าพอเขาออกมา คอนโดยังสะอาดสะอ้านอยู่ พอเปิดประตู ระเกะระกะไปหมด บทละคร อาหารว่าง แร็กดอลล์ เละเทะไปหมดเลย

จู่ซือซือใส่ชุดนอนกำมะหยี่ทำรังบนโซฟา เหมือนผู้หญิงติดบ้าน

กวนชิงเฟิงนับถือมาก ตอนเช้าจู่ซือซือแต่งตัวสวยตามตัวเองออกไป แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็กลับบ้านล้างเครื่องสำอาง นั่งหงอยเหงาบนโซฟา

“กินข้าว” กวนชิงเฟิงกำจัดขนมบนโต๊ะจนหมด วางอาหารเที่ยงที่เอากลับมาลงแล้วพูด “กินของอ้วน ๆ พวกนี้ให้มันน้อย ๆ หน่อย มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ”

จู่ซือซือหน้าบึ้ง เอาหัวมุดเข้าไปในหมอน “ไม่กิน เอาออกไป”

“งั้นผมทิ้งนะ” กวนชิงเฟิงรู้ว่าเธออารมณ์ขึ้นอีกแล้ว ไม่ตามใจ ยกจานกับข้าวจะไปห้องครัว

“ไอ้หมาป่า คุณทำเกินไปแล้วนะ” จู่ซือซือลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความโมโหแล้วเขวี้ยงหมอนไปที่เขา “ฉันเสียแรงที่ดีกับคุณขนาดนั้น แถมยังซื้อห้องให้คุณด้วย แล้วคุณล่ะ”

กวนชิงเฟิงคิดว่าเธอเป็นเรื่องที่เธอโกรธเมื่อเช้าก็เลยพูดว่า “ผมบอกแล้วไง คุณไม่อยากรอก็สั่งข้าวกล่อง คุณจะมาโกรธผมอะไรตอนนี้ล่ะ”

เขาเป็นบอดี้การ์ดนะ ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์

จู่ซือซือเดินเท้าเปล่าเดินมาตรงหน้าเขาด้วยความโมโห ใบหน้าอันงดงามเต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันไม่ได้โกรธเรื่องนี้ คุณตาบอดเหรอ ผู้หญิงทั้งโลกตายไปหมดแล้ว คุณนี่เพอร์เฟคมากเลยเหรอ”

“ผู้หญิงคนนั้นแอบเหยียบเรือสองแคม คุณรู้หรือเปล่า”

จู่ซือซือยิ่งพูดยิ่งโมโห เธอซวยจริง ๆ เลย โดนแย่งพี่เฉิน โดนแย่งบอดี้การ์ด แถมแม่งยังเป็นผู้หญิงคนเดียวกันที่แย่งไปอีก