รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 171

บทที่ 171 เธอไม่มีทางปล่อยมันไว้เด็ดขาด

ถังซินเดินกลับไปอย่างเร็ว ใจเต้นไม่หยุด

จริงๆแล้วเธอมีใจให้กับคุณอามู่ โดยเฉพาะคืนนั้นที่ตุรกี แต่เมื่อมู่เฉินหย่วนพูดคำนั้นออกมา เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา อยากจะหนีไปให้พ้น

จนมายืนรอหน้าห้อง แก้มทั้งสองข้างของถังซินร้อนผ่าว และเอื้อมมือไปกดกริ่ง จู่ๆก็มีคนเอามือมาปิดปากจากข้างหลังอย่างรวดเร็ว และลากเธอไปที่ลับตาคน

ถังซินพยายามขัดขืน แต่คนข้างหลังแรงเยอะเหลือเกิน

รอจนคนรับใช้เปิดประตูออกมา แต่ไม่เห็นใคร

"ได้ยินเสียงคนกดกริ่งอย่างชัดเจน?" แต่มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใคร ยังคิดว่าตัวเองหู่แว่วอีก แล้วก็ปิดประตูเข้าห้องไปทันที

ถังซินถูกลากไปในโกดังเก็บของซึ่งไม่ไกลจากห้องหลัก

เธอรู้ว่าถ้าได้เข้าไปแล้ว มันยากมากที่จะออกมาได้ ใจเย็นไว้นึกถึงสิ่งที่กวนชิงเฟิงสอน หันหลังกลับไปสวน

เหมือนจะเป็นผู้ชาย จังหวะที่แรงเบาลง ถังซินก็ใช้โอกาสนี้ต่อยไปที่ช่วงท้องของชายคนนั้น จนเขาปล่อยมือ เธอกลิ้งหลุนแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

"ช่วยด้วย!"

ถังซินตะโกนขอความช่วยเหลือ เพิ่งจะก้าวออกไปได้ก้าวเดียว ก็โดนกระชากผมและลากกลับไปที่เดิม

เธอกดไปที่แหวนบนมือของเธอ

นี่คือแหวนที่กวนชิงเฟิงให้เธอมา ให้เธอใช้ยามจำเป็น ขอแค่เธอโทรไปหากวนชิงเฟิง คนรับใช้ก็ไปหาเธอที่บ่อบัวทันที

เธอต้องซื้อเวลา!

"ยัยบ้า" ชายคนนั้นด่าเธอ เขาเอามือทั้งสองข้างของถังซินบิดไปข้างหลัง และหักแขนของเธอ

ความเจ็บปวดจากแขนแผ่ซ่านไปทั้งตัว ถังซินกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ชายคนนั้นทิ้งถังซินไว้บนพื้น ประตูปิดลง ทั้งโกดังมืดลงได้ไม่กี่วินาที ก็สว่างขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

"ถังซิน เธอจะตะโกนจนคอแตก ก็ยังไม่มีใครมาหรอก" แล้วก็มีเงามานั่งยองๆอยู่ตรงหน้าของถังซิน จากนั้นก็เอื้อมมือไปตบหน้าของเธอ "ทุกคนไปชมจันทร์ที่บ่อบัวกันหมดแล้ว ประตูของห้องนี้มันเก็บเสียงซะด้วยสิ"

ถังซินมองไปที่ใบหน้าอันเต็มไปด้วยความภูมิใจของมู่จินเซวียน เขาฉีกยิ้มอย่างเย็นชา

"นี่คือบ้านของคุณมู่ แกยังกล้าลงมือกับฉันขนาดนี้ แกคิดว่าคุณมู่จะปล่อยแกไว้เหรอ?"

"ขอแค่เธอไม่ตายก็พอแล้ว" มู่จินเซวียนหัวเราะดังอย่างไม่สนใจใคร "เขารู้แล้วแหละ อย่างมากก็แค่ตักเตือนฉัน เธอคิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรฉันเหรอ”

"เธอคิดว่าเขาเป็นใครเหรอ ก็แต่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง ในตัวฉันก็ยังมีเลือดตระกูลมู่อยู่นะ อาฉันคงไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก"

"ดูๆแล้วเนี่ย แกมันน่าสงสารจริงๆ" ถังซินมองไปที่ตาอันเต็มไปด้วยความน่าสมเพชของเขา "แกก็พูดเองหนิ ว่าแกคือคนตระกูลมู่ แต่แกเทียบคุณมู่ไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว อายุขนาดนี้ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ไม่น่าล่ะพ่อแกถึงรักพี่ชายแกมากกว่าแก

มู่จินเซวียนทำหน้าไม่สบอารมณ์ แล้วบีบแก้มของถังซินอย่างแรง “เธอพูดอีกทีซิ!”

"ฉันพูดว่าแกมันก็แค่ไอ่พวกน่าสมเพช" ถังซินพูดย้ำ "ก็รู้ว่าตัวเองมันห่วย เทียบคุณมู่ไม่ติด แล้วยังมารังแกฉันอีก”

“ยัยเลว”มู่จินเซวียนสบถด้วยความโกรธ แล้วตบไปที่หน้าของถังซิน 

จากนั้นจับเธอกระแทกกับพื้น แล้วก็บีบคอเธออย่างแรง

ถังซินแทบจะไม่หายใจ เธอถูกมู่จินเซวียนขย่ำอย่างโหดเหี้ยม สู้ไปก็เปล่าประโยชน์

สติก็เลือนรางเต็มที

เห็นถังซินหายใจโรยริน มู่จินเซวียนหัวเราะพร้อมปล่อยมือ “ฉันบอกแล้วว่าจะไม่ให้เธอตาย มู่เฉินหย่วนจะเอายังไงกับฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้ฉันอยู่กับเธอนิ่”

ไม่กี่อาทิตย์ก่อน ความน่าอับอายที่ได้รับจากบ้านนี้ ทำให้ในใจเขาเต็มไปด้วยความแค้น กว่าจะทำแบบนี้ได้ เขาไม่ปล่อยถังซินไปได้ง่ายๆหรอก

มู่จินเซวียนควักโทรศัพท์ออกมา กำลังจะอัดวิดีโอ

ถังซินรู้ว่าเขาจะทำอะไร เธอจึงจะหันถอยไป แต่มู่จิเซวียนใช้เท้าเหยียบไปตรงข้อเท้าของเธอเต็มแรง ทำให้ถังซินเจ็บปวดอย่างมาก

”นี่คุณถัง มองกล้องสิ” มู่จิเซวียนใช้เท้าบดเหยียบไปบนเท้าของเธอ เขามองผ่านกล้องไปเห็นใบหน้าอันทุกข์ทรมานของถังซิน เขารู้สึกดีเป็นอย่างมาก “เดี๋ยวฉันถ่ายเสร็จแล้วจะส่งให้เธอนะ”

ถังซินถ่มน้ำลายใส่กล้อง แล้วด่าว่า “มู่จินเซวียน แกมันวิปริต