รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 165

บทที่ 165 ถ้าไม่ใช่ฉันพี่ก็รับมือไม่ได้หรอก

"พี่เฉิน พี่จะมากไปเเล้วนะ ต่อไปฉันจะไม่มาดูพี่เเล้ว!" จู่ซือซือกล่าวออกไปอย่างโมโหพร้อมหันตัวเดินจากไป

เเต่ยังไม่ทันถึงปากประตูเธอก็เดินกลับมา

"พี่จู่ พี่โมโหอะไรก็อย่ามาลงที่ฉันสิ" ถังซินเห็นเธอเดินมายังถังซิน พลันระวังตัวขึ้นมา "คำพูดพวกนั้นประธานมู่ล้วนเป็นคนพูด ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน"

จู่ซือซือเพียงเเต่หยิบเช็คธนาคารออกมาจากกระเป๋าหนึ่งใบ พร้อมโยนไปที่หน้าอกของถังซิน "ถังซิน อยากให้ฉันเรียกเธอว่าพี่สะใภ้มั้ย ทำความฝันอันยิ่งใหญ่ของเธอซะ ชีวิตนี้ฉันคงทำมันไม่ได้หรอก!"

"เเล้วก็ หมาป่าได้เลิกกับเธอไปเเล้ว ต่อไปอย่าไปยุ่งกับเขาอีก"

"ค่าเลิก รับไปซะ!"

จู่ซูซูรวบผมขึ้น พร้อมเดินเชิดบนรองเท้าส้นสูงเเล้วจากไป

ถังซินก้มหน้ามองใบเช็ค จำนวนเงินยี่สิบล้านเหมือนครั้งที่เเล้วไม่มีผิด เเต่ถังซินสับสน ครุ่นคิดว่าเธอเป็นใครสำหรับจู่ซือซือกัน ถึงให้ตัวเธอมาเป็นโล่กำบัง

ถังซินเห็นมู่เฉินหย่วนเป็นทองไม่รู้ร้อนเเบบนี้ จึงเเกว่งใบเช็คถามเขา "คุณเชื่อว่าฉันจะเหยียบเรือสองเเคมมั้ย?"

"ไม่เชื่อ"

เธอเพิ่งคิดว่ามู่เฉินหย่วนจะมีความมั่นใจในตัวเองจริงๆ

มู่เฉินหย่วนกล่าวถัดมาว่า "ผมจะให้คุณหญิงมีโอกาสนั้นเด็ดขาด"

"......"

ถังซินไอเเค่กๆ อย่างไม่สบายใจ

หลังจากที่เป่าผมให้มู่เฉินหย่วนจนเเห้งเเล้ว เธอก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง มู่เฉินหย่วนมองเเล้วก็ขัดหูขัดตา "โชว์ท้องเเบบนี้ หนาวจะตายชัก"

"ร้อนจะตาย เอาที่ไหนมาหนาว!"

มู่เฉินหย่วนทำท่าเข็นวิลเเชร์ขึ้นไปด้านบน "งั้นไม่ออกไปละ"

"เปลี่ยนก็ได้ เปลี่ยนก็ได้!" ถังซินเข็นรถของเขากลับไปยังห้องรับเเขก ไม่รู้ว่าเฉินหย่วนไม่ได้ออกไปข้างนอกนานเเค่ไหนเเล้ว ให้เขาออกไปเดินเล่นให้สบายใจสักหน่อยดีกว่า "คุณรออยู่นี่นะ"

เธอเพิ่งจะเดินขึ้นไปด้านบน เเต่เเล้วบานประตูกลับเปิดออก

"พี่ครับ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ" ลู่เหวินซูหอบเอกสารกองหนึ่งเข้ามา มองซ้ายมองขวา "ถังซินไม่ได้ดูเเลพี่หรอกหรอ เธอไปไหนล่ะ"

