รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 166

บทที่ 166 เขาไม่ได้เป็นตัวอันตราย

ถังซินยากที่จะเข้าใจ

ลู่เหวินซูส่งอะไรให้เธอกันนะ มันมีความลับอะไรกัน

มู่เฉินหย่วนเอ่ยปากถาม "เป็นอะไรไป"

"ป่าว เเค่ข่าวไร้สาระในโทรศัพท์น่ะ" ถังซินจับโทรศัพท์ยัดเข้าไปในกระเป๋า เเล้วดันถังซินให้เดินไป "เเถวทะเลสาบคนเยอะดีจัง พวกเราไปดูเเถวนั้นกันดีกว่า!"

หลังจากที่ถึงทะเลสาบ ถังซินเห็นกลุ่มป้าสิบกว่าคนใส่กระโปรงเหมือนกันกำลังเต้นประกอบเสียงเพลง ต่างก็ระบำกลองเอว ทั้งเต้นทั้งตีกลองไปด้วย ดูเหมือนจะยินดีมีความสุขกัน

ถังซินลากมู่เฉินหย่วนไปหาที่นั่ง พร้อมหยิบส้มจากกระเป๋าออกมาเเกะ

"พวกป้าๆ ดูกระปรี้กระเปร่าเนาะ ฉันว่าหลังจากปีนี้ไป พวกเขาต้องเต้นไม่ออกเเน่ๆ" ปากก็พูดไป อีกมือหนึ่งก็หยิบส้มยัดใส่ปากมู่เฉินหย่วน "กินส้มซักหน่อย มันทำให้เเข็งเเรง"

มู่เฉินหย่วนชำเลืองมองเธอครู่หนึ่ง

พวกป้าๆ เต้นกันมาครึ่งวัน เหงื่อท่วมไปทั้งตัว เเต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับไม่ลดลงเลยสักนิดเดียว ดื่มน้ำเเล้วก็พักผ่อน

ป้าคนหนึ่งเห็นถังซินกับหมู่เฉินหย่วนที่นั่งอยู่ทางด้านนั้น ก็พุ่งเข้ามาคว้ามือของถังซิน "เเม่หนู มาสนุกด้วยกันสิ

"ไม่ไม่" ถังซินโบกไม้โบกมือ ยิ้มให้กับคุณป้าพร้อมกล่าว "พวกคุณสนุกกันก็ดีเเล้ว"

"ไอหยา มาเถอะ" คุณป้าจับมือลากถังซินอยู่ตลอด ยังกล่าวอีกว่า "การเต้นเเบบนี้มันง่าย ลดน้ำหนักได้ด้วย เเถมยังทำให้จิตใจเเจ่มใสอีกด้วยนะ!"

หา?

เธอก็มีความสุขดีหนิ ต้องปรับอะไรตรงไหนอีก?

ในหัวของถังซินมีเเต่คำถาม ถูกคุณป้าลากเข้ามาตรงกลางเเปลงดอกไม้ เเถมยังเอากลองเอวมาติดให้เธอใช้กับเพลงอีก ด้านหนึ่งก็ดูคุณป้าเต้น อีกด้านหนึ่งก็เต้นเเบบงงงวย

การเต้นเเบบนี้มันง่ายจริงๆ ก็เเค่ขยับเท้า สะบัดเอว ตีกลองเอวด้วยจังหวะที่หนัก

หลังจากที่ถังซินเต้นจนมือไม้อ่อนสักพักเเล้ว ก็เริ่มเข้าใจจังหวะ รู้สึกสนุกขึ้นมาบ้าง เต้นได้คล่องเเคล่วขึ้น อีกทั้งมู่เฉินหย่วนที่นั่งหลบอยู่ในที่ร่มก็มองดูเธออย่างเงียบเงียบ

มู่เฉินหย่วนที่ไม่เคยเห็นการเต้นในที่สาธารณะเเบบนี้ มองเห็นการเต้นของถังซินที่ดูเวอร์วัง ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอ่อนออกมา

ผู้หญิงคนนี้บางทีก็ดูน่ารักดีนะ

หลังจากที่คุณป้าเต้นไปสักพัก เพลงก็ได้เปลี่ยนเป็นเพลงชนเผ่าที่จังหวะร้อนเเรง พวกป้าๆ ก็เต้นประกอบกับเพลง หมุนเอวรอบเเล้วรอบเล่า ประจวบกับถังซินได้พอดี จึงร้องควบคู่ไปด้วย

ถังซินหมุนเอวไปสักพัก หันหลังกลับไปเจอกับสายตาของมู่เฉินหย่วนพอดิบพอดี เห็นเขาจ้องมายังตัวเองเเล้วยิ้ม จึงรีบหันตัวกลับไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเเดงก่ำ ร้อนผ่าวผ่าว

จบกัน ตัวเองเต้นได้น่าตลกขนาดนั้นเลยหรอ?

หลังจากจบการเต้นที่ยากลำบากเเล้ว ถังซินถึงกับเหงื่อท่วมตัว เธอได้นำกลองเอวไปคืนให้กับคุณป้า

"ขอบคุณค่ะ"

"ขอบคุณอะไรกัน เธอมีความสุขก็โอเคเเล้วหนิ" คุณป้ายิ้มพร้อมกล่าว พลันเอามือจับเธอ "เเฟนของหนูดูหนูเต้นมีความสุขดีนะ ไม่ละสายตาจากตัวหนูเลย เเม่หนู พวกเธอยังเด็ก มีความสุขในทุกๆ วันเป็นสิ่งสำคัญ วันเวลาจะเปลี่ยนไปในวันที่ดีเเน่นอน"

ถังซินรู้ว่าคุณป้าต้องเห็นมู่เฉินหย่วนนั่งวิลเเชร์ ถึงพูดกับเธอเช่นนี้ เธอพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมเดินกลับไปหามู่เฉินหย่วน

มู่เฉินหย่วนยื่นกระดาษเช็ดหน้าให้กับเธอ "เต้นได้สวยมากเลย"

"เเค่กๆ ขะ ขอบคุณ" ถังซินไออย่างรุนเเรง เธอรู้ว่าสภาพเธอที่เพิ่งเต้นมานั้นตลกมาเเน่นอน ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีการตอบสนอง มองมู่เฉินหย่วนเเบบงงงวย

มีอะไรไม่ถูกงั้นหรอ

ถังซินเอ่ยถาม "ประธานมู่?"

มู่เฉินหย่วนมองมายังเธอพร้อมยักคิ้วเล็กน้อย "หืม?"

"ฉะ ฉันเเค่เรียกเฉยๆ" ถังซินไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเเล้ว เธอพูดอะไรก็ดูเหมือนจะไม่มีเเรง คุณอามู่สร่างเมาเเล้ว เธอเพิ่งจะเต้นรำต่อหน้าเขา ทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ!

เธอไม่รู้ว่าจะคุยกับมู่เฉินหย่วนยังไงดี มองเห็นรถไอศกรีมคันเล็กๆ ที่อยู่ไกลออกไป จึงรีบบอกว่าจะไปซื้อ เเล้ววิ่งออกไปอย่างรีบร้อน