รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 168

บทที่ 168 หรือคุณจะรับผมเป็นน้องชายก็ได้

ตั้งแต่นั้นมา ครั้งนั้นที่โรงเเรม เธอรู้สึกว่ามันเป็นความผิดพลาดของเวลา จำได้อย่างชัดเจนว่าเป็นวันอังคาร เพียงชั่วพริบตาก็กลายเป็นวันพฤหัสเสียเเล้ว

เอาเข้าจริง เธอได้ลืมเรื่องเย็นวันพุธไปอย่างสนิท

"บ้าจริง ทำไมเป็นเเบบนี้ไปได้ล่ะ?" ความทรงจำเหล่านั้นมันช่างชัดเจน ถังซินกลิ้งไปมาบนเตียง "ถ้ารู้ว่ายานั้นมันจะมีผลเเบบนี้ ฉันไม่กินมันหรอก!"

ตอนนี้ได้รู้เเล้ว จะให้เธอไปเผชิญหน้ากับมู่เฉินหย่วนอีกได้ยังไงกัน ทำตัวไม่ถูก

ประจวบเหมาะกับกาวเหม่ยซีได้ส่งข้อความในวีเเชทมาพอดิบพอดี บอกว่าตระกูลมู่มีธุระด่วน ถังซินจึงตบปากรับคำทันที เปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วรีบเดินออกไป ทั้งยังไม่ลืมที่จะเรียกคนใช้มายังคฤหาสถ์

"ถังซิน!"

ถังซินเดินเข้ามาจากประตูบานหมุน เเละถูกใครบางคนชนเข้าจากทางด้านหลัง หลี่ซีเจ๋เดินมาประกบข้างเธอ " เเปลกจริง คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมาที่บริษัท ไม่กลัวประธานมู่เขาจะไม่พอใจหรอ?"

ถังซินมองด้วยสายตาที่เย็นชา "ไปให้พ้น"

"เธอไม่ใช่ถังซินคนเดิมที่ฉันรักเเล้ว เธอดุร้ายขึ้น" หลี่ซูเจ๋เเสร้งทำเป็นข้องใจ พลันถาม "ดูเหมือนสีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลยนะ ทำไมหรอ ประธานมู่มารังควานเธอหรอ?"

หล่อนได้ใช้คำพูดคำหนึ่งที่ทำให้คิ้วของถังซินถึงกับกระตุกขึ้น "เธออย่าคิดมากเลย"

"สีหน้าของเธอมันบอกฉันน่ะ"

"......"

"งั้นตอนสายเธอจะกลับไปมั้ย? ถ้าไม่กลับงั้นเราไปหาอะไรกินกัน ฉันไปเจอร้านสเต็กร้านนึงอร่อยมาก!"

"ไม่กิน!"

"อ๊ะ ถังซินเธอชักจะเริ่มเหมือนประธานมู่ขึ้นทุกวันเเล้วนะ ทั้งเย็นชาทั้งไร้ความรู้สึก"

"......"

หลี่ซูเจ๋ได้เบียดตัวของถังซินเข้าไปในลิฟท์ และใช้บัตรของตัวเองรูดไปยังชั้นบน หลังจากเข้าไปยังด้านในเเล้ว ขณะที่ประตูลิฟท์กำลังเลื่อนปิดลง กลับมีมือข้างหนึ่งสอดเข้ามา

"ไง อรุณสวัสดิ์"

ด้านนอกประตูปรากฎร่างของลู่เหวินซูในชุดสูทสีดำ พูดได้ว่าร่างกายเเละขาอันสูงยาวในชุดสูทนั้น ช่างดึงดูดสายตาได้เป็นอย่างดี โดดเด่นเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะใบหน้าของเขา ถังซินก็คงไม่เเน่ใจว่าคนคนนี้คือลู่ เหวินซู "เธอมาได้ยังไงกัน?"

"สภาพของบริษัทมู่ซือนับวันยิ่งเเย่ลง ไม่ได้กลัวคุณจะยุ่งนะ แค่มาช่วยคุณ" ลู่เหวินซูเข้ามาในลิฟท์ พอพูดจบก็หันหน้าไปตีสนิทกับหลี่ซูเจ๋ "พี่สาว กินข้าวเช้าหรือยังครับ?"

"อ่า" หลี่ซูเจ๋พยักหน้าเล็กน้อย ตาทั้งสองข้างมองไปยังลู่เหวินซู "เเบบนี้คุณก็หล่อดีนะ ฉันว่า ต่อไปอย่าใส่อะไรให้มันเยอะเเยะนักเลย มันดูไม่ค่อยดี"

ลู่เหวินซูเม้มมุมปากพลันหัวเราะ "ใช่ ใช่ ถ้าหากชอบ ผมจะใส่มันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยก็ได้!"

ถังซินกลอกตามองบน

เจ้าคนนี้เหมือนกับตะพาบน้ำไม่มีผิด สกิลการจีบสาวเเย่มาก!

ในขณะที่ลิฟท์กำลังเลื่อนขึ้นไปยังชั้นบน ลู่เหวินซูก็ชวนหลี่ซูเจ๋หาเรื่องคุย เเละยังเข้าไปใกล้ชิดกับเธอ สภาพของเขาในสายตาของถังซินราวกับไม่ได้เจอเด็กสาวมายาวนาน

หลังจากที่หลี่ซูเจ๋ถึงชั้นบนเเล้ว ลู่เหวินซูรีบพูดขึ้นว่า "กลางวันไปทานข้าวด้วยกันนะ ผมเลี้ยง"

"ได้สิ เเต่ฉันเลี้ยงคุณนะ ถือว่าขอบคุณสำหรับกระถางดอกไม้ที่คุณให้"

ลู่เหวินซูยิ้มเเป้น

ถังซินมองลู่เหวินซูครู่หนึ่ง พลันหัวเราะเยาะพร้อมกล่าว "ผิดเเผนฉันจริงๆ ถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่าเธอจะมา ฉันจะเปิดโทรศัพท์ไว้รอถ่ายวิดีโอ ให้เธอได้เห็นธาตุแท้ของตัวเอง!"

ผมดูเป็นคนโรแมนติกมั้ย? ลู่เหวินซูยื่นมือออก เเล้วกดไปบนไหล่ของถังซิน "ผมมั่นใจในความสง่าของตัวเองมาก ถ้าผมไปเป็นดารา คนอื่นก็คงไม่เข้ามาแล้วก็ออกไปเป็นว่าเล้นแบบนี้หรอก"

"ใช่ "บทบาท" บางบทเนี่ย ร่างกายของเธอก็สามารถทำมันได้" ถังซินทุบตีเขาด้วยข้อศอก "เธอก็ลองเดินส่องในบริษัทดูสิ บริษัทมู่ซือผู้หญิงสวยเยอะเเยะ"

"งั้นไม่อะ ผมชอบนางฟ้าคนนั้น"

"คนเค้าไม่ได้ชอบ คิดเองฝ่ายเดียวอยู่นั่นเเหละ!" ถังซินตอบเเบบไม่สบอารมณ์นัก

"ความรู้สึกเดี๋ยวมันก็ค่อยๆ เเสดงออกมาเอง ผมไม่รีบ" ลู่เหวินซูยิ้มมุมปากพลันบอกปัดถังซิน "ถ้างั้นคุณก็รับนางฟ้าคนนั้นมาเป็นน้องสาวสิ?"

"ทำไมกัน!"

"ก็ถ้าหากผมเจอเธอ ผมก็เป็นน้องชายของคุณเเล้วไง คุณพูดเองไม่ใช่หรอว่า เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน"

"......"