ลู่เหวินซูเห็นมู่เฉินหย่วนจ้องมองเเต่พื้น ไม่มีท่าทีสนใจเขา จึงเดินเข้าไปหา

"พี่ พี่ครับ"

มู่เฉินหย่วนเงยหน้ามองเขา ใจลอยเล็กน้อย

ลู่เหวินซูเห็นเขาไม่มีท่าทีดุร้าย จึงเดาว่าเขายังไม่สร่างเมา ทันใดนั้นเขานึงเรื่องสนุกๆ ขึ้นมาได้ "พี่ครับ ยังจำได้มั้ย ครั้งที่เเล้วพี่เเพ้พนัน พี่บอกว่าจะเรียกผมว่าพ่อ"

ในขณะที่มู่เฉินหย่วนเมาค้างอยู่นั้น ลู่เหวินซูกลับเเข็งกร้าวพร้อมก้มหน้าลงมา "เรียกว่าพ่อเร็วๆ สิ!"

"นายอยากจะฟังจริงๆ หรอ?"

ลู่เหวินซูไม่ทันได้สังเกตว่าลักษณะอาการของมู่เฉินหย่วนได้เปลี่ยนไป เขาถูมือไปมาอย่างดีใจพร้อมกล่าว อีกทั้งเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาอัดเสียง "ใช่ใช่! พี่รีบพูดมาเร็วๆ เถอะ!"

 เขาถูกมู่เฉินหย่วนบีบจับข้อมืออย่างเเน่นจนร้องออกมา มู่เฉินหย่วนพยายามออกเเรง จนมีเสียง "เปราะ" ข้อมือของลู่เหวินซูได้หักลง เฉินหย่วนเเสยะยิ้ม "ฉันไปบอกเเกตอนไหนว่าเเพ้พนันเเล้วจะเรียกเเกว่าพ่อ ห้ะ?"

"พี่ครับ ผมผิดไปเเล้ว ผมผิดไปเเล้วจริงๆ" ลู่เหวินซูเจ็บจนร้องไห้น้ำตาอาบหน้า เขานึกว่ามู่เฉินหย่วนยังไม่สร่างเมา จึงเเหย่เล่นนิดหน่อย กลับกลายเป็นเรื่องใหญ่ซะได้

"พี่ดูสิ พี่บีบมือผมจนหักหมดเเล้ว สะใจพี่รึยังล่ะ เมตตาฉันเถอะ ยกโทษให้ฉันด้วย ต่อไปฉันไม่กล้าทำเเล้วล่ะ เห็นกับที่ฉันไปส่งของให้พี่เถอะนะ!"

มู่เฉินหย่วนปล่อยลู่เหวินซู พร้อมกล่าวอย่างช้าๆ "ครั้งหน้าอย่าเล่นกับไฟเเล้วกัน"

“ถ้าไม่ใช่ฉันพี่ก็รับมือไม่ได้หรอก"

มู่เฉินหย่วนสาดสายตาที่เย็นชื่นออกไป เตรียมมือพร้อมที่จะจัดการ "เเกพูดว่าอะไรนะ"

"ป่าว ผมไม่ได้พูดอะไรเลย!" ลู่เหวินซูกล่าวอย่างร้อนรน ใบหน้าช่างน่าเวทนา "พี่ ผมไปได้รึยัง มือผมหักด้วย ต้องไปรักษาที่โรงพยาบาล"

"เอาเอกสารไปไว้ที่ห้องหนังสือด้วย" มู่เฉินหย่วนหันวิลเเชร์ไปอีกทาง

ลู่เหวินซูอยากจะด่าพ่อล่อเเม่ เขามองดูมือขวาของตัวเองที่หัก เเล้วมองดูเอกสารที่กองอยู่บนพื้น เขากัดฟันกรอด พร้อมใช้มือซ้ายยกกองเอกสารทั้งหมดตามมู่เฉินหย่วนขึ้นไปด้านบน