รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 164

บทที่ 164 พี่เฉินพี่เรียกมันทำไม

ขณะที่ถังซินกำลังเตรียมมื้อเช้าอยู่ในห้องครัว มู่เฉินหย่วนก็มองดูเธออยู่ที่ปากประตู ไม่เคลื่อนย้ายสายตาไปไหน ถังซินหันกลับมามองเขาหลายครั้งก็ยังคงเห็นเขามองเธออยู่ ทำให้เธอร้อนรนอยู่ไม่สุข

"อาน้อย คุณอ่านหนังสือพิมพ์ไปไม่ได้หรอ?"

จ้องมายังเธอซะขนาดนี้ เธอรู้สึกเหมือนทำกับข้าวเเขนขากางไม่ค่อยสะดวก

มู่เฉินหย่วนไปอ่านหนังสือพิมพ์ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ฉันไปดูมาเเล้ว ในหนังสือพิมพ์ไม่มีสาวสวยๆ เลย"

ถังซินหน้าเเดงอีกครั้ง

อาหารเช้าเป็นโจ๊กฟักทองบำรุงร่างกายเเละซาลาเบา

มู่เฉินหย่วนคีบซาลาเบาขึ้นมาเเล้วกัดเข้าปาก น้ำซุปก็ได้กระเด็นกระดอนไปทั่ว คล้ายกับเขาถูกทำให้ตกใจกลัว

"ฟู่!" เเวบเเรกที่ถังซินได้เห็นสีหน้าของมู่เฉินหย่วน เธอรู้สึกมึนเล็กน้อย เเละไม่สนใจซุปที่อยู่บนตัว เธอยิ้มพร้อมเป่าออกมา หลังจากยิ้มจนพอเเล้ว เธอก็ได้สอนเขากินซาลาเบาอย่งเคร่งขรึม

"นี่น้ำส้มสายชู" ถังซินใช้ตะเกียบจิ้มไปที่ด้านบนของเกี๊ยวให้เป็นรูเล็กๆ เเล้วเทน้ำส้มสายชูเข้าไป "หลังจากทำเเบบนี้เเล้ว ความร้อนจากด้านในก็จะออกมา เวลากินจะได้ไม่พ่นออกมาเรี่ยราด"

”เเบบนี้นี่เอง" มู่เฉินหย่วนเข้าใจในสิ่งที่สอน พลันกัดซาลาเบาที่ถังซินได้ทำไว้เรียบร้อยเเล้วไปอีกคำพร้อมกล่าวชม "อร่อยสุดยอด ฝีมือการเข้าครัวของเเม่สาวนับวันยิ่งดีขึ้นนะ"

ถังซินชำเลืองมองเขาครู่หนึ่ง "เมื่อก่อนฝีมือชั้นไม่ดีงั้นหรอ?"

"เมื่อก่อนก็ดี"

"......"

หลังจากที่ทานไปสักพัก สายตาของถังซินก็ได้เลื่อนไปยังใบหน้าของชายหนุ่มพร้อมเอามือเท้าคาง มองขนตาอันเรียวยาวของเฉินหย่วน คล้ายกับพัดอันเล็กๆ สองอัน ใบหน้าด้านข้างนั้นดูดีเป็นอย่างมาก

เธอยื่นมือออกไปบีบคลึง

มู่เฉินหย่วนหันหน้ามามองเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกสงสัย

ถังซินเพิ่งรู้สึกได้ว่าตัวเองทำเรื่องโง่อะไรลงไป จึงรีบชักมือกลับพร้อมมองซ้ายมองขวา "เเค่กๆ ฉันเห็นผมของลุงน้อยมันมันน่ะ ควรจะสระได้เเล้วนะ"

"เเต่สภาพนี้ฉันไม่ค่อยสะดวกน่ะสิ" มู่เฉินหย่วนชี้ไปยังวิลเเชร์ที่ตนนั่งอยู่ "คนสวย คุณช่วยผมหน่อยละกัน"

ถังซินพยักหน้าภายใต้จิตสำนึก

สองวินาทีผ่านไป เธอหมุนตัวพร้อมเอาฝ่ามือมาปิดหน้าของตัวเอง "ถังซินเธอบ้าไปเเล้วหรอ เธอจะพยักหน้าทำไม สมองถูกประตูหนีบไปเเล้วหรอ!"

เเต่ว่าเรื่องที่ตัวเองรับปากไว้นั้น เเค่เเข็งใจทำเดี๋ยวมันก็ผ่านไป

หลังจากทำความสะอาดห้องครัวเสร็จ ถังซินก็ขึ้นไปหามู่เฉินหย่วนที่ชั้นบน เป็นครั้งเเรกที่เธอเหยียบเข้าไปในห้องนอนของเขา ลักษณะภายในห้องนอนนั้นดูสูงส่ง มีไม้จันทร์ที่ซีดจางซึมซาบไปทั้งหัวใจ

ถังซินใช้รีโมทคอนโทรลเปิดม่านในห้องอาบน้ำให้เลื่อนขึ้น ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่ได้สาดส่องเข้ามาอบอุ่นลูกตา

"วันนี้อากาศไม่เลวเลยนะ!" ถังซินมองวิวทิวทัศน์ภายนอกผ่านกระจกบานยาว พร้อมพูดกับเฉินหย่วน "ลุงน้อย รอสักครู่เดี๋ยวฉันจะพาคุณออกไปนั่งเล่น"

"โอเค"

เธอรูดเเขนเสื้อขึ้น คิดจะประคองพามู่เฉินหย่วนไปยังอ่างล้างหน้า เฉินหย่วนส่ายหน้าปฎิเสธ "ผมไปเองได้"

ถังซินถอยออกไปเล็กน้อย มองมู่เฉินหย่วนดันวิลเเชร์ ออกเเรงลุกจากด้านใน สองมือโอบประคองขาหนึ่งขา ค่อยๆ หย่อนตัวลงไปนังเก้าอี้เอน หลังจากนั้นก็ทำอีกข้างหนึ่ง

เพียงเเค่การกระทำง่ายๆ อย่างหนึ่ง เเต่เขากลับใช้เวลาไปสิบกว่านาที เหงื่อไหลย้อยท่วมหัว

ถังซินรู้สึกเสียใจ บีบกำปั้นเเน่น

รอให้จัดการธุระของบริษัทมู่ซือให้เสร็จสรรพ เธอจะพามู่เฉินหย่วนไปต่างประเทศ จะต้องมีโรงพยาบาลที่รักษาขาของเขาได้อย่างเเน่นอน!

คำว่าให้คนสระผมให้ ถังซินทำมันได้อย่างคล่องเเคล่ว บางครั้งก็ยังถามมู่เฉินหย่วนว่าต้องการน้ำหนักมือที่หนักมั้ย

"คุณลุง คุณอย่าขยับ ก้มหัวลงหน่อย"

"ต่ำอีกนิด"