รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 172

บทที่ 172 ความหึงหวง

มู่จินเซวียนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาเบาแรงที่กดถังซินลง เขาลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้น เลือดไหลท่วม

มู่เฉินหย่วนเลื่อนรถเข็นเข้าไปในโกดัง ถังซินที่นอนอยู่บนพื้น นอนแน่นิ่ง ไม่ขยับ เธอหมดสติ...

หัวใจของมู่เฉินหย่วนเหมือนโดนมีดมากรีดแทง เขาค่อยๆพยุงตัวเธอเข้ามากอด

“ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรแล้ว” มู่เฉินหย่วนพูดพร้อมลูบหัวเธอ “ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้แน่” 

เขาเอาตัวเธอออกไปอย่างไม่สนใจใคร

“แกมันงี่เง่า” คุณท่านโดนหลานชายโมโหใส่จนเหมือนโรคหัวใจจะกำเริบ  

“รีบเรียกรถพยาบาลมาสิ เร็วเข้า”หันกลับมาพูดกับคนใช้อย่างใจร้อน

มู่เฉินหย่วนพาเธอมาที่ห้องอาบน้ำ พบว่ามือเธออ่อนระทวย กระดูกเธอหัก เขาอยากจะเอาปืนยิงไปที่หัวใจของมู่จินเซวียนให้ตายกันไปข้างนึงเลย

“เจ็บหน่อยนะ เธอทนก่อนหน่อยนะ”มู่เฉินหย่วนพูด

เขาค่อยๆเอามือที่หักของเธอพยายามเอามาต่อกันอย่าเบามือ

“เจ็บ”ถังซินได้สติแล้ว หน้าผากของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เธอกระพริบตา พบว่าเธออยู่ในอ้อมกอดของมู่เฉินหย่วน เธอรู้สึกดีใจจนน้ำตาคลอ 

ตอนแรกเธอไม่ได้สติ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ไม่เจ็บแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้ว”มู่เฉินหย่วนบรรจงจูบมือของเธอ เธอไม่รู้สึกอึดอัดเลย กลับรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนของเขา แต่เธอก็เก็บมือเข้ามาอย่างเขินอาย 

มู่เฉินหย่วนเห็นว่าอ่างน้ำใกล้เต็มแล้ว จึงพูดว่า “เธอลงไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปซื้อเสื้อผ้าให้เธอล่ะ”

“ไม่ไปได้ไหม”ถังซินดึงเสื้อเขาเอาไว้ เพิ่งผ่านเหตุการณ์นั้นมา เธอรู้สึกกลัว 

“ธะ เธออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉัน...”

เธอไม่อยากอยู่คนเดียว

“ได้สิ”มู่เฉินหย่วนไม่ปฎิเสธ เขานั่งเอาหลังพิงอ่างอาบน้ำอย่างสุภาพบุรุษ จากนั้นก็โทรศัพท์หาคนรับใช้ 

ถังซินได้ยินขนาดเสื้อที่เขาสั่งกับคนรับใช้ มันเป็นขนาดเดียวกับเสื้อเธอ เธอหน้าร้อนผ่าว

เขาคงเดาแหละ

หลังจากลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำ ถังซินก็ค่อยๆผ่อนคลายลง เธอเห็นรอยแดงบนหน้าอก เธอรู้สึกคลื่นไส้และอยากอาเจียน

มู่เฉินหย่วนแค่ได้ยินเสียงก็รู้ทันทีว่าเธอเป็นอะไรแน่ๆ

“เธอโอเคไหม” เขาถามอย่างแผ่วเบา

“ไม่เป็นไร” ถังซินสูดหายใจลึกๆ เพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง “คุณมู่ คุณหาฉันเจอได้ยังไงเหรอ” 

“ต้องขอบคุณน้องชายเธอน่ะ” มู่เฉินหย่วนพูด “น้องชายเธอโทรมาหาเธอแล้วคนรับใช้รับน่ะ เขามาที่บ่อบัวแล้วไม่เจอเธอ เลยเอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”

“สุดท้ายก็เป็นไปอย่างที่ฉันคิดไว้ล่ะนะ”ถังซินมองไปที่แหวนบนมือ และกล่าวอย่างโล่งใจว่า 

“โชคดีที่ฉันไม่เอาทิ้งไว้ที่บ้าน มันช่วยชีวิตฉันจริงๆ” 

“อะไรเหรอ ฉันขอดูหน่อยได้ไหม” 

ถังซินยื่นมือออกไปให้เขาดู “นี่ มันคือสิ่งที่น้องชายให้ฉันมา ไม่รู้ว่าข้างในเป็นยังไง แต่หากฉันอยู่ในอันตรายก็แค่กดมัน”

แหวนอันนี้ก็ดูไม่ต่างจากแหวนธรรมดาทั่วไป แค่เหมือนแหวนมีตำหนินิดหน่อยเท่านั้นเอง

มู่เฉินหย่วนจ้องดูแหวนนั่นสักพัก ก็นึกถึงตอนโทรศัพท์ครั้งนั้น รู้สึกเสียงมันคุ้นๆอย่างไรชอบกล

“น้องชายเธอชื่ออะไรนะ”

“กวนชิงเฟิง ” ถังซินสงสัย “คุณถามทำไมเหรอ” 

มู่เฉินหย่วนเปิดโทรศัพท์ออกมา แล้วเอาให้เธอดู “คนนี้ใช่ไหม